บำเรอรัก

ก๊อกๆ ก๊อก! แอ๊ดดด! โรสรินทร์มาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ กำลังยืนรอคนในห้องมาเปิดประตูให้กับหล่อนบนคอนโดมิเนียมหรูย่านใจกลางเมือง หล่อนคือสาวสวยดีกรีลูกนักการเมืองชื่อดังที่เมื่อก่อนไม่มีใครไม่รู้จัก'คุณหนูโรสรินทร์' แต่ ณ ตอนนี้ชีวิตของโรสรินทร์มีเหตุให้ต้องแปรเปลี่ยนไปเพราะบิดาของเธอนั้นโดนฟ้องข้อหาคดีบลาๆที่ไม่แม้แต่จะมีทางสู้ได้ ชีวิตของคุณหนูตกอับจึงต้องถูกลอยแพไว้อย่างที่เห็น และตอนนี้พวกท่านทั้งสองก็พากันไปกบดานที่ต่างประเทศเพื่อรอสู้คดีในอีกไม่กี่เดือน "..." โรสรินทร์สามารถอยู่คนเดียวได้ กระนั้นมารดาก็ไม่ยอม จะให้มาอยู่ร่วมกับรามสูรลูกชายของคุณป้าบุษซึ่งเป็นเพื่อนรักของคุณแม่ให้ได้ เป็นทางเดียวที่พวกท่านจะสบายใจ โรสรินทร์จึงไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เพราะเคยแอบชอบรามสูรเพื่อนเล่นในวัยเด็กที่ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ชัดกับหัวใจของตนเองว่าจะสามารถตัดใจจากรามสูรได้หรือไม่ "จะยืนเงียบอีกนานไหม มีอะไร?" รามสูรยืนพิงประตูด้วยสภาพเปลือยท่อนบนอย่างที่เธอไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก หล่อนยืนมองซิกแพคเป็นลูกๆ แถมยังมีรอยสักบ่งบอกให้รู้ว่าคนตรงหน้าเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ดวงตากลมสวยจ้องมองชายหนุ่มไม่มีกระพริบแต่ก็ต้องหลุดจากภวังค์เพราะคำถามของคนตรงหน้า "คะคือคุณป้าให้ฉันมาอยู่กับนาย" น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยบอกกับชายหนุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สาวมั่นอย่างเธอไม่มีโอกาสให้ได้มั่นอีกต่อไปเพราะกำลังตกอับอยู่เช่นนี้ "หะ!! นี่เธอจะบ้าหรอห้องฉันไม่ใช่ที่สาธารณะที่ใครจะมาก็มาได้นะ" น้ำเสียงแข็งกร้าวบ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มหงุดหงิดมากๆ "ถ้านายไม่เชื่อก็โทรถามคุณป้าดูสิ" . . "เข้ามา" รามสูรเดินเข้าไปในห้องที่น่าจะโทรถามคุณป้าท่านตามที่หล่อนบอก สักพักก็ออกมาเรียก "ขอบใจนะ" ใบหน้าสวยที่แอบเจื่อนๆเอ่ยขอบใจรามสูรไปตามความรู้สึก โรสรินทร์รู้สึกเวทนาตนเองเมื่อต้องมาขออยู่ร่วมกับรามสูรแบบนี้ "แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันอยู่กับแฟน ถ้าเธออยู่ไม่ได้ก็ขนของออกไปได้เลย ถ้าอยู่ได้นั่นคือห้องของเธอ" รามสูรเท้าสะเอวราวคนหัวเสียที่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ห้องๆนั้น "อยู่ได้สิ ขอบคุณอีกครั้งนะ" แม้จะมีความรู้สึกแปลกๆก่อขึ้นมาในหัวใจที่รามสูรบอกว่ามีแฟนแถมอาศัยหลับนอนด้วยกันที่นี่ แต่ยังไงเสียก็ต้องทนอยู่ให้ได้ ตามความประสงค์ของคุณป้าบุษและมารดา "..." รามสูรมองสำรวจใบหน้าสวยของโรสรินทร์เพื่อนเก่าของตนที่ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะต่างก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต จนมาวันนี้มารดาของเขาก็ส่งโรสรินทร์ให้มาอยู่กับเขาที่นี่ ทั้งๆที่มีแตงกวาแฟนสาวของเขาอยู่ร่วมด้วยแท้ๆ พวกท่านต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ๆ "..." โรสรินทร์ลากกระเป๋าใบใหญ่เข้าไปในห้องที่ชายหนุ่มบอก พลางคิดถึงเมื่อก่อนที่รามสูรเคยเป็นคนอ่อนโยนมากกว่านี้เป็นสิบๆเท่า ความทรงจำแสนประทับใจค่อยๆไหลย้อนเข้ามาในหัว @ย้อนกลับไปเมื่อตอนเป็นเด็ก ตุ๊บ!! "โอ้ยย ฮึกฮือออ!" เสียงร้องไห้ของคุณหนูโรสรินทร์ในวัย9ขวบดังก้องไปทั่วสวนเด็กเล่น ภายในบ้านไพศาลวัฒนา เนื่องจากเมื่อครู่ได้หกล้มหน้าขมำจนมือน้อยๆของหญิงสาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินปนเลือดสีแดงสดในตอนนี้ "ฮื่อออ!" "โอ๋ๆอย่าร้องนะ เดี๋ยวรามเป่าให้แป๊ปเดียวเดี๋ยวก็หาย" "เพี๊ยงงง!" "ดีขึ้นไหม?" "..."เด็กหญิงส่ายหน้าบอกกับรามสูรเพราะมันไม่หายเจ็บอย่างที่คิดจริงๆ "ฮือออ! โรสจะตายไหมรามเลือดมันไม่หยุดไหลสักที ฮึก!" เด็กสาวที่ค่อนข้างกลัวเลือดแต่ไม่ถึงกับเป็นลมล้มไปเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะเลือดก็ไม่ได้ออกเยอะ แต่ด้วยความเป็นเด็กน้อยหญิงสาวก็กลัวตายอยู่ดี "คงไม่หรอก มาเดี๋ยวรามแบกโรสขึ้นหลังพาไปทำแผลเอง" "..." ใบหน้าของเด็กหญิงที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็พยักหน้าตอบอัศวินขี่ม้าขาวสำหรับเธอ รามสูรคนที่คอยช่วยเหลือเธอตลอดมา เป็นเพื่อนผู้ชายที่อ่อนโยนต่อเธอมากๆ เด็กชายตัวน้อยเองก็กล้าหาญไม่แพ้ใคร ถึงตัวจะจิ๋วแต่ก็อยากจะดูแลปกป้องโรสรินทร์ตามสัญชาตญาณของลูกผู้ชาย จากนั้นร่างของคุณหนูโรสรินทร์ก็ขึ้นมาอยู่บนหลังเล็กของเด็กชายที่อายุเท่ากันแต่ความสูงต่างกัน รามสูรเจ้าเนื้อแถมมีส่วนสูงที่มากกว่า พาโรสรินทร์เข้ามาภายในตัวบ้านจนสำเร็จ หลังมือเล็กปาดน้ำตาสีใสบนใบหน้าตนเองลวกๆ ริมฝีปากเล็กเผยยิ้มดีใจและชอบความอ่อนโยนของรามสูรเข้าแล้ว