นวลลออเมียโจร

บทที่ ๑ คำร้องขอของพ่อเฒ่า

บทที่ ๑ คำร้องขอของพ่อเฒ่า

เสียงไก่ขันดังครั่นไปทั่วหมู่บ้านเมื่อตะวันค่อย ๆ โผล่ขึ้นจากฟากฟ้า ชาวชมอยแม้จะไม่ได้อยู่ในเมืองเหมือนหมู่บ้านอื่น ๆ แต่การใช้ชีวิตไม่ได้ต่างกันมากนัก ผู้ใดมีหน้าที่ใดก็ไปทำสิ่งนั้น ถึงไม่มีเงินทองให้ใช้มากมายก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะอดตาย อาหารการกินที่นี่สามารถหาได้จากในป่า ลำธาร เลี้ยงสัตว์ หรือปลูกผักกินเอง แต่อย่างไรแล้วของบางอย่างต้องซื้อขายจากในอำเภออยู่ดี เรื่องนี้เหล่าพวกผู้ชายที่สามารถออกนอกชุมโจรได้จะเป็นคนจัดการเอง

คนที่นี่เมื่อก่อนมีชื่อเรียกว่า ‘ชมอย’ ก่อนจะถูกปรับเปลี่ยนเป็น ‘โจรป่า’ ตามความเชื่อของชาวบ้านในอำเภอต่าง ๆ โลกภายนอกไม่เปิดต้อนรับชาวชมอย หนำซ้ำยังหวาดกลัว เพราะแบบนี้ชาวชมอยถึงเลือกที่จะอาศัยในหมู่บ้านในป่า ไม่ออกไปคลุกคลีกับบุคคลข้างนอก

นวลลออเดินลงจากเรือนไม้หลังใหญ่ที่อาศัยอยู่กับพ่อเฒ่าชุมแสงเป็นการชั่วคราว ร่างบางตรงไปยังลำธารหลังหมู่บ้าน วางตะกร้าไม้ลงหยิบเสื้อผ้าของตนกับพ่อเฒ่าออกมาซัก ความตั้งอกตั้งใจทำให้เธอไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นเงาของเกื้อสะท้อนอยู่ในน้ำ

“หากเป็นโจรป่านนี้เอ็งตายไปแล้ว”

“แล้วพี่ไม่ใช่โจรหรอกรึ” ดวงตากลมโตเหลือบมองเขานิดหน่อย มือยังคงขยี้ผ้าอยู่เช่นเคย “พี่คงลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นโจร แถมเป็นหัวหน้าโจรอีกต่างหาก”

“ก็เพราะโจรอย่างพี่ไม่ใช่รึ ถึงทำให้เอ็งมีกำไลสวย ๆ ใส่” ตาคมจ้องมองกำไลหยกสีเขียวที่อยู่ในแขนของนวลลออ กำไลหยกวงนั้นเขาขโมยมาจากบ้านเศรษฐีคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเศรษฐีที่พัวพันเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี เห็นมันสวยจึงขโมยมาให้หญิงสาว

ที่มาของคำว่า ‘โจรป่า’ มาจากการถูกใส่ความของคนมีสีในอำเภอใกล้เคียง เหล่าข้าราชการในท้องถิ่นร่วมมือกับคนชั่วรับใต้โต๊ะทำสิ่งผิดกฎหมาย โดยใช้ช่องทางธรรมชาติลักลอบขนแรงงานต่างด้าวและค้าอาวุธเถื่อน ชาวชมอยเห็นเข้าจึงจัดการเพื่อปกป้องหมู่บ้านของตน แต่ก็ถูกทางการชั่วส่งตำรวจมาหลายสิบนายบุกมาที่หมู่บ้านชาวชมอย ยิงกราดชาวบ้านตายไปหลายศพ ไม่ต่างจากเมียของเกื้อเช่นกัน

แม่เฟืองนั่นคือชื่อเมียของเขา หญิงสาวจากไปพร้อมลูกในท้องที่มีอายุครรภ์เพียงสี่เดือน…

ทางการจัดการชาวชมอยรอบแรกไม่สำเร็จ ส่งคนมาจัดการรอบสองแต่ก็ถูกชาวชมอยฆ่าหมดไม่มีเหลือ คนมีสีไม่กล้าที่จะยื่นมือมายุ่งกับชาวชมอยอีก ไม่กล้าแม้แต่ส่งเรื่องไปยังสำนักงานใหญ่ กลัวว่าหากสำนักงานใหญ่ลงมายุ่งวุ่นวายตัวเองจะซวยเอา จึงต่างคนต่างอยู่มาจนถึงทุกวันนี้

