Ep.1 คำบอกลา
1342 Words
Ep.1 คำบอกลา
โรงเรียน XXX
2 ปีที่ผ่านมา
เพื่อนรักของฉันที่ชื่อโนเนตกลงยอมเป็นแฟนกับรุ่นพี่ที่ชื่อพี่แอล ก่อนหน้านั้นพี่แอลและกลุ่มเพื่อนจะมาเจอกันที่ห้องสมุดทุกวันเลยก็ว่าได้ ทำให้ทั้งสองกลุ่มค่อนข้างที่จะสนิทกันมาก ช่วงเลิกเรียนก็ไปทานอาหารไปหาของอร่อยๆ ทานด้วยกัน เราไปด้วยกันทั้งหกคนเลย ส่วนตอนแยกย้ายขากลับพี่พอร์ชมักจะเป็นคนมาส่งฉันที่หน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านเสมอเพราะเป็นทางผ่าน และทุกวันๆ ก็เป็นแบบนั้นตลอดมา จนกระทั่ง… ฉันเองก็มีความรู้สึกดีๆ ให้พี่พอร์ช พี่พอร์ชเป็นรุ่นพี่ที่ใจดี อบอุ่น ยิ้มหวาน และมีการกระทำน่ารักๆ ให้เด็กน้อยวัย 17 ปี อย่างฉันเกิดความประทับใจและตกหลุมรัก เมื่อความรู้สึกทุกอย่างเดินทางมาถึงจุดนี้ ฉันคาดหวังมาก คาดหวังความรัก ความสุขและความสมหวัง เพราะถ้าฉันเดาไม่ผิด และฉันเองก็ช่างใจคิดมาตลอดระยะเวลาหนึ่งแล้ว ฉันรู้สึกว่าพี่พอร์ชก็มีความรู้สึกดีๆ แบบนั้นให้ฉันเหมือนกัน เราสองคนต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน ใจตรงกัน จนกระทั่งวันนั้น วันที่ฉันรวบรวมความกล้าสารภาพความรู้สึกที่มีทั้งหมดออกไป
งานเลี้ยงปัจฉิม
วันนี้เป็นวันเลี้ยงส่งรุ่นพี่มัธยมปีที่หก ตอนนี้โนเนได้กลับบ้านกลับน้ำเหนือไปก่อนแล้ว เพราะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แม้แต่ฉันก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทั้งที่สองคนรักกันเป็นอย่างดีมาตลอด ฉันไม่คิดเลยว่าพี่แอลจะทำแบบนั้น ฉันเองก็เสียใจที่เห็นน้ำตาของโนเน
พิชชี่ไปขอแยกย้ายไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มที่ใจเป็นหญิงต่างห้องเรียน ฉันกับพิชชี่ตอนนี้เราแยกย้ายกันแล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะทำก่อน ซึ่งมันตื่นเต้นมากจริงๆ
“พี่พอร์ชคะ หญ้าขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ แต่วันนี้พี่ไม่ได้ไปส่งเรานะ เพราะพี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนไอ้แอล”
“ค่ะ”
“งั้นน้องกอหญ้ามีอะไรหรือเปล่าครับ หน้าตาดูเหมือนคนกำลังตื่นเต้นเชียว”
“คือ… ญะ หญ้าชอบพี่พอร์ชค่ะ”
“...”
“พี่พอร์ชก็ใจตรงกันกับหญ้าใช่ไหม” ฉันพูดออกไปพร้อมความคาดหวัง คาดหวังในคำตอบ แต่สีหน้าของพี่พอร์ชนั้นทำเอาฉันเริ่มกลัวกับคำตอบ พี่พอร์ชนิ่งไปราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ แต่แล้วก็…
“งั้น… ลองดูก็ได้ครับ”
ฉันมั่นใจว่าหลังจบประโยคตอบตกลงของพี่พอร์ชทำเอาฉันยิ้มจนหน้าบานเป็นแน่ ฉันคิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าพี่พอร์ชก็คิดแบบนั้นกับฉันเหมือนกัน เห็นโนเนมีความรัก ฉันก็อยากจะมีบ้าง และพี่พอร์ชก็เป็นคนที่ฉันอยากคบด้วยจริงๆ เขามีแววตาที่อบอุ่น ทุกครั้งที่มองมาเขามองราวกับเอ็นดูฉันตลอด การกระทำที่ใส่ใจ การดูแล และความใกล้ชิด มันทำให้ฉันเผลอแอบชอบพี่พอร์ช โดยที่พี่พอร์ชเองไม่รู้ตัว หลังจากนี้เราจะไม่ได้เจอกันอีกเพราะรุ่นพี่ต้องไปเรียนต่อมหาลัย ฉันจึงเลือกที่จะสารภาพความในใจออกมา บอกตามตรงว่าฉันไม่ได้เผื่อใจไว้เลยนะ เพราะฉันก็มั่นใจในคำตอบของพี่พอร์ชเหมือนกัน
จนกระทั่ง…
ข้อความแชต | Porshe
Porshe : น้องกอหญ้าวันนี้ว่างไหม
KorYha : ว่างค่ะ
Porshe : งั้นมาเจอกันที่ร้านประจำเราได้ไหม
KorYha : ได้ค่ะ ว่าแต่ที่นัดเจอเพราะคิดถึงหญ้าเหรอคะ
Porshe : พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยครับ
KorYha : ค่ะ งั้นเจอกันนะคะ
@คาเฟ่เนยหว๊านหวาน
