Apartmana girdiğimizde, sanki arkamızdan biri kovalıyormuş gibi hızlı adımlarla merdivenleri tırmanıyorduk. Ellerimiz birbirine kenetlenmişti, gülüşlerimiz ise birbirine karışmış. Hayatı unutturan bir sahneydi bu; saf bir mutluluk, iki bedenin tek kalp gibi attığı bir an.
Dairemin kapısına geldiğimizde nefes nefeseydik. Gülüşlerimizi susturmaya çalışırcasına kendimizi sıkarak içeriye girdik. Kapıyı aceleyle açıp içeri adım attığımız anda kahkahalarımıza engel olamadık.
Serkan yüzüme doğru eğilip gözlerimin içine baktı. Yüzüme düşen perçemimi nazikçe kulağımın arkasına yerleştirirken gülümsedi.
"Çok güzelsin, aklımı kaybedeceğim senin karşında," dedi.
Sözleri içime işledi. Yıllardır biriktirdiğim hayal kırıklıklarını, aldatılmışlıkları ve eksik sevgileri bir anda silip atan kelimelerdi
