-เช้าวันถัดไป-
“เจ้าทำอะไรอยู่งั้นหรือ”
หลี๋อ๋องเดินเข้ามาหานางอย่างเชื่องช้าเพราะอาการบาดเจ็บบริเวณหน้าท้องนั้นพึ่งเกิดขึ้นไม่นานจึงทำให้แผลของเขายังไม่สมานกันดีเท่าใดนัก
“ท่านออกมาทำไม”
“ข้าไม่เห็นเจ้าเลยทั้งวัน”
“ข้าก็แค่”
“อะไรหรือ”
หลี๋อ๋องนั่งลงข้างๆนางก่อนจะเอ่ยถามนางออกไปว่า
“ข้าได้ยินว่าสาวใช้ของเจ้าติดเชื้อนางอยู่ที่ไหนแล้วล่ะ”
“ให้คนพาไปที่หุบเขาแล้วหากติดเชื้อจะให้อยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ต้องส่งไปให้ท่าน…”
“หืม”
“เอ่อ ท่านหมอตรวจอาการน่ะอยู่กับท่านหมอน่าจะดีกว่า”
“ก็ดีแล้วเป็นห่วงนางมากหรือข้าเห็นเจ้าดูเป็นกังวลมาก”
เยว่หลิงเพียงแค่จ้องมองเขานิ่งไม่ยอมตอบคำถามของเขาอยู่นานสองนานจนสุดท้ายจึงได้เอ่ยปากถามเขาออกไป
“เสี่ยวหลันนางเป็นสาวใช้ในจวนของท่านมานานแล้วงั้นหรือ”
“ใช่นางเป็นเหมือนน้องสาวของข้าเสด็จแม่ทรงเลี้ยงนางมาพร้อมๆกับข้า นางกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่ยังเล็กๆน่ะ
