ดอกไม้ในรังมาเฟีย

บทที่ 5 ร้อนแรง NC 25+

"เธอเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำ?" โคลินถามเสียงดัง ในขณะที่ใบหน้าหล่อคมคายยังคงความเรียบเฉย คาเทียร์มองเจ้าของใบหน้าดุดันด้วยแววตาเลิ่กลั่ก

"ฉัน...ฉัันอยากอาบน้ำ ออกไป!" เธอตะคอกเสียงดังและยังเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่น

"หึ! ทำเป็นท่ามาก ถ้ามันทนไม่ได้จริงๆก็แค่บอกมา ฉันจะช่วยถอนพิษยาให้" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากและยกมือขึ้นกอดอกเพื่อรอฟังคำตอบ

"แกมันคนเลว! ถ้าฉันหลุดออกไปได้ฉันจะแจ้งความดำเนินคดีแกให้ถึงที่สุด แกโดนหลายข้อหาแน่!" คนตัวเล็กขู่ฟ่อ

"หึๆ เธอแน่ใจนะว่าจะแจ้งความดำเนินคดีฉันได้ สงสัยว่าเธอจะไม่รู้จักโคลิน โจนส์ มาเฟียที่ทรงอิทธพลมากที่สุดในเมืองไทยตอนนี้สินะ!" โคลินไม่พูดเปล่า ร่างสูงกำยำเดินตรงเข้ามาหาเจ้าของเรือนร่างอรชรที่กำลังก้าวถอยหลังไปจนชนเข้ากับขอบอ่างอาบน้ำ

"หึ! ฉันคิดว่ามาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุดเป็นคาลล์ วิลสันซะอีก ฉันเห็นแกหน้าซีดตอนพูดถึงคาลล์!"

"ไม่จริง! ฉันไม่เคยกลัวไอ้มาเฟียลอบกัดอย่างไอ้คาลล์" โคลินหงุดหงิดเมื่อถูกคาเทียร์พูดจาเหยียดหยาม เขาเดินเข้ามาจนประชิดร่างบางและรั้งข้อมือเล็กขึ้นมา จากนั้นจึงฉุดกระชากหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ

"ปล่อยฉันนะ!"

"ได้!" เขาเหวี่ยงคนตัวเล็กลงบนเตียงนอนอย่างไร้ความปราณี

"โอ๊ย! เจ็บนะ"

"ก็ฉันตั้งใจทำให้เธอเจ็บไง จำไว้ว่าอย่ามาปากดีกับฉันอีก" จากนั้นร่างสูงกำยำจึงก้าวขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อของตนเองออก คาเทียร์ตะเกียกตะกายถอยหลังด้วยความหวาดกลัวจนแผ่นหลังแนบชิดหัวเตียง

"อย่าทำอะไรฉันนะ ถอยออกไป!" วงแขนเรียวโอบกอดร่างบอบบางของตนที่กำลังสั่นเทิ้ม

"หึ! แน่ใจนะว่าอยากให้ฉันถอย" โคลินจับข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างและกระชากลงมาจนร่างบางเสียหลักนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

"อึก! ถอยออกไปนะ"

"เธอต้องร่ำร้องหาฉันสิ เธอต้องโหยหาฉัน!" ไม่พูดเปล่า มือหนาขยับไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเดิมของคาเทียร์ออกและดึงมันลงให้พ้นทาง จากนั้นจึงกระชากกางเกงชัั้นในตัวเล็กออกจนเผยให้เห็นกลีบดอกไม้อวบที่บวมช้ำเพราะการกระทำของเขาก่อนหน้านี้

"อื้อ! เจ็บนะ" มาเฟียหนุ่มบดขยี้มือหนาของตนลงตรงกลางกลีบเนื้ออวบอย่างเอาแต่ใจ สร้างความรู้สึกเจ็บปวดให้กับคาเทียร์เป็นอย่างมากจนร่างบางต้องบิดเร่าไปมาแม้ความโหยหาจะกำลังแทรกขึ้นมาเหนือการควบคุม

"บอกสิว่าเธอต้องการอะไร" โคลินจ้องมองใบหน้าสวยคมด้วยความพึงพอใจเมื่อหญิงสาวกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับแรงมือที่บดขยี้หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนขาเรียวแยกออกจากกันโดยสัญชาตญาณความโหยหา

"อื้อ...ได้โปรด อ้าส์" คาเทียร์ครวญครางออกมา

"หึ! เธอกำลังพยายามทำเหมือนว่ายาของฉันไม่ได้ผลนะ รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันต้องการใช้ยาอีกตัวกับเธอ!"

"อื้อ...มะ ไม่นะ ฉันต้องการ อ๊าส์! ฉันต้องการจนทนไม่ไหวแล้ว อย่าให้ยาฉันเพิ่มนะ ฉันขอร้อง"

"หึ! ฉันรู้จักยาฉันดี ฉันแค่ต้องการให้เธอยอมรับต่ออารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง และปล่อยให้ความต้องการของเธอควบคุมทุกสิ่ง รับรองว่าเธอจะมีความสุขและโหยหายาของฉันอีกครั้วแล้วครั้งเล่า" โคลินดึงมือของตนเองกลับออกมาจากกลีบดอกไม้อันบอบช้ำ เขากระชากเสื้อที่ขาดวิ่นของคาเทียร์จนเรือนร่างอรชรเปลือยเปล่าอีกครั้ง จากนั้นจึงหยัดกายขึ้นตรงเพื่อถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนกายกำยำเปลือยเปล่าเช่นเดียวกัน เขาเอื้อมมือไปหยิบถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนหัวเตียงมาและจัดการสวมมันเข้าหาความใหญ่โตของตนเพื่อเป็นเครื่องป้องกัน

