FINGER LICKING GOOD (SSPG)

Resign

CHAPTER 2

CRYSTAL POV

Pagkalabas ko ng massage room, halos hindi ko maihakbang ang mga paa ko. Pakiramdam ko'y naubos ang lahat ng lakas ko sa nangyari sa loob. Ang init pa rin ng katawan ko, at bawat galaw ko'y nagpapaalala sa akin ng matinding gabing iyon kasama si Ezekiel Falkner.

"Crystal!"

Napapitlag ako nang marinig ang galit na sigaw ng boss kong si Madam Teresa. Ang tunog ng matatalas niyang takong ay nagbigay ng babala bago pa siya tuluyang humarap sa akin. Matalim ang kanyang mga mata, at halatang hindi maganda ang kanyang pakay.

"Yes, Ma'am?" mahina kong tugon, pilit na hindi ipinapakita ang pagod at sakit na nararamdaman ng katawan ko.

"Ano'ng pinaggagagawa mo?! Bakit napakatagal mong lumabas? At bakit mukhang hindi ka maayos?!" sunod-sunod niyang tanong, ang mga braso'y nakapameywang.

"Pasensya na po, Ma'am. Medyo natagalan lang po sa session ni Sir Falkner..." sagot ko, iniwas ang tingin. Hindi ko kayang tingnan siya sa mata, baka mas lalo niyang makita ang pagkalito ko.

"Hindi lang 'yon ang problema mo!" mariing sabi niya. "May nagreklamo na nawawala ang kwentas niya! At ikaw ang huling nakita sa room bago ito nawala!"

Nanlaki ang mga mata ko. "Ano? Ma'am, hindi ko po alam ang sinasabi niyo! Wala po akong kinuha!"

"Huwag mo akong gawing tanga, Crystal! Alam mo bang milyonaryo ang customer na iyon? Kung hindi mo ibabalik ang kwentas, malilintikan ka! Baka kasuhan ka pa!"

Nanginginig ang katawan ko sa galit at takot. Hindi ako magnanakaw! Hindi ko kailanman kayang gawin ‘yon. Pero paano ko ipapaliwanag ito kung ako lang ang napagbintangan? Ang tingin sa akin ng ibang empleyado ay puno ng pag-aalinlangan, para bang siguradong-sigurado silang ako ang may sala.

"Hindi ko po kinuha!" paulit-ulit kong ulit, nangingilid na ang luha ko.

"Talagang hindi? Sige, hanapin natin!" sigaw ni Madam Teresa sabay hila sa braso ko pabalik sa massage room. Napangiwi ako sa sakit ng paghatak niya pakiramdam ko'y lalo pang sumakit ang katawan ko sa ginawa niya.

Pumasok kami sa loob, kasunod ang ilan pang empleyado. Agad niyang nilapitan ang locker ko at binuksan ito. Ang bag ko, binuksan din niya at tinapon ang laman sa sahig.

"Heto, wala naman dito!" sigaw ko, patuloy sa pagpatak ang luha. "Sinabi ko na po sa inyo! Hindi ko po kinuha ang kwentas!"

"Aba't!" Magsasalita pa sana siya nang biglang sumingit ang isang babae si Miss Andrea, ang mayamang customer na nawalan ng kwentas.

"Excuse me, pero…" natigilan siya nang may madukot sa bulsa ng suot niyang robe. "Oh my God… andito lang pala sa bulsa ko! I'm so sorry! Hindi ko alam na naisuksok ko pala!"

Natameme ang lahat. Napalingon ako kay Madam Teresa na ngayon ay hindi makatingin nang diretso sa akin. Ang ibang empleyado ay nagkatinginan, halatang nahiya sa mabilis nilang paghusga sa akin.

"See? Wala po akong kinuha!" bulalas ko, pilit na pinipigil ang galit.

Huminga nang malalim si Madam Teresa bago bumaling sa akin. "Crystal, lumabas ka na. Hindi ka na kailangan dito."

