เมื่อเยว่หลิงกลับมาถึงที่จวนเจ้าเมือง นางก็รีบตรงดิ่งไปยังเรือนพักของนางทันทีเมื่อเดินมาถึงห้องของนางก็เป็นอันหยุดชะงักไป เสียงของคนที่อยู่ด้านในห้องที่ดังแว่วออกมาข้างนอกทำให้ขาของนางสั่นไม่หาย
“หม่อมฉันไม่รู้จริงๆเพคะ”
“ไม่รู้ได้อย่างไร เจ้ามีหน้าที่ดูแลพระชายาเหตุใดถึงไม่รู้ว่านางไปไหน”
“หม่อมฉันรู้สึกเหมือนว่า…”
เยว่หลิงรีบเปิดประตูเข้าไปทันทีก่อนที่เสี่ยวหลันจะหลุดปากบอกว่านางถูกