เดิมพันรักคู่หมั้นมาเฟีย

โคตรตื้อ

“มีอะไร” ชาร์ลีถามย้ำเมื่อสันติไม่ยอมถอย แต่กลับทำท่าเหมือนมีบางอย่างที่ยังรายงานไม่หมด แต่ทำอ้ำอึ้งไม่พูดสักที

“คุณน้ำอุ่นบอกว่าจะคอยครับ”

“บอกยัยนั่นหรือเปล่าว่าฉันมีประชุม”

“บอกแล้วครับ แต่เธอบอกจะคอยอยู่ดี”

“หึ! อยากคอยก็ปล่อยให้คอย” ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก ขายาวก้าวผ่านประตูสำรองที่อยู่ภายในห้องทำงานเพื่อออกจากตรงนี้โดยไม่ต้องผ่านประตูที่ใช้งานปกติซึ่งในตอนนี้มีใครอีกคนกำลังนั่งคอยตาละห้อย

รอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็ไสหัวกลับไป!

ชาร้อนแก้วที่สามถูกมือเล็กนำมาวางไว้บนโต๊ะกระจกเคียงข้างอีกสองแก้วที่ดื่มไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว นิ้วเรียวแตะที่นาฬิกาข้อมือเพื่อมองเวลาก่อนที่ลมหายใจอุ่นร้อนจะพ่นออกมาเบาๆ ขนตางอนยาวกระพริบถี่ สมองประมวลบางอย่างขณะที่เปลือกตาข้างหนึ่งหรี่ลงเมื่อใช้ความคิด

แต่ทันใดนั้นเอง ประตูห้องทำงานก็เปิดออก ตามด้วยร่างสูงของพี่สันติที่เป็นลูกน้องคนสนิทของคู่หมั้นเธอที่เดินกลับออกมาหาเธออีกครั้ง หลังจากที่เธอบอกให้เขาเข้าไปรายงานคนด้านในให้แล้วว่าเธออยากเจอ

“พี่ลีให้หนูเข้าไปพบได้เลยใช่ไหมคะ” น้ำอุ่น หญิงสาววัยยี่สิบสองปีเอียงใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส บนใบหน้าจิ้มลิ้มที่รับกับทุกองค์ประกอบของใบหน้าแต่งแต้มให้เธอสวยราวกับตุ๊กตามีชีวิตมักมีรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเสมอ แม้กับลูกน้องของคู่หมั้นหนุ่มก็ตาม

“เอ่อ…ไม่ใช่แบบนั้นครับคุณน้ำอุ่น นายให้ผมออกมาแจ้งว่าวันนี้นายไม่สะดวกครับ”

“อีกแล้วเหรอคะ แต่หนูบอกแล้วไงคะว่าวันนี้หนูจะรอ”

“นายไม่สะดวกจริงๆ ครับ มีประชุมย่อยตั้งแต่บ่ายสามจนตอนนี้ห้าโมงเย็นก็ยังประชุมไม่เสร็จเลย ผมเกรงว่าคุณน้ำอุ่นจะคอยนานเลยออกมาแจ้ง”

“หนูมารอพบเจ้านายพี่สันติเกือบทุกวัน แต่เขาไม่ยอมเจอหนูเลยสักวัน อ้างว่าติดประชุมตลอด แต่เอาเป็นว่าวันนี้หนูจะคอยค่ะ คอยจนกว่าเขาจะเลิกงานเลย” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึงให้กับความผิดหวัง แต่ถึงอย่างนั้นความสวยไม่ลดเลยแม้แต่นิดเดียว

“ให้ผมเอารถไปส่งเถอะนะครับคุณ…”

“ไม่ค่ะ หนูจะรอ ยังไงวันนี้หนูกับเขาต้องได้เจอกันค่ะ” คนตัวเล็กตัดจบ ทิ้งตัวลงบนโซฟาหรูหน้าห้องทำงานของคู่หมั้นหนุ่มที่ตอนนี้จงใจหลบหน้าเธอพลางเล่นโทรศัพท์มือถือไปพลางๆ แว๊บหนึ่งที่ดวงตากลมตวัดมองร่างสูงของสันติที่เดินกลับด้วยสีหน้าเป็นกังวลก่อนที่เธอจะเริ่มคิดบางอย่างออก

ในเมื่อตั้งใจหลบหน้าเธอนัก วันนี้เธอแกล้งหลับเลยดีกว่า เสื้อนักศึกษาก็ฟิต กระโปรงทรงเอก็สั้น ให้มันรู้กันไปว่าเขาจะทิ้งเธอให้นั่งคอยอยู่ตรงนี้ได้จริงๆ

จากที่จะแกล้งหลับ เครื่องปรับอากาศเย็นๆ กับกลิ่นหอมๆ ของสเปรย์ปรับอากาศกลับทำให้เคลิ้มจนหลับจริง ร่างบอบบางเอนแผ่นหลังหลับปุ๋ยในที่ที่ยังมีใครต่อใครผ่านไปผ่านมา แต่นั่นกลับได้ผล ลูกน้องของคนในห้องเอาเรื่องนี้ไปรายงานคนเป็นนายจนหน้าจอไอแพดในตอนนี้โชว์ภาพจากกล้องวงจนปิดบริเวณหน้าห้อง ประกายตาคมเข้มขึ้น เกือบหนึ่งนาทีที่ชาร์ลีนั่งมองคนหลับก่อนจะเบนสายตาไปดูเวลาที่นาฬิกาแขวนผนัง ตอนนี้สองทุ่มกว่า ห้าชั่วโมงเต็มๆ ที่ยัยเด็กนั่นมาคอยเขา โคตรตื้อเลย

“ผมบอกจะเอารถไปส่งแล้วครับ แต่คุณน้ำอุ่นไม่ยอม”

“โคตรดื้อ!” คำตอบของผู้เป็นนายส่งผลให้ลูกน้องคนสนิทก้มหน้าลงทันที

“ให้ปลุกแล้วไปส่งกลับเลยไหมครับ”

“คิดว่ายัยนั่นจะยอมไหม โทรตามแต่ละทีสายแทบไหม้ โคตรตื้อเลย” คิ้วดกเข้มขมวดยุ่งก่อนที่ร่างสูงจะหยัดตัวลุกแล้วก้าวออกจากห้องทำงานโดยใช้ประตูปกติ

ทันทีที่ประตูเปิดออก สายตาคมดุก็เพ่งไปยังคนที่หลับไหล กระโปรงโคตรสั้น เห็นไปถึงไหนต่อไหนดีที่ตอนนี้คนทั้งแผนกที่เข้าออกชั้นนี้ได้เลิกงานกันไปหมดแล้ว

มาเฟียหนุ่มกดปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้ม สองมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินเข้าไปยืนจ้องหน้าสวยๆ ในระยะที่ประชิดขึ้น ส่วนลูกน้องที่เหลือรีบถอยออกไปคอยมองการกระทำของผู้เป็นนายอยู่ห่างๆ

นึกไม่ออกเลยว่าผู้ชายที่ชีวิตนี้สุงสิงอยู่แค่กับงานจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

——————————

เด็กแสบ ซนอย่างยัยน้ำอุ่น มาเจอกับคนตึงๆ แบบพี่ลี งานนี้จะเป็นไงนะ