Ep.5 ทำคะแนน
1505 Words
Ep.5 ทำคะแนน
เมื่อพอร์ชพอจะมองออกแล้วว่ากอหญ้าเริ่มใจอ่อน เริ่มหวั่นไหว และมองออกว่าเธอยังคงหลงเหลือความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่ เขาไม่รอช้าที่รุกหนัก วางแผนที่จะทำคะแนนเพื่อเอาใจและจะเอาชนะใจกอหญ้าอีกครั้งให้ได้ ครั้งนี้ขอเป็นฝ่ายรุกเธอคืนบ้าง เขาจะพยายามทำให้มันดีที่สุด
อาหารของโรงพยาบาลต่อให้ไม่ป่วย มันก็มีรสชาติไม่อร่อยอยู่ดี เพราะมันเป็นรสชาติอ่อนๆ จืดๆ ซึ่งไม่ใช่ทางของกอหญ้าเลย กอหญ้าชอบทานพิชซ่าและชอบทานอโวคาโด้นมสดปั่น เขาจำเมนูโปรดทั้งสองของกอหญ้าได้เป็นอย่างดี
“มาทานของโปรดสิ อาหารที่นี่มันไม่อร่อยหรอกนะ”
“พี่พอร์ชจำได้ด้วยเหรอคะ”
“จำได้ และพี่ก็อยากให้เราช่วยทบทวนความจำให้พี่ใหม่อีกครั้ง”
“...”
“พี่เอาจริงนะ”
“ก็แล้วแต่นะคะ ไม่การันตีว่าพี่จะทำสำเร็จ”
พอร์ชยักไหล่ใส่กอหญ้าราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย และสำหรับเขาเองก็คิดว่ามันคงไม่ยากสักเท่าไหร่ เขาเคยเป็นคนโปรดของเธอ เลิกชอบแล้วไง เขาไม่สนใจ ครั้งนี้เขาตั้งใจจะทำให้เธอชอบเขายิ่งกว่าเดิมไปอีก รอดูได้เลย เขาทำได้แน่ เขามั่นใจแบบนั้น
พอร์ชและกอหญ้ากำลังจะออกจากโรงพยาบาล เขาดูแลกอหญ้าไม่ห่างกาย รับยาให้ ยาที่ว่าก็คือวิตามินบำรุงร่างกาย จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ และตอนนี้เขาตั้งใจจะไปส่งเธอ เขาอยากรู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน อยากรู้ที่อยู่ของเธอ ถือแม้ว่ากอหญ้าจะปฎิเสธไม่ให้เขาไปส่งแต่พอร์ชก็ไม่ยอม ในเมื่อเดินหน้ารุกแล้วก็ต้องเต็มที่
“ขึ้นรถสิ”
“ทำไมต้องตะคอกหญ้าด้วย”
“พี่เปล่า”
“แต่หญ้าได้ยินไม่ผิดแน่น้ำเสียงแบบนั้น”
เขาไม่ได้ตะคอกเธอ แต่เขาเห็นผู้ชายคนอื่นมองเธออย่างสนใจ ทั้งที่เขาเองก็ยืนข้างกายเธอขนาดนี้ ไอ้พวกแม่งก็ไม่เกรงใจบ้างว่าว่าที่(ผัว)ยืนอยู่ตรงนี้ เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นว่าผู้ชายสนใจเธอจึงเผลอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ปกติสักเท่าไหร่
“ขอโทษครับ ผู้ชายมองเราน่ะ พี่ไม่ชอบให้ใครมามอง”
ประโยคนั้นเล่นเอาใจของเธอเหลวจนจะเป็นน้ำ ประโยคที่แสดงถึงความหวงนั้น เธอรู้สึกดีราวกับต้นไม้ที่ขาดการดูแลได้รับการรดน้ำ มันชุ่มฉ่ำไปทั้งหัวใจ
“ก็ ละ แล้วไปค่ะ”
พอร์ชขับรถไปก็แอบหันมองหน้ากอหญ้าบ่อยครั้งจนกอหญ้ารู้ตัว ใบหน้าสวยหวานที่เขาไม่ได้เจอสองปีเต็มมันช่างน่ามองอะไรขนาดนี้ ไม่แปลกใจหรอกนะที่ผู้ชายหลายๆ คนต่างก็มองเธอ เมื่อวันก่อนที่โรงอาหารเขาเองก็เห็นว่าผู้ชายมองกอหญ้าอย่างไม่ละสายตา ขนมทองหยอดที่ว่าหวาน ยังหวานไม่เท่าใบหน้าและรอยยิ้มของกอหญ้าด้วยซ้ำ หากเปรียบกอหญ้ากับอะไรสักอย่างก็คงเป็น ‘อมยิ้ม’ มีความหวานซ่อนเปรี้ยวที่คล้ายกับนิสัยและหน้าตาของเธอ
“พักที่นี่เหรอ”
“ค่ะ”
“งั้นก็อยู่ไม่ไกลจากพี่เลยนะ”
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ”
“คะ?”
