บทที่ ๑ คำร้องขอของพ่อเฒ่า(2)
765 Words
เกื้อกับนวลลออมาที่เรือนตามคำร้องเรียกของพ่อเฒ่า ก็ต้องได้เห็นร่างของชายชรานอนไออยู่บนเตียงอาการหนักกว่าเดิม ที่จริงพ่อเฒ่าชุมแสงป่วยมาได้สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนว่าวันนี้อาการป่วยจะทวีคูณ
“ฉันว่าพ่อเฒ่าเข้าไปรักษาในเมืองดีกว่า” เกื้อเอ่ยเสนอเมื่อเห็นอาการแย่ลงของพ่อเฒ่าชุมแสง “ให้ไอ้ผาช่วย คงไม่เหลือบ่ากว่าแรง”
“ไม่ต้อง ๆ ข้าไม่อยากไปตายที่อื่น”
“ตายอะไรกันจ๊ะ พ่อเฒ่าอย่าพูดแบบนั้นสิ” คนเป็นหลานหน้าเสีย ทั้งชีวิตของนวลลออมีเพียงพ่อเฒ่าคนเดียวเป็นญาติที่เหลืออยู่ “ไปรักษาในเมือง เครื่องมือแพทย์ทันสมัยจะได้หายไง”
“พวกเอ็งเห็นอาการของข้าแล้วยังจะหลอกตัวเองกันอีกรึ” พ่อเฒ่ามองหน้านวลลออสลับกับเกื้อไปมา “ที่ข้าเรียกมาวันนี้ เพียงอยากร้องขอเป็นครั้งสุดท้าย”
“…”
“พูดตามตรงว่าคนทั้งหมู่บ้านนี้ข้าไว้ใจพ่อเกื้อที่สุด ข้าอยากฝากฝังแม่นวลไว้กับพ่อเกื้อได้หรือไม่”
“พ่อเฒ่าหมายความว่ายังไง”
“ข้ายกแม่นวลให้เป็นเมียของพ่อเกื้อ พ่อเกื้อจะรับได้หรือไม่”
พ่อเฒ่าชุมแสงไม่ได้ต้องการอยากทำแบบนี้เลยสักนิด แต่เขารู้ตัวว่าตัวเองป่วยหนักและคงอยู่ได้ไม่นาน ทั้งชีวิตตอนนี้เขาเป็นห่วงหลานสาวของตัวเองมากที่สุด หากเขาจากไปหมู่บ้านแห่งนี้อาจเกิดการเปลี่ยนแปลง เขาอยากฝากฝังหลานสาวไว้กับคนที่ไว้ใจได้ คนที่สามารถปกป้องหลานสาวของเขาได้จริง ๆ
“ฉันไม่แต่ง” นวลลออเอ่ยปากก่อนที่เกื้อจะได้พูดคำใด “ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก แบบนั้นมันต่างจากตกนรกตรงไหน”
“แต่เอ็งต้องมีคนดูแล”
“ฉันดูแลตัวเองได้ พ่อเฒ่าก็รู้ว่าฉันเกิดและโตที่นี่” ดวงตากลมโตฉายแววจริงจัง “หรือหากต้องมีผัวจริง ๆ ขอฉันเลือกผัวของฉันเองเถิด”
“…”
“ได้หรือไม่พ่อเฒ่า”
“ข้าไม่คิดว่าชายใดจะดูแลเอ็งได้ดีกว่าพ่อเกื้อ” แน่นอนว่ายังมีชายอื่นที่เก่งพอกันกับเกื้อ แต่ใครกันจะมีใจแน่วแน่เหมือนกันกับเขา อีกทั้งเกื้อให้ความเคารพพ่อเฒ่าอย่างกับอะไรดี การฝากฝังครั้งนี้พ่อเฒ่าคิดว่าเกื้อจะดูแลนวลลอออย่างดีแน่นอน
แม้จะไม่ได้ดูแลแบบเมีย เขาก็ยังจะดูแลเธอแบบน้องสาวคนหนึ่ง พ่อเฒ่าชุมแสงเชื่ออย่างนั้น
“พ่อเฒ่าไม่คิดว่ามันจะเป็นการบังคับจิตใจพี่เกื้อหรอกรึ”
“เอ็งไม่ต้องคิดแทนพี่” เกื้อพูดขึ้นบ้าง เขาเหลือบมองนวลลออก่อนจะเหลือบมองพ่อเฒ่า “ขอฉันคิดสักคืนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบพ่อเฒ่า”
ว่าจบเขาก็เดินลงจากเรือนไป นวลลออรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไม่ห่าง มือบางคว้าเข้าที่แขนของเกื้อเพื่อบอกให้เขาหยุดเดิน “ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธพ่อเฒ่า พี่จะดึงเวลาให้มันวุ่นวายทำไมกัน”
“เอ็งไม่เห็นอาการของพ่อเฒ่ารึ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “เอ็งบอกตัวเองโตแล้ว แต่การกระทำเหมือนเด็กไม่มีผิด”
“การที่ฉันปฏิเสธที่จะเป็นเมียพี่มันเด็กตรงไหน มันไม่ดีหรอกรึพี่จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับฉัน”
“…”
“พี่ควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำ ฉันจะได้ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของพี่อีกไม่ใช่หรือไง”
‘ทำไมเอ็งชอบยุ่งวุ่นวายนักแม่นวล เอ็งคิดว่าทำแบบนี้จะแทนที่แม่เฟืองได้งั้นรึ’
‘…’
‘พี่อยากให้เอ็งรู้ไว้ แม่เฟืองจะเป็นเมียรักและเมียเดียวของพี่เท่านั้น’
“ฉันอยากแต่งงานกับชายที่เห็นฉันเป็นเมียเดียว” ดวงตากลมโตแดงก่ำ คำพูดของเขาบาดลึกเข้ามาในหัวใจเจ็บปางตาย “อีกอย่างถ้าพี่ไม่อยากรับฉันเป็นเมียปฏิเสธไปจะเป็นไร”
“…”
“เดี๋ยวก็มีชายอื่นมารับช่วงต่อเอง ใคร ๆ ก็อยากได้ฉันเป็นเมียทั้งนั้น”
“ทำไมเอ็งชอบประชดประชันนัก” แววตาของเกื้อวาววับ แม้จะรู้สึกผิดที่เคยพูดไม่ดีกับหญิงสาว แต่พอได้ยินคำพูดที่ไม่เข้าหูกลับมีความรู้สึกอื่นมาแทนที่
“ฉันไม่ได้ประชดประชัน ฉันพูดเรื่องจริงต่างหาก”
“…”
“หรือหากพี่ไม่เชื่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะหาผัวมาแนะนำตัวให้พี่ดู”
- Writer
