“Don’t Move!” Narinig niyang mahinang bulong sa kanya ni Zeon mula sa kanyang likuran. Hindi siya sumagot at parang tuod lamang na nakatayo sa pagitan ng katawan nito at ng pader. Pigil na pigil niya ang kanyang hininga sa takot na baka isang maling galaw niya lamang ay mahulog sila ni Zeon. Siguradong basag pareho ang mga bungo nila kapag walang kalaban-laban na bumagsak sila sa sementadong sahig ng entrance ng hotel.
For pete’s sake, they are in twenty-second floor. Kung kanina ay mistulang spiderman sila na naglalambitin, ngayon naman ay spiderman pa rin sila ngunit nakakapit na sa kanto ng balkonaheng malapit sa kanila. Mali, si Zeon lang pala ang nagpapaka-spiderman dahil para siyang tuko na nakadikit sa malamig na sementong pader ng bulding.
“Mira?” Zeon calle
