ดอกไม้ในรังมาเฟีย

บทที่ 6 หญิงสาวปริศนาในสวนดอกไม้

เช้าวันถัดมา

คาเทียร์พลิกกายตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้าเพราะความรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัว เพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนแต่ก็ผล็อยหลับไปเกือบย่ำรุ่งเพราะความเหนื่อยล้า โคลินทิ้งเธอไว้ในห้องเพียงลำพังตั้งแต่เสร็จกิจกรรมเมื่อคืน

"ทำไมมันถึงมีความรู้สึกต้องการอีกแล้ว ฮือออ...ไอ้มาเฟียสารเลว!" แม้จะร่ำไห้ออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่ได้ แต่สัญชาตญาณของผู้ถูกกระทำกำลังบ่งบอกว่าจะต้องหาทางหนี คาเทียร์มองออกไปที่บริเวณบานกระจกหน้าต่างก็เห็นแสงพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย ร่างบางค่อยๆหยัดการลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่บริเวณบานกระจกหน้าต่างเพื่อมองสำรวจลงไปยังชั้นล่าง ภาพที่หญิงสาวเห็นก็คือสวนดอกไม้นานาพรรณในยามเช้าที่แลดูงดงามจนน่าแปลกใจแตกต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง

"ไอ้มาเฟียคนนี้มันเป็นโรคจิตหรือเปล่า โหดอย่างกับมาบ้าแต่ว่าปลูกดอกไม้ไว้เต็มบ้าน" คาเทียร์ครุ่นคิด จากนั้นจึงเดินไปหยิบชุดคลุมมาสวมและเดินตรงไปยังประตูห้องนอน น่าแปลกใจที่ลูกบิดประตูไม่ได้ล็อคอย่างที่ควรจะเป็น เธอสามารถเดินออกจากห้องนอนได้อย่างง่ายดาย

คาเทียร์เดินลงมายังชั้นล่างและกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านซึ่งถูกตกแต่งงดงามแปลกตา จากนั้นจึงเดินออกไปยังประตูบ้านซึ่งก็เห็นว่ามีบอดี้การ์ดหลายคนยืนอยู่แต่กลับไม่มีใครหันมาสนใจเธอเลยแม้แต่คนเดียว

"หนาแน่นมาก ประตูบ้านอยู่ทางไหนก็ไม่รู้" หญิงสาวพึมพำ สาเหตุที่ไม่มีบอดี้การ์ดคนไหนสนใจเธอเลยคงเป็นเพราะบ้านหลังนี้ไม่มีทางให้หนีเลยแม้แต่น้อยก็เป็นได้

"หรือว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นฉันกันนะ เอ๊ะ! จะเป็นไปได้ยังไง" เธอพึมพำอีกครั้งและเดินตรงออกไปยังสวนดอกไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก ใบหน้าสวยคมมองซ้ายมองขวาและยกมือทักทายบอดี้การ์ดทว่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากพวกเขาตอบกลับมาเลยแม้แต่คนเดียว

"แปละแฮะ.." คาเทียร์ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินผ่านประตูเข้าสู่สวนดอกไม้อย่างง่ายดาย กลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์ตลบอบอวลผสมปนเปกันจนทำให้เกิดกลิ่นหอมที่แปลกใหม่ คาเทียร์เริ่มรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ทว่าก็ยังคงพยายามฝืนเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆตามทางเดินไปสู่ห้องกระจกห้องหนึ่ง

"นั่นไอ้มาเฟียบ้านี่!" เมื่อเห็นใบหน้าหล่อคมคายและโดดเด่นของโคลินก็ทำให้คาเทียร์นึกถึงกิจกรรมร้อนแรงบนเตียงขึ้นมา

"บ้าจริง!" ความรู้สึกว่าความและอารมณ์ความโหยหิวในรสเซ็กส์กำเนิดปลุกปั่นร่างกายของเธอให้แปรปรวนขึ้นมาอย่างง่ายใดอีกครั้ง

"ยาออกฤทธิ์อีกแล้วหรอเนี่ย ฉันจะต้องหาวิธีเอาชนะไอ้ยานรกไห้ได้ อย่าคิดนะว่าแกจะควบคุมฉันได้ตลอดไป!" คาเทียร์ละสายตาจากโคลินและกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆก็เห็นว่ามีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่ตามจุดต่างๆ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นหญิงสาวจึงพยายามเดินหลบเข้าไปในพุ่มดอกไม้และเดินซอกแซกเข้าไปใกล้ห้องกระจกให้มากที่สุดโดยที่ไม่ให้บอดี้การ์ดคนไหนเห็นตน

"มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในนั้นนี่นา ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ?" คาเทียร์พยายามชะเง้อไปมาเพื่อที่จะมองหน้าผู้หญิงคนนั้น ทว่าหล่อนกลับหมุนตัวหลบโคลินจนกลายเป็นยืนหันหลังมาทางเธอ เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของมาเฟียหนุ่มที่กำลังจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาและรอยยิ้มที่เหยียดอย่างเช่นที่เขามองเธอ ก็ทำให้คาเทียร์พอจะเดาออกว่ามาเฟียหนุ่มอาจจะใช้ผู้หญิงคนนี้ทดลองยาด้วยเช่นกัน

