ผมนั่งถอนหายใจระหว่างที่กำลังนั่งเคลียร์ให้เสร็จภายในวันนี้ ไอ้เฟรมเองก็คอยเอาใจช่วยผมจนเกรงว่ามันจะตะคริวกินแทน
สมาธิสติสัมปัชชัญญะเริ่มถดถอย กับการที่ผมเอาแต่โฟกัสการเคลียร์งานเพื่อจะได้ทิ้งร่างไปมัลดีฟ
ก็ไหนคนเขาบอกว่าโอกาสก็เหมือนไอติม ไม่รีบกินเดี๋ยวจะละลาย นี่มัลดีฟมากองอยู่ตรงหน้าจะให้ผมนิ่งเฉยเป็นรูปปั้นเลยก็ยังไงอยู่
ภาคชวินทร์กล้าเสนอ ขุนพลก็กล้าสนองเหมือนกัน
“กูถามมึงอย่างดิ” ผมถึงดินสอในมือลง ก่อนจะหันหน้ามาจับเข่าคุยกับเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าจริงจัง
“อะไรของมึงวะ กูตกใจหมด” ไอ้เฟรมที่เอาขนมกรอกปากยกมือขึ้นกุมอก
“สมมตินะ ถ้ามึงมีโอกาสได้ไปเที่ยวมัลดีฟฟรี มึงจะไปป่ะ”
“หน้าอย่างกูเนี่ยนะ”
“กูพึ่งบอกว่าสมมติ”
มันกระชับแว่นทรงกลมบนใบหน้าแล้วคิดตอบ ไม่วายหยิบเยลลี่ในกระเป๋าผมไปแกะกินอีกสองอันกว่าจะคิดออก
“เหอะ ถ้าเรื่องจริงนะ กูส่งชิงโชคจนเบาหวานจะขึ้นตาละไม่เห็นได้ ดวงหดเท่า
