ภรรยา[ไม่]ร้ายของนักแข่ง

ตอนที่20

"พลอยปล่อย" น้ำเสียงเย็นเยียบ พลางสลัดแขนออกจากมือของพิ้งค์พลอยอย่างไม่สนใจแล้วหันหน้ากลับมามองดรีมคนที่เข้ารักอย่างตั้งใจ

"สนุกมากสินะ กับการที่เห็นฉันเป็นคนโง่" ดรีมยกมือผลักที่อกของดิเชร์จนเซ แต่มือของเขาก็ยังจับแขนของดรีมเอาไว้แน่นจนดรีมเองก็เซตามดิเชร์เล็กน้อย

"... ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่า ตัวตนที่แท้จริงของคุณเป็นใครกันแน่ เพราะคุณเริ่มจากการโกหกแล้วต่อไปฉันจะไว้ใจนายได้ยังไงกัน"

"พี่ดรีม...ผม..." ไม่ทันที่ดิเชร์จะพูดจบ ดรีมสะบัดแขนของตัวเองออกจากมือใหญ่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ใบหน้าของดิเชร์อย่างเต็มแรง

เพี้ยะ!!

"รู้ไหม! สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคืออะไร!!"

"การโกหกไง เมื่อมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วหนึ่งครั้ง ครั้งต่อๆไปมันก็จะตามมาอีกนับสิบ นับร้อย...และอีกนับไม่ถ้วน!แล้วตอนนี้คุณเริ่มต้นด้วยการโกหกกัน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าต่อไปคุณจะไม่โกหกฉันอีก ต่อไปนี้เราคงไม่ต้องเห็นหน้ากันแล้วหวังว่าคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด"

"..." สายตาของดิเชร์ดูเลื่อนลอยแล้วก้มมองหยุดอยู่ที่ปลายเท้าตัวเอง เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในที่ที่ไม่ได้มีดรีมอยู่แค่คนเดียว

"เชร์! เชร์! จะได้เวลาซ้อมแล้วนะโว้ย เกิดอะไรขึ้นว่ะ" คลาวด์วิ่งมาตามดิเชร์แล้วตะโกนเรียกชื่อโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เหตุการณ์ตรงหน้ากำลังเกิดอะไรขึ้น

ดรีมหันไปมองตามเสียงแล้ว หันกลับไปมองคนที่ยืนก้มหน้ามองพื้น ดิเชร์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองดรีมอีกครั้ง ก็เจอกับสายตาของดรีมที่กำลังจ้องเข้ามานัยน์ตาของเขา ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

จนกระทั่งในเวลานี้ ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็หยุดยืนดูเหตุการณ์ที่มันกำลังเกิดขึ้น บ้างก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อบันทึกวีดีโอ บ้างก็ถ่ายรูปแล้วโพส พร้อมแคปชั่นว่า นักแข่งลีอองเปิดเผยใบหน้าแล้ว บางโพสเขียนแคปชั่นเกินจริง บอกว่านักแข่งลีอองห้ามผู้หญิงตบกัน เพราะพากันแย่งเขา แต่ละโพสถูกรี ถูกแคปเข้าห้องแชทในทุกแพลตฟอร์ม

จนตอนนี้คนสนิทของดิเชร์ต่างพากันมาหาที่เกิดเหตุ โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ คานโลและเจมส์ต่างช่วยกันแก้ไขเฉพาะหน้าคือการสั่งลูกน้องทั้งหมด ให้ตามลบโพส ลบข่าวต่างๆทันที ในขณะเดียวกันพวกเพื่อนๆของดิเชร์และคนดูแลความเรียบร้อยในสถานที่ต่างผลักดันคนที่รุมดูให้ออกไปจากบริเวณที่เกิดเหตุการณ์

"นายมันก็จอมโกหกเหมือนกับ...กับ..."