"เลวจริงๆ! ฉันจะทำยังไงดีถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ น่าแปลกใจ...ทำไมโคลินถึงได้มีอิทธิพลอยู่เหนือกฎหมายมากถึงขนาดนี้" ใบหน้าสวยคมพูดในขณะที่จ้องมองไปยังโคลิน

"นายครับ ผู้หญิงแปดคนกำลังถูกยาของนายเล่นงานอย่างหนัก พวกเธอโหยหาผู้ชายกันดังลั่นห้อง บางคนถึงกับมีอะไรกันเองแล้วครับ" ชอว์นรายงานเจ้านายในขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังชูเข็มฉีดยาขึ้นมาต่อหน้าหญิงสาวตรงหน้า

"แกจะทำอะไร?" หล่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจและตะโกนถามเสียงดัง

"บัดซบ! เธอกล้าดียังไงมาตะโกนใส่หน้าคุณโคลินแบบนี้?" ชอว์นพูดเสียงดังเพื่อเป็นการเตือนสติหล่อน

"กูกำลังจะลองยาชนิดรุนแรงแต่ออกฤทธิ์แค่สามชั่วโมงกับมัน มึงอยากลองของหรือเปล่า?" เขาถามบอดี้การ์ดหนุ่ม

"ผมต้องขอดูอาการหล่อนก่อนครับว่ายาออกฤทธิ์แรงแค่ไหน ถ้าหล่อนทนไม่ไหวจริงๆผมก็จะสนองให้" เขาตอบเสียงเรียบ

"ส่วนเรื่องผู้หญิงแปดคนนั้นมึงก็ให้บอดี้การ์ดที่มันของขาดเข้าไปจัดการได้เลย ถึงยังไงผู้หญิงพวกนี้ก็ส่งออกไม่ได้แล้ว!" โคลินพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้งานของตนพัง

"แล้วผู้หญิงคนที่นายเก็บไว้ล่ะครับ จะให้บอดี้การ์ดเอาไปใช้งานก่อนหรือจะฆ่าเธอทิ้งเลย" ชอว์นยังคงติดใจเรื่องที่เจ้านายหนุ่มของตนเก็บผู้หญิงคนหนึ่งไว้ข้างกายทั้งๆที่เขาไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน

"มึงมีปัญหาอะไรกับผู้หญิงคนนี้มากหรือเปล่า เมื่อคืนมึงก็ถามกู ตอนนี้มึงก็ถามกูอีก หรือว่ามึงอยากได้?" โคลินถามเสียงประชดประชัน

"ไม่ใช่แค่ผมที่อยากได้ บอดี้การ์ดคนอื่นๆก็รอคิวอยู่เหมือนกัน เพราะว่านานๆจะมีผู้หญิงที่สวยระดับดารานางแบบหลุดเข้ามา พวกมันก็จ้องมองจะกินเป็นธรรมดา" ชอว์นพูดออกไปตามตรง

"พวกมึงนี่มันกินไม่เคยอิ่ม กูให้ผู้หญิงพวกมึงกินกันไม่เคยขาดแต่พวกมึงก็ยังอยากได้ของที่กูเอามาเล่น!"

"นายแน่ใจนะครับว่านายแค่เอามาเล่นเฉยๆ"

"ก็เออน่ะสิ มึงเคยเห็นกูเอาผู้หญิงคนไหนจริงจังหรือเปล่าล่ะ?"

"ไม่เคยครับ แต่ผู้หญิงคนนี้นายพาเธอขึ้นห้องนอนของนายนะครับ"

"แล้วยังไง! มึงมีปัญหาอะไรกับการที่กูเอาผู้หญิงขึ้นไปนอนบนห้องกู?"

"ก็เพราะว่านายไม่เคยทำแบบนี้ไงครับ ผมเชื่อใจนายตลอดมาว่านายจะแค่เล่นๆกับผู้หญิงเสมอ แต่ไม่ใช่สำหรับผู้หญิงคนนี้" ชอว์นพูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นจริงจัง เขารู้ดีว่าเจ้านายอาจโกรธแต่ก็เลือกที่จะพูดออกไป

"มึงชักจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกูมากเกินไปแล้ว" โคลินชักสีหน้าไม่พอใจ

"ที่ผมพูดเพราะผมเป็นห่วงนายครับ"

"กูรู้ตัวดีว่ากูกำลังทำอะไร!"

"ถ้าเช่นนั้นนายพิสูจน์ได้หรือเปล่าครับ ว่านายแค่เอาเธอมาเป็นของเล่นจริงๆ"

"มึงจะให้กูพิสูจน์อะไร?" โคลินขมวดคิ้วสงสัยทั้งยังมีอารมณ์ขุ่นเคืองคำท้าทายของบอดี้การ์ดคนสนิท