ชะตารักองค์หญิงแสนซน

“ท่านอ๋องยามนี้สงครามชายแดนเหนือก็สงบลงแล้ว ท่านจะกลับเมืองหลวงเลยหรือไม่” “ไม่ล่ะ ข้ายังไม่อยากกลับไปตอนนี้” “แต่ฮองเฮาเรียกท่านกลับแล้วไม่ใช่หรือ ทรงส่งสาส์นมาด้วยองค์เองเช่นนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องด่วน” “จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรกัน ข้าว่านะเรื่องที่ฮองเฮาทรงเป็นกังวลคงมีอยู่เพียงเรื่องเดียว” “เจ้าก็คิดเหมือนข้างั้นหรือ” แม่ทัพประจำชายแดนเหนือนามว่าเหอจินเยี่ยนและที่ปรึกษาทางการทหารนามว่าซือหนานกง สองสหายคนสนิทของหลี๋อ๋องกำลังแลกเปลี่ยนความคิดกันไปมาโดยไม่สนใจว่าหลี๋อ๋องจะฟังพวกเขาอยู่หรือไม่ หลี๋อ๋องที่กำลังพินิจจดหมายที่ฮองเฮาส่งมาอยู่นั้นเมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นไปมองทันที “ท่านอยู่เพียงในสนามรบมาร่วมเจ็ดปีเต็มแล้วสตรีข้างกายก็ไม่มีซักคนองค์ชายคนอื่นๆต่างก็มีพระชายาเป็นของตนเองแล้วทั้งนั้น แต่ท่านกลับมีเพียงความว่างเปล่าฮองเฮาเป็นห่วงท่านก็ไม่แปลก” “จะแปลกก็ตรงที่พระนางปล่อยให้ท่านเหงามานานหลายปีถึงเพียงนี้ แต่เพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าควรที่จะหาชายาให้ท่านในเวลานี้เนี่ยนะ” “ต้องมีอะไรซักอย่างสิ” “เจ้าคิดมากไปหรือไม่” “พวกเจ้าหยุดเถียงกันเสียที พรุ่งนี้ข้าจะกลับเมืองหลวง” หลี๋อ๋องที่นั่งฟังพวกเขาถกเถียงกันมานานก็เอ่ยขัดขึ้นด้วยความรำคานเต็มทน “เอาจริงหรือ” “ข้าพูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น ตงหยาง” “ท่านอ๋องมีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าไปจัดเตรียมกองทหารเอาไว้ส่วนหนึ่งคัดเลือกที่ฝีมือดีที่สุดเพื่อติดตามข้าไปที่เมืองหลวง พรุ่งนี้พวกเราจะเดินทางกลับกัน” “พรุ่งนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ” “ใช่ มีอะไร” “ไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้” หลี๋อ๋ององค์ชายสี่ในฮ่องเต้ฮุ่ยถิงแคว้นต้าหลี่โอรสเพียงคนเดียวของอดีตฮองเฮาที่ฮ่องเต้ทรงรักมากที่สุดแต่เพราะฮองเฮามารดาของเขาทรงสิ้นพระชนม์ตั้งแต่เขายังเล็กๆจึงทำให้เขาเป็นคนที่เย็นชาและทำตัวห่างเหินจากราชวงศ์ยิ่งกว่าองค์ชายคนอื่นๆ “พรุ่งนี้ท่านจะกลับเมืองหลวงแล้ว เช่นนั้นคืนนี้ท่านก็ผ่อนคลายกับเหล่าสตรีที่ข้าจัดหามาหน่อยก็ดีนะ” แม่ทัพเหอปรบมือเป็นสัญญาณให้คนข้างนอกเข้ามาภายในกระโจมไม่นานนักบรรดาสาวงามก็เดินเยื้องย่างเข้ามาด้านใน พวกนางต่างก็มีรูปร่างที่อรชรงดงามไม่แพ้กันเลยสักนิด “ท่านอ๋องคืนนี้พวกข้าจะดูแลปรนนิบัติท่านอย่างสุดความสามารถเลยเพค่ะ” “ออกไป” “อะ อะไรนะเพคะ” “ข้าบอกว่าออกไป!” หลี๋อ๋องที่เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นจนเหล่าสาวงามและสหายของเขาสะดุ้งตกใจกันไปตามๆกัน เขาไล่มองสตรีเหล่านั้นไปทีละคนจนไปหยุดอยู่ที่หลี่จิ่งองค์รักษ์คนสนิทของเขาที่เดิมทีเอาแต่ยืนฉีกยิ้มด้วยคิดว่าจะได้รับคำชมเชยจากผู้เป็นนาย กลับกันท่านอ๋องของเขากลับดูหงุดหงิดเสียอย่างนั้น ทุกคนในกระโจมต่างก็รีบหันหลังก่อนจะเร่งสาวเท้าก้าวออกไปจากตัวกระโจม “ออกไปให้หมดยกเว้นเจ้า!” “!”