Sold his Wife (SPG)

Bilhin n'yo na po ako, sir. Parang awa n'yo na!

Humihikbi ang dese syete anyos na dalagita sa harap ng mayamang binata.

Paano ka ba napasok sa siwatsyong ito?” seryoso niyang tanong.

“Nalulong po sa sugal ang Nanay ko nagkanda-utang-utang po siya kay General Alvaro. Ako po ang pinangbayad ni Inay. Kaya napilitan po akong pakasalan si Alvaro. Pero sabi niya pag edad ko ng 18, kung hindi pa ako nakakabayad ng utang ibebenta niya ako sa intsik."

Kitang-kita ni Brandon ang luha sa mga mata ni Jen bago ito napayuko.

“So, paano mo nasabing binebenta ka ni tito gayong mag-asawa na kayo?” tanong niya.

“Bakla po ang asawa ko, sir. Bago kami magpakasal may agreement kaming dalawa. Katulad na lang po ng ari-arian niya kahit singko po wala akong habol. Pangalawa po, kailangan ko siyang tulungan na manalo sa senador sa darating na election. Kung hindi daw po siya manalo kailangan daw ay mabayaran ang utang namin at ang sulusyon lang po ay ipagbili ang aking dangal. Birhen pa po ako, sir."

Mas lalong napayuko ang dalagita. Pero hindi pa rin makumbinsi si Brandon dahil magulo ang salaysay ng dalagita.

“Magkano ang utang ng Nanay mo?” tanong niyang muli.

“Anim na daang libo po.” Sagot ng dalagita.

Umigting ang panga ni Brandon. “Sa sugal lang umabot ng 600,000? anong klaseng sugal ang—never mind. Tatapatin kita, ineng.” Ani pa ni Brandon ineng sapagkat bata pa si Jen 12 years ang agwat niya sa tama lang na ineng ang itawag niya.

“Pasensya kana, pero medyo masakit ang sasabihin ko sa ‘yo. Walang bibili sa ‘yo na halagang 600,000. Alam mo ba kung magkano ang perang binanggit ko?”

Napakagat sa ibabang labi ang dalagita. Tumango lang siya at nanatiling nakayuko.

“Sa realidad lang tayo, hija. Kahit sabihin mong virgin ka at bata kapa, wala pa rin siraulong bibili sa ‘yo sa halagang ‘yan. 20,000 malaki na puwede pa siguro gawin kang parausan sa halagang 20k to 50k pero 600k wala—”

“Alam ko naman po ‘yon sir. Sinabi ko lang naman po sa inyo kasi nagtanong kayo.” May himig na pagkamuhi at tila naiiyak na ang dalagita.

“I’m sorry.” Hingi niyang paumanhin. Bata pa nga talaga ang dalagita masyadong balat sibuyas.

“Pero may option ka pa. Diba at nabanggit mo kanina na kailangan mong tulungan ang asawa mo na manalo sa senador ‘yon na lang ang huli mong alas para makalaya kayo sa utang. Ang tanong ko sa ‘yo, sa paanong paraan mo naman matutulungan si Gen. Alvaro?

Ano ang kaya ng isang seventeen years old?” Ginigisa niya ng tanong si Jen. Ngunit hindi ito nagsalita at pinunasan na lamang nito ang mukha. Umiyak nga ang dalagita. Nang tumingin ito sa kanya ay namumula ang mata nito at ang pisnge.

“Bakit ko pa sasabihin sa inyo gayong masyado kayong mapagmataas. Sabagay, pare-parehas lang naman kayong mga mayayaman. Ang tingin n’yo sa aming mahihirap ay isang langgam na madaling apakan!” tuluyan nang umiyak ang dalagita.

“Hindi ako mapagmataas. I’m trying to help you through reverse psychology because—"

“Umalis na po kayo, sir. Marami pa akong gagawin!” mariing pinutol ng dalagita ang sasabihin niya sabay na tumayo ito.

“Wait—” sinubukan pa niyang habolin ang dalagita pero mabilis itong nakaakyat sa hagdan.

Napasuklay sa buhok si Brandon. Kung totoo man ang sinabi ni Jen na 600k ang kailangan nito para mabayaran ang utang ng Inay niya kay heneral. Then, wala siyang magagawa. Kahit sabihin na barya lang sa kanya ang halagang kailangan ng dalagita hindi naman siya gago para akuin ang utang ng taong hindi niya kilala.

Ang problema ng ibang tao ay hindi niya problema.