ไป…1/2
1023 Words
เมื่อกระยาหงันมาถึงออฟฟิศก็เห็นลีน่า กับจ๋อมแจ๋ม เพื่อนสาวที่บินไฟลต์เดียวกันมาถึงแล้ว ก่อนที่คนอื่น ๆ จะทยอยมารวมถึงกัปตันผู้ควบคุมอากาศยานและกัปตันผู้ช่วยเป็นหนุ่มหล่อที่วันนี้มาพร้อมกับปานวาด ภรรยาคนสวยซึ่งเป็นลูกสาวของผู้มีตำแหน่งใหญ่โตในสายการบินเนื่องจากบิดาเป็นผู้บริหารสูงสุดของสายการบินในเวลานี้
วันนี้ปานวาดจะบินไปดูงานที่โรงแรมในจังหวัดภาคใต้จึงเดินทางไปพร้อมกับสามีและจะกลับมาในไฟล์ตค่ำ สายตาของไฮโซสาวตวัดมองหน้ากระยาหงันแวบหนึ่ง เป็นแวบที่มีนัยแอบแฝงไม่ใช่เพราะเธอมีหน้าตาเหมือนคนที่เป็นพรีเซนเตอร์ของสายการบินวีสกายแอร์ไลน์ แต่เพราะมีสายในบริษัทรายงานว่าสามีของปานวาดชอบคุยกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินคนนี้บ่อยกว่าทุกคน บางทีอาจมีนอกมีในระหว่างกัน
กระยาหงันก้มหน้าลงเมื่อถูกมองด้วยสายตาที่ถูกจับผิด เธออยู่ในฐานะผู้น้อยที่ไม่มีปากเสียงและไม่บังควรอย่างยิ่งที่จะมีปัญหากับลูกสาวของผู้บริหารสูงสุดของสายการบินไม่งั้นมีความเสี่ยงที่จะตกงานง่าย ๆ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยเพียงใดก็ควรหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด
ธรรศกรออกไปหาเพื่อนก่อนที่กระยาหงันจะกลับมา
“อยากเลิกกับกิ้นมึงก็บอกเขาไปตรง ๆ ดิวะ จะได้จบ ๆ กันไปไม่ยืดเยื้อ”
เชษฐ์วุฒิมองหน้าเพื่อนที่ทำหน้าเบื่อโลก
“จริง ๆ กูก็สงสารกิ้นนะ กลัวจะอยู่คนเดียวไม่ได้ นอกจากกูเขาก็ไม่มีใครแล้ว กูคงเลี้ยงเขาดีเกิน แต่อยู่กันไปก็เหมือนเป็นภาระที่กูต้องรับผิดชอบ”
“ตอนนี้เห็นเขาเป็นภาระ ทีตอนอยากได้เขาล่ะแหม ทุ่มสุดตัว ได้ทุกอย่าง”
“ก็แปลกตรงไหน มันก็ปกติมั้ยวะ ตอนอยากได้มันก็คืออยากได้ มันก็ต้องทำทุกอย่างอยู่แล้ว แต่กูไม่ได้ทำอะไรเยอะ เขาก็มากับกูเอง เหอะ”
ท้ายประโยคคนพูดแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ เมื่อคิดว่าการจีบแอร์คนนี้ง่ายกว่าที่คิดไว้มาก
“แล้วทำไมมึงถึงอยากเลิกกับกิ้นแล้ว กิ้นไม่ดีตรงไหน”
“ไม่ใช่ไม่ดี กูแค่คิดว่ามันนานเกินไปแล้ว สักวันก็ต้องเลิก”
“เออ กูก็ไม่คิดว่ามึงจะอยู่กับใครได้นานขนาดนี้” เพื่อนค่อนข้างเห็นด้วย เพราะธรรศกรเป็นคนที่ไม่ชอบทำอะไรซ้ำเดิม เท่าที่อยู่กับกระยาหงันมานานถึงสี่ปีก็ทำเอาเพื่อนประหลาดใจมากแล้ว
“ของอะไรที่กินซ้ำ ๆ เดิม ๆ มันก็ต้องมีเบื่อเป็นธรรมดา กูไม่ใช่เจ้าที่ที่กินแต่กล้วยกับน้ำแดงอยู่ทั้งตาปีตาชาตินะโว้ย”
