บทที่ 3 กระต่ายน้อย
1484 Words
อึก ฮือๆ ฮือๆ พี่เพื่อน!!!
'พ่อกับแม่ทำไมไม่หายใจ..พวกเขาไม่หายใจแล้ว'
พะพายที่ยังเล็กมาก เขาต้องมาเห็นพ่อกับแม่นอนจมกองเลือดต่อหน้าต่อตา
'พวกเขาบอกว่า มีชีวิตต่อไปให้ดี'
พะแพงน้องสาวของพะเพื่อน เอาแต่พูดวนซ้ำๆ เหมือนคนละเมอ เธอยืนช็อก ตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเผือด ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนน้องชาย แต่น้ำตาไหลเต็มหน้าไม่หยุดเช่นกัน
พะเพื่อนที่เป็นพี่คนโตต้องทำตัวเข้มแข็ง ดึงน้องสาวเข้ามากอดอีกคน และร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน
อึก!! ฮือๆ
'พี่จะดูแลพวกเธอเอง'
•••••
"อ้าว..คุณ"
พะเพื่อนลงมาจากที่พักเจอเข้ากับไดมอนด์ที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้นตรงหน้าที่พัก ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้มาคนเดียว มีคนติดตามมาด้วยสองสามคน แถมยังมีรถโรลส์รอยซ์คันหรูจอดอยู่
"ผมไปส่ง"
"ฉันไปเองได้ค่ะ"
"ผมมาจีบคุณ"
พะเพื่อนตกใจในความตรงของเขามาก จนทำหนังสือที่ยืมจากห้องสมุดในมือร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น
นี่โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเธอ..ทำไมมันดูง่ายไปหมด
"จีบฉะ..ฉัน"
"เชิญครับ"
เซอร์เลขาของไดมอนด์รีบเปิดประตูรถทันทีเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองก้มเก็บหนังสือให้หญิงสาวที่มายืนรอเกือบครึ่งชั่วโมง
ในเมื่อโชคเข้าข้างขนาดนี้ ทำไมพะเพื่อนจะไม่กอบโกยมันไว้ล่ะ
เธอยิ้มรับหนังสือที่ส่งมาและกล่าวคำขอบคุณเดินตรงไปยังรถหรูทันที
1 เดือนผ่านไป..
"มาทุกวันไม่มีอะไรให้ทำหรือคะ"
"มาส่งเธอไปเรียนก็เป็นงานของฉันเหมือนกัน"
การจีบพะเพื่อนของไดมอนด์แปลกมากสำหรับเธอที่เคยมีทั้งคนรัก มีคนควง หรือแม้กระทั่งเรื่องอย่างว่า ไดมอนด์ตามจีบเธอตลอดทั้งเดือน เขาไม่เคยแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวเลย เขาค่อนข้างที่จะหัวโบราณและหวงตัวเอามากๆ
"ฉันสั่งคนย้ายข้าวของอันน้อยนิดในห้องมาอยู่ที่ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว"
"ไม่ปรึกษาเพื่อนเลย"
"ฉันอยากอยู่ใกล้เธอให้มากกว่านี้"
"ถ้านี่คือคำปลอบใจเพราะกลัวเพื่อนงอนเหรอคะ..แต่ก็หายโกรธค่ะ"
พะเพื่อนยิ้มกว้าง เธอดีใจจริงๆ ที่ได้ออกจากตึกนั่นเสียที จะได้ออกให้ห่างหูห่างตาพวกวีแกนบ้าง
"เธอคบกับฉันอยู่นะ จะให้ลำบากอยู่ในห้องรูหนูแบบนั้นได้ยังไง"
จะว่าไป..มิสเตอร์ไดมอนด์ก็ไม่ได้ดูร้ายกาจเหมือนหน้าตาเลย เขาดูสุภาพ อ่อนโยนในแบบของเขา เอาแต่ใจนิดหน่อยแต่ทุกเรื่องล้วนแล้วมีผลดีต่อเธอ
พะเพื่อนโน้มตัวเข้าหาคนข้างๆ พิงแขนเขาและดูท่าทางของเขา ไดมอนด์ไม่ได้ปฏิเสธหรือผลักเธอออกแต่อย่างใด เขาอยู่นิ่งและแอบยิ้มออกมาเล็กน้อยเพียงเท่านั้น
เฮ้อ..พะเพื่อน เขาคือเป้าหมาย หัวใจเธอจะสั่นไหวแบบนี้ไม่ได้นะ
พะเพื่อนบอกกับตัวเอง..เธอไม่ได้ลืมอองตวนคนรักเก่าแต่อย่างใด เขายังคงอยู่ในหัวใจและความทรงจำไม่เปลี่ยนแปลง
แต่ผู้ชายคนนี้ คนที่เป็นทั้งภารกิจและเป้าหมายของเธอ กลับทำให้เธอรู้สึกดีและใจสั่นทุกครั้งที่เขาเอาใจใส่และอ่อนโยนกับเธอ
อีกทั้ง..เธอไม่เคยมีความสุขและเป็นตัวของตัวเองแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่อองตวนจากไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ติ้ง~~
ส่งข่าวมาบ้าง เงียบแบบนี้คิดจะเล่นตุกติกอะไรอีก...น้องสาวที่น่ารัก
2 เดือนผ่านไป...
