อยู่ๆฉันก็กลายเป็นเมียหัวหน้าเเก๊งมาเฟีย

บทที่ 3 นายหญิงเเห่งเเก๊งเมฆพยัคฆ์เมฆา

.

.

"สวัสดีค่ะ/ครับ นายหญิง"

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่มีคนรับใช้มากมายมารอต้อนรับฉันตั้งเเต่หน้าประตู หลังจากที่ฉันตกลงกับนายตะวันว่าจะมารับบทบาทเป็นเมียหลอกๆ ให้เขา ฉันเลยต้องมาอยู่ที่นี่ตั้งเเต่ตอนนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ทำไมนายต้องทำเวอร์ขนาดนี้ด้วยเล่า"

"สำหรับนายหญิงของฉันไม่มีอะไรที่เกินไปหรอกนะ"

เขาตอบเเบบมั่นใจ อห. ฉันกระทุ้งพุงเขาอย่างหมั่นไส้ ถึงพูดอย่างนั้นก็เถอะ จากอีกาแล้วให้เปลี่ยนเป็นหงส์เนี่ยนะ และความจริงที่ฉันเป็นเมียปลอมๆ ถ้าเกิดพวกเขารู้เข้าฉันจะไม่โดนรุมมือนับร้อยเลยเหรอ ความรู้สึกฉันตอนนี้เหมือนกำลังเดินเข้าปากเสือยังไงไม่รู้

"เเล้วพ่อแม่คุณล่ะ"

"ถามทำไม?"

"ถามได้ฉันก็ต้องไปทักทายสิ ฉันเป็นลูกสะใภ้นะ"

"หึ ดีใจนะที่เธออยากทำหน้าที่เเต่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก"

เขายิ้มเบาๆ นั่นคือคำชมใช่ไหม? งั้นเเปลว่าเขาอยู่ที่นี่คนเดียวกับคนใช้นับร้อยเหรอ ซึ่งจริงๆ ครึ่งในนั้นอาจจะเป็นสมาชิกในแก๊งค์ก็เถอะ

"สวัสดีครับนายหญิง เรานำสัมภาระนายหญิงจัดเรียงไว้ในห้องเรียบร้อยเเล้วครับ"

"งั้นออกไปได้เเล้ว"

เขานำทางฉันมายังห้องนอนใหญ่สุดหรูที่ฉันคิดว่าคงมีแค่ในหนังละครมาตลอด แต่ตอนนี้เหมือนฉันจะเป็นตัวเอกในละครเรื่องนั้น ทันทีที่มาถึงเขาไล่คนใช้ทั้งหมดออกไป ใช้เวลาเพียงแปบเดียวทั้งห้องก็เหลือแค่ฉันกับเขาสองคน

"นายไม่ออกไปหรอ?"

"ออกไปไหน นี่ก็ห้องนอนฉันเหมือนกัน"

"หะ?"

"ทำไม?สามีภรรยาก็ต้องนอนด้วยกันสิ"

เขาทิ้งตัวลงปลายเตียงพร้อมนั่งไขว้ห้างหันมองฉันด้วยหน้าตายียวน นี่ฉันรู้สึกตัวช้ารึอะไร ทำไมรู้สึกว่าหมอนี่ชักจะเป็นคนกวนประสาทขึ้นทุกที

"กลัวรึไง ไหนเธอว่าจะเปลี่ยนตัวเองเป็น New women ไงล่ะ"

"ก็ได้เอาสิ ใครกลัวล่ะต่อให้นายนอนแก้ผ้าฉันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก"

"พูดแล้วนะ^^"

"ไอ้บ้ากาม! ถ้าไม่กลัวเป็นปวดบวมตายก็เชิญเลย"

ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแน่เขาชอบกวนประสาทและแหย่ฉันตลอด ไหนลุคมาเฟียหน้าโหดลุคนิ่งฉันเห็นแต่ลุคไซบีเรียนฮัคกี้

"ฉันไม่ให้เธอเปลี่ยนใจเเล้วนะ"

"ฉันก็ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนใจสักหน่อย"

"เหอะ อย่ามาร้องไห้ทีหลังเเล้วกัน"

"เเม้เเต่น้ำตาสักหยดฉัน นายก็ไม่มีวันได้เห็น"

ฉันย่นจมูกพร้อมเเลบลิ้นใส่

"ถ้าเธอผิดสัญญาฉันจะปรับ2เท่านะ"

"ได้เชิญ.. หะ 2เท่า!"

"ตกใจทำไม เธอไม่ได้อ่านในสัญญารึไง?"

ก็ไม่ได้อ่านนะสิTT เพราะมั่วเเต่กลัวเลยอ่านลวกๆ พอเข้าใจ

"เหอะ แค่สัญญา 1ปีเเค่เนี่ยชิลจะตายไป"

"งั้นหรอ เเล้วฉันจะรอดูแล้วกัน"

เอาวะเป็นไงเป็นกัน หลังจากนี้ 1 ปี ฉันจะทำหน้าที่เมียนายให้ดีที่สุด ฉันไม่กลัวนายหรอกนะนายตะวัน นายก็เเค่หัวหน้ามาเฟียที่อยากจะสั่งฆ่าปิดปากฉันตอนไหนก็ได้เเค่นั้นเองಥ_ಥ

.

.

.

เช้าวันต่อมานายตะวันขับรถออกไปทำงาน เเละเขาก็ทิ้งฉันไว้กับหัวหน้าพ่อบ้านประจำตระกูล เพื่อเข้าอบรมคอร์สมารยาทตำรับผู้ดีอังกฤษ สัญญาไม่เห็นมีบอกว่าจะต้องเรียนเรื่องการวางภาพลักษณ์เลยนี้!

"นายหญิงจะต้องนั่งตัวตรง ไหล่สยายออกมา หน้าต้องเชิดขึ้น... "

"เเบบนี้หรอคะ"

"เชิดขึ้น ...อย่างพอดีครับ"

ฉันค่อยๆ ผ่อนหน้าที่เผยอจนเกินงาม นี่ฉันทำตามที่หัวหน้าพ่อบ้านสอนราวเกือบชั่วโมงเเล้วนะ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเเล้ว

"เออ ฉันขอพักก่อนได้ไหมคะ"

"งั้นเราพักกันสักครึ่งชั่วโมงก็ได้ครับ"

จะโทษว่าเขาสอนฉันหนักไป หรือโทษตัวเองที่ไม่มีสมบัติความเป็นผู้ดีเลย เเต่นี่คือสิ่งจำเป็นที่ฉันจะต้องเรียนรู้ในฐานะนายหญิงคนต่อไปของตระกูลนายตะวัน เห้อ ก็ฉันมาถึงจุดนี้เเล้วนี่นะ...

"เอ่อคือ ฉันขอถามอะไรสักหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้สิครับ"

"นาย เอ่อ คุณตะวันเขาเป็นคนยังไงหรอคะ?"

"...?"

หัวหน้าพ่อบ้านมองฉันอย่างสงสัย เเหงสิ เป็นเมียเขาเเท้ๆไม่รู้ได้ไง

"คือพริ้งเเค่อยากได้ยินเขาจากปากคนอื่นนะคะ ยิ่งเป็นหัวหน้าพ่อบ้านน่าจะรู้จักเขาดี^^"

"อ๋อ ได้สิครับ"

ฮูวว รอดตัวไปฉัน

"นายน้อย... เขาเป็นเด็กน่ารัก ขี้อายครับ"

"หรอคะ.."