“เอ่อ คือ… พี่หิวน้ำ”
“แล้ว?”
“ขอขึ้นไปดื่มน้ำหน่อยสิ”
“นี่ค่ะ น้ำจากโรงพยาบาล หญ้าหยิบติดมือมาด้วย”
กอหญ้ายื่นขวดน้ำให้พอร์ช ซึ่งเป็นขวดใหม่ที่เธอยังไม่ได้ดื่ม และนั่นก็ทำให้พอร์ชหมดข้ออ้างที่จะขึ้นไปบนห้องพักของเธอ
“เอ่อ… พี่อยากเข้าห้องน้ำด้วยน่ะ”
“ขับเลยไปอีกนิด ข้างหน้ามีปั้มค่ะ”
ไม่ใช่ว่าเธอรู้ไม่ทันพอร์ช เธอรู้ว่านี่คือข้ออ้าง ไม่เจอกันสองปีเจ้าเล่ห์มากเลยนะ ไม่รู้ว่าใช้มุกนี้กับสาวๆ ไปกี่คนแล้ว
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ถ้ารถมันติดล่ะ”
“งั้นก็ได้ค่ะ แต่รีบหน่อยนะคะ”
“ครับ น่ารักจัง”
แม้กอหญ้าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำหวานจากพอร์ช แต่ภายในใจเธอมันเต้นแรงราวกับใครมาตีกลองรัวๆ ถ้าจะรุกหนักขนาดนี้ เธอเองก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วนะ เพราะเริ่มแพ้ให้เขาทุกทาง
ทั้งสองเดินเข้ามาในคอนโดด้วยกันราวกับเป็นแฟนกันเป็นคู่รักกัน หากใครมองมาก็ต้องคิดในทางเดียวกันแน่นอน เพราะกอหญ้าเดินตัวเบา ส่วนพอร์ชถือของทุกอย่างให้กอหญ้า ดูแลเป็นอย่างดีราวกับเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ทั้งยังเอามือกั้นประตูลิฟต์ให้ สายตาของพอร์ชไม่ได้มองทางเดินเท่าที่ควร เขาจ้องมองราวกับสำรวจความสวยงามบนใบหน้า
“ทำไมถึงเลือกชั้นนี้ล่ะ”
“หญ้าชอบอยู่ชั้นที่สูงๆ ไว้ก่อนค่ะ ลมมันดีกว่าเวลาไปยืนสูดอากาศตรงระเบียงด้านนอก”
“อืม ก็จริง เราชอบนั่งตากลมนี่เนอะ” กอหญ้าชอบเป็นคนที่ชอบอะไรแบบนี้ ที่โปร่งๆ ลมเย็นๆ เธอชอบมาก
“ค่ะ ไหนว่าอยากเข้าห้องน้ำ เข้าสิคะ”
“ก็เราชวนพี่คุยนี่นา”
“ห๊ะ” กอหญ้าแอบงงกับประโยคของพอร์ช เขาต่างหากที่ชวนคุย แล้วก็ชอบคุยอะไรที่มันเป็นเรื่องราวของอดีตอีกด้วย ส่วนพอร์ชก็ตีมึนเดินหนีเข้าห้องน้ำไป
“พี่พอร์ช”
“...”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” กอหญ้ารู้สึกว่าพอร์ชเข้าห้องน้ำนานเกินไป เธอก็เลยเรียกดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้เสียงตอบรับจากคนในห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แกร๊ก…
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้าตาแบบนั้น” พอร์ชเปิดประตูห้องน้ำทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู และสีหน้าของพอร์ชตอนนี้ดูแปลกไปจนกอหญ้าตกใจ
“ปวดท้องน่ะ”
“ปวดแบบไหนคะ”
“น่าจะหิว”
“หือ แต่ทานพิซซ่าไปแล้วนี่คะ” กอหญ้าจำได้ว่าพอร์ชทานเยอะมาก แต่บอกว่าปวดท้องเพราะหิว จะเชื่อได้จริงๆ ไหมนะ
“นั่นไม่ใช่ข้าว ปกติมื้อแรกของวันพี่ต้องทานข้าว”
“...”
“เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่จะสั่งอาหารเช้ามาทาน”
“แต่ว่า…”
“เราอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
พอร์ชไม่รอให้กอหญ้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ กว่าจะคิดแผนต่อรองได้เพื่ออยู่ต่อที่นี่ได้ เขาจะไม่ยอมให้เวลามันสูญเปล่า การละครนี้ที่พอร์ชคิดว่ากอหญ้ารู้ไม่ทันเขา เขาคิดผิด เพราะจริงๆ แล้วรู้เธอทันพอร์ชทุกอย่าง แต่เธอแค่อยากรู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีกบ้าง หากเขาพร้อมสำหรับความรักครั้งนี้ เธอเองก็พร้อมให้โอกาสเช่นกัน กอหญ้าเป็นคนง่ายๆ ไม่ซับซ้อน ชอบก็บอกชอบ รักก็แค่บอกว่ารักอย่างที่เคยสารภาพรักเขาไปในตอนนั้น
“งั้นก็แล้วแต่พี่พอร์ชเถอะค่ะ”
เธอตอบอย่างปลงๆ ดูท่าทางแล้วเขาคงไม่ยอมกลับไปง่ายๆ อย่างแน่นอน
พอร์ชจัดการหาร้านอาหารอาหารญี่ปุ่นเพราะกอหญ้าชอบมาก เรื่องนี้เขาก็จำได้เหมือนกัน เขาจัดการสั่งอาหารทุกอย่างที่กอหญ้าชอบมาให้ ไม่สนว่ามันจะเยอะเกินไปจนทานไม่หมด ขอทำคะแนนไว้ก่อน เกินดีกว่าขาด พอร์ชปักหมุดที่อยู่คอนโดของกอหญ้าอย่างเชี่ยวชาญ และไม่ลืมที่จะบันทึกที่อยู่ไว้ในแอพสีเขียวสำหรับสั่งอาหาร เขาต้องได้มาที่นี่อีกแน่นอน ต้องได้สั่งอาหารให้กอหญ้าทานอีกหลายครั้ง เขามั่นใจ
ผ่านไปไม่นานอาหารก็วางอยู่ตรงหน้าอย่างละลานตา พอร์ชสั่งอาหารมาราวกับว่ามีสมาชิกร่วมโต๊ะห้าคนทั้งที่ความจริงอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น
“ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละคะ”
“ถ้าทานไม่หมดก็ค่อยเอาไว้มื้อเย็นอีกไง”
“...”
“ทานกันเลยดีกว่า มีกุ้งเทมปุระที่เราชอบด้วยนะ”
การกระทำที่ใส่ใจแบบนี้ ฉันไม่ไหวแน่ เกินต้านมาก อุตส่าห์ตั้งธงในใจแล้วว่าจะไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ แบบนี้เรียกว่าฉันผิดคำพูดกับตัวเองหรือเปล่านะ
ไม่น่าเลย วันแรกที่เจออุตส่าห์เชิดใส่อย่างเท่ นี่ผ่านไปไม่กี่วันเองนะ ฉันพูดในใจอยู่นานสองนาน จนกระทั่งได้ยินเสียงของคนอีกที่เตรียมอาหารไว้แล้วเป็นอย่างดีและพร้อมทาน
“หักห้ามใจตัวเองอยู่เหรอครับน้องกอหญ้า”
✨✨✨
- Writer
