ภรรยา[ไม่]ร้ายของนักแข่ง

ตอนที่10

[ ดุจดาว : พี่ดม ฉันขอยืมเงินพี่สักห้าหมื่นได้ไหมคะ ฉันลำบากจริงๆ เดี๋ยวฉันจะรีบหามาคืนให้ ]

[ อุดม : มันกลับมาอีกแล้วเหรอแล้วมันรู้ได้ยังไงว่าดาวย้ายมาอยู่ที่นี้ อย่าบอกนะว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรก]

ดุจดาวอ่านข้อความ แต่ไม่ได้ตอบในประโยคคำถามล่าสุด จึงเป็นอุดมที่ส่งข้อความหาดุจดาวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าดุจดาวอ่านแล้วแต่ยังไม่ตอบกลับ

[ อุดม : อย่าแบกมันไว้คนเดียวเลยดาว มันไม่ดีต่อลูกเธอหรอกนะ ยิ่งถ้าดรีมเขาได้รู้วันหลังมันจะยิ่งกลายเป็นความเจ็บปวดที่ลูกสาวดาวจะไม่มีวันลืม ดรีมเขาจะติดอยู่ในความคิดเดิมๆ เพราะดรีมก็จะโทษตัวเองเหมือนกัน ]

[ ดุจดาว : ดาวไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ไหนจะเรื่องเงินในบัญชีอีก และที่สำคัญคือความปลอดภัยของดรีม ]

[ อุดม : พรุ่งนี้พี่ลางานไปถอนเงินแล้วจะไปหานะ เอาไว้ค่อยคุยกัน ]

[ ดุจดาว : ขอบคุณพี่มากค่ะ ดาวจะไม่ลืมบุญคุณพี่เลย ดาวจะหางานพิเศษทำเพิ่ม พี่ดมรอหน่อยนะ ]

[ อุดม : พรุ่งนี้พี่จะไปหาช่วงเที่ยงก็แล้วกัน ตอนนี้พี่ต้องทำงานต่อแล้วคุณท่านกลับมาพอดี ]

อุดมเป็นเพื่อนสนิทของสามีดุจดาว ตั้งแต่สามีเธอเสียไปก็มีเพียงอุดมที่คอยยื่นมือช่วยเหลือ จนกระทั่งดุจดาวได้เจอกับชนินทร์สามีใหม่เขาจึงได้ถอยออกมา อุดมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับดุจดาว เขาเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของดุจดาวอีกคนหนึ่งเท่านั้น

ผับโซแอล

ทันทีที่ดิเชร์จอดรถที่บริเวณหน้าผับก็มีบอดี้การ์ดมารับรถมอเตอร์ไซค์ไปจอดเหมือนอย่างเคย สิ่งที่ผิดปกติไม่เหมือนในทุกวันก็คือ เสียงฮัมเพลงในขณะที่เดินเข้าผับ คานโลกับเจมส์มายืนรออยู่ก่อนแล้วต่างมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย ความอารมณ์ดีของดิเชร์ทำให้คานโลกับเจมส์รู้ได้ทันทีว่า เรื่องของความรักกำลังไปด้วยดี

"อย่าเพิ่งให้ใครรู้ว่าผมเป็นคนดูแลผับและก็เป็นลูกพ่อนะครับ"

"ไม่ทันแล้วครับนายน้อย เพราะเมื่อวานมีคนเห็นหน้านายน้อยแล้วไม่แน่ใจว่าเห็นมากน้อยแค่ไหน แต่ก็ยังไม่มีภาพหรือรูปถ่ายนายน้อยเล็ดลอดออกมาให้พวกผมได้เห็นนะครับ" เป็นเจมส์พูดขึ้นก่อน ดิเชร์จึงหยุดเดินแล้วหันไปมองๆรอบบริเวณของผับที่กำลังมีพนักงานก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะ เก้าอี้ และเตรียมของเพื่อรอเวลาผับเปิด

ดิเชร์ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเดินต่อไปแล้วถามคำถามขึ้นมา "พ่อเห็นผมกับพี่ดรีมแล้วใช่ไหมครับ"

"ครับนายน้อย"

ไม่แปลกใจเลยที่พ่อเขาเห็น เพราะแทบจะซอกทุกมุมของบริษัทไม่เคยรอดพ้นสายตาพ่อของเขาได้ ดิเชร์ยิ้มกับคำตอบแล้วตรงไปที่ห้องทำงาน

"สวัสดีครับคุณดิเชร์" ตะวันเอ่ยทักทายดิเชร์ทันทีที่เดินเข้าห้องมาหลังจากที่เจมส์เข้ามาในห้องทำงานก่อนเพื่อตรวจความเรียบร้อยและความปลอดภัย

"สวัสดีครับพี่ตะวัน วันนี้มีอะไรที่ผมต้องเซ็นไหมครับ"

"มีครับ เรื่องงบประมาณการสั่งซื้อ และการจ้างเด็กเสิร์ฟเพิ่มครับ" จบประโยคของตะวันดิเชร์หยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะดีดนิ้วเปาะแล้วหันไปมองคานโลแล้วหรี่สายตาอย่างมีเลศนัย แล้วจึงหันไปตอบกลับตะวันเลขาส่วนตัว

"ได้ครับ เอามาวางไว้ได้เลยนะครับถ้ามีอะไรเพิ่มเติม"

"ครับคุณดิเชร์" ตะวันก็รีบก้มศีรษะตอบกลับดิเชร์แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเองเพื่อหยิบแฟ้มงานมาที่โต๊ะดิเชร์

ภายในห้องทำงานที่บ้านเสนีต์ น้ำป่าวางข้อศอกทั้งสองบนโต๊ะทำงานแล้วเอานิ้วชี้ให้แตะกันที่ส่วนปลายแล้วถูไปมาที่บริเวณหัวคิ้วลากขึ้นลงบริเวณหน้าผากสลับไปมาอย่างใช้ความคิด เมื่อเขาได้รู้เรื่องราวของเด็กสาวที่ลูกชายของเขากำลังตกหลุมรัก

"คนติดการพนัน คงไม่มีสมองคิดหน้าคิดหลังหรอกว่าภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ายังไม่รีบถอนตัว อเลสซิโอเอาภาพไปให้คนคุมเข้าออกกาสิโนของเราด้วย"

"ครับนายใหญ่" อเลสซิโอรู้ดีว่าประโยคที่น้ำป่าสั่งหมายถึงอะไร

"แล้วแม่ของเธอ ยังหูหนวกอยู่อย่างงั้นเหรอ"

"ครับนายใหญ่ ให้จัดการให้เลยไหมครับ"

"ยังก่อน เรื่องนี้ต้องให้เชร์เป็นคนรู้เอง แล้วก็ให้จัดการเองน่าจะดีกว่า"

"ได้ครับ"

ภายในห้องแต่งตัวชั้นสาม

เหล่าบรรดาสาวๆที่แต่งตัวเตรียมพร้อมต้อนรับลูกค้าวีไอพีที่วันนี้มีจองถึงสองห้อง ทำให้ต้องแบ่งเด็กนั่งดริ๊งก์ห้องละสองคนไปก่อน แล้วค่อยให้เด็กเสิร์ฟหน้าตาดี ให้เข้าไปคอยช่วยชงเหล้าอย่างเดียวเท่านั้น

"เดี๋ยวนี้ทำไมหาเด็กนั่งดริ๊งก์ย้ากยาก นี่พวกเธอไม่มีเพื่อนๆอยากมาทำงานนี้บ้างเหรอ ช่วยพี่หาเด็กหน่อยสิ" แพรวาคนดูแลเรื่องเด็กพูดขึ้นในขณะที่แต่งหน้าอยู่หน้ากระจก

"โธ่พี่แพรา เดี่ยวนี้ผับขึ้นเยอะอย่างกับดอกเห็ด และที่สำคัญผับที่เปิดใหม่ให้เงินเยอะกว่านี้อีกนะพี่" นัทตี้ที่นั่งไถโทรศัพท์รอเวลาพูดขึ้นเพราะเพื่อนเธอเป็นคนเล่าให้ฟังเรื่องค่าจ้าง

"ก็แค่ให้เงินเยอะ แต่ผับของเราดูแลพนักงานทุกเรื่องนะไม่ว่าจะเดือนร้อนเรื่องอะไร ขอแค่ขึ้นไปบอกท่านแค่นั้นเอง ที่ผ่านมาท่านก็ยินดีจะช่วยเหลือทุกคนอยู่แล้ว" แพรวาค้านขึ้นทันที