"ไม่เบื่อบ้างเหรอ เอาแต่อ่านหนังสือในห้องกับไปยู"
"ไม่นี่คะ เพื่อนอยู่กับคุณแบบนี้ดีออก"
ปลอดภัย สบายใจ มากกว่าอยู่ข้างนอก
พะเพื่อนคิดในใจ ยิ้มกว้างส่งไปหลังตอบคำถามคนบ้างานอย่างเขา
พะเพื่อนมักจะตัวติดกับไดมอนด์ตลอดเวลาที่ย้ายมาอยู่ข้างห้องเขา ตอนแรกเธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เขาไม่ได้ให้เธอมาอยู่ห้องเดียวกัน แต่พอเลขาของเขาแจ้งว่าเจ้านายของเขารักสันโดษชอบที่จะนอนและพักอยู่คนเดียว พะเพื่อนจึงเข้าใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตครับ"
"เข้ามา"
เซอร์เดินถือเอกสารเข้ามาเหมือนจะมีเรื่องสำคัญเพราะแอบมองพะเพื่อนและยืนอ้ำอึ้งไม่พูดออกมาสักที
"พูดมาเถอะ เพื่อนไม่ใช่คนอื่น"
"ครับ..เรื่องพิงค์ไดมอนด์เม็ดเล็กที่ท่านสั่งให้คนทำเป็นเครื่องประดับ ตอนนี้มีความคืบหน้าไปแล้ว 20% ส่วนเม็ดใหญ่เม็ดนั้น กำลังเดินทางมาคาดว่าน่าจะถึงประมาณเดือนหน้า..คุณเกรย์สันคอยเช็กความเรียบร้อยให้อยู่ครับ"
พะเพื่อนทำตัวเนียนพลิกหน้าหนังสืออ่านไปเหมือนไม่ได้ฟัง แต่หูเธอพยายามฟังให้ครบทุกคำทุกประโยคไม่มีหลุด
เดือนหน้า...ว่าแต่ เกรย์สัน คาดิสัน อีกแล้ว??
