ตอนที่ 1 บทนำ
578 Words
“ท่านอ๋องยามนี้สงครามชายแดนเหนือก็สงบลงแล้ว ท่านจะกลับเมืองหลวงเลยหรือไม่”
“ไม่ล่ะ ข้ายังไม่อยากกลับไปตอนนี้”
“แต่ฮองเฮาเรียกท่านกลับแล้วไม่ใช่หรือ ทรงส่งสาส์นมาด้วยองค์เองเช่นนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องด่วน”
“จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรกัน ข้าว่านะเรื่องที่ฮองเฮาทรงเป็นกังวลคงมีอยู่เพียงเรื่องเดียว”
“เจ้าก็คิดเหมือนข้างั้นหรือ”
แม่ทัพประจำชายแดนเหนือนามว่าเหอจินเยี่ยนและที่ปรึกษาทางการทหารนามว่าซือหนานกง สองสหายคนสนิทของหลี๋อ๋องกำลังแลกเปลี่ยนความคิดกันไปมาโดยไม่สนใจว่าหลี๋อ๋องจะฟังพวกเขาอยู่หรือไม่
หลี๋อ๋องที่กำลังพินิจจดหมายที่ฮองเฮาส่งมาอยู่นั้นเมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นไปมองทันที
“ท่านอยู่เพียงในสนามรบมาร่วมเจ็ดปีเต็มแล้วสตรีข้างกายก็ไม่มีซักคนองค์ชายคนอื่นๆต่างก็มีพระชายาเป็นของตนเองแล้วทั้งนั้น แต่ท่านกลับมีเพียงความว่างเปล่าฮองเฮาเป็นห่วงท่านก็ไม่แปลก”
“จะแปลกก็ตรงที่พระนางปล่อยให้ท่านเหงามานานหลายปีถึงเพียงนี้ แต่เพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าควรที่จะหาชายาให้ท่านในเวลานี้เนี่ยนะ”
“ต้องมีอะไรซักอย่างสิ”
“เจ้าคิดมากไปหรือไม่”
“พวกเจ้าหยุดเถียงกันเสียที พรุ่งนี้ข้าจะกลับเมืองหลวง” หลี๋อ๋องที่นั่งฟังพวกเขาถกเถียงกันมานานก็เอ่ยขัดขึ้นด้วยความรำคานเต็มทน
“เอาจริงหรือ”
“ข้าพูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น ตงหยาง”
“ท่านอ๋องมีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าไปจัดเตรียมกองทหารเอาไว้ส่วนหนึ่งคัดเลือกที่ฝีมือดีที่สุดเพื่อติดตามข้าไปที่เมืองหลวง พรุ่งนี้พวกเราจะเดินทางกลับกัน”
“พรุ่งนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่ มีอะไร”
“ไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”
หลี๋อ๋ององค์ชายสี่ในฮ่องเต้ฮุ่ยถิงแคว้นต้าหลี่โอรสเพียงคนเดียวของอดีตฮองเฮาที่ฮ่องเต้ทรงรักมากที่สุดแต่เพราะฮองเฮามารดาของเขาทรงสิ้นพระชนม์ตั้งแต่เขายังเล็กๆจึงทำให้เขาเป็นคนที่เย็นชาและทำตัวห่างเหินจากราชวงศ์ยิ่งกว่าองค์ชายคนอื่นๆ
“พรุ่งนี้ท่านจะกลับเมืองหลวงแล้ว เช่นนั้นคืนนี้ท่านก็ผ่อนคลายกับเหล่าสตรีที่ข้าจัดหามาหน่อยก็ดีนะ”
แม่ทัพเหอปรบมือเป็นสัญญาณให้คนข้างนอกเข้ามาภายในกระโจมไม่นานนักบรรดาสาวงามก็เดินเยื้องย่างเข้ามาด้านใน พวกนางต่างก็มีรูปร่างที่อรชรงดงามไม่แพ้กันเลยสักนิด
“ท่านอ๋องคืนนี้พวกข้าจะดูแลปรนนิบัติท่านอย่างสุดความสามารถเลยเพค่ะ”
“ออกไป”
“อะ อะไรนะเพคะ”
“ข้าบอกว่าออกไป!”
หลี๋อ๋องที่เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นจนเหล่าสาวงามและสหายของเขาสะดุ้งตกใจกันไปตามๆกัน เขาไล่มองสตรีเหล่านั้นไปทีละคนจนไปหยุดอยู่ที่หลี่จิ่งองค์รักษ์คนสนิทของเขาที่เดิมทีเอาแต่ยืนฉีกยิ้มด้วยคิดว่าจะได้รับคำชมเชยจากผู้เป็นนาย กลับกันท่านอ๋องของเขากลับดูหงุดหงิดเสียอย่างนั้น
ทุกคนในกระโจมต่างก็รีบหันหลังก่อนจะเร่งสาวเท้าก้าวออกไปจากตัวกระโจม
“ออกไปให้หมดยกเว้นเจ้า!”
“!”
- Writer
