มิติลี้รัก

7

“เตียไม่ได้พูดเพื่อให้หนูกลัว แต่พูดเพื่ออยากให้หนูเตรียมใจเอาไว้เท่านั้น เตียหวังดีกับหนู อยากให้หนูยอมรับให้ได้นะเหม่ยลี่ หนูจะคิดว่าเตียเห็นแก่ตัวก็ได้ เตียยอม”

มือเล็ก ๆ รีบตะครุบมือของบิดา ส่ายศีรษะหน้าตาจริงจังขณะมองท่านด้วยแววตาแน่วแน่

“เตียไม่ผิด และหนูก็ไม่ได้โกรธเตียด้วย หนูยอมรับได้” เพื่อพ่อกับแม่ที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิต เธอยอมทำได้ทุกอย่าง ต่อให้ต้องข้ามมิติไปอยู่ยุคมนุษย์หินเธอก็จะไป แต่ไปถึงแล้วจะหาวิธีพังงานแต่ง ทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวต้องเป็นฝ่ายโบกมือลาให้ได้

“นี่ลูกไม่ได้คิดอะไรพิเรนทร์ ๆ อยู่ใช่ไหม” เห็นสายตาครุ่นคิดของลูกสาวก็เดาอย่างรู้ทัน

“ไม่ได้คิดอะไรเลยนะเตีย” รีบปฏิเสธสีหน้าสงสัยของบิดาน้ำเสียงขึงขัง

บิดาลังเลกับความจริงจังที่มากเกินไปของลูกสาว ผิดวิสัยคนที่ชอบทำตัวสบาย ๆ ของเธอมาก ถึงแม้จะเป็นคนง่าย ๆ เข้าหาคนอื่นเก่ง แต่เธอก็ไม่ชอบทำอะไรฝืนใจตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเรื่องที่เธอยอมรับง่าย ๆ แบบนี้ก็ผิดไปจากที่คาดการณ์เอาไว้

“เตียไม่รู้หรอกนะว่าหนูกำลังคิดตุกติกอะไร แต่ในเมื่อหนูยอมรับง่าย ๆ แบบนี้เตียก็จะยอมเชื่อใจ ไม่ว่าหนูจะคิดอะไรเอาไว้ เตียก็หวังว่าสุดท้ายแล้วลูกของเตียจะอยู่เคียงข้างเขาคนนั้นไปตลอดชีวิต เพื่อให้เตียกับเหนียงอุ่นใจ” มือใหญ่นุ่มละมุนผิดจากมือของบุรุษทั่วไปลูบลงบนหลังมือเล็ก “แม้สิ่งที่พูดกับลูกมันจะฟังเหมือนผลักภาระให้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดที่เตียกับเหนียงห่วงก็คือลูกต่างหากล่ะ”

“จริงเหรอเตีย หนูนึกว่าเตียจะเห็นหน้าที่สำคัญกว่าหนูเสียอีก”

“ถึงเตียจะทำไปเพราะหน้าที่ แต่ที่เต็มใจทำก็เพราะมหาเทพรับปากเตียแล้ว ว่าจะให้พวกเราเจอกันได้ตลอดที่ต้องการ ทีนี้เข้าใจเตียมากขึ้นแล้วใช่ไหม”

เมื่อได้รู้ความในใจของบิดา หญิงสาวก็คลี่ยิ้มกว้าง ไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเหมือนเช่นตอนแรกอีก ขอแค่มีโอกาสได้เจอพ่อแม่อีก จะอยู่ที่ไหนเธอก็ย่อมดีใจ

“กับเหนียงกับซันนี่ก็ด้วยใช่ไหมเตีย” ย้ำถามให้แน่ใจ

“อือ”

“งั้นหนูจะเริ่มเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเลยเตีย”

หยวนตงยิ้มกับคำพูดของลูก “ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้เหม่ยลี่”

“ก็หนูไม่รู้ว่าต้องไปเจออะไรบ้างนี่เตีย ครึ่งเทพครึ่งปีศาจหน้าตาจะเป็นยังไง นิสัยจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”

คราวนี้หยวนตงหัวเราะลั่นยิ่งกว่าเดิม ลูบศีรษะของลูกสาวตัวน้อย

“ไหนลองบอกเตียซิ ลูกคิดว่าเทพเซียนหน้าตาเป็นอย่างไร ปีศาจหน้าตาเป็นอย่างไร และคิดว่าชาวมายาจะเป็นอย่างไร”