"ไดมอนด์คะ เพื่อนขอตัวก่อนนะคะ นึกขึ้นได้ว่ายังมีงานที่ต้องทำส่งค่ะ"
"อืม"
พะเพื่อนรีบเดินออกจากห้องของเขา กลับมาที่ห้องตัวเอง เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องออกมาและกดส่งข้อความออกไปทันที
ติ้ง~
ทำได้ดี ค่อยดูมันต่อไป (สติ๊กเกอร์ส่งจูบ)
ข้อความถูกส่งกลับมาในเครื่องส่วนตัวที่ใช้อยู่ทุกวัน พะเพื่อนอ่านและรีบลบมันทิ้งไปเหมือนอย่างเคย
"คุณพะเพื่อนครับ...ท่านให้มาตาม"
เสียงของเซอร์เลขาคนสนิทของไดมอนด์ตะโกนบอกเธออยู่ไกลๆ
"ค่ะ"
เรื่องด่วนของไดมอนด์ที่ต้องรีบมาตามเธอคือ เขาต้องกลับประเทศไทยสามสี่เดือน
"กอดลาหน่อยไม่ได้หรือไงคะ คุณผู้ชายหวงตัว นี่มันไม่ใช่ประเทศไทยนะ"
พะเพื่อนงอแงราวกับเป็นเด็ก แต่มันดูน่ารักในสายตาของไดมอนด์ ที่กำลังยกมือขึ้นดันหน้าผากคนที่ตัวเล็กกว่าเขามากเอาไว้
"ดูไม่ดี..อย่าดื้อ อย่าซน ตั้งใจเรียน อยากช้อปปิ้งทิ้งบัตรไว้ให้ที่ห้อง"
"กลับมาเร็วๆ นะ"
พะเพื่อนโบกมือลาแฟนที่เพิ่งจะคบกันได้เพียงสองสามเดือน แต่ก็รู้สึกใจหายไปไม่น้อย เพราะเธอกับเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา
ไดมอนด์เหมือนหนุ่มน้อยริรัก ส่วนพะเพื่อนมักหยอดเขาตลอดเวลา จึงทำให้ทั้งสองพัฒนาความสัมพันธ์ได้อย่างรวดเร็ว
"คุณเกรย์สันฝากมาบอกว่าคงมาส่งท่านไม่ทันครับ"
"ช่างเถอะ..แค่เธอคนเดียวก็พอ แน่ใจนะว่าไม่ต้องจ้างคนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ"
"เพื่อนอยู่ได้ค่ะ..ขอแค่เจียดเวลาโทรมาหากันก็พอ พ่อคนงานยุ่ง"
พะเพื่อนทำหน้ายู่ดูน่ารัก โบกมือลาไดมอนด์จนลับสายตา
พอพ้นหลังของพวกไดมอนด์ไปไม่นาน...เสียงทุ้มที่คุ้นหูและไม่ได้ยินมานานหลายเดือนดังขึ้นจากทางข้างหลัง
"สวัสดี..แม่กระต่ายน้อย"
พะเพื่อนรีบหันหลังกลับไป ใบหน้าซีดเผือดทันทีที่เห็นหน้าเขา
เกรย์สัน คาดิสัน
ผู้ชายที่เร่าร้อนในคืนนั้น
เขามาทำอะไรที่นี่!?
ไหนบอกมาไม่ทัน?
พะเพื่อนรีบเดินสวนทางกับเขาทันทีเหมือนไม่เคยรู้จักกัน แต่มันสายไปแล้ว ท่าทางของเธอที่เห็นหน้าของเขา มันทำให้เกรย์สันดูออกอย่างชัดเจน
"เปลี่ยนสีผมทรงผม เปลี่ยนการแต่งตัว อย่าคิดว่าฉันจะจำเธอไม่ได้นะ อีกทั้งฉันไม่เคยลืมเรื่องราวคืนนั้นเลย..เบบี๋"
กึก!
พะเพื่อนตัวแข็งทื่อ หยุดเดินทันทีและรีบหันหลังกลับ
"ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณ"
ลักษณะการแต่งตัวของพะเพื่อนวันนี้ ทำให้เกรย์สันได้รับรู้ว่า แม่กระต่ายป่าในวันนั้น คงจะเป็นร่างจำแลงไว้ใช้ล่อเหยื่อ..ส่วนผู้หญิงตรงหน้าเขาวันนี้ เทียบเป็นกระต่ายน้อยดีๆ นี่เอง
"ฉันเดินทางไปดูเหมือง 2 เดือน ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่...กระต่ายป่า"
"คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ ขอตัวนะ"
พะเพื่อนยังคงเฉไฉ รีบหันหลังเดินกลับ แต่พอเห็นคนของวีแกนอยู่ไกลๆ พะเพื่อนจึงเลือกที่จะหยุดเดินทันที เธอพยายามหันซ้ายขวา แต่คนของวีแกนก็ยังอยู่
"ฉันช่วยเธอได้นะเบบี๋"
เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลัง มันใกล้เสียจนลมหายใจของเขารดลงที่คอ ขนไรในกายของพะเพื่อนลุกชัน ภาพในคืนนั้นเริ่มฉายซ้อนขึ้นมาอีกครั้ง
"มากับฉันซิ..เบบี๋"
•••••
- Writer