Sa halip na humingi ng tawad, ganoon na lang ang kanyang sinabi. Ni hindi niya ako binigyan ng kahit anong paliwanag o kahit kaunting simpatya. Masakit.

Dahan-dahan akong lumabas, walang lakas na lumaban pa.

Mabigat ang hakbang ko pauwi. Pakiramdam ko'y nakakapit pa rin sa akin ang tingin ng mga kasamahan ko kanina. Kahit na napatunayan kong wala akong kasalanan, parang dinungisan na ang pangalan ko.

Pagdating ko sa apartment ko, agad kong isinara ang pinto at sinandalan ito, saka bumagsak sa sahig. Doon, hindi ko na napigilan ang pag-iyak.

Hindi lang dahil sa panghuhusga sa akin. Hindi lang dahil sa sakit ng katawan ko matapos ang gabing iyon. Kundi dahil sa katotohanang ang nangyari sa amin ni Ezekiel ay hindi ko na mababawi. Hindi ko alam kung tama ba ang ginawa ko. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sarili ko pagkatapos nito.

Hinila ko ang kumot at niyakap ang sarili ko. Naramdaman ko ang hapdi ng katawan ko isang paalala ng bawat haplos, bawat halik, at bawat pag-angkin na naganap kanina.

Bakit ko hinayaan ang sarili kong mahulog sa kamay niya?

Bakit ko hinayaang paglaruan ako ng isang lalaking tulad ni Ezekiel Falkner?

Kasabay ng mga luhang patuloy na bumabagsak, isinubsob ko ang mukha ko sa unan.

Alam kong hindi ko dapat ito ginusto. Alam kong dapat ko siyang layuan.

Pero bakit, sa kabila ng lahat… hinahanap-hanap ko pa rin ang init ng kanyang mga kamay?

EZEKIEL POV

Napamura ako habang mahigpit na hinawakan ang ballpen sa kamay ko. Nakaupo ako sa opisina ng sarili kong kumpanya, pero wala sa mga papel sa harap ko ang iniisip ko. Ang naiisip ko ay ang gabing kasama ko si Crystal. Ang bawat haplos, ang init ng kanyang balat, at ang paraan ng kanyang pagdaing sa ilalim ko lahat ng ‘yon ay bumabalik sa akin nang paulit-ulit.

"Tangina, Ezekiel, anong ngiti-ngiti ‘yan?" natatawang tukso ni Alex, ang matalik kong kaibigan at business partner. Pumasok siya sa opisina ko na parang walang pakialam sa ginagawa ko. "Mukha kang manyak, pre."

Napatingin ako sa kanya at sinamaan ng tingin. "Anong sinasabi mo?"

"‘Wag ka nang mag-deny! Balita ko may nangyari sa’yo at sa massage therapist mo, ah? Teka, anong pangalan nun? Ah, si Crystal!"

Hindi ko sinagot. Pinagpatuloy ko lang ang pagbabasa ng report sa harapan ko, pero lalo lang itong lumabo sa paningin ko.

Nagtawanan sina Alex at isa pa naming kaibigan, si Bryan, na kakapasok lang din sa opisina.

"Bakit? Na-finger mo na lang ba, bro?" kantiyaw ni Bryan sabay hagikgik.

"Finger lang ba? O more than that?" singit ni Alex, sabay kantang, "Bakit niya na-finger, na-finger na lang, ahhh, ahhh!"

Napapikit ako at huminga nang malalim. Gusto ko silang pagbabatukan pareho. "Putangina niyo, kung ayaw niyong mapatalsik sa building na ‘to, tumigil kayo."

Mas lalong lumakas ang tawa nila. "Mukhang tinamaan ka, pare. Alam mo namang ‘di namin palalampasin ‘yan, ‘di ba? Lalo na kung ikaw ang usapan!"

