กว่าทั้งคู่จะกลับถึงจวนก็เป็นเวลายามเซิน (15.00-17.00 น.) แล้ว เมื่ออาชาของหลี๋อ๋องวิ่งเข้าใกล้จวนเจ้าเมือง พลันสายตาของเยว่หลิงก็เหลือบไปเห็นเงาของสัตว์บางอย่างมันกำลังยืนหลบอยู่ตรงข้างๆกำแพงจวนแต่เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้งเงานั้นก็ลับหายไปอย่างรวดเร็ว
“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ”
“อ้อ พระจันทร์น่ะเพคะงดงามมาก”
“ไม่เคยเห็นหรืออย่างไร”
“ช่างเถอะข้าไม่พูดกับท่านแล้ว”
เมื่อม้าของเขาหยุดนิ่งสนิทตรงหน้าประตูจวน เยว่หลิงก็เอี้ยวตัวกระโดดลงจากหลังม้าด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวสิ! เจ้าอยากขาหักหรืออย่างไร”
“ข้าขี่ม้าเป็นน่า”
เมื่อลงจากหลังม้าและก้าวออกห่างจากตัวหลี๋อ๋องได้แล้วนางก็ตั้งท่าจะเข้าไปยังเรือนพักทันที
“พระชายาท่านกลับมาแล้ว”
“อืม เหนื่อยจะแย่ข้าอยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว”
“หม่อมฉันเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้พระชายาแล้วเพคะ”
“เช่นนั้นท่านอ๋อง ข้าขอตัวก่อนนะเพคะ”
“อืม”
เยว่หลิงกล่าวแค่นั้นก่อนจะรีบ