"แต่ตอนนี้เป็นลูกชายของท่านแล้วนะพี่" ไอวี่พูดเสริม

"ลูกกับพ่อก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว เอ่อว่าแต่มีใครเห็นหน้าลูกชายท่านหรือยัง" เป็นนัทตี้ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดพูดขึ้นอีกคน

"เห็นคนที่ไปเสิฟร์อาหารเมื่อวานบอกว่าหล่อมากแต่น่าเสียดายเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่" ไอวี่

"ขนาดเห็นไม่ชัดยังบอกว่าหล่อคิดดูก็แล้วกัน" นัทตี้

"หนูอยากเห็นจัง คิดว่าคุณ...ชื่ออะไรนะ" พลอยใส

"ดิเชร์" ดรีมตอบทั้งๆที่นั่งจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างจดจ่อ

"อือๆนั่นแหละ พวกพี่ๆคิดว่าคุณดิเชร์จะมีแฟนหรือยัง จะว่าไปตอนนี้หนูก็โสด" พลอยใสพูด เธอเป็นเด็กนั่งดริ๊งก์ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม

"ดรีม รอสายใครอยู่เหรอหรือว่ารอแชท" แพรวาถามเมื่อเห็นว่าดรีมเอาแต่จ้องมองมือถือของตนเอง

"ปะ เปล่าค่ะพี่แพรวา ขอดรีมไปห้องน้ำก่อนนะคะ"

"ไปเถอะอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าห้องวีไอพีจะมา"

ดรีมเดินลงบันไดไปห้องน้ำที่ชั้นสอง เป็นห้องน้ำสำหรับพนักงานเสิร์ฟ พีอาร์(เด็กนั่งดริ๊งก์) เธอเดินไปสายตาก็คอยมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เป็นหน้าแชทของดิเชร์ เธอกดเลื่อนไปเลื่อนมา ทำให้ไม่ทันได้มองทางจึงชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่ง

"อุ๊ย!"

มือแกร่งคว้าร่างบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะหงายท้องล้มลงไปกองกับพื้น เขารั้งเอวคอดเอาไว้จนหน้าอกนิ่มกระแทกกับแผ่นอกแน่นเข้าเต็มแรง ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นจะพูดขอโทษ แต่กลับชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าชัดๆของคนที่ช่วยเธอ

"ขอ...เชร์! มาได้ไงอ่ะแล้วนี่ ทำไมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ล่ะ ไม่สินี่มันชุดเด็กเสิร์ฟของผับนี่นา อย่าบอกนะ"

ดิเชร์ยืนนิ่งยิ้มกริ่มให้กับคำพูดของดรีมที่พูดร่ายยาวจนเขาหาช่องไฟที่จะพูดแทรกไม่ได้เลยจนดิเชร์ต้องยกมือแล้วเอานิ้วชี้ยื่นไปปิดที่ปากนิ่มๆของดรีม

"มาทางนี้ครับพี่ดรีม" ดิเชร์ยื่นมือไปจับมือของดรีมแล้วพาไปคุยกันที่ทางเดินลงตรงบันไดที่ชั้นล่างเป็นชั้นที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านเพราะเป็นทางที่ไปชั้นใต้ดิน

"เล่ามาเลยนะ" ดรีมตั้งคำถามด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

"ก็แค่อยากทำงาน อยากอยู่ใกล้พี่ตลอดเวลาที่สำคัญ...ผมคิดถึงพี่จัง" ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มสดใสจนดวงตาหรี่เล็กมากกว่าเดิม

"บ้า ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง" ดรีมก้มหน้าลงเล็กน้อย ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเจี๋ยมเจี้ยมอย่างเขินอาย

"วันนี้กลับพร้อมผมนะครับพี่ดรีม"

"นายเลิกดึกกว่าพี่อีก"

"ผมเลิกเร็วได้ ผมทำแค่รายชั่วโมงพี่นั่งรอผมที่ด้านหลังผับนะครับมันจะมีที่จอดรถมอเตอร์ไซค์อยู่"

"อือได้สิ พี่ต้องไปแล้วใกล้เวลาลูกค้าวีไอพีจะมาแล้ว"

"เอาไว้เจอกันครับ" ถึงแม้ใจจริงของเขาอยากจะให้ดรีมไปเปลี่ยนชุดกลับบ้านไม่ต้องทำงานนี้ แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาต้องพูดมันยังไม่ถึงเวลาที่เขาต้องสารภาพ ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะปิดบังเพียงแต่ว่า การเริ่มต้นระหว่างเขากับพี่ดรีมมันเริ่มจาก...การโกหกของเขาเองต่างหาก

