Ep.7 จำทุกอย่างได้
1576 Words
Ep.7 จำทุกอย่างได้
เช้า
กอหญ้า
เมื่อคืนกว่าที่ฉันจะไล่พี่พอร์ชกลับไปได้ก็ดึกพอสมควร กลับมาครั้งนี้เขารุกหนักในแบบที่ฉันเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ฉันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าเราสองคนจะกลับมาคุยกันแบบนี้ได้อีก เพราะเขาเคยทำให้ฉันเจ็บ แต่แบบนี้เรียกว่าเจ็บแล้วไม่จำหรือเปล่านะ แต่สิ่งหนึ่งที่บ่งบอกความเป็นตัวฉันได้เป็นอย่างดีคือ ฉันซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง และแน่นอนว่าฉันก็จะไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกใครเป็นอันขาดอีกด้วย
และก่อนที่พี่พอร์ชจะกลับออกไป เขายังถือวิสาสะแย่งมือถือจากฉันไปกดปลดบล็อกและกดติดตามตามแอพพลิเคชั่นต่างๆ แต่อันที่จริงฉันก็ไม่เคยบล็อกเบอร์เขาเลยนะ ฉันทำเพียงแค่ลบเบอร์พี่พอร์ชต่างหาก แต่ถ้าถามว่าฉันจำเบอร์เขาได้หรือไม่ ครั้งนั้นที่เขาโทรมาฉันจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ และฉันก็ตั้งใจที่จะไม่รับสาย
ตอนนี้ฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ฉันมีเรียนช่วงเช้าแต่วันนี้ฉันต้องออกจากคอนโดเร็วกว่าปกติเพราะฉันไม่มีรถขับไปเรียน ฉันต้องเดินทางด้วยตัวเองจึงเผื่อเวลาเยอะพอสมควร
เช้ามากในลิฟต์มีเพียงฉันคนเดียวเท่านั้น แต่ก็ดีเหมือนกันที่มันไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งรีบ ไม่อย่างงั้นนะคนเต็มลิฟต์เลยล่ะ
ติ๊ง! เสียงประตูเปิดออก
ฉันที่กำลังเดินไปยังทางออกเผื่อจะไปยืนรอรถแท็กซี่ ทว่า ก็ต้องตกใจที่อยู่ๆ ก็มีรถคันที่คุ้นตาขับมาด้วยความเร็วและเบรคกะทันหันตรงที่ฉันยืนอยู่ริมฟุตบาท
“คนสวยให้พี่ไปส่งไหมครับ”
“เล่นอะไรของพี่”
“ขึ้นมา”
“ไม่ค่ะ หญ้าจะไปเอง”
“เร็วสิ รถคันข้างหลังจอดรถอยู่ นานกว่านี้โดนด่าบุพการีไม่รู้ด้วยนะ”
ฉันจิ๊ปากใส่พี่พอร์ชอย่างลืมตัว แต่สุดท้ายก็ต้องรีบขึ้นรถอย่างที่พี่พอร์ชบอก เพราะตอนนี้รถจอดรอสามคันเลย คนสวยไม่อยากโดนด่าฟรีแต่เช้า ฤกษ์ไม่ดีเป็นแน่
กึก! เสียงปิดประตูรถคันหรู เมื่อกอหญ้าคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้ว พอร์ชก็ขับรถออกจากจุดนั้นทันที เขาไม่ได้ไปมหาลัยในตอนนั้น แต่เขาเลือกที่จะทานอาหารเช้าก่อน มีร้านติ่มซำร้านหนึ่งก่อนถึงมหาลัย เขาอยากเอาใจใส่คนตัวเล็ก และอีกอย่างมื้อเช้าเป็นสิ่งสำคัญ
“แวะหาอะไรทานก่อนดีกว่า มีเวลาอีกเยอะเลย”
“ทำตัวเหมือนว่างนะคะ”
“ไม่ว่างหรอก มีเรียนตอนเช้าเหมือนกัน”
“งั้นเมื่อกี้ที่จอดรับหญ้ามาด้วยแสดงว่าเป็นทางผ่านเหรอคะ”
“ตั้งใจมารับต่างหาก”
“...”
“อากาศก็ไม่ร้อนนะ แก้มชมพูเชียว”
การกระทำที่ใส่ใจแบบนี้ ใครมันจะไม่หวั่นไหว ใครมันจะทนใจแข็งได้ แล้วยิ่งเป็นพอร์ช คนที่กอหญ้าตกหลุมรักเพราะการกระทำที่ใส่ใจแบบนี้ทั้งเมื่อก่อน ทั้งตอนนี้มันไม่ต่างกันเลย ถ้าจะให้เธอไม่รู้สึกอะไรเลยก็สาปให้เธอเป็นก้อนหินซะยังดีกว่า
“อยากสั่งอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ไม่เอาโจ๊กนะคะ แต่ขอติ่มซำเยอะๆ อะไรก็ได้ค่ะ”
“ร้านนี้มีชาใต้เข้มข้นแบบที่เราชอบด้วยนะ”
“...”