“เขาว่าเทพเซียนนางฟ้าหน้าตาจะหมดจดงดงาม ผิวพรรณผุดผ่องดุจทองคำ ส่วนปีศาจนั้น..” ครุ่นคิดสักครู่ “ในความคิดของหนูคงจะต้องมีอะไรที่แปลกจากมนุษย์ และคงไม่ดูดีเหมือนคนแดนสวรรค์ อย่างเช่นตัวอาจจะใหญ่ ตัวสีแดงสีเขียว หูอาจจะแหลมยาว จมูกยื่นหรืออาจจะมีเขา ดังนั้นชาวมายาอาจจะหน้าตาดี แต่จะต้องมีจุดเด่นแบบปีศาจที่น่ากลัวมาก ๆ ประมาณนี้หรือเปล่าเตีย” แค่คิดก็หดหู่พอทน แล้วเธอต้องไปแต่งงานด้วย จะต้องใจกล้ามากเพียงใด

“ผิดแล้วเหม่ยลี่”

“อะไรผิดจ๊ะเตีย” ทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าเรื่องไหนที่ผิด

“คนแดนสวรรค์อาจจะเป็นอย่างที่ลูกพูดก็จริง แต่ปีศาจนั้นก็แทบไม่ต่างกับพวกเตียหรอก อาจจะมีต่างกันบ้างตามลักษณะเผ่าพันธุ์ แต่ก็ไม่ได้ผิดเพี้ยนจนดูน่าเกลียดน่ากลัว ตรงกันข้ามเสียอีก พวกปีศาจนั้นล้วนมีหน้าตาที่ดูดีไร้ที่ติ ถ้าให้เทียบกับโลกมนุษย์ใบนี้ ก็คงเหมือนคนเอเชียกับคนยุโรป ดังนั้นชาวมายาก็เหมือนลูกครึ่งที่ได้ส่วนดีของพ่อกับแม่มาผสมผสานกัน น้อยนักที่จะดูเหมือนแค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง”

“จริงเหรอเตีย หนูนึกว่าจะเหมือนแฟนแทสติกโฟร์ จักรวาลมาร์เวลอะไรแบบนั้นซะอีก แต่ได้ยินแบบนี้หนูก็สบายใจมาก ๆ ๆ ๆ เลยเตีย”

“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก จะเหมือนก็ตรงที่มีพลังเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มีกันทุกคนหรอกนะ เพราะข้ามสายพันธุ์กันไปมาก็เลยกลายพันธุ์กันไปเยอะ แต่ลูกไม่ต้องกังวลนะ ดินแดนมายากับเมืองมนุษย์นั้นก็เหมือนประเทศไทยกับประเทศเพื่อนบ้านเรา มีเขตแดนแบ่งกั้นที่ชัดเจน ชาวมายาสามารถเข้าออกแดนมนุษย์ได้อย่างอิสระ แต่มนุษย์นั้นยากที่จะเข้าไปอยู่ในแดนมายา แต่พวกเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างราบรื่น

ชาวมายาสามารถเข้าออกแดนมนุษย์ได้อย่างอิสรเสรี แต่ไม่สามารถใช้พลังเวทได้เพื่อเป็นการปกป้องมนุษย์ที่ด้อยกว่า ส่วนมนุษย์นั้นยากที่จะเข้าไปในแดนมายาเพราะเป็นเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ เว้นเสียแต่ว่าจะผูกใจรักต่อชาวมายาและมีสัมพันธ์ทางกายอย่างลึกซึ้งแล้วเท่านั้น แต่ทั้งสองเผ่าพันธุ์ก็อยู่ร่วมกันได้อย่างสันติมาตลอดพันปี มีปัญหาระหองระแหงกันบ้างเหมือนตำรวจกับผู้ร้าย แต่ก็มีการจัดการปัญหาอย่างยุติธรรมต่อทุกฝ่าย.. อยู่ที่นั่น ถ้าลูกปรับตัวได้แล้วลูกจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ”

“ในเมื่อเตียรับปากว่าจะพาเหนียงกับซันนี่ไปเยี่ยมหนูบ่อย ๆ หนูคิดว่าหนูน่าจะอยู่ได้”