ดรีมยกมือโบกไปมาช้าๆ แต่ก็ยังไม่ยอมเดินออกไปจากมุมบันไดเสียที

ดิเชร์มองดรีมที่ดูอ้อยอิ่งเหมือนกับว่าไม่ไป จนทำให้ดิเชร์รั้งข้อมือเล็กแล้วดึงร่างบางมากอดเอาไว้หลวมๆ ดรีมหลับตาแล้วเอาใบหน้าแนบที่อกข้างซ้ายและนั่นมันทำให้เธอฉีกยิ้มอีกครั้ง

"นายหัวใจเต้นแรง...เหมือนพี่เลย" น้ำเสียงที่แผ่วเบาดูนุ่มนวล ถึงแม้แสงสว่างจะไม่มากแต่ดิเชร์ก็พอได้เห็นว่าแก้มของดรีมออกจะแดงๆจนทำให้เขารับรู้ได้อย่างแน่ชัด ใบหน้าหล่อประดับไปด้วยรอยยิ้ม หัวใจกำลังเต้นแรงยิ่งขึ้นเมื่อรู้ว่าหัวใจของคนที่เขากอดอยู่ก็เต้นแรงเช่นกัน

"ตัวพี่นิ่มจัง หอมด้วย" คำพูดของดิเชร์ทำให้ดรีมหวั่นไหวเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว รู้สึกเหมือนมีกระแสความอบอุ่นไหลผ่านหัวใจอย่างไรอย่างนั้น

"ปล่อยได้แล้ว...เลิกกี่โมง" ดรีมผละตัวเองออกจากอ้อมกอดเบาๆแล้วเงยหน้าถาม

"เลิกเวลาเดียวกับพี่"

"อือ เจอกัน" ดรีมยิ้มกว้างก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม

ใจหนึ่งดิเชร์ก็อยากจะดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอกแน่นๆ ให้จมหายเข้ามาในร่างของเขา อยากจะบอกความจริงว่าเขาเป็นใคร แต่นี่เขาเพิ่งจะเริ่ม ถ้าเขาบอกความจริงไปแล้วดรีมจะโกรธเขาไหมหรือว่าควรปล่อยแบบนี้ไปก่อนดี

สองเท้าใหญ่เดินไปไม่กี่ก้าวเสียงของสายเรียกเข้าก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทจึงรีบรับทันที

"คลาวด์โทรมามีไร"

"พรุ่งนี้เย็นพวกมันนัดให้มาซ้อมที่สนามก่อน อืม...น่าจะประมาณสามชั่วโมง"

"กูทำงาน ไปวันซ้อมใหญ่เลยก็ได้มั้ง"

"อะไรนะ! ทำงานอะไร อ๋อผับน่ะเหรอ พ่อป่าไม่ได้ซีเรียสไม่ใช่เหรอไง"

"เฮ้อ เอาไงดีว่ะ ซ้อมดึกได้ไหม"

"ดึกกี่โมง"

"เที่ยงคืน"

"...มึงมีอะไรที่ไม่ได้บอกเพื่อนๆไหม"

"เอางี้ พรุ่งนี้ขอเป็นช่วงบ่ายๆก็แล้วกัน แค่นี้นะทำงานก่อน" ดิเชร์กดวางสายแล้วรีบเดินตรงไปที่ด้านล่างของผับที่ตอนนี้เปิดบริการแล้ว

บริเวณด้านหลังของพิท จะเป็นอู่ทำรถแข่งของกลุ่มดิเชร์ที่มีทั้งหมดห้าคันที่คอยหมั่นดูแลรักษาตลอดเวลา ถึงแม้จะไม่เป็นช่วงลงแข่งก็ตาม

"เชร์บอกว่าพรุ่งนี้บ่ายถึงเย็น ที่มันว่างอ่ะนะ"

"กูว่าแปลกๆ ปกติเชร์ไม่เคยปฏิเสธพวกเราเลยนะเว้ย"

"จริง อันนี้กูเห็นด้วย"

"ไปหามันที่ผับไหมวันนี้"

"เอาไง"

หลังจบประโยคของรอยส์ อีกสี่คนที่นั่งอยู่คนละมุมต่างก็มองหน้ากันไปมาเพื่อหาข้อสรุป