แต่เป็นการต่างคนต่างอยู่ที่ชาวชมอยถูกใส่ความ ข่าวแพร่กระจายว่าพวกเขาเป็นโจรป่ามีสันดานโหดเหี้ยม ทั้งปล้น ฆ่า และข่มขืนไม่เลือกหน้า เพราะแบบนี้ชาวบ้านในท้องถิ่นถึงได้กลัวพวกเขานัก หลังจากนั้นชาวชมอยก็ถูกเปลี่ยนชื่อหมู่บ้านและเปลี่ยนสันดานมาตั้งแต่นั้น

พวกเขาปล้นจริง แต่ปล้นเพียงแค่พวกคนรวยที่ได้เงินมาจากการทำสิ่งไม่ดี หลังจากปล้นแล้วก็เอาเงินที่ได้ไปทิ้งไว้ตามบ้านเรือนของชาวบ้านยากจน หรือคนที่ถูกพวกมันโกงกิน การที่พวกเขาทำแบบนี้ไม่ได้จะชะล้างคำว่า ‘ปล้น’ ของตัวเอง เพียงแค่ต้องการสั่งสอนให้พวกคนชั่วได้รู้ว่าการถูก ‘ปล้น’ มันเป็นอย่างไร อีกทั้งหมู่บ้านของพวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากมายอะไร การขนของมีค่ากลับหมู่บ้านมีแต่จะสร้างความโลภให้แก่คนในนั้น

ส่วนเรื่องฆ่านั่นก็จริง แต่พวกเขาฆ่าเฉพาะคนที่มีภัยต่อหมู่บ้านชาวชมอยเท่านั้น ไม่ได้ฆ่าคนสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างที่ใครเข้าใจ

สุดท้ายการข่มขืน พวกเขาไม่นิยมทำแบบนั้น คนในหมู่บ้านไม่ได้อดอยากปากแห้งอะไร พวกผู้ชายต่างมีเมียด้วยกันทั้งสิ้น อีกทั้งสาวชาวชมอยงามไม่แพ้สาวใด แม้จะไม่ขาวผ่องเหมือนสาวในเมือง แต่เครื่องหน้าสวยผ่องไม่แพ้ผู้ใดแน่นอน

“ทีหลังพี่ก็ปล้นมาให้แม่ผวนด้วยละกัน ฉันคร้านจะฟังมันพูดจาไม่เข้าหู” เสียงของนวลลออดังขึ้นอีกครั้ง “หรือไม่หากมันมีอันเดียว พี่ก็เก็บไว้ใส่เองเถอะ”

“พี่เป็นผู้ชาย จะใส่กำไลแบบนั้นได้ไง”

“งั้นพี่ก็ไม่ต้องขโมยมาให้ฉันอีก” นวลลออไม่ได้ซาบซึ้งใจ หรือคิดเป็นอื่นว่าเขาขโมยมาให้เธอเพราะความรักใคร่ เธอไม่เคยอยู่ในสายตาเขาตั้งแต่เกิดแล้ว

นวลลออเกิดและโตที่ชุมโจร แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวแทบไม่ได้เห็นหน้าค่าตาเกื้อเลย เนื่องจากเขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสำคัญต่อหมู่บ้าน ต้องทำหลายสิ่งหลายอย่าง กว่าจะได้พักก็ตกเย็นกลับบ้านนอน ซึ่งบ้านของทั้งสองห่างไกลกันอย่างกับอะไรดี

ไม่ต่างจากเกื้อที่ไม่สนใจนวลลออเช่นกัน เขารู้เพียงว่าเธอเป็นหลานสาวของพ่อเฒ่าชุมแสง เขาแทบไม่ชายตาแลมองนวลลออเลยด้วยซ้ำ เพราะมีเรื่องให้ทำมากกว่าการสนใจเด็กสาว กระทั่งได้เมียเป็นตัวเป็นตนยิ่งแล้วใหญ่ ได้มาเห็นเธอจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนที่เธอโตเป็นสาวเต็มตัว แต่ก็เป็นการเห็นที่ไม่ได้คิดอะไร อย่างที่บอกตอนนั้นเขามีเมียแล้วจึงไม่คิดสนใจหญิงใด