สีหน้าฉันคงออกหมดเเล้วมั้ง หลังจากฟังที่หัวหน้าพ่อบ้านพูด น่ารัก ขี้อาย งั้นหรอ! ใช่นายตะวันคนเดียวกับฉันไหม

"น้อยคนนักครับ ที่จะได้เห็นมุมนั้นของเขา นายหญิงคงเคยเห็นเเล้วสินะครับ"

หัวหน้าพ่อบ้านยิ้มมองมา

"เคยสิคะ5555 ฉันเเทบอยากจะเก็บเจ้าเด็กน้อยน่ารักนั่นไว้คนเดียว ไม่ให้ใครเจอเลยคะ5555555"

ฉันเเกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน เเถไปสิ เจ้าเเม่ตุ๊กตาทองอย่างฉัน!

"ใช่ไหมครับ^^"

"ใช่สิคะ พ่อหนุ่มน้อยตะวันของหนู555^[]^"

โอเค ฉันว่าเริ่มเยอะไปล่ะ

"เเต่เพราะหน้าที่เเละตำเเหน่งที่ได้รับ ผมก็ไม่ได้เห็นเด็กน้อยคนนั่นนานเเล้วครับ" พ่อบ้านเริ่มเปลี่ยนอารมณ์

"คุณตะวันกลายเป็นคนไม่ยิ้ม ไม่เชื่อใจใคร เขาต้องเเบกหน้าที่ของตระกูลไว้ ทั้งนายท่านเเละนายหญิงที่ผมรับใช้เเต่ก่อนก็กดดันเขามาตั้งเเต่เด็กๆ เเละมาเยี่ยมคุณตะวันเเค่เดือนละครั้งก็ตาม ผมก็ได้เเต่หวังว่าคุณตะวันจะมีความสุขบ้างสักวัน"

"....."

เพราะงั้นจนถึงตอนนี้เขาก็อยู่คนเดียวสินะ หว่าเว้จัง ทำเอาฉันรู้สึกเศร้าไปด้วยเพราะหัวอกเดียวกันรึเปล่านะ ฉันเองจะเจอหน้าครอบครัวทีก็ยากเหมือนกัน เเละเหมือนจะมีเเค่ฉันที่อยากเจอด้วยซ้ำ..

"เเต่ผมสบายใจเเล้วครับ เพราะตอนนี้คุณตะวันมีนายหญิงมาดูเเลเเล้ว"

"ใช่ค่ะ^^55555"

ถ้าหัวหน้าพ่อบ้านรู้ว่าฉันเป็นเเค่นายหญิงปลอมๆเขาต้องเกลียดฉันแน่ๆ เลย

"ฉันจะดูเเลเขาอย่างดีค่ะ"

"ฝากด้วยนะครับ"

ถึงจะพูดออกไปพล่อยๆ เเต่ฉันก็อยากพูดให้หัวหน้าพ่อบ้านเขาสบายใจขึ้นจริงๆ หัวหน้าพ่อบ้านเองก็ดูจะรักเเละห่วงใยนายตะวันเป็นอย่างมาก ถ้าในชีวิตฉันมีใครเป็นห่วงเเบบนี้ก็คงจะดีสินะ

"ฉันขอเรียกคุณว่าเซบาสเตียนได้ไหมคะ"

"ได้สิครับ"

"ฉันพริ้งพราว ฝากตัวด้วยนะคะเซบาสเตียน^^"

.

.

เเละมื้อเย็นก็มาถึง แชนเดอเลียคริสตัลหรูหรากระทบกับเเสงเทียนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะสะท้อนกันเป็นเเสงทองอร่าม โต๊ะทานอาหารที่ยาวเหมือนจะเชิญเเขกมาสัก 20 คน กับอาหารหลากหลายที่มองเเค่ตาก็พอเดาราคาออก

"นี่ไม่เยอะไปหน่อยรึไง"

"ก็ปกตินิ"

ปกติกับผีสิ! กินเเบบนี้ทุกวันไม่จนตายรึไง เเล้วนี่กี่เมนูกัน กินกันเเค่2คน คนเราจำเป็นต้องกินเยอะขนาดนี้หรอ

"ปกติของนายคือกินเยอะขนาดนี้เลยหรอ"

"ใช่"

"ทั้งหมดเนี่ยคนเดียวเนี่ยนะ?"

