ตอนที่ 7 จวนอ๋องที่ไม่เหมือนเดิม
1638 Words
ยามเหม่า (05.00-07.00น.)
เมื่อคืนนี้กว่าหลี๋อ๋องจะหลับตาลงได้ก็เป็นเวลาเกือบยามสามแล้ว (23.00-01.00น.) เป็นเหตุให้เช้านี้เขาตื่นสายกว่าทุกวัน เมื่อหันไปมองเตียงของนางกลับพบเพียงความว่างเปล่า
หลังจากลุกได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงของหลี่จิ่งองค์รักษ์คนสนิทของเขาร้องเรียกที่หน้าประตูห้อง
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“มีอะไร”
“ท่านอ๋องมาดูนี่เร็วเข้า”
‘คงไม่มีอะไรหรอกนะ’
เมื่อเดินตามหลี่จิ่งมาจนถึงสวนอุทยานที่เขาลงทุนสร้างขึ้นมาด้วยตนเองนั้น ภาพตรงหน้าเกือบทำให้เขาแข้งขาอ่อนลงทันใด
“ท่านอ๋องคือว่าข้าน้อยห้ามนางแล้วแต่ว่า….”
หลี๋อ๋องหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับอารมณ์กรุ่นโกรธเอาไว้
“เจ้าทำอะไรกับสวนของข้า!”
“หืม ทำไมหรือ”
“ยังจะกล้าถามอีก นั่นอะไร”
“เอ๋ ท่านไม่รู้จักหมูหรอกหรือ ข้าว่ามันน่ารักออกนะเพคะ”
“เจ้าปล่อยมันออกมาวิ่งเล่นในสวนของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร”
“ข้าเห็นมันอยู่ตัวเดียว น่าจะเหงาจึงให้มันออกมาวิ่งเล่นก็เท่านั้น”
“เยว่เหวินหลิง!”
“ว่าอย่างไร ท่านคิดถึงข้ามากหรือเรียกข้าแต่เช้าเลย”
หลี๋อ๋องพยายามอดทนอดกลั้นกลืนความโกรธกลับลงไปจนเกือบหมดสิ้น หากไม่ใช่ว่านางเป็นท่านหญิงจากเป่ยฉีและเขายังต้องใช้ประโยชน์จากนางอยู่ล่ะก็เขาไม่มีทางละเว้นนางแน่
เยว่หลิงเมื่อเห็นสีหน้าของหลี๋อ๋องก็อดขำไม่ได้ คุณชายเจ้าระเบียบยึดถือกฎเกณฑ์เช่นเขามีหรือจะชอบการกระทำที่นางทำอยู่ในเวลานี้
หมูน้อยอวบอ้วนน่ารักๆตัวนั้นกำลังขุดคุ้ยดินโคลนก่อนจะย่ำไปทั่วทั้งสวนแต่นางตั้งใจเพียงแค่ให้มันอยู่ในสวนเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่ามันจะวิ่งพล่านไปทั่วจวนกันเล่า
นางไม่ผิดเสียหน่อยก็ใครใช้ให้คนของเขามาไล่จับมันแบบนี้ แต่มีหรือที่คนอย่างเยว่หลิงจะสนใจในเมื่อนางตั้งใจจะกวนประสาทเขาอยู่แล้ว
บรรดาบ่าวในจวนต่างก็รีบวิ่งไล่จับหมูน้อยตัวนั้นส่วนนางนั้นก็เอาแต่หัวเราะร่วนไม่รักษากิริยาของสตรีแต่อย่างใด เป็นองค์หญิงแน่หรือ?
“ท่านอ๋อง”
“ท่านอ๋อง!”
“จะเสียงดังทำไม”
“ข้าเรียกท่านตั้งนานแล้วไม่เห็นตอบ ท่านคิดอะไรอยู่งั้นหรือ”
‘อยากสังหารเจ้าอย่างไรล่ะ’
แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงความคิดภายในใจของเขาเท่านั้น แม้อยากจะทำมากเพียงไรก็คงได้เพียงแค่คิด ขณะที่หลี๋อ๋องกำลังจะหันหลังไปสั่งการกับองค์รักษ์คนสนิท หวางกงกงและบรรดานางกำนัลจากวังหลวงก็เดินเข้ามาในจวนพร้อมกับของพระราชทานที่ดูแล้วน่าจะเป็นของฮ่องเต้และฮองเฮาอีกด้วย
“หวางกงกง”
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยทำตามรับสั่งของฝ่าบาทนำราชโองการมาให้แก่ท่านหญิงจากเป่ยฉีพ่ะย่ะค่ะ”
“เร็วถึงเพียงนั้นเชียว”
“ท่านหญิงเฟยหลิงจวิ้นจู่รับราชโองการ”
เยว่หลิงที่ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองหลี๋อ๋องทันทีทุกคนในที่นั้นต่างก็คุกเข่าลงรวมไปถึงหลี๋อ๋องอีกด้วย
ด้วยโองการแห่งฟ้าฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชา ได้ยินว่าองค์หญิงแห่งเป่ยฉี มีรูปโฉมงดงามกิริยาอ่อนน้อม มีคุณธรรม เบิกบานมีความรู้จึงตั้งใจร่วมเป็นทองแผ่นเดียวกับเป่ยฉี บัดนี้หลี๋อ๋องโจวซือเหยียนเลยวัยสวมมงกุฎแล้วเป็นเวลาเหมาะสมที่จะแต่งงาน…..
