บทที่ 52
คนชั่วผู้นั้นมาตามหาลู่ซินฟาง
“อะไรนะขอรับ!” หลางไป๋โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
ลู่ซินฟางรีบส่งเสียง ชูว์ ห้ามปรามไม่ให้หลางไป๋พูดเสียงดังเกินไป ประเดี๋ยวคนในร้านจะตกใจเอา
เป็นครั้งแรกที่หมาป่าหนุ่มผู้สุขุมเสียอาการขนาดนี้ แต่พอผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มก็กลับมามีท่าทีเยือกเย็นเหมือนเดิม ก่อนจะถามหญิงสาวเพื่อความแน่ใจ
“นายหญิงแน่ใจหรือว่าเป็นคนชั่วนั่นจริงๆ ท่านไม่ได้มองคนผิดใช่หรือไม่”
ลู่ซินฟางตอบกลับอย่างไม่ลังเล “เห็นแค่แวบเดียว ร่างกายนี้ก็ตอบสนองแล้ว ข้าถึงได้มั่นใจว่าเป็นเหอถิงกับแม่ของเขา”
“นางตอบสนองอย่างไรขอรับ”
“ข้าสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัว ความโกรธ และความเศร้าของนาง”
“ในอดีตนางถูกคนพวกนั้นทำร้ายมาอย่างหนัก แม้จากไปนานแล้ว แต่ยังมีการตอบสนองจนทำให้นายหญิงสัมผัสถึงความรู้สึกเดิมได้ น่าสงสารนางจริงๆ” หลางไป๋พึมพำอย่างเห็นอกเห็นใจ
ตอนที่ลู่ซินฟางใช้ร