“เอาไหม”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่จำได้”
ผ่านไปไม่นานอาหารมื้อเช้าก็มาเสิร์ฟ ติ่มซำที่วางเรียงรายบนโต๊ะเกือบสามสิบจาน ฟังดูเหมือนเยอะ แต่ความเป็นจริงก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นเพราะเป็นจานเล็กๆ ที่แต่ละจานมีติ่มซำแค่จานละสองชิ้นเท่านั้น
พอร์ชสั่งชาใต้สูตรพิเศษของทางร้านมาสองแก้ว ของเขาแน่นอนว่าระดับความหวานคือหวานปกติ ส่วนของกอหญ้านั้นเพิ่มหวาน ในตอนนั้นไม่ได้รักแบบใดแต่ทำไมจำรายละเอียดได้ครบเลย เขาเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน
มหาลัย
“อีกสองวันก็ต้องทำกิจกรรมค่ายอาสาแล้วอ่า จะเทยไม่อยากไปเลย”
“ผู้ชายเยอะนะ ไม่อยากไปจริงดิ”
“แค่ผู้ชายไม่ได้นะอีหญ้า ต้องผู้ชายหล่อๆ จะเทยจะได้มีกำลังใจเก็บขยะ”
“หล่อสิ เราเห็นผู้ชายหล่อๆ หลายคนเลยนะ”
“เน / เน”
“หืม ทำไมเหรอ” โนเนถามอย่างตาใส เธอแค่บอกว่ามีคนหน้าตาเยอะเลยทำไมต้องตกใจด้วย
“ปกติเราไม่เคยได้ยินเนชมใครเลยนี่นา โดยเฉพาะผู้ชาย”
“ใช่ หรือว่าชะนีเนจะเปลี่ยนเป้าหมายไม่ง้อพี่แอลแล้ว และมาซบอกเด็กปีหนึ่งที่หน้าตาหล่อๆ ก็ดีนะ จะเทยเชียร์สุดใจ”
“พิชชี่ แกอย่ายุยงเนได้ไหม”
“อีหญ้า ถ้าเนเพื่อนแกไม่มีหวัง ก็อย่าดันหลังเพื่อนเลยนะ จะเทยไม่อยากมานั่งปลอบใจเช็ดน้ำตา”
“ก็ผลัดกันไง เมื่อก่อนฉันกับเนยังเคยปลอบใจและเช็ดน้ำตาให้พิชชี่อยู่เลยนะ”
“กรี๊ด หยุดพูด จะเทยไม่อยากฟัง”
กอหญ้าและโนเนต่างก็หัวเราะให้กับแอคติ้งของพิชชี่ ที่ดูยังไงมันก็เกินความจริงไปมาก ความจริงที่พิชชี่เสียใจ ไม่ได้หมายความว่าเลิกกับแฟนนะ พิชชี่แอบชอบเพื่อนร่วมห้องมานานถึงสามปี แต่เมื่อเพื่อนผู้ชายคนนั้นเปิดตัวตัวแฟนสาว ซึ่งก็เป็นเพื่อนผู้หญิงในห้องเดียวกันจึงทำให้พิชชี่เสียใจ แต่ตอนนั้นก็เป็นแค่ความรักของวัยเด็ก ไม่ได้จริงจังอะไรมาก เธอทำใจได้ไวเพราะมีผู้ชายสำรองในหัวใจเยอะพอสมควร
“หญ้า ชาใต้เมื่อเช้าอร่อยมากเลย ขอบใจนะที่ซื้อมาฝาก”
“อะ อ๋อ ไม่เป็นไร”
“ว่าแต่หญ้าแวะซื้อยังไงเหรอ ไหนบอกเมื่อเช้ามาแท็กซี่ไง”
“คือ ระ เราให้คุณลุงแท็กซี่จอดรอน่ะ”
“จะติดอ่างทำไมอีหญ้า”
“เปล่า คันคอน่ะ เสียงก็เลยสะดุด”
ทั้งสามสาวเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่วงปีหนึ่งตารางเรียนเทอมแรกค่อนข้างน้อย แต่เทอมถัดมาตารางเรียนแน่นหนามาก พิชชี่จึงลงความเห็นว่าช่วงปีหนึ่ง เที่ยวได้ก็เที่ยว กอหญ้าและโนเนก็ไม่ได้ขัดอะไรแค่ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำบ้าง แต่ก็ระวังและมีขอบเขตไม่เกเรแน่นอน เพราะทั้งสามเป็นนักเรียนดีเด่นตั้งแต่รั้วโรงเรียนแล้ว เก่งทั้งด้านวิชาการและด้านกิจกรรม