‘ไม่เคยพบข้าแล้วรู้ได้อย่างไรว่างาม ฮิๆ’
หลี๋อ๋องที่จ้องมองนางอยู่ก็ถึงกลับส่ายหน้าให้นางทันที ‘หลงตัวเองอีกแล้วสินะ’
….จึงแต่งตั้งให้เฟยหลิงจวิ้นจู่เป็นพระชายาเอกหลี๋อ๋อง อีกสามเดือนข้างหน้าจะมีพิธีอภิเษกสมรสขึ้น จบราชโองการ
“ขอบคุณหวางกงกง”
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยยังต้องไปที่จวนองค์ชายท่านอื่นเช่นนั้นแล้ว…”
“รีบไปเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อหวางกงกงและเหล่านางกำนัลออกจากจวนของเขาไปหมดแล้ว หลี๋อ๋องก็ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยกับบ่าวในจวนให้รับรู้ว่า
“ทุกคนที่อยู่ที่นี่จงฟัง ต่อไปนี้ท่านหญิงเยว่เหวินหลิงผู้นี้คือชายาของข้า เคารพนางก็เหมือนเคารพข้า”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง/เพคะท่านอ๋อง”
“ต่อไปนี้เจ้าคือชายาของข้า ก็ควรที่จะสำรวมกิริยามากกว่านี้อย่าได้คิดที่จะ…”
“ข้ารู้แล้วน่า นี่ก็สายมากแล้วท่านหิวหรือไม่”
‘หิว? วันๆนางจะคิดเรื่องอื่นมากไปกว่าก่อกวนเขาแล้วก็กินอย่างเดียวงั้นหรือ’
“ข้ายังไม่หิว”
“แต่ข้าหิวแล้ว พ่อบ้านสือเจ้าตั้งโต๊ะอาหารแล้วหรือยัง”
“อะ เอ่อคือว่า”
‘ให้ตายสิจวนของเขาจากที่เคยสงบเรียบร้อยมาวันนี้กลายเป็นแบบนี้แล้วจะให้เขามีอารมณ์กินได้อย่างไร’
“พ่อบ้านสือไปเตรียมอาหารมาให้นาง”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”
“ส่วนเจ้ากลับเข้าไปในเรือนได้แล้ว ทางนี้ข้าจัดการเอง”
“จริงหรือ ขอบพระทัยเพคะ”
“เดี๋ยว”
“หืม”
“วันนี้ยามเว่ย(13.00-15.00 น.) ข้าจะเดินทางไปเมืองเล่ออานเจ้าอยู่ที่นี่ทำตัวดีๆ อย่าได้ก่อกวนอีกเป็นอันขาด”
“เมืองเล่ออาน? ท่านจะเดินทางวันนี้เลยหรือ ไม่พักก่อนล่ะ? ”
“ไม่มีเวลาแล้ว ไปเถอะหลี่จิ่ง”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”
เยว่หลิงที่เห็นเขากำลังจะเดินจากไปก็รีบวิ่งไปดักด้านหน้าของเขาทันที
“ท่านอ๋องให้ข้าไปด้วยได้หรือไม่”
“ไม่ได้ ข้าไปทำตามรับสั่งของฮ่องเต้เจ้าก็จงอยู่ที่จวนเท่านั้นก็พอ”
“ข้าอยากไปด้วยนี่นา เผื่อมีอะไรที่ข้าจะช่วยเหลือท่านได้”
“ไม่ได้”
“ท่านอ๋อง”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ข้าไม่อนุญาต”
“แต่ว่า”
“เจ้าอย่าพูดมากรอข้าอยู่ที่นี่อย่าได้คิดก่อเรื่อง”
“ข้าไม่ได้จะก่อเรื่องเสียหน่อย ข้าแค่อยากช่วย”
“ท่านหญิงที่วันๆเอาแต่อยู่ในรั้วในวังเช่นเจ้าหรือจะช่วยอะไรใครได้”
“ท่านว่าอะไรนะ”
“อยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นข้าจะกักบริเวณเจ้า”
“ก็ได้”
เยว่หลิงรับปากส่งๆไปอย่างนั้น นางคิดเอาไว้แล้วว่าจะแอบตามหลังเขาไปโดยไม่ให้รู้ตัวโดยเด็ดขาดเมื่อหลี๋อ๋องไปแล้วเยว่หลิงก็หันหลังไปเรียกสาวใช้ส่วนตัวของนางทันที
“นี่ เสี่ยวหลัน”