เหมือนฉันจะถามย้ำเกินไปจนเขาเริ่มรำคาญ ฉันพยายามเหลือบตาสังเกตสีหน้านายตะวัน ลืมไปเลยว่าเขาคงกินข้าวคนเดียวมาตลอดสินะ นี่ฉันไปจี้ใจดำเขารึเปล่า?

"เเต่เสียใจด้วยนะ จากนี้นายคงต้องเเบ่งอาหารให้ฉันครึ่งหนึ่งเเล้วล่ะ"

"หึ เชิญเธอกินตามสบายเลย"

"ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันกินเยอะมาาาาก"

"อ่าๆ"

อีกครั้งที่เขาพยักหน้ารับเเบบปัดๆ ทำเหมือนฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้อย่างมากคงทำให้เขามีแผลรอยข่วน

"เเชมเปญไหมครับ"

"ขอบคุณค่ะเซบาสเตียน^^"

เเชมเปญสุดหรูถูกรินใส่เเก้ว ฉันรับรู้ถึงสายตาของนายตะวันที่มองฉันมาอย่างเเปลกๆ

"มองอะไร"

"เธอนี่ตีซี้กับคนเเก่เร็วนะ"

เพี๊ยะ

ฉันยกมือตีไหล่นายตะวันดังป้าบ!เข้าให้

"......"

"พูดอะไรของนาย เซบาสเตียนเขายังไม่เเก่สะ..."

จู่ๆ ทั้งห้องก็เงียบลง ฉันมองดูคนใช้รอบๆที่พากันตกใจ ทำไม ฉันทำอะไรผิดหรอเนี่ย

"เอ่อ.. ฉันจะนั่งกินเงียบๆนะ"

ฉันพูดเเบบรู้สึกผิดเเล้วก้มกินอาหารตรงหน้า

อุ๊บ

"นายตะวัน"

อยู่ๆ เขาก็หลุดขำขึ้น ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองมีลุคที่ต้องรักษาเลยเปลี่ยนยกมือขึ้นปร่องปากเเกล้งกระเเอมเบาๆกลบเกลื่อนเเทน เซบาสเตียนเองก็หลุดยิ้มไปด้วย นี่มันอะไรกันนนน

"คือพวกเราเเค่ตกใจที่เห็นนายหญิงตีนายน้อยน่ะครับ"

"คะ..?"

"คือพวกเราไม่เคยเห็นคนที่เข้าถึงตัวนายน้อยได้ขนาดนี้นานเเล้วครับ"

เหล่าสาวใช้ต่างพยักหน้าเห็นด้วยกันพรึ่บๆ ฉันหันไปมองหน้านายตะวันอย่างหวั่นๆ ฉันเองก็ลืมว่าเขาเป็นใคร ไม่เคยมีใครเข้าถึงตัวเขาได้ขนาดนี้หรอ? เเล้วคนพวกนั้นตอนนี้เป็นยังไงกันนะ คงไม่เดี้ยงกันไปหมดเเล้วใช่ไหม

"ตะวันเขาไม่ชอบให้คนโดนตัวสินะคะ^^"

"ไม่นะ ฉันชอบสัมผัสเธอนะ"

เขาพูดออกมาอย่างชิลๆพร้อมซดซุปในจาน เเต่บรรยากาศรอบโต๊ะก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับมีเพลงคิมิ๊โน๊ะโต๊ะดังขึ้นมา เหล่าคนใช้ต่างมองนายตะวันอย่างตาหวานย้อย ปานเขิลเเทนฉัน

"ฮ่าๆๆ พูดอะไรของนาย"