ชีวิตของเกื้อได้มาพัวพันกับนวลลออก็ตอนที่แม่เฟืองเมียของเขาจากไป เขาทำใจไม่ได้เมาหัวราน้ำแทบทุกวัน นวลลออเป็นห่วงกลัวเขาจะตายไปอีกคนจึงคอยดูแลไม่ห่าง ถึงได้รู้ว่าหญิงสาวแอบรักแอบชอบเขามาโดยตลอด แต่ความพูดไม่คิดทำให้นวลลออไม่เข้ามายุ่งกับเขาอีกนับจากนั้น เธอไม่โกรธแต่ก็ไม่ญาติดี เห็นหน้าเขาทีไรเหมือนเห็นศัตรูก็ไม่ปาน

เกื้อรู้สึกดีที่เป็นอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้ความหวังใคร เขาไม่อยากรับใครเข้ามานอกจากแม่เฟืองผู้เดียว แต่บางครั้งก็หงุดหงิดที่เห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของอีกฝ่ายเวลามองเขา ทำราวกับคนไม่เคยมีใจให้กัน

“ว่าแต่พี่มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า” เป็นอีกหนที่นวลลออเปิดปากถาม ตาเหลือบมองซ้ายขวาหาตะกร้าผ้าของอีกคน “ไม่ได้มาซักผ้าหรอกรึ”

“มารอไอ้เซียง มันบอกว่าช่วงนี้ปลาชุม” เกื้อพยักพเยิดไปยังต้นลำธาร “ป่านนี้หลับตายห่าไปแล้วกระมัง”

“ฉันได้ยินมาว่าพี่เพิ่งไปสู้กับหมอผีมา” คนตัวเล็กไม่คิดถามต่อ แต่ถามเรื่องที่อยากรู้แทน “ไอ้เข้มบอกว่าพี่เสกเสือได้ด้วย”

“…”

“พี่เสกได้จริงรึ แล้วพี่เสกยังไง”

“เอ็งอยากรู้?” เกื้อยกแขนขึ้นกอดอก พิงตัวเข้ากับโขดหินจ้องมองนวลลออ บัดนี้สีหน้าและแววตาของเธอแปรเปลี่ยนเป็นอยากรู้อยากเห็น

“อยากรู้สิ ไม่อยากรู้ฉันจะถามทำไม”

“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเอ็งไม่ต้องรู้หรอก”

“เอ๊ะ! นี่พี่หลอกฉันงั้นรึ!” และแล้วสีหน้าอยากรู้อยากเห็นก็เปลี่ยนเป็นไม่ชอบใจ “ฉันอายุจะยี่สิบเจ็ดแล้ว มันไกลจากคำว่าเด็กตั้งเยอะ”

คำพูดดังกล่าวทำให้เกื้อเหลือบมองเนื้อตัวของนวลลอออย่างไม่ตั้งใจ ตอนนี้เธออยู่ในชุดผ้าแถบพันปิดอกบน กับผ้าถุงสีแดงเลือดหมู่ปกปิดส่วนล่าง แต่นั่นไม่ได้ปกปิดความเป็นสาวของเธอได้จนมิด โดยเฉพาะอกช่วงบนบ่งบอกว่าหญิงสาวโตแล้วจริง ๆ

“พี่มองอะไร” ดวงตากลมโตมองเกื้ออย่างระแวดระวังภัย “เนื้อตัวฉันมีอะไรให้พี่มองนัก”

“ทีหลังเอ็งหัดแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้สักหน่อย ยิ่งมาซักผ้าที่เปลี่ยว ๆ ยิ่งต้องระวังตัว”

ได้ยินอย่างนั้นนวลลออก็ก้มลงการแต่งตัวของตัวเอง “ฉันใส่แบบนี้มาแต่เด็กจนโต ไม่ต่างจากหญิงอื่นในหมู่บ้าน”

นั่นหมายความว่าผู้หญิงที่นี่แต่งตัวเหมือน ๆ กันหมด ทุกคนแทบไม่รู้สึกว่าการที่ตัวเองใส่แค่ผ้าแถบปกปิดร่างกายช่วงบนจะโป๊อะไร และไม่เคยมีใครพูดว่ามันไม่มิดชิด กระทั่งได้ยินมันออกจากปากของเกื้อนี่แหละ

“อีนวลโว๊ย… พ่อเฒ่าเรียกหา!” เสียงร้องเรียกดังมาแต่ไกลทำให้ทั้งสองหันไปมอง ไม่นานคนเรียกก็วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ “พ่อเกื้ออีกคน พ่อเฒ่าอยากให้ไปหาที่เรือน”