“มีอะไรหรือเพคะพระชายา”
“ท่านอ๋องจะไปเมืองเล่ออานทำไมหรือ”
“หม่อมฉันได้ยินมาว่าที่เมืองเล่ออานมีโรคระบาดเพคะ ฮ่องเต้ทรงส่งหมอหลวงไปหลายคนแล้วก็ยังไร้วี่แววที่จะกำจัดโรคนี้ได้แว่วว่า
หากทิ้งไว้นานอาจจะลามมาถึงเมืองหลวงได้เพคะ”
“งั้นหรือ”
‘หากเป็นท่านแม่ก็อาจจะช่วยได้แต่กับข้าไม่ถนัดอะไรแบบนี้เสียด้วยสิ ถนัดแต่ก่อกวน ฮึๆ’
“พระชายาอากาศที่นี่เริ่มเย็นแล้วเข้าไปในเรือนกันเถอะเพคะ”
“อืม”
เยว่หลิงมองตามอาชาสีดำสนิทที่คุ้นเคยนั้น มันกำลังพาบุรุษผู้หล่อเหลาผู้นั้นเยื้องย่างออกไปจากจวนจนลับหายสายตาไป
แม้ว่าเขาจะหล่อเหลาดูดีไปหมดเสียทุกอย่าง ทว่านางกลับไม่อยากรู้จักและไม่อยากถลำลึกไปมากกว่าไม่เช่นนั้นจุดประสงค์ที่นางมาที่นี่จะสูญเปล่าเสียก่อน
เยว่หลิงกำลังเดินเข้าไปในเรือนแต่ก็มีเสียงของใครบางคนเรียกนางไว้
“พระชายา”
เยว่หลิงหันหลังไปมองก็พบว่าเป็นตงหยางองค์รักษ์อีกคนของหลี๋อ๋อง
“มีอะไรหรือ”
“พระชายาท่านอ๋องให้ข้าน้อยไปรับเสื้อคลุมมาให้ท่านพ่ะย่ะค่ะ”
“เสื้อคลุม?”
“อากาศที่นี่เริ่มเย็นแล้ว หากพระชายายังไม่คุ้นเคยเกรงว่าจะหนาวเอาได้ท่านอ๋องจึงให้ข้านำมาให้ท่านพ่ะย่ะค่ะ”
“ขอบใจ”
“ส่วนนี่คือป้ายคำสั่งของท่านอ๋องสามารถเข้าออกจวนได้ตลอดเวลา ท่านอ๋องเกรงว่าพระชายาจะเบื่อจึงให้ข้าน้อยนำมาให้เผื่อว่าพระชายาจะอยากออกไปเที่ยวในเมืองพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือแล้วเจ้าไม่ต้องตามท่านอ๋องไปหรอกหรือ”
“ท่านอ๋องสั่งให้ข้าน้อยอยู่รับใช้พระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
‘อยู่รับใช้หรืออยู่เฝ้าข้ากันแน่’
“เช่นนั้นก็แสดงว่าเจ้าต้องทำตามคำสั่งของข้าสินะ”
“ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ”
“ดี พาข้าไปเมืองเล่ออาน”
“ได้พ่ะย่ะค่ะ หือ? อะ…อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าบอกว่าข้าจะไปเมืองเล่ออาน”
“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะพระชายา”
“ใช่เเล้วไปไม่ได้นะเพคะ”
“ทำไมล่ะก็พวกเจ้าเป็นคนของข้าแล้วเช่นนั้นก็ต้องทำตามคำสั่งของข้า พาข้าไปเมืองเล่ออานเดี๋ยวนี้”
“พระชายา!/พระชายา!”
“ไม่ไปงั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะไปเอง”
“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะจะไปเพียงลำพังได้อย่างไร เช่นนั้นทรงรออยู่ตรงนี้กระหม่อมจะไปเอารถม้าก่อน”
“ดีมาก เสี่ยวหลันเจ้าไปเตรียมของใช้สำหรับข้าเอาไว้เราจะไปเที่ยวกัน”
เสี่ยวหลันกับตงหยางมองหน้ากันด้วยความท้อแท้ที่สุด พระชายาจำที่นางบอกไม่ได้แล้วหรือเมืองเล่ออานเวลานี้มีโรคระบาด จะได้เที่ยวอะไรที่ไหนกันเล่า
“เร็วเข้าสิ”
“เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”
- Writer