ท่านอาจจะไม่ได้ชอบกล้วยกับน้ำแดง แล้วก็ไม่ได้ชอบม้าลาย แต่ท่านไม่สามารถบอกได้กระมัง เหล่าลูกช้างที่มีจิตศรัทธาจะทำบุญจะถวายอะไรท่านก็ต้องรับ
ในความคิดของธรรศกรหน้าเจ้าสาวในวันแต่งของเขายังไม่ใช่กระยาหงัน
ธรรศกรกลับถึงมาถึงคอนโดเป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่ากระยาหงันยังนั่งรออยู่ที่โซฟา มองเขาตาขุ่น
“กลับมายังไง ขับรถเองรึเปล่า บอกแล้วไงว่าถ้าจะไปดื่มก็ไม่ควรขับรถไป มันอันตรายกับตัวเองแล้วก็คนอื่น”
“หยุดสั่งสอนซักทีได้มั้ย รำคาญจะแย่อยู่แล้ว ฉันไม่ได้เอาเธอมาเป็นแม่นะ”
“ก็กิ้นเป็นห่วงคุณนี่ ถ้ากลับดึกก็บอกกิ้นจะได้ขับรถไปรับ”
“ดูงานที่ตัวเองทำก่อนเถอะ ค่อยมีเวลามารับคนอื่น”
“กิ้นไหว กิ้นไม่ได้ดื่ม”
“ฉันก็ไม่ได้ดื่มอะไรเยอะ ไม่ต้องมาคอยมาพูดหรอก”
ชายหนุ่มหงุดหงิดอารมณ์เสีย ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงอยู่กับตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันไว้ท่อนล่าง เมื่อเดินออกมาก็เห็นร่างบางนอนตะแคงคลุมผ้าห่มครึ่งตัวอยู่บนเตียง
หลับไปแล้วก็ดี
แต่ตอนนี้เขารู้สึกหิว ทว่าก็ไม่อยากปลุกหญิงสาวขึ้นมาทำอะไรให้กิน ให้เธอหลับไปแบบนั้นดีกว่าเจอหน้ากันแล้วพูดอะไรน่ารำคาญพาลจะทำให้หงุดหงิด
ชายหนุ่มจึงเลือกเดินไปหาอะไรกินเองในครัว เปิดตู้เย็นมีอาหารแช่แข็งที่เธอทำไว้ แต่เขาไม่นึกอยากกิน ในหัวตอนนี้อยากกินไข่เจียวหอมกรอบนุ่มฟูขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยนึกอยากมาก่อน อาจเป็นเพราะว่าช่วงที่นั่งคุยกับเพื่อนตั้งแต่หัวค่ำยันดึกเขาไม่ได้แตะอาหารเลย
“ทำไข่เจียวกินเองก็ได้วะ”
เคยเห็นกระยาหงันทำเหมือนจะง่าย แต่พอจะลงมือทำเองกลับไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรก่อน มือหนาหยิบไข่ไก่ออกมาสี่ฟอง เขาเลือกตอกไข่ใบแรกกับขอบเคาน์เตอร์ ด้วยความที่ไม่เคยทำจึงทำให้กะน้ำหนักมือไม่ถูก ไข่แตกไหลเลอะเทอะเปรอะทั้งที่มือ บนเคาน์เตอร์และที่พื้น
“บ้าเอ๊ย!” สบถกับตัวเองก่อนจะใช้กระดาษทิชชูแผ่นหนากวาดเปลือกไข่ และเช็ดเนื้อไข่ดิบที่เหนียวเหนอะทิ้งลงในถังขยะ คนไม่เคยเข้าครัวทำอาหารเองต้องใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะจัดการกับคราบไข่ได้ การทำอาหารที่ดูว่าง่ายแต่มันไม่ง่ายสำหรับคนที่ไม่เคยหยิบจับอะไรด้วยตัวเองมาก่อน
“หิวเหรอ?”
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไป และเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า
ขอคอมเม้นกำลังใจมาเยอะ ๆ ด้วยน้า
- Writer
