Ep.2 เด็กถักเปียสองข้างในวันนั้น… (เจอกันอีกครั้ง)
1412 Words
Ep.2 เด็กถักเปียสองข้างในวันนั้น… (เจอกันอีกครั้ง)
ปัจจุบัน
กอหญ้า โนเน และพิชชี่มาเรียนที่มหาลัย KLA เธอไม่ได้มาเพราะจะตามพอร์ชมาเรียน แต่เธอมาเพราะมาเรียนเป็นเพื่อนโนเนตามที่เคยได้สัญญากันไว้ ตอนแรกเธอคิดเอาไว้ว่าหลังจากเลิกรากับรุ่นพี่ใจร้ายคนนั้น เธอตั้งใจจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าทำไมต้องหนี? เธอไม่ได้เรียนมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์เดิมแล้ว เธอจึงเปลี่ยนความคิดและตัดสินใจมาเรียนต่อตามเดิม เรื่องของเธอและรุ่นพี่คนนั้น เพื่อนทั้งสองคนไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เพราะเรื่องราวระหว่างเธอจะเขาที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเริ่มจากวันปัจฉิมก่อนปิดเทอม และสุดท้ายก็เลิกรากันก่อนที่พอร์ชจะไปเรียนต่อมหาลัย เธอไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเป็นความลับนะ แต่เรื่องราวมันเฮงซวยเกินไปที่จะให้เพื่อนทั้งสองมารับรู้ กว่าจะผ่านเรื่องราวในวันนั้นมาได้ ก็เล่นเอาใจของเธอเจ็บจนแทบพังสลายอยู่เหมือนกัน
“ชะนี ไปโรงอาหารทางโน้นกันดีกว่า เผื่อว่าโนเนจะเจอพี่แอล”
“ขอความจริง” กอหญ้าเอ่ยทักท้วงพิชชี่ เพราะดูท่าทางแล้วคนที่อยากไปน่าจะเป็นพิชชี่มากกว่า
“ก็… จะเทยอยากเห็นพี่พอล คิดถึงอ่า”
“เนไปกัน”
“อื้ม ไปสิ”
ทั้งสามคนแบ่งหน้าที่กันเฝ้าโต๊ะและสลับกันไปซื้ออาหาร ในระหว่างที่ทั้งสามคนนั่งทานไปคุยกันไป มีสายตาจากผู้ชายสามคู่ที่มองมาและจดจ้องอย่างไม่วาง อีกทั้งโต๊ะรอบๆ ก็จ้องมองเด็กใหม่มาที่โต๊ะนี้เป็นสายตาเดียวกัน
แอลที่เห็นโนเนก็มองมาอย่างเหม่อลอย... พอลไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะเขาไม่ได้มีประเด็นกับรุ่นน้อง ดีใจซะอีกที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เพราะเป็นกลุ่มที่เมื่อก่อนก็ไปไหนมาไหนด้วยกันจนสนิทเลยก็ว่าได้
ส่วนพอร์ชก็ไม่ต่างจากแอล มองกอหญ้าอย่างไม่วางตาเช่นกัน สิ่งแรกที่ทำให้พอร์ชละสายตาจากกอหญ้าไม่ได้คือ ความสวยหวาน หวานชนิดที่เรียกว่าหวานกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าเลยก็ว่าได้ เด็กสาวที่ถักเปียสองข้างในวันนั้น กลับโตเป็นสาวที่มีพร้อมทั้งความสวยและความน่ารักได้ขนาดนี้ กอหญ้าโตขึ้นมาก สองปีที่ผ่านมากอหญ้าเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ
… ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนกอหญ้าไม่สวย เธอมีความสวยและความน่ารักอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นสวยในแบบฉบับของเด็กเท่านั้น แต่ผ่านมาสองปีอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปเยอะ แม้กระทั่งท่าทางของกอหญ้าก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เมื่อก่อนเธอจะดูเรียบร้อยมากกว่านี้ ตอนนี้เธอดูเป็นคนมั่นใจและกล้าแสดงออกมากขึ้น
“ไอ้แอลจ้องมองน้องโนเนอย่างไม่วางตากูก็พอเข้าใจนะ แต่มึงนี่ไอ้พอร์ช มึงมองใครวะ”
“กูก็มองไปเรื่อย”
“เออ คนเจ้าชู้แบบมึงส่งสายตาให้หญิงไปทั่ว กูก็พอเข้าใจแล้วล่ะ”
“แดกข้าวไปไอ้พอล”
“ผมแดกอยู่ครับพี่พอร์ช ไม่ต้องมาสั่ง”
~~~
วันนี้ พอร์ช พอล และแอลมารถคันเดียวกัน เนื่องจากเมื่อคืนทุกคนจัดปาร์ตี้เล็กๆ ตามประสาหนุ่มโสดอยู่ที่ห้องแอล แต่สุดท้ายก็เมาจนขับรถกลับไม่ได้ วันนี้ทั้งสามคนมาเรียนด้วยรถคันเดียวกันก่อน
“ไอ้แอล ไปร้านหมาล่าหลังมอหน่อย กูหิว” พอลเอ่ยบอกเพื่อนให้ขับรถไปร้านหมาล่าก่อนค่อยกลับคอนโด ซึ่งเมื่อทั้งสามคนไปถึงที่นั่น…
@ร้านหมาล่าลงอาคม
ทั้งสามก็พบเจอกลับรุ่นน้องอีกครั้ง วันนี้เจอกันสองครั้งโดยที่บังเอิญ พบเจอบ่อยขนาดนี้ พาให้พอร์ชหวนนึกถึงวันเก่าๆ
