Lace of love ภูมิแพ้ลูกไม้

                “โอ๊ตครับ วันนี้มีของมาส่งบ้านหรือเปล่า”                 “มีฮะ น้าภัทร”                 “โอเค งั้นโอ๊ตช่วยหยิบกล่องไปไว้ที่ห้องนอนน้าด้วยนะครับ เดี๋ยวน้าจะไปทำกับข้าว”                 “ได้ฮะ” เมื่อธนภัทรวานให้หลานชายวัยสิบสองขวบยกกล่องไปรษณีย์ที่เพิ่งมาส่งวันนี้หมาด ๆ ขึ้นไปไว้บนห้องเรียบร้อยแล้ว เขาก็เตรียมตัวไปทำอาหารเย็นต่อ                 ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านธนภัทรยังไม่ทันได้นั่งพักเลย เพราะวันนี้เขาเลิกงานช้า กลับมาถึงก็เห็นหลานชายก็นั่งรอกินข้าวตาละห้อยแล้ว จะให้เขาพักในขณะที่เจ้าโอ๊ตยังหิวไส้กิ่วอยู่ก็คงไม่ใช่เรื่อง ภัทรจึงยอมเหนื่อยอีกสักนิด ไปทำอาหารเตรียมไว้ให้หลานและตัวเอง กว่าเขาจะได้พักจริง ๆ ก็คงหลังจากส่งหลานเข้านอนแล้ว หลังจากนั้นเขาถึงจะได้มีเวลาเป็นของตัวเอง                 บ้านหลังเล็กอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองแห่งนี้ มีเพียงน้าหลานอาศัยอยู่สองคนเท่านั้น เจ้าโอ๊ตเป็นหลานแท้ ๆ ของเขา แม่ของอีกฝ่ายเป็นพี่สาวเขา ซึ่งตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่เมืองนอก ไม่สะดวกเอาจะลูกชายไปด้วย ทำให้ภัทรต้องรับหน้าที่เป็นผู้ปกครองหลานชายตัวกระเปี๊ยกมาตั้งแต่อีกฝ่ายอายุเก้าขวบ                 “น้าภัทรฮะ โอ๊ตเอาของไปไว้ให้แล้วนะ”                 “ดีมากครับ”                 หลังจากทำตามคำสั่งของผู้เป็นน้าเรียบร้อยแล้ว หลานชายตัวเล็กก็รีบวิ่งมาบอกน้าที่ห้องครัวพร้อมกับเกาะประตู ยืนตัวขึ้นชะโงกหน้าสังเกตการณ์ว่ามื้อนี้จะได้กินอะไร                 “วันนี้น้าภัทรจะทำอะไรให้กินเหรอฮะ”                 “น้าว่าจะทำไข่เจียวกุ้งสับกับกะหล่ำปลีผัดน้ำปลาครับ”                 “งั้นโอ๊ตตั้งโต๊ะไว้รอเลยนะ” หลานชายตัวน้อยว่า                 “ฮ่า ๆ หิวล่ะสิเรา ไป ๆ ไปเตรียมโต๊ะไว้ น้าใกล้ทำจะเสร็จแล้วล่ะ” ธนภัทรว่าพร้อมกับโบกมือไล่ให้หลานชายไปตั้งโต๊ะเตรียมถ้วยจานเอาไว้รอรับอาหารเย็นฝีมือเขา                   ธนภัทรเป็นเด็กจบใหม่อายุยี่สิบสามปี เพิ่งได้เข้าทำงานในบริษัทใหญ่ได้ไม่ถึงปี แรกเริ่มชีวิตของภัทรช่วงรับหลานมาเลี้ยงใหม่ ๆ ก็ลำบากนิดหน่อย เพราะยังไม่มีรายได้เป็นหลักเป็นแหล่ง ไหนจะยังเรียนอยู่ด้วย ต้องอาศัยเงินจากพี่สาว กู้เงินกยศ.และทำงานพิเศษนิด ๆ หน่อย ๆ เอา ถึงจะพออยู่ได้                 ผ่านมาหลายปีภัทรและหลานเพิ่งจะเริ่มสบายขึ้น เพราะเขาเรียนจบแล้ว จึงสามารถทำงานได้เงินเต็มเม็ดเต็มหน่วย ได้เงินมากกว่าการทำงานพิเศษทั่วไป ประกอบกับตัวพี่สาวภัทรเองก็ส่งเงินมาให้ไม่เคยเว้นเดือน ทำให้เราสามารถใช้จ่ายภายในครอบครัวได้อย่างไม่ติดขัดและยังพอมีเงินเหลือไว้ซื้อของเพื่อสนองความต้องการของตัวเองได้ด้วย                 “พรุ่งนี้เรายังต้องไปโรงเรียนนี่ งั้นกินเสร็จแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำได้เลยนะ เดี๋ยวน้าจะล้างจานเอง” ธนภัทรว่า หลังจากหลานชายกินมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว                 “ได้ฮะ งั้นโอ๊ตขึ้นห้องนะ”                 “อืม...