Ece, okudukları karşısında şok olmuş, hâlâ sorgulayan bakışlarla ekrana kilitlenmişti. Öyle ki Serkan’ın geldiğini bile fark etmemişti. Serkan, içeri girdiğinde Ece’nin ruh gibi solgun hâlini görünce irkildi. Endişesi artarak, onun odaklandığı şeye baktı. Bu... kendi telefonuydu.
Serkan, “Onu bu kadar ne şaşırttı?” diye düşündü. Kalbi sıkışıyordu. Ne olmuştu? Neden bu kadar üzgündü?
Adımları hızlandı ve tam önünde diz çökerek Ece’nin yüzüne baktı. Ece, hafif bir irkilmeyle kendine geldi. Gözleri panik doluydu. Kekeler halde konuşmaya çalıştı:
“Şey... pardon, ben... Yani, ben isteyerek bakmadım. Benim telefonum sandım, aldım elime. Ama şey, mesajdaki ismi tanımayınca... Yani, dedim, bana kim ki bu mesaj atsın?...”
Telefonu elinden atarcasına Serkan’a uzattı ve kaçamak bir bakışla ekledi
