15
1046 Words
“ไม่!” ปฏิเสธเสียงเบาแต่หนักแน่นดั่งหินผา “จะให้หนูเอาตัวรอดคนเดียวหนูไม่เอาหรอกนะ”
“เหม่ยลี่ฟังเตีย!!!” หยวนตงบีบมือลูกสาวที่พยายามสะบัดออก เจ็บปวดหัวใจที่ต้องเป็นเช่นนี้ “ไม่ต้องเป็นห่วงเตียกับเหนียง เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราก็ปลอดภัยแน่ และสักวันเตียกับเหนียงจะกลับไปหาลูกแน่นอน ฉะนั้นลูกต้องรักษาตัวให้ปลอดภัยให้ได้” กล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ให้นางเชื่อว่าคำพูดของตนเป็นความจริง ทั้งที่แทบไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่
“แล้วซันนี่ล่ะเตีย ซันนี่จะเป็นอย่างไร”
“ไม่ต้องห่วง ซันนี่จะต้องปลอดภัยแน่”
หญิงสาวส่ายหน้าน้ำตาริน “หนูไม่เชื่อ” ท่านกับมารดาเป็นเทพสวรรค์ พวกท่านไม่เป็นไรเธอยังพอเชื่อได้ แต่ซันนี่เป็นมนุษย์เหมือนกับเธอ จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร ในเมื่อเห็นกับตาว่าคนผู้นั้นเป็นยิ่งกว่าระเบิดเสียอีก
หยวนตงกำมือลูกสาวแน่น “หนูต้องเชื่อ!” ให้คำสัญญาที่ไม่มั่นใจด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว คนที่เขาต้องปกป้องแม้ต้องแลกด้วยชีวิตคือนางเท่านั้น แต่เขาก็จะพยายามปกป้องหลานชายจนถึงที่สุดเช่นกัน “หนูต้องเชื่อใจเตีย รับปากเตียสิ”
“ฟูจวิน!”
เสียงร้อนรนของภรรยาที่ดังขึ้นมายังชั้นสอง ทำให้หยวนตงเดาว่าศัตรูคงใกล้บุกเข้ามาในตัวบ้านได้แล้ว แต่ก็ยังข่มใจให้เย็นเอาไว้
“เตียรักลูกมากนะ ดังนั้นลูกต้องเชื่อฟังเตียนะเหม่ยลี่ ต้องหนีข้ามมิติไปให้ได้นะ แล้วเราจะได้เจอกันที่นั่นแน่” แล้วดึงเธอเข้ามากอด ซึ่งเป็นการกระทำที่เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเป็นครั้งแรกตั้งแต่เลี้ยงเธอมา
“เตีย” เหม่ยลี่มองเรือนร่างสูงโปร่งที่เดินจากไปทั้งน้ำตา สองมือที่กอดตัวเองเหมือนกอดความรู้สึกที่บิดาทิ้งเอาไว้ให้..
“เจ้าเป็นใคร! อย่าหวังว่าจะเข้ามาในที่ของข้าได้ง่าย ๆ ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่!”
น้ำเสียงดุดันที่ดังขึ้นมาถึงชั้นบนคือเสียงของบิดาที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต คนอ่อนโยนเช่นท่านตั้งใจที่จะปกป้องเธอขนาดนี้
ถ้าเธอยอมตายอยู่ที่นี่ สิ่งที่ท่านทำลงไปทั้งหมดก็ไร้ค่า แต่ถ้าทำตามที่ท่านบอกก็ยังมีโอกาสที่จะได้เจอกัน.. แต่เธอไม่อยากหนีเอาตัวรอดเพียงลำพังนี่นา จะทำอย่างไรดี ๆ
แปล๊บ...เปรี้ยง!.. ครืน..
บ้านทั้งหลังสว่างวาบเมื่อเกิดฟ้าแลบ ตามด้วยเสียงฟ้าร้องคำรามลั่นจนบ้านสั่นสะเทือน
“ฟูเหรินหนีไป!”
ครืน...เปรี้ยง..
“ไม่! ข้าจะไม่ทิ้งท่านเด็ดขาด เราจะปกป้องลูกของเราด้วยกัน”
ครืน.. เปรี้ยง..