"ผัวเก่าของพี่น่ะเหรอพี่ดรีม" เสียงแหลมพูดขึ้นแทรกก่อนที่ดรีมจะพูดจบ ดรีมมุ่นคิ้วแล้วมองใบหน้าของพิ้งค์พลอยที่กำลังยิ้มเยาะให้กับเธอแล้วเดินเข้ามาตรงหน้า ก่อนจะพูดขึ้นอีกประโยค

"พี่ควรหยุดต่อว่าพี่ลีอองของหนูได้แล้วค่ะ เพราะยังไงพี่ดรีมก็ไม่ได้เหมาะกับพี่ลีอองของหนูแม้แต่นิดเดียว" พิ้งค์พลอยพูดพลางเดินไปที่ตรงหน้าของดิเชร์ แล้วพูดเพื่อเรียกสติของดิเชร์

"พี่ลีอองคะ การซ้อมแข่งครั้งนี้มันสำคัญกับพี่มากนะคะ ตั้งสติสิคะ แล้วไปทำตามความฝันของพี่ หนูจะคอยเชียร์พี่..."

พิ้งค์พลอยพูดได้อย่างไม่รู้สึกผิดอะไรกับคำพูดของตัวเองและมันทำให้ดิเชร์แทบจะทนไม่ไหวจึงได้ใช้สายตาเรียกคลาวด์ให้มาจัดการ พิ้งค์พลอย แต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุดพูดแม้คลาวด์จะพยายามดึงแขนออกจนพิ้งค์พลอยสะบัดแขนหลุดออกจากมือของคลาวด์ จนคนฟังขบกรามแน่นก่อนจะทนไม่ไหวแล้วพูดเสียงดังใส่เธอ

"รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา!" เสียงตวาดดังลั่นใส่พิ้งค์พลอย เป็นอะไรที่พิ้งค์พลอยและคนอื่นๆที่ยืนอยู่ไม่เคยเห็น ต่างพากันตกใจ ไม่เว้นแต่ร่างเล็กที่ติดตามดิเชร์มาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการแข่งรถ ถึงกับสะดุ้งแต่ก็ยังตอบกลับไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะพูดในสิ่งที่เธออัดอั้นมานาน

"รู้สิคะ พลอยก็กำลังพูดให้สติพี่ลีอองยังไงล่ะคะ" พิ้งค์พลอยหันไปสบตาดรีมแล้วเบ้ปากใส่อย่างไม่ยี่หระ

"พี่หมายถึงเรื่อง...พี่ดรีม"

"คนที่เหมาะกับพี่ที่สุด คือคนที่คอยสนับสนุนพี่ ไม่ว่าพี่จะทำอะไร ไม่ใช่ตั้งแง่กับอีแค่เรื่องเล็กน้อย" พิ้งค์พลอยพูดพลางหันไปมองดรีมตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว

"พอ! ออกไปให้พ้นจากหน้าพี่ซะ! คลาวด์"

"อืม" คราวนี้คลาวด์เข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าพิ้งค์พลอยแล้วจับอุ้มพาดบ่าออกมา พาเดินตรงไปที่ห้องพักวีไอพีเพื่อสงบสติอารมณ์แต่พิ้งค์พลอยก็ยังโหวกเหวกโวยวายพร้อมกับเอามือทุบลงที่แผ่นหลังของคลาวด์ครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับคำต่อว่ามากมายที่ถูกพ่นออกมาจากปากบาง

"ปล่อยนะ ไม่ใช่พี่ลีอองเสียหน่อยอย่ามาแตะตัวฉัน..พี่ลีออง!...แล้วพี่จะต้องเสียใจที่ผลักไสหนู"

"พี่ดรีม ได้โปรด รอผม ให้ผมได้อธิบายนะครับตอนนี้ผมต้องกลับเข้าสนามก่อน" ดิเชร์ยื่นมือไปรั้งที่แขนขาวอีกครั้งแล้วอ้อนวอนให้ดรีม อยู่

"จริงอย่างที่พลอยพูด คุณนักแข่งควรทำตามความฝันให้สำเร็จ อย่ามาสนใจฉันเลยค่ะ"

"..." เมื่อดิเชร์เห็นว่าดรีมกำลังจะหันหลังเดินจากไป เขาจึงคว้าตัวดรีมเข้ามากอดเอาไว้แน่น ถึงแม้ดรีมจะพยายามผลักออก แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของดิเชร์ได้เลย ร่างของหนาสั่นเทาเล็กน้อยเพราะเขากลัวเหลือเกินที่จะต้องถูกดรีมบอกเลิก ดิเชร์ก้มใบหน้าลงหอมที่กลุ่มผมดำแล้วพูดเบาๆที่ข้างหูดรีม

"ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกครับ พี่รู้ไหมผมเฝ้ารอพี่มาตลอดกว่าผมจะได้เจอพี่อีกครั้งหลังจาก...วันนั้น มันนานมากๆสำหรับผม ผมรักพี่ดรีมมากนะครับ ได้โปรด...ฟังผมนะครับพี่ดรีม หลังจากที่พี่ฟังผมอธิบายแล้วถ้าพี่จะไป ผมก็คงรั้งพี่เอาไว้ไม่ได้แต่ผมอยากให้พี่รู้ไว้แค่ว่า ผมจะไม่ยอมเสียพี่ไปอีกครั้ง "

"วันไหน เราเคยเจอกันมาก่อนอย่างงั้นเหรอ เมื่อไหร่" ดรีมถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและสงสัย ในขณะที่น้ำตากำลังคลอหน่วยทั้งสองข้าง

ดิเชร์ไม่ได้ตอบดรีมเขาค่อยๆผละตัวของดรีมออกจากตัวเขา เมื่อเห็นว่าดรีมเริ่มใจเย็นลง แล้วค่อยๆเลื่อนมือมาที่แขน จากแขนลงมาที่มือแล้วประสานมือของดรีมเอาไว้แน่น

"ไปครับ ผมจะพาพี่ไปนั่งรอผมที่ห้องรับรอง นะครับพี่ดรีม ให้โอกาสผมนะครับ"

"หนูขอร้องนะคะพี่ดรีม แค่พี่ดรีมให้โอกาสพี่ชายของฟ้าได้พูด ได้อธิบายเรื่องราวต่างๆ แล้วพี่ดรีมจะให้โอกาสหรือไม่ ที่เหลือก็เป็นสิทธิของพี่ดรีมค่ะ...นะคะพี่ดรีมฟ้าขอร้องนะคะ"

ม่านฟ้าที่เดินมาหาพี่ชายตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงทะเลาะกัน เธอก็หยุดรอฟังที่อยู่ที่ด้านหน้าทางเข้า เพื่อรอจังหวะที่เข้าไปช่วยพูดเสริมต่อจากพี่ชาย

"น้องฟ้าเหรอ แล้วนี่" ดรีมมองหน้าม่านฟ้า แล้วหันไปมองหน้าดิเชร์ สิ่งที่เธอสงสัยในตอนแรกที่ว่าหน้าของม่านฟ้าเหมือนใครบางคนคลับคลายคลับคลาราวกับว่าเหมือนใครในตอนแรก ตอนนี้เธอได้ข้อสรุปแล้ว

"ค่ะพี่ดรีม พี่เชร์เป็นพี่ชายของฟ้าเองค่ะ นะคะพี่ดรีมไปนั่งกับหนู่ก่อนก็ได้ค่ะ เราไปนั่งดูพี่เชร์ซ้อมแข่งกันเถอะค่ะ...นะคะพี่ดรีม"

ม่านฟ้าเดินเข้าไปดรีมแล้วแล้วค่อยๆยื่นมือตัวเองไปกุมมือของดรีมเอาไว้อย่างรอว่าดรีมจะขัดขืนหรือไม่ เมื่อเห็นว่าดรีมไม่ได้มีทีท่าจะขัดขืน ม่านฟ้าจึงอาศัยช่วงจังหวะนี้พาดรีมเดินออกไปอีกประตูที่อยู่ด้านหลัง แล้วหันหน้ามาหาพี่ชายตัวเองอย่างรู้กัน

เสียงโขมงโฉงเฉง เอะอะดังลั่นมาตลอดทางที่คลาวด์อุ้มพิ้งพลอยมาที่ห้องพักวีไอพีชั้นสอง ส่วนเพื่อนที่เหลือต่างก็พากันเดินกลับไปในที่ของตัวเองเมื่อทุกอย่างค่อนข้างเป็นไปด้วยดี