‘พี่พอร์ช วันนี้กินอะไรดี โนเนก็แยกไปกับพี่แอลแล้ว’
‘พี่ตามใจเรา’
‘พี่พอร์ชหิวไหม เราจะกลับบ้านกันเลยก็ได้นะคะ’
‘งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อพิชซ่าให้เราดีกว่า เดี๋ยวพี่กลับไปทานข้าวที่บ้านครับ’
‘ถ้าแบบนั้นไม่ต้องหรอกค่ะ หญ้าเกรงใจ’
‘หืม ตัวแค่นี้หัดเกรงใจเป็นแล้วเหรอ’
‘ก็มันเกรงใจจริงๆ นี่คะ’
‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่แวะซื้อให้ พอดีพี่มีนัดทานข้าวกับที่บ้านด้วยน่ะ’
‘งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ’
‘อื้ม ซ้อนท้ายพี่มาเลยครับน้อง’
‘คิกคิก’
ในตอนนั้นทั้งสองยังไม่ได้เป็นแฟนกัน มีแค่กอหญ้าฝ่ายเดียวที่แอบรักพอร์ช และการกระทำของพอร์ชที่แสนอบอุ่นและใจดีแบบนี้ ทำให้กอหญ้าเกิดความประทับใจในตัวรุ่นพี่ และสุดท้ายก็ก่อเป็นความรักที่พร้อมเบ่งบาน แต่ก็เบ่งบานได้เพียงไม่นาน เพราะพอร์ชเลือกที่ใจร้ายกับเธออย่างเลือดเย็น
... แต่ความจริงแล้วนั้น สิ่งที่พอร์ชบอกเลิกกอหญ้าในวันนั้นไม่ใช่เพราะตอบตกลงไปเพราะเอ็นดูเด็กหญิงตรงหน้าที่ยืนสารภาพรักเขาอย่างรอคำตอบที่น่ายินดี แต่มันเพราะมีเหตุผลบางอย่างที่พอร์ชเก็บซ่อนเอาไว้ภายในใจ หากกอหญ้ารู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเหตุผลในวันที่เลิกรามันมีมากว่านั้น เธอคงสาปพริกสาปเกลือแช่งเขาเป็นแน่
“กอหญ้า เดี๋ยวเรามานะ” เนโนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร จ่ายเงินรอได้เลย”
“เค งั้นเจอกันหน้าร้านเลยนะ”
“ไม่เป็นไร กลับก่อนเลยไม่ต้องรอ”
.
.
พอร์ช
“ไม่เห็นเหรอวะ”
… “หรือต้องแกล้งเดินไปชน”
… “แล้วจะเริ่มชวนคุยยังไงก่อนดีวะ”
ในระหว่างที่พอร์ชกำลังบ่นพึมพำเบาๆ กอหญ้ากำลังเดินผ่านทางที่เขายืนอยู่เพราะรถของเธอจอดอยู่ตรงนั้น ทว่า…
กอหญ้าเดินผ่านไปราวกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แววตาเรียบนิ่งเย็นชาจนพอร์ชได้แต่ยืนนิ่งจนอ้าปากค้าง เขาทำได้เพียงคิดในใจว่ากอหญ้าเมินเขาได้ขนาดเลยเหรอ แต่เขาลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าเขาทำเธอเสียใจก่อน เขาปาก้อนหินใส่เธอ หวังจะให้กอหญ้าส่งอมยิ้มคืนกลับไปหรือไง เป็นเขาเองหรือเปล่าที่ลืมว่าทำร้ายความรู้สึกของเธอก่อนในตอนนั้น
“ยืนเหม่ออะไร ขึ้นรถดิวะ”
… “นั่นน้องกอหญ้าหรือเปล่า มึงได้คุยกับน้องกอหญ้าป่ะ”
“ไม่”
… “คงจำกูไม่ได้มั้ง” พอร์ชปลอบใจตัวเองแบบนั้น พอลที่ฟังก็ได้แต่งง จำไม่ได้ได้อย่างไรกัน เพราะก่อนหน้านี้เขาก็เห็นพอร์ชยืนคุยกับแฟนเก่าของแอล โนเนยังไม่ลืมเลย แล้วกอหญ้าจะลืมได้อย่างไรกัน เพราะเมื่อก่อนพอร์ชไปส่งกอหญ้าที่บ้านเกือบทุกวัน สนิทสนมกันขนาดนั้น
“จำไม่ได้ก็บ้าแล้ว ไปเหอะ ไอ้แอลมันรอนานละ”
“อืม”
ทั้งสามคนกลับไปยังคอนโดของแอล เพราะรถของพอร์ชและพอลจอดอยู่ที่นั่น จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเองทันที
คอนโดพอร์ช
พอร์ชนั่งจิบไวน์คนเดียวที่โต๊ะริมระเบียง เขามีชุดโต๊ะไว้สำหรับนั่งดื่ม ลมพัดเบาๆ เย็นสบายเหมาะกับการนั่งจิบไวน์เป็นอย่างมาก เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและรู้สึกคันยุบยิบในใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เขาโดนเมิน เขาหล่อขนาดนี้กอหญ้ากล้าเมินเขาได้อย่างไรกัน
เด็กหญิงถักเปียใบหน้าหวานในตอนนั้น
จนตอนนี้… เขารู้สึกสนใจจนอยากเข้าหา อยากทำความรู้จักกอหญ้าใหม่อีกครั้ง แต่พอสังเกตดูท่าทางของเธอแล้ว กอหญ้าทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน ความรักในตอนนั้น... อย่าบอกนะว่ากอหญ้าผูกใจเจ็บมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่ความรักของเด็ก เธอจะเสียใจสักเท่าไหร่กัน พอร์ชคิดแบบนั้น
แต่ความจริงเขาไม่เคยรู้อะไรสักนิดเลย…
✨✨✨
- Writer