“หญ้า ให้เราไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะแวะไปดูรถด้วยน่ะ”
“ที่ไหนล่ะ ก็ให้ชะนีเนไปส่งก็ได้นี่นังหญ้า”
“มันคนละทางน่ะ เดี๋ยวเราไปเองดีกว่า”
“เราไปได้ ไม่ได้มีธุระอะไรนะ”
“ไม่เป็นไรเน ขอบใจมากนะ เอ่อ พอดี เราต้องแวะทำธุระหลายที่เลย”
“เอางั้นเหรอ”
“เอาแบบนี้แหละไม่ต้องห่วง”
“โอเคชะนีทั้งสอง งั้นจะเทยแยกย้ายนะ”
ด้านพอร์ช
ครืด ~~ ครืด ~~
ข้อความแชต | Porshe
Porshe : รออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพี่ไปรับ
KorYha : ค่ะ รีบมานะ คนกำลังน้อยพอดี
“เหอะ ทำอย่างแอบคบชู้ ยัยเด็กคนนี้”
… “ไอ้เราก็หน้าตาดีขนาดนี้ ยังต้องหลบซ่อนอีกเหรอวะ”
พอร์ชที่กำลังจะขาก้าวขึ้นรถเพื่อจะไปรับใครอีกคนตามที่นัดเอาไว้
“พี่พอร์ช พี่พอร์ชจริงๆ ด้วย”
“เราคือ?”
“ฟินไงคะ น้องสาวพี่ฟางไง”
“...” เมื่อได้ยินชื่อ ‘ฟาง’ ใจเขาก็เต้นแรงทันที หลากหลายความรู้สึกมันรวมอยู่ในนั้น
“ครับ พี่จำได้แล้ว แล้วเราเรียนที่นี่เหรอ”
“ใช่ค่ะ เข้าเรียนปีหนึ่ง พี่พอร์ชอยากไปเจอพี่ฟางไหมคะ พี่ฟางกลับมาแล้วน๊า จะได้ไปส่งฟินที่บ้านด้วยไง”
“เอ่อ คือ วันนี้พี่มีธุระแล้วน่ะ ไว้วันหน้านะ”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ แต่พี่พอร์ชต้องไปเจอพี่ฟางให้ได้น๊า เดี๋ยวฟินจะกลับไปอวดพี่ฟางว่าเจอพี่พอร์ชด้วย”
“ครับ พี่ไปก่อนนะ”
ปากบอกขอตัว แต่เขากลับนั่งอยู่ในรถเงียบๆ แบบนั้นมาสักพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจขับรถไปรับกอหญ้าตามที่นัดไว้
“ช่างแม่ง”
และเมื่อเขาขับรถไปจอดรับร่างบางที่ยืนรอเขาด้วยใบหน้าสวยหวานก็ทำให้ลืมเรื่องก่อกวนใจก่อนหน้านี้ได้ชั่วคราว
“รถหญ้าละคะ ตอนนี้ซ่อมเสร็จหรือยัง”
“ครับ พี่ให้คนของป๊าเอารถไปจอดที่คอนโดเราให้เราล่ะ”
“ค่าเสียหายเท่าไหร่คะ”
“เล็กน้อย เก็บเงินไว้ซื้ออมยิ้มเถอะ”
“โตขนาดนี้ ใครเขากินอมยิ้มกัน”
“แต่เมื่อก่อนพี่เห็นเราอมทุกวันเลยนะ”
“...”
“พี่หมายถึงอมยิ้ม คิดอะไรน่ะเรา”
“ก็ อะ อมยิ้มไงคะ”
“หึหึ นั่นสิ เราโตแล้วนี่นา โตขึ้นเป็นกลมคงไม่ ‘อม’ อมยิ้มแล้วสินะ”
“กะ กลมอะไรของพี่”
“พูดผิดไม่ได้เหรอครับ หมายถึงโตขึ้นเป็นกองน่ะเด็กหญิงญานิน”
สายตาแพรวพราวแบบนั้นทำเอาฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว พี่พอร์ชในตอนนี้มองฉันด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ฉันรู้ความหมายกำกวมของเขานะ ทะลึ่งมากแต่ก็น่ารักจัง
✨✨✨
- Writer