อย่าลืมทำการบ้านล่ะ รีบเข้านอนด้วย” ธนภัทรกำชับหลานเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปล่อยตัวให้อีกฝ่ายขึ้นห้องไปก่อน ส่วนเขาก็อยู่ล้างจานไม่กี่ใบแล้วขึ้นห้องตามหลานไป                 ภัทรถึงกับถอนหายใจออกมา เมื่อกลับเข้ามาห้องตัวเองเสียที เขาล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ภัทรและหลานชาย เรานอนแยกห้องกัน เพราะเจ้าโอ๊ตจะเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแล้ว อีกทั้งตัวภัทรเองก็ต้องการเวลาส่วนตัว ทำให้เขาตัดสินใจว่าเราควรจะแยกห้องนอนกันดีกว่าจะนอนกอดกันกลมเหมือนอย่างเคย                 ขณะที่เขากำลังคิดทบทวนว่าวันนี้ตัวเองทำอะไรไปบ้างและยังเหลืออะไรที่ต้องสะสางอีก สายตาของภัทรก็เหลือบไปเห็นกล่องพัสดุที่สั่งให้หลานชายเอาขึ้นมาไว้ให้บนห้องพอดี เขารีบลุกขึ้น เก็บความเหนื่อยล้าของตัวเองไว้ชั่วคราว แล้วเอื้อมไปหยิบกล่องพัสดุนั้นมาดู                 รู้ทั้งรู้ว่าใครเป็นคนส่งมา เพราะอีกฝ่ายบอกเขาแล้ว แต่พอมาเห็นชื่อผู้ส่งที่เป็นนามแฝงและกล่องพัสดุขนาดใหญ่ ธนภัทรก็รู้สึกใจเต้นแรงอยู่ไม่น้อย แอบลุ้นว่าอีกฝ่ายส่งอะไรมาให้กันแน่                 มีคนเคยบอกว่า...มนุษย์อย่างเราหลายคนมีสองตัวตน ตัวตนแรกคือตัวตนในจินตนาการ อยากให้คนอื่นเห็นแต่ด้านดี ๆ ของตัวเอง สร้างภาพลักษณ์ที่ดี เพื่อให้คนอื่นมองว่าเราเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ซึ่งตัวตนนี้จะปรากฏตอนเราอยู่ท่ามกลางสังคม เพื่อนร่วมงานหรือคนหมู่มาก                 ส่วนตัวตนที่สองคือตัวตนที่แท้จริงของเรา มีทั้งด้านดีและด้านเสียปะปนกันอยู่ แต่สิ่งไหนจะมากกว่ากันก็ขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูและสภาพสังคมที่อยู่ ซึ่งตัวตนนี้จะปรากฏขึ้นยามอยู่กับคนสนิทชิดเชื้อและยามอยู่เพียงลำพังเท่านั้น                 ธนภัทรรีบคว้าคัตเตอร์มากรีดเพื่อเปิดกล่อง เขาอยากรู้แทบแย่ว่าในกล่องนี้บรรจุอะไรกันแน่ ทันทีที่กรีดกล่องสำเร็จ เขาก็ถึงกับฉีกยิ้มอย่างถูกใจ เมื่อได้เห็นของที่อยู่ข้างใน มือเรียวก็สัมผัสมันอย่างหลงใหล เขาถูกใจมันมากจริง ๆ อย่างจะให้มันอยู่บนเรือนร่างตัวเองแทบแย่                 ธนภัทรผละมือออกจากของถูกใจชั่วคราว เอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเอง เปิดแอปพลิเคชันชื่อดังอย่างทวิตเตอร์ เพื่อส่งข้อความไปหาเขาคนนั้น คนที่ส่งของชิ้นนี้ให้กับเขา                 บัญชีผู้ใช้ของธนภัทร เป็นบัญชีผู้ใช้ส่วนตัวที่ถูกล็อกเอาไว้ แต่ถึงจะปิดกั้นไว้ไม่ให้ใครได้เห็นง่าย ๆ ยกเว้นเขาจะอนุมัติคำขอติดตามนั้น