ปฏิกิริยาของท้องฟ้าที่แสดงความกราดเกรี้ยวน่ากลัวนั้น แสดงให้เหม่ยลี่รู้ว่าตอนนี้ที่ชั้นล่างกำลังเกิดการต่อสู้ผ่านพลังเวทย์กันอย่างดุเดือด
เธอรีบปาดน้ำตา ลุกขึ้นไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าเป้ใบเขื่องที่อัดแน่นด้วยของใช้ส่วนตัวสะพายขึ้นหลัง.. ถ้าพวกท่านเลี้ยงดูเธอในอีกมิติ ไม่ใช่เลี้ยงดูอยู่ในโลกมนุษย์ใบนี้ เธอก็คงได้เรียนพลังเวทย์เอาไว้ต่อกรกับศัตรู ไม่ต้องหนีเอาตัวรอดคนเดียวแบบนี้
เธอตัดพ้อในใจ ปาดน้ำตาที่ไหลออกมา หยิบกระเป๋าเป้ใบย่อมอีกใบของหลานชายออกมา เธอเตรียมนมกับขนมและของใช้จำเป็นไว้ให้หลานชายเช่นกัน เพราะไม่รู้ว่าอีกมิติที่ว่าจะเป็นเช่นไร เป็นห่วงว่าหลานชายจะปรับตัวยังไม่ได้ในช่วงแรก จึงตั้งใจเตรียมไว้ให้พ่อแม่นำติดตัวไปด้วย
ครืน.. เปรี้ยง..
“ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ เหนียง..”
“แกไปจัดการเด็ก! พวกแกไปหาตัวผู้หญิงให้เจอแล้วจัดการฆ่ามันซะ! แยกกันไปดูชั้นบนด้วย!”
“อย่านะไอ้คนถ่อย!”
“ฟูเหรินระวัง! อ๊าก!”
เสียงกระด้างประกาศกร้าวถึงความอำมหิต
เสียงร้องห้ามอย่างต้องการปกป้องของมารดา ตามด้วยเสียงเตือนและร้องอย่างเจ็บปวดของบิดา ทำให้หญิงสาวใจหายวาบ..
เสียงโหวกเหวกที่ดังใกล้เข้ามาแข่งกับเสียงฟ้าร้อง ทำให้เธอตัดสินใจเปิดหน้าต่าง มองลงไปที่ชั้นล่าง ไม่เห็นมีใครจึงรีบโยนกระเป๋าเป้ทั้งสองใบลงไปก่อน
รีบปีนออกไปแล้วปิดหน้าต่างอย่างเบามือ ค่อย ๆ เดินลัดตามขอบปูนที่แสนแคบ ซ่อนตัวซอกหลืบข้างรางน้ำได้ฉิวเฉียดกับเวลาที่หน้าต่างถูกเปิดออก
“ตรงนี้ไม่มี”
“ในนี้ก็ไม่มี ไปดูห้องอื่นต่อ”
เหม่ยลี่รีบออกจากที่ซ่อนตัวเมื่อมันหดหัวกลับเข้าไป มองลงไปด้านล่างให้แน่ใจว่าปลอดภัยแล้วกระโดดลงไป..
โชคดีที่ได้ร่ำเรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายจึงค่อนข้างยืดหยุ่นและรู้เทคนิคในการปกป้องตัวเอง จึงทำให้การหลบหนีครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น
เธอรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าทั้งสองใบมาซ่อน แล้วแอบเลาะไปตามกำแพงบ้าน เพื่อไปหาหลานชายที่ส่งเสียงร้องแว่ว ๆ แข่งกับเสียงฟ้าร้อง
เปรี๊ยะ..เปรี้ยง!... เปรี้ยง!...
ฟ้าที่พิโรธขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว ทำให้หญิงสาวตกใจจนต้องทรุดตัวลงไปกับพื้นหญ้า ยกมืออุดหู
“ฮือ ๆ ๆ กลัว ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ กลัว ๆ”
“เงียบสักทีสิโว้ยไอ้เด็กบ้านี่! เดี๋ยวตบสลบเลย!”
เสียงร้องไห้อย่างขวัญเสียของหลานชาย และเสียงตะคอกอย่างไร้เมตตาของไอ้พวกชั่ว ทำให้หญิงสาวตกใจด้วยความเป็นห่วง เผลอลุกขึ้นยืน
“ซันนี่” เรียกหลานเสียงดังเพื่อให้เขาคลายความกลัว
“เจอตัวเธอแล้ว!”
เสียงจากด้านหลังทำให้หญิงสาวที่อยากไปช่วยหลานชายแทบขาดใจต้องเปลี่ยนเป้าหมาย หันไปสู้กับมันผู้นั้นด้วยวิชามวยไทยไม่กี่ทีมันก็สิ้นท่า แต่กลับมีคนอื่น ๆ ดาหน้ากันออกมาเพิ่มขึ้น แม้จะเริ่มอ่อนแรงแต่เธอก็สู้ไม่ถอย
- Writer
