EP.11ไร้ข้อต่อรอง

2353 Words

#DAN PART @อาคารข้างลานกิจกรรมมหาวิทยาลัย หลังจากไอ้เซียนโดนพวกผมแซวยับมันก็หนีหายไปไหนไม่รู้ ทั้งผมไอ้เฟยแล้วก็เอ็มมี่ยังอยู่ที่เดิม นั่งกินขนมพูดคุยสนุกปากนินทาไอ้เซียนกันต่อ แล้วก็มองพวกน้องๆ คณะศึกษาศาสตร์ที่เดินผ่านไปผ่านมาเพลินตาดี Rrrrrr! เสียงโทรศัพท์ดังขณะที่กำลังสนทนาเรื่อยเปื่อยเพลินๆ ใครมันโทร. มาตอนนี้วะ ผมจับโทรศัพท์มาดูจอเห็นชื่อแล้วยิ้มแป้นทันทีหันไปพูดกับพวกเพื่อน “เฮ้ย~ พวกมึงดู ไอ้เซียนโทร. มาว่ะ ฮ่าๆ” โชว์โทรศัพท์ในมือที่มีชื่อไอ้เซียนโทร. มาทั้งไอ้เฟย เอ็มมี่ ก็ต่างพากันหัวเราะ ผมกดรับสายตอบมันด้วยเสียงกวนๆ “ฮัลโหล~ ว่าไงจ๊ะที่รัก หนีพี่ทำไมเหรอจ๊ะ เนี่ยอุตส่าห์มานั่งเฝ้าให้แล้วนะ เผื่อมีหนุ่มมาเกาะแกะ” [พวกมึงอยู่ไหนเนี่ย?] “ยังจะมาถาม พวกกูก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละ” [มึงจะเข้ามาห้องกูปะเนี่ย? ของกินในตู้เต็มเลยนะ] “กูคงอยากไปมากมั้ง ของกินก็มีแค่โจ๊ก กวยจั๊บ มึงหาอะไรมาล่อกูที่มันดีกว่านี้ไม่ได้แล้วรึไงวะ?” [ป๊าวว~ ก็เผื่อมึงแวะมา] “อ๋อออออ” ผมนึกสนุกเลยเปิดลำโพงให้พวกเพื่อนได้ยินเสียงทั้งไอ้เฟยและเอ็มมี่ดูจะสนใจเหมือนอยากรู้ว่าไอ้เซียนมันจะพูดอะไร “พวกกูอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาละเนี่ย มีอะไรก็พูดมา” […] ผมเห็นมันเริ่มเงียบก็เลยแสร้งหันไปบอกพวกเพื่อน ให้ปลายสายได้ยินสักหน่อย “เฮ้ย พวกมึงไอ้เซียนจะชวนไปกินโจ๊กอยู่ห้องมันว่ะ” ไอ้เฟยได้ยินก็ส่ายหน้าทันที “โหย! ไม่เป็นไรพวกกูซื้อกินเองได้เหอะ” [มึงบ้าเปล่า ก็เผื่อมึงแวะมาไง] ได้ยินเสียงไอ้เซียน ไอ้เฟยมันก็พูดต่ออีก “แล้วมึงโทร.มาทำไมเนี่ย? พวกกูก็อยู่ที่เดิมมึงเดินกลับมาก็ยังได้” [อ้อ เออ กู ถึงห้องแล้วกูโทร.หาไอ้แดน เผื่อแม่งจะแวะมาเล่นที่ห้องกูเหมือนเดิมไง] ได้ยินไอ้เซียนพูดแบบนั้นก็ชักสงสัยแล้วสิ ปกติไม่เคยเห็นมันตามตื๊ออยากให้ไปเล่นห้องขนาดนี้ เหมือนมีอะไรผิดปกติ ซึ่งขณะที่ผมสงสัยไม่ได้สังเกตเลยว่าไอ้เฟยมันกำลังยิ้มมุมปากราวกับว่ามันรู้ว่าไอ้เซียนต้องการอะไรอย่างนั้นแหละ ก็ไม่รู้กับไอ้เซียนหรอกว่าอะไรที่ทำให้รู้สึกผิดปกติ ได้แต่คิดอะไรก็พูดออกไปแบบนั้น “กูรู้สึกว่ามันมีอะไรทะแม่งๆ ว่ะ มึงมีอะไรปะเนี่ย?” [ไม่มีอะไร เผื่อมึงแวะมา] “เออๆ ถ้าไม่มีไรก็แค่นี้แหละเดี๋ยวกูจะกินขนมต่อละ แมร่งเอาขนมไปก็ไม่แบ่งกู” พูดแล้วก็วางสายทันที กำลังจะยัดขนมเข้าปากก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง Rrrrrr! แมร่งมีพิรุธฉิบหาย มันต้องการอะไรวะ? ได้แต่สงสัยแล้วกดรับสายมันอีกรอบ “อะไรของมึงนักหนาเนี่ยไอ้เซียน ถ้ามึงจะโทร.มาบ่อยขนาดนี้มึงมาหาพวกกูดีกว่าไหม? นั่งดูเขารับน้องเพลินๆ มีสาวสวยๆ คณะศึกษาศาสตร์เพียบ นั่งเพลินดีจะตาย ไม่ได้ไปไหนเลยเนี่ย” [เออ รูปที่ถ่ายกูอะมึงลบยัง?] โอ๊ะ! มันถามถึงรูปด้วยว่ะ ผมนี่ยิ้มหัวเลย “ทำไมเหรอ? พี่เซียนอยากให้ผมลบเหรอครับ?” [แล้วแต่มึง] กำลังจะกวนตีนมันต่อ ไอ้เฟยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พูดสวนขึ้นมา “มึงเปิดลำโพงดิ๊ไอ้แดน” […] ผมกดเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์ไว้กลางโต๊ะตามที่ไอ้เฟยบอกแล้วมันก็พูดกับคนในสายทันที ผมนี่ตั้งใจเอียงหูฟังเลย “มึงอยากได้รูปมึงก็บอกดีๆ ดิวะ” […] “อ้อ! เรื่องมันเป็นเช่นนี้เองรึ!” ที่แท้มันก็อยากได้รูปที่ถ่ายนี่เอง ผมยิ้มย่องกำลังจะกวนตีนมันต่อเอ็มมี่ที่นั่งหัวเราะอยู่ก็พูดกับไอ้เซียน “แหมๆๆๆ เซียน~ ถ่ายรูปเองไม่ได้จนต้องให้แดนถ่ายให้เลยเหรอ ขนาดฝีมือแดนห่วยแตกซะขนาดนั้นก็ยังใช้มันถ่ายอีก” […] ผมนี่ขำก๊ากเลย “ฮัลโหลๆ มึงช็อกตายแล้วเหรอวะ?” […] เห็นมันเงียบก็ได้ใจแซะมันอีกหน่อย “ไอ้เฟยพูดประโยคเดียวช็อกตายห่าไปแล้วนะมึงอะ” [ยังๆ กูกินน้ำอยู่ อะ ฮึ ฮึ่ม!] “กินน้ำนานนะมึง หมดกี่ลิตรแล้ววะ?” [เออออ! ส่งมาให้กูหน่อยรูปอะ กูจะเอา จะเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อย] “อ๋อออออ นี่สินะเหตุผลที่จะให้กูไปห้องมึงเนี่ย แหม จะเอารูปจากกูแมร่งของบรรณาการมึงมีแค่โจ๊กในตู้เย็นเท่านั้นเหรอวะ ไม่รู้ละกูถามมึงคำเดียวจะเอาไม่เอารูปอะ?” [เอา! แล้วมึงอย่าคิดลบนะไม่งั้นกูโกรธมึงจริงด้วย] ขณะที่กำลังถูกไอ้เซียนขู่จู่ๆ ไอ้เฟยที่นั่งฟังเงียบๆ ก็โพล่งขึ้นมากะทันหันพูดซะเสียงดังราวกับกลัวว่าปลายสายจะไม่ได้ยิน “มึงอยู่ในสถานะที่ต่อรองได้ด้วยเหรอวะไอ้เซียน?” […] เอ้ออ~ นั่นดิ! มันอยู่ในสถานะที่ต่อรองได้ด้วยเหรอวะ เห็นมันเงียบไม่พูดอะไร ผมก็หันไปถามไอ้เฟยกับเอ็มมี่ทันที “เฟย เอ็มมี่ วันนี้พวกมึงว่างปะ?” “ว่าง” เฟยตอบส่วนเอ็มมี่พยักหน้า ได้คำตอบของพวกมันแล้วผมก็โพล่งทันที “งั้นไปแดกเหล้ากันดีกว่าวันนี้ไอ้เซียนเลี้ยงเว้ย!” [อ้าวเชี่ย! กูยังไม่ได้พูดไรเลย] “มึงจะเอาไม่เอา?” [เอออ! กูเลี้ยงก็ได้!] “แล้วมึงต้องนั่งกับพวกกูนะห้ามไปไหนด้วย ห้ามหนีพวกกูด้วย โอเค๊?!” “เออ งั้นจะไปเมื่อไหร่ค่อยโทร.บอกกูแล้วกัน” “เออๆ เดี๋ยวกูโทร.บอก” ตื๊ดๆๆๆ สายตัดไปอย่างไว ผมก็หันไปคุยกับไอ้เฟย “แหม! ถ้ามึงไม่พูดกูรู้ไม่ทันมันเลยนะเนี่ย” ไอ้เฟยยิ้มจนตาแทบปิด “กูก็แค่เดา” “ไอ้เซียนเลี้ยงเหล้าทั้งที กูต้องหาของสมมนาคุณพิเศษให้มันก่อนเผื่อเอาไว้ต่อรองเพิ่ม” เอ็มมี่หันมาถาม “อะไรยังไง?!” “เอออ เดี๋ยวก็รู้” จู่ๆ ก็มีความคิดดีๆ ผุดขึ้นมาผมลุกจากที่นั่งทันทีไม่บอกไม่กล่าวใคร เห็นสายตาเอ็มมี่มองมาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดจะหันไปอธิบาย เดินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงเอ็มมี่พูดตามหลังมา “เอ๊า?! อยู่ๆ ก็ไป อะไรของมันเนี่ย!” หึๆ สายตามองไปทางน้องๆ คณะศึกษาศาสตร์ที่กำลังร่วมกิจกรรมรับน้องกันอยู่ส่วนตัวผมยืนมองเงียบๆ อยู่ข้างเสาแล้วมองหาน้องคนนั้นที่ไอ้เซียนมันสนใจ คนเยอะชะมัดไม่รู้เลยว่าจะเห็นตัวรึเปล่า ขณะที่กวาดตามองอยู่ก็เห็นน้องคนนั้นนั่งร่วมกิจกรรมกับหนุ่มหล่อท่าทางสนิทสนม ไอ้เซียนแม่งมีคู่แข่งแล้วว่ะ แต่ว่าพอมองอีกทีรุ่นน้องสุดหล่อคนนั้นท่าทางจะดูอ้อนแอ้นนะ “…!” เชี่ย! แมร่งกล้ามใหญ่กว่ากูอี๊กกก! ขณะที่จ้องพวกน้องเขาตาไม่กะพริบ รุ่นน้องสุดหล่อมันก็หันมาทางผม แต่ว่าไม่ได้สนใจอะไรสายตาผมก็ยังเอาแต่จ้องน้องสาวคนนั้นจนกว่าเธอจะหันมาทางนี้ ในที่สุดเหมือนว่ารุ่นน้องสุดหล่อมันจะรู้ตัว ถึงได้สะกิดน้องคนนั้นแล้วกระซิบกระซาบกันสองคน ก่อนที่น้องเขาจะหันมามองทางผมด้วยท่าทางสงสัยประหลาดใจ เห็นแบบนั้นผมก็โบกไม้โบกมือเรียกให้มาหา แต่ดูเหมือนว่าน้องจะไม่เข้าใจที่สื่อไปเท่าไร เป็นน้องสุดหล่อคนนั้นที่ยังมองผมอย่างสงสัย ทั้งที่ผมไม่ได้สนใจน้องมัน ผมพยายามมองและกวักมือเรียกน้องสาวอีกคนให้มาหาต่างหากเล่า เฮ้อ “เขาจะมาป่าววะ?” ชักสงสัย อะ ลองดูอีกทีละกัน ผมกวักมือเรียกน้องเขาให้เดินมาหาทว่ากลับกลายเป็นไอ้น้องสุดหล่อที่ลุกขึ้นจากแถวทำท่าจะเดินมา อ้าว! กูกวักมือเรียกผิดคนเหรอวะ รึว่าเขาไม่เห็นกูวะ? อะๆ ช่างเถอะเดี๋ยวค่อยฝากไปบอกแล้วกัน รุ่นน้องสุดหล่อส่วนสูงพอๆ กันเดินตรงมาหาแถมยังยิ้มกริ่มมาด้วย พอมาหยุดยืนต่อหน้า ผมก็ถูกน้องเขาถามทันที “พี่มีอะไรรึเปล่าครับ?” แมร่งเสียงอย่างเข้ม! “อ้อเปล่าครับ พี่เรียกน้องอีกคนน่ะฝากบอกเธอให้มาหาพี่หน่อย เดี๋ยวพี่ยืนรอยู่ตรงนี้แหละ” “พี่มีธุระอะไรกับเพื่อนผมงั้นเหรอครับ? เรารับน้องกันอยู่เดี๋ยวผมบอกเธอให้” “อ้อพี่เปล่ามีอะไร มาทำธุระให้ไอ้เซียนมันน่ะ พอดีเป็นเพื่อนไอ้เซียน” พอบอกแบบนั้นน้องมันก็สีหน้าเปลี่ยนทันทีจากหน้าตาขึงขังดูระแวงกลับกลายเป็นหน้าระรื่นใส่ “อ๋อออ ค่ะ เพื่อนพี่เซียนนี่เอง ได้ค่ะเดี๋ยวหนูไปบอกผ้าแพรให้นะคะ” น้ำเสียงเปลี่ยนเชียวนะมึง “อ้อครับ เดี๋ยวพี่ยืนรออยู่นี่นะ” “ค่าาา~” น้องสุดหล่อเดินกลับไปแล้วเห็นกระซิบหูบอกน้องสาวคนนั้น แล้วเธอก็เอียงคอหันมามองที่ผมทันที แต่ก็ยังทำหน้าสงสัยอยู่ ก่อนจะลุกจากที่นั่งเดินมาหาผม สักที! มาถึงเสียงใสๆ ก็เอ่ยถาม “มีอะไรรึเปล่าคะพี่…?” “พี่ชื่อแดนนะ เพื่อนไอ้เซียนมัน” “อ๋อค่ะพี่แดน หนูผ้าแพรนะคะ” “ครับ ก่อนนี้น้องผ้าแพรทำภารกิจกับไอ้เซียนมันใช่ไหม? คือไอ้เซียนมันบอกพี่ว่าอยากได้รูปของน้องน่ะ แต่พี่ไม่อยากแอบถ่ายอะเดี๋ยวจะถูกหาว่าเป็นไอ้โรคจิต สตอล์คเกอร์อะไรแบบนั้น พี่ขอน้องตรงๆ นี่แหละ จะให้พี่ถ่ายปะ?” “…” เธออึ้งเล็กน้อยทั้งยังทำหน้างงๆ ใส่ผมอีก แต่ไม่สนอะ “ถ้าไม่ให้ พี่ก็จะถ่ายอยู่ดี เนาะ” มัดมือชกซะเลย ฮ่าๆ “ถ่ายรูปหนูเหรอ... อืมม... ก็ได้ค่ะ” “ครับ” พอน้องได้ยินคำยืนยันว่าจะถ่ายรูป เธอก็ตั้งท่าโพสต์ให้ถ่ายทำท่ายืนตรงเคารพธงชาติ ผมนี่ร้อง โอ้โห ออกมาอย่างลืมตัว “เอ่อ… น้องครับ พี่ไม่ได้มาถ่ายรูปบัตรประชาชนให้น้องนะ ยิ้มบ้างก็ได้” เธอมองอึ้งๆ เหมือนจะเข้าใจยิ้มแก้เก้อแล้วชูสองนิ้วขึ้นมา “…” “โอ้วว! นี่มันยุคไหนแล้วครับน้อง” กูปวดหัวเลย “คะ?” “อะ เอางี้ งั้นน้องเอามือประสานกันแล้วก็ยกขึ้นมาตรงเอวก็พอ” เธอทำตามอย่างว่าง่ายแม้จะดูเก้ๆ กังๆ ก็ตามเถอะแต่ผมก็หามุมดีๆ ถ่ายจนได้ภาพสวยๆ หลายรูป “โอ้ว~ เรียบร้อย ช่างสมเป็นกุลสตรีเหลือเกิน ถ้าไอ้เซียนมันเห็นภาพนี่บอกเลย…” ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค น้องก็สวนขึ้นมาอย่างสงสัย “พี่เซียนทำไมเหรอคะ?” “อ๋อ ไม่มีไรหรอก ฮ่าๆ” “ว่าแต่พี่เซียนจะเอารูปหนูไปทำไรเหรอคะ?” “ออ เห็นไอ้เซียนบอกเวลาเมมเบอร์ใครมันไม่ค่อยชอบอ่านชื่อ มันจะเอาไปตั้งเป็นรูปเวลาคนโทร. เข้ามาจะได้รู้ว่าใครโทร. มา มันขี้เกียจอ่านชื่อ ไอ้เนี่ย สาวมันเย๊อะ~” “อ๋อค่ะ งั้นก็ฝากด้วยนะคะพี่แดน เดี๋ยวหนูไปก่อนนะคะ” “ขอบคุณครับ” เห็นน้องเดินกลับเข้าไปในแถวแล้วผมก็เดินกลับไปหาพวกเพื่อนที่นั่งกันอยู่ที่เดิม ไอ้เฟยกับเอ็มมี่ยังนั่งอยู่พอเห็นพวกมันผมก็ยิ้มแฉ่งทันที “ได้แล้วว่ะ” พวกนั้นทำหน้าสงสัย ผมก็เปิดแกลอลี่ที่มีรูปน้องผ้าแพรให้พวกมันดู “นี่ไง ถ้ากูเอาไปให้ไอ้เซียนประมูลเนี่ยมันจะได้สักกี่โปรกันวะ เหล้ากูคืนนี้” พูดจบไอ้เฟยก็สวนทันที “แล้วไอ้เซียนมันจะไปประมูลกับใครวะก็มีมันอยู่คนเดียว” “เออ นั่นดิกูก็ลืมคิด” “บ้าบอจริงเลยแกเนี่ย” เอ็มมี่สำทับ แล้วแย่งโทรศัพท์ไปจากมือทันที “ไหนเอามานี่ดิ๊ เดี๋ยวพาทำอะไรสนุกๆ” “…” หลังจากนั้นผมก็ปล่อยให้เอ็มมี่จัดการ เธอเลือกรูปน้องผ้าแพรในโทรศัพท์ของผม แล้วเอาโทรศัพท์ตัวเองกดเปิดหน้ากล้องหันไปมองที่เฟย “เฟยเข้ากล้องหน่อยสิ” เฟยทำตามอย่างว่าง่ายเอ็มมี่ก็เหลือบตามาทางผมอีกคน “อีแดน เอาหน้าอัปลักษณ์ของแกเข้ามาด้วยซิ” “…” เอ็มมี่เซลฟี่รูปที่มีพวกเราสามคนในกล้องและมีรูปน้องผ้าแพรอยู่ตรงกลาง เห็นเอ็มมี่ถ่ายอยู่หลายช็อตแล้วเลื่อนจอหารูปที่ต้องการได้แล้วเธอก็คืนโทรศัพท์ให้ผม line~ เสียงข้อความไลน์มันดังขึ้นผมก็เปิดจอเห็นข้อความไลน์กลุ่มแก๊งพวกเราที่เอ็มมี่เพิ่งส่งข้อความมา EMMIE : (แนบรูป) EMMIE : ของสมมนาคุณจากไอ้แดนแหละ ;) @ZIAN เห็นรูปแล้วผมก็นึกสนุกเข้าใจที่เอ็มมี่สื่อ พิมพ์ข้อความเข้าไปในไลน์กลุ่มบ้าง DAN : มึงจะให้กูกี่โปร เอ้า! เริ่มประมูลได้ @ZIAN FEI : ;) ZIAN : เฮ้ยรูปนี้! กูอยากได้!! ZIAN : พวกมึงอยากกินเท่าไหร่กูเลี้ยงไม่อั้นวันนี้ DAN : เฮ้! EMMIE : หึๆ FEI : ขอบคุณครับป๋า DAN : ขอบคุณคร๊าบบบ EMMIE : จะรอนะจ๊ะ ;)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more