แต่ถึงจะไม่ใช่บัญชีผู้ใช้สาธารณะที่ใคร ๆ สามารถเข้าถึงได้ง่าย คนติดตามของเขากลับมีถึงหลักหมื่นคนและส่วนใหญ่คนติดตามก็มักจะเป็นคนที่มีรสนิยมคล้าย ๆ กันทั้งนั้น รวมถึงเขาคนนั้นด้วย                 “ได้รับของแล้วนะครับ ถูกใจผมมาก”                                  “ขอบคุณ คุณพีมากครับ”                                     ธนภัทรส่งคำขอบคุณไปให้เขาคนนั้น เราต่างไม่เคยเห็นหน้ากันและกัน แต่อีกฝ่ายกลับเป็นคนที่เขาคุยด้วยแล้วสบายใจและถูกใจมากด้วย                  เบื้องหลังบัญชีผู้ใช้ลูกไม้ป่าที่มีคนติดตามหลักหมื่น ร้อนระอุไปด้วยบัญชีผู้ใช้รายอื่น ๆ ที่ต่างส่งข้อความมาหาเขาตั้งมากมาย จนธนภัทรตอบไม่หวาดไม่ไหว                  มีทั้งส่งข้อความสอบถามแหล่งที่ซื้อและชวนคุยเรื่องใต้สะดือ ชวนพูดเรื่องเสียว ซึ่งภัทรเลือกที่จะตอบแค่บางคนเท่านั้น เพราะจุดประสงค์ของเขาไม่ได้สร้างบัญชีผู้ใช้นี้ขึ้นมาเพื่อตอบสนองเรื่องอย่างว่าของตัวเองหรือของใครทั้งนั้น                 เขาสร้างมันขึ้นมา เพื่อแชร์ประสบการณ์การหลงใหลผ้าลูกไม้ของตัวอง ซึ่งบางรูปมันก็เป็นชุดลายลูกไม้ พอมันอยู่บนเรือนร่างของเขาจึงค่อนข้างเป็นสื่อล่อแหลม ทำให้ธนภัทรตัดสินใจล็อกบัญชีให้เป็นผู้ใช้ส่วนตัวเพื่อตัดปัญหาดีกว่าตั้งแต่แรกดีกว่า รอเพียงไม่นาน ธนภัทรก็ต้องฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง เมื่อคุณพีตอบกลับมา อีกฝ่ายก็คงรอข้อความจากเขาเช่นกัน                 “ถึงเร็วจังครับ เพิ่งส่งไปให้วันก่อนเอง”                 “อยากเห็นตอนมันอยู่บนร่างคุณลูกไม้จัง”                 หลังจากอ่านข้อความเสร็จ ธนภัทรก็ถึงกับหน้าร้อนฉ่า เราต่างฝ่ายต่างไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน เพราะเราต่างมีอีกหนึ่งสังคมที่ต้องอยู่ เราใช้นามแฝงเพื่อเรียกชื่อกัน ไม่เคยเปิดเผยหน้าให้เห็น มีแต่การเปิดเผยร่างกายในบางครั้งเท่านั้น                 เมื่อเจ้าของชุดลายลูกไม้ตัวนี้ปรารถนาที่จะเห็นมันอยู่บนเรือนร่างของเขา ธนภัทรก็ไม่รอช้าที่จะปลดเปลื้องชุดทำงานของตัวเองออก แล้วสวมใส่ชุดลูกไม้ป้ายแดงตามที่อีกฝ่ายต้องการ เขาหน้าร้อนผ่าวนิด ๆ ตามที่ต้องกดถ่ายแล้วส่งรูปไปรายงานคุณพี ถึงเขาจะอายแต่ก็เลือกที่จะส่งไปอยู่ดี                 ก็มันไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา....                 “ใส่ให้ดูแล้วนะครับ”                              ธนภัทรส่งข้อความกลับไปพร้อมกับแนบรูปยามมันอยู่บนตัวเขาไปให้คุณพี ชุดลูกไม้ป้ายแดงนี้ปกปิดอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ทั้งส่วนบนและส่วนล่าง แต่กลับถูกใจเขาเหลือเกิน เพียงเพราะลวดลายมันสวยงาน ลายไม่ซ้ำกับเจ้าอื่น ๆ ที่ธนภัทรเคยเห็นมา เขาเดาว่าชุดลูกไม้นี้คงมีราคาน่าดู                 “มีคนเคยบอกคุณลูกไม้หรือยังครับว่าร่างกายคุณสวยมาก”