คลาวด์โยนร่างบางลงที่โซฟาตัวยาวอย่างไม่เบาแรง พร้อมกับชี้นิ้วต่อว่าพิ้งค์พลอยอย่างหัวเสีย

"หยุดตีซะที! เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน!" คลาวด์พูดจบก็หลับตา สูดลมหายใจอย่างพยายามควบคุมสติ เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่พยศและปากร้ายขนาดนี้มาก่อน

พิ้งค์พลอยลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่สูงกว่าตัวเองเกือบสิบเซน ก่อนจะเดินเอามือผลักที่หน้าอกอย่างแรงด้วยความโมโห แต่หากว่าร่างหนาก็ไม่ได้ขยับอะไรแม้แต่ก้าวเดียว

"อย่าคิดว่าเป็นเพื่อนพี่ลีอองแล้วฉันจะไม่กล้าด่านะ"

"ทำไม ที่ด่าฉันตลอดทางยังพอหรือไง"

"ใช่! กล้าดียังไงมาอุ้มฉันพาดบ่า ฉันเป็นผู้หญิงมีพ่อมีแม่นะ" คลาวด์มองไปที่ใบหน้าน่ารัก ปากที่ขมุบขมิบบ่น ด่าเขาไม่หยุดจนทำให้อยากรู้ว่าปากสีชมพูอ่อนนั้นมีรสชาติเป็นยังไง

"อ๋อเหรอ! ปากดีใช้ได้นี่แต่อยากรู้จังว่าถ้าโดนลิ้นฉันแล้วยังจะปากดีอยู่อีกไหม" คลาวด์พูดขู่แต่สายตาที่มองพิ้งค์พลอย กลับไม่ได้มีแววว่าขู่แม้แต่นิดเดียว

"ไอ้บ้า! อย่าเข้ามานะ! ถ้าเข้ามาฉันตะบันหน้านายแน่" พิ้งค์พลอยกำมือเล็กๆทั้งสองขึ้นมาตั้งการ์ด พร้อมกับกระโดดดึ๋งๆไม่ได้มีท่าทางที่หน้ากลัวเสียเลย กลับกันคลาวด์กลับอมยิ้มแต่ก็รีบตีหน้าขรึมไม่แสดงอารมณ์อะไรก่อนจะค่อยก้าวเดินเข้าหาร่างบางทีละก้าว จนถึงตัว

"ไหนล่ะ ตะบันหน้าฉันสิ กลัวฉันเหรอไง" ความเร็วของคลาวด์ ทำให้เขากำข้อมือเล็กๆของพิ้งค์พลอยได้อย่างรวดเร็ว แถมยังจับข้อมือบางได้ด้วยมือเดียวก่อนที่จะดันร่างบางให้นั่งลงที่โซฟาตัวยาว

"ทำอะไร อย่านะ" พิ้งค์พลอยมองใบหน้าหล่อของคลาวด์ที่มีความหล่อไม่ได้น้อยกว่าอีกสามคนที่เป็นเพื่อนของดิเชร์ จะเรียกว่าแก๊งนี้หล่อทุกคน เป็นที่หมายตาของสาวๆในมหาลัยที่เธอเรียน แต่เธอเลือกที่จะสนใจเพียงดิเชร์เท่านั้น

"ปากบอกว่าอย่า แต่หัวใจของเธอมันเต้นดังออกมา เสียจนฉันคิดว่าเธอตื่นเต้นที่จะโดนฉันจูบเสียอีก"

"ไม่นะ ฉันจะเก็บจูบแรกไว้ให้คนที่ฉันรัก"

"ถ้าเธอจูบไม่เป็นผู้ชายที่ไหนจะชอบกันล่ะ ให้ฉันสอนให้ได้นะ ฟรีไม่คิดเงิน"

"..." พิ้งค์พลอยมองตามใบหน้าที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้กับใบหน้าเธอ ริมฝีปากบางเม้มสนิทแต่แววตากับวูบไหวเมื่อสัมผัสไออุ่นที่คลาวด์จงใจเป่ารดที่แก้มเนียน

"สนใจแล้วล่ะสิ ฉันจูบเก่งนะ รับรองว่าคนที่เธอชอบจะต้องถูกใจในสิ่งที่ฉันสอนให้กับเธอ"