"Tangina, seryoso ako," malamig kong sabi. "Get out."

Napatigil sila sa kakatawa nang makita ang seryosong ekspresyon ko. Hindi ko alam kung bakit ako naaasar sa kanila. Siguro dahil totoo ang sinasabi nila tinamaan ako. At ayaw kong aminin ‘yon.

Nagkatinginan sina Alex at Bryan, bago bumuntong-hininga si Alex. "Okay, fine, aalis na kami. Pero pare, isa lang ang tanong namin Uulit ka pa ba?"

Hindi ako sumagot.

"Mukhang oo ang sagot, Bry," natatawang sabi ni Alex bago sila lumabas ng opisina ko.

Pagkasara ng pinto, napalakas ang pagbuga ko ng hininga. Sinapo ko ang sentido ko at muling isinandal ang katawan sa upuan.

Ang totoo? Hindi ko alam kung ano ang sagot.

Pero isa lang ang sigurado ako hindi ko pa siya tapos.

Lumipas ang ilang araw, pero hindi mawala sa isipan ko si Crystal. Hindi ko rin siya nakita mula noong gabi na ‘yon. Alam kong nagpa-book ulit ako ng session sa spa kung saan siya nagtatrabaho, pero tumanggi raw siya. At doon ko na-realize na iniiwasan niya ako.

Bad move, Crystal. Mas lalong nagpapataas ‘yon ng interes ko.

Kaya nandito ako ngayon, nakatayo sa harap ng spa niya. Naka-park ang sasakyan ko sa tapat, at nag-aalinlangan kung papasok ba ako o hindi. Hindi ko alam kung bakit ko ginagawa ‘to hindi ako ang tipong humahabol. Pero may isang parte sa akin na gusto siyang makita ulit, gusto siyang makausap.

Damn it.

Hindi na ako nagdalawang-isip pa. Binuksan ko ang pinto ng spa at dumiretso sa reception. Agad akong sinalubong ng receptionist, pero hindi niya ako ang gustong makita ko.

"Nandito ba si Crystal?" tanong ko, walang pasakalye.

Nagkatinginan ang mga empleyado. May bumubulongan pa, halatang gulat na makita ako.

Lumapit ang isang matandang babae si Madam Teresa, ang manager ng spa. "Mr. Falkner, anong maipaglilingkod namin sa inyo?"

"Nasaan si Crystal?" ulit ko.

Nag-aalangan siyang sumagot, pero sa huli ay napabuntong-hininga. "Nag-resign na siya kahapon."

Nanigas ako sa narinig ko. "What? Bakit?"

Hindi sumagot agad si Madam Teresa, pero halatang may gusto siyang sabihin. "Nagkaroon ng isang insidente, Sir. At matapos nun, hindi na siya bumalik."

Kumunot ang noo ko. "Anong klaseng insidente?"

Nagkibit-balikat si Madam Teresa. "Hindi ko po alam ang buong detalye, pero may nangyaring hindi maganda. May nag-akusa sa kanyang nagnakaw ng alahas ng isang mayamang customer. Ngunit sa huli, nalaman naming hindi totoo ang paratang. Subalit kahit nalinis ang pangalan niya, nagdesisyon siyang umalis na lang."

Napamura ako sa isip ko. Alam kong hindi siya magnanakaw hindi ganun ang tingin ko sa kanya. Pero bakit hindi siya lumaban? Bakit siya umalis?

"May alam ba kayong address niya?" tanong ko.

Muling nagkatinginan ang mga empleyado. Mukhang may pag-aalinlangan si Madam Teresa, pero sa huli, ibinigay niya ang isang papel na may nakasulat na address.

"Salamat," malamig kong sagot bago ako tumalikod at naglakad papunta sa kotse ko.

Habang nagmamaneho, may isang bagay lang akong iniisip.

Hindi ako tapos kay Crystal.

At hinding-hindi ko siya hahayaang mawala nang ganun lang.