"อึก! เจ็บนะ อ้าส์!" มือหนากำลังประคองแก่นกายแข็งชันเบียดแทรกฝังลึกเข้าไปในช่องรักแคบที่เปียกชุ่มไปด้วยเกสรแห่งความกระหายหิว แม้คาเทียร์จะเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์แต่โคลินก็ไม่มีความคิดที่จะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งโดยไม่ป้องกัน มาเฟียหนุ่มขึ้นชื่อเรื่องความหวงเนื้อหวงตัวและไม่เคยคบใครเป็นแฟนมาก่อน เขาจึงไม่เคยมีเซ็กส์แบบลึกซึ้งโดยปราศจากเครื่องป้องกันจากผู้หญิงคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว

"อ่าส์! ฟิตชะมัด โอวส์" โคลินครวญครางออกมาเมื่อเขาเริ่มหยัดสะโพกสอบถี่ขึ้น

"อ้าส์! ได้โปรด"

"ได้โปรดอะไร ขอร้องให้ฉันทำแรงขึ้นงั้นหรอ?"

"อึก! ไม่ ฉันเจ็บ ได้โปรดพอเถอะนะ อ๊าส์!"

"แต่เสียงครางของเธอมันไม่ได้บ่งบอกว่าต้องการให้ฉันหยุดเลยนะ มันบอกว่าเธอกำลังต้องการฉันต่างหาก" โคลินเหยียดยิ้มและจ้องมองใบหน้าสวยคมที่กำลังส่ายไปมาด้วยความสับสน

"แต่เจ็บนะ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะ" มาเฟียหนุ่มไม่ยอมฟังคำขอร้องของคาเทียร์ เขาหยัดสะโพกสอบหนักหน่วงยิ่งขึ้นอีกเท่าตัวจนเกิดเสียงเนื้อกระกันดังลั่นห้องนอน

"โอวส์ ซีดดด... มันแน่นจนทำให้ฉันหงุดหงิด อ่าส์!" เขาหยุดจังหวะการหยัดสะโพกสอบและดึงแก่นกายของตนเองกลับมา จากนั้นจึงประคองเอวบางให้นอนพลิกคว่ำลง ร่างสูงกำยำขยับขึ้นไปคร่อมแก้มก้นงอนงามไว้ และเบียดแทรกความใหญ่โตของตนเองเข้าไปในช่องรักที่เปียกแฉะจากด้านหลัง

"ไม่นะ ฉันเจ็บ ท่านี้มันเจ็บมาก อื้อ...อ๊าส์"

"แต่มันทำให้ฉันอยากแตกไง หรือว่าเธออยากมีเซ็กส์กับฉันนานๆล่ะ?" โคลินขยับมือทั้งสองข้างขึ้นมานวดคลึงแก้มก้นงอน สะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าหาหญิงสาวอย่างหนักหน่วง คาเทียร์หยัดก้นงอนเข้าหาแก่นกายแข็งชันโดยอัตโนมัติเพราะฤทธิ์ยาที่กำลังสร้างความหิวกระหายแม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดมากก็ตาม

"อ้าส์! โคลิน ได้โปรด ฉันไม่ไหวแล้ว อื้อ..." เป็นครั้งแรกที่เธอเผลอเรียกชื่อของมาเฟียหนุ่ม ทว่าเขากลับไม่รู้สึกหงุดหงิดใจเหมือนทุกครั้งที่มีผู้หญิงเรียกชื่อตนโดยไม่ได้รับอนุญาต

"จะเสร็จหรือยังไง?"

"ไม่รู้ อ้าส์ ฉันไม่รู้"

"โอวส์ อย่าเกร็ง ฉันจะแตกแล้ว อ๊าส์!" โคลินครางออกมาเสียงดังลั่นห้องและกระแทกสะโพกสอบหนักหน่วงก่อนที่เขาจะหยุดกระทันหันและเกร็งกระตุกปลดปล่อยความกระหายหิวในร่างกายออกไปโดยมีเรื่องป้องกันรองรับสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นในอนาคต

"อึก ฮืออ... ฉันเจ็บ" คาเทียร์ร่ำไห้ออกมาระหว่างที่โคนลินกำลังหายใจหอบเหนื่อยหลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง เขาดึงแก่นกายของตนเองกลับมาและปล่อยให้หญิงสาวนอนร่ำไห้อยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ

"ที่ร้องไห้นี่เพราะเจ็บ หรือว่าร้องไห้ที่เสียตัว หรือว่าร้องไห้เพราะยังคงอยากเอากับฉันต่อ?" โคลินถามเสียงดังในขณะที่เขาดึงถุงยางอนามัยออกจากลำแท่งใหญ่โตของตนเอง

"ออกไป! แกมันคนเลว ไม่สิ เลวยังน้อยไปกับสิ่งที่แกกำลังทำกับผู้หญิงคนหนึ่ง!" คาเทียร์พลิกตัวกลับมาและหยััดกายขึ้นนั่งเพื่อพูดตะคอกใส่หน้าของมาเฟียหนุ่มอย่างไร้ความเกรงกลัว

"อย่ามาทำปากดีใส่ฉัน อีกไม่ถึงชั่วโมงร่างกายของเธอมันก็จะร่ำร้องหาฉันอีกครั้ง เพราะฉะนั้นถ้าเธอยังอยากให้ฉันสนองความต้องการของเธออยู่ ก็หุบปากซะ!" โคลินพูดเช่นนั้นก็หมุนตัวเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้คาเทียร์ร่ำไห้อยู่บนเตียงนอนด้วยความเจ็บใจ