Zilan
beni bu korkunç sondan bir yabancı kurtarmıştı. beni bu pisliğin bir parçası olmaktan dilsiz bir çoban kurtarmıştı...
tanımama rağmen yalvarmış, yardım dilemiştim. bana inanmalarını, beni dinlemelerini, babamdan, annemden, abimden istiyordum, bir yabancıdan değil...
Zilan bir yabancının merhametine sığınmıştı, acı ama gerçek olan buydu. gerçekler ucu sivri bir kıymık gibi ciğerime batıyordu. zoruma giden neydi? ...
zoruma giden beni ailemin dinlememiş olmasıydı... defalarca istemiyorum dememe rağmen beni zorlayan ailemdi... kız çocuğu olarak doğmak benim suçummuş gibi sürekli aşağılandım, dövüldüm, yarım kaldım... bana bunların hesabını kim verecekti. benim şuan muhatabım kimdi...
ben bir yabancıdan yardım istemenin ağırlığı altında eziliyordum.
beni öldürmekten beter eden bab