ที่นี่เป็นร้านประจำของกลุ่มพวกฉันกับกลุ่มรุ่นพี่ เลิกเรียนก็มักจะแวะมาบ่อยครั้ง และวันนี้พี่พอร์ชบอกว่ามีธุระสำคัญ คงจะสำคัญมากจริงๆ นั่นแหละ เพราะตอนนี้พี่พอร์ชมารอฉันอยู่ก่อนแล้ว
“พี่พอร์ช รอนานไหมคะ” กอหญ้ากล่าวทักทายด้วยใบหน้าสวยหวานและยิ้มแย้มแจ่มใจ ซึ่งมีท่าทางดีใจที่เธอได้เจอกับแฟนหนุ่มอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้พอร์ชนัดเจอเธอบ่อยครั้ง กอหญ้าคิดว่าเพราะเขาคงอยากตักตวงเวลาของความสุขเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะทั้งสองใกล้จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเอง ซึ่งนั่นก็คือพอร์ชต้องไปเรียนต่อที่มหาลัย ส่วนเธอ โนเนและพิชชี่จะตามไปเรียนหลังจากที่เรียนจบจากรั้วโรงเรียน
“ครับ นั่งก่อนสิ”
“ค่ะ แล้ว… พี่พอร์ชสั่งอะไรไปบ้างหรือยังคะ”
“พี่สั่งเมนูโปรดของเราให้แล้วนะ”
“แฟนหญ้าน่ารักที่สุดเลย”
กอหญ้าเอ่ยชมรุ่นพี่ แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะสังเกตใบหน้าหล่อและสีหน้าที่ดูผิดปกติกว่าเดิมไปมาก เขาเพียงแค่ยิ้มบางๆ แต่กลับมีใบหน้าเรียบนิ่งจนดูแปลกตาไป
ทั้งสองทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว กอหญ้าเจริญอาหารประเภทของหวานเป็นปกติ แต่พอร์ชดื่มเพียงแค่กาแฟเพียงแก้วเดียวเท่านั้น แต่ปกติก่อนหน้านี้เขาจะทานเค้กเป็นเพื่อนกอหญ้าตลอด
“พี่พอร์ชอยากคุยอะไรกับกอหญ้าเหรอคะ” ฉันสังเกตสีหน้าพี่พอร์ชราวกับมีอะไรอยากจะพูดกับฉัน ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาเรียบนิ่งแบบนั้น หวังว่าคงจะเป็นเรื่องที่ไม่แย่นะ ฉันขอล่ะ
“เราทานอิ่มแล้วใช่ไหม”
“อิ่มแล้วค่ะ อิ่มมาก”
“งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”
“ทำไมดูจริงจังนักล่ะคะ หญ้าทำอะไรให้พี่พอร์ชไม่พอใจหรือเปล่า”
“กอหญ้าไม่ได้ทำ”
“...”
“แต่พี่เองต่างหากที่มันแย่”
“ยะ ยังไงคะ”
“คือ… พี่คิดว่าเราสองคนควรกลับมาเป็นแบบเดิมดีกว่า”
“...”
“เราควรลดสถานะกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”
“ทะ ทำไมคะ” ฉันบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไปกว่านี้ เพราะกลัวว่าจะร้องไห้ออกมา ถึงแม้ว่าภายในใจฉันร้องไห้ไปแล้วก็ตาม
“พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นกับเราตั้งแต่แรก”
“แล้วตอนนั้นพี่พอร์ชตอบตกลงหญ้าทำไมคะ พี่ให้ความหวังหญ้าทำไม?”
“ตอนนั้นพี่แค่สับสน”
…. “พี่ว่าเรายังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
“พูดแบบนี้พี่ไม่ใจร้ายกับหญ้าไปหน่อยเหรอ”
“พี่ขอโทษจริงๆ พี่มันแย่เอง”
“ใช่ พี่แม่.งโคตรแย่เลย”
จบประโยคที่ไม่น่ารักของฉัน ฉันก็ลุกจากโต๊ะออกไปทันที ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่รอฟังอะไรอีก นี่สินะที่เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุย เรียกฉันมาเพื่อฟังคำบอกลา
“ฮึก ฮือออ ไม่รักก็ไม่รักดิวะ” พูดราวกับไม่สนใจที่ถูกบอกเลิกโดยเหตุผลที่โคตรจะเห็นแก่ตัวของพอร์ช ทั้งที่ภายในใจนั้นมันพังยับเยิน
ฉันขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา ก็คงต้องกลับบ้านไปนอนร้องไห้เพื่อย้อมใจให้หายดีก่อน ดีนะที่คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่บ้านสามวัน ท่านทั้งสองไปคุยงานที่ต่างประเทศเกี่ยวกับธุรกิจของบ้านฉัน เพราะท่านต้องการขยายตลาดเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
ใช้เวลาต่อจากนี้ไปเพื่อทำใจ ร้องไห้ให้พอ เจ็บให้พอ เจ็บแล้วก็ต้องจำ เขาดูถูกความรักของฉันมาก ฉันยังเด็กงั้นเหรอ ไม่รู้จักความรักดีพองั้นเหรอ แล้วคนอย่างเขาล่ะ… รู้จักความรักดีแค่ไหนกัน ถึงได้มาทำให้คนอื่นเจ็บช้ำใจแบบนี้
✨✨✨
- Writer