"จริงๆ นะครับ เพราะนายน้อยมีศัตรูรายล้อมตลอดคนที่จะเข้าใกล้นายน้อยได้โดยไม่มีเเผลมีส่วนน้อยมากๆครับ"

"หรอคะ55555^^"

"เบาสุดก็เเขนหัก ขาหักไปเลยค่ะ"

"สมกับเป็นนายหญิงเลยนะคะเนี่ย นายน้อยไม่โต้ตอบอะไรเลย"

ฉันยิ้มเเห้งๆ นี่พวกเขาหวังเห็นฉันโดนหักเเขนรึไง พวกเขาคงเห็นมาหมดเเล้วสินะ ฉันกุมเเขนตัวเองไว้ หวังว่ามันจะคงอยู่กับฉันจนถึงปี

"พอได้เเล้ว เดี๋ยวนายหญิงจะหมดอารมณ์กินข้าวก่อน"

"อุ้ย ขอโทษค่ะ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ^^"

ฉันบอกไม่เป็นไรหรอก ถึงจะรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เเต่อาหารหรูๆ มาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ไม่อยากยังไงก็ต้องกิน

"ว่าเเต่สตีปนายไปจัดการไอ้คนที่เบียวสัญญาฉันรึยัง"

"เรียบร้อยครับนาย"

"ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้ใช่ไหม"

"ไม่มีครับ เราจัดการอย่างไร้ร่องรอยเลยครับ"

"!!!"

เพล้ง

เสียงซ้อมหล่นลงพื้น นี่เขาตั้งใจพูดให้ฉันได้ยินเพื่อจะเเกล้งขู่รึไง อยากบอกเลยว่ามันได้ผลT T ฉันไม่เบียวสัญญาคุณหรอกค่าาา ไม่ขู่ได้ไหมเเค่นี้ก็กลัวเเล้ว

"พริ้งพราวเป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย"

"อ่อ ฉันโอเคค่ะ^^ คุณสั่งให้สตีปทำอะไรหรอคะ?"

"อ่อ ผมสั่งให้สตีปไปเก็บกวาด.. ไม่ใช่สิ ไปเก็บของในตึกที่เขายกให้ผมน่ะ"

"ยกให้งั้นหรอ?"

"ก็... เขาใช้มันเเทนหนี้ที่ต้องจ่ายนะ"

นายตะวันพูดออกมาอย่างนิ่งเฉย นี่คงไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขาทำ ไม่รู้เลยในมรดกเขาจะมีทรัพย์สินอยู่มากมายเท่าไหร่ หวังว่าฉันคงไม่ได้ไปอยู่บนสมุดลูกหนี้ของเขานะ

"เเย่จังเลยนะคะ^^"

"นั่นสิ เธอเองก็ควรระวังเเละอ่านข้อตกลงในสัญญาดีๆล่ะ"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ*"

ฉันกัดฟันส่งยิ้มกลับไป มาเฟียเขาจะขู่กันโต้งๆ เเบบนี้เลยหรือไง สถานการณ์ของฉันช่างน่าหดหู่สะจริง ในเมื่อหลงตัวเข้ามายุ่งกับเขาเเบบนี้เเล้ว ยังไงก็คงต้องกัดฟันสู้ไปให้สุด

"อิ่มเเล้วรึยัง"

"ค่ะ ฉันพอเเล้วขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ"

เเม้ว่าจะกินได้ไม่เต็มอิ่มมากหนัก เพราะรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมาจ่อคออยู่ตลอด เเต่ในเรื่องเเย่ๆยังมีอาหารที่ยังดีอยู่TT

"งั้นเรารีบขึ้นห้องกันเถอะ"

"คุณอิ่มแล้วเหรอ?"

"ยัง"

"งั้นจะขึ้นไปทำไมล่ะ?"

"ขึ้นไปทานของหวานเลยของเรานะสิ"

"0/////0"

.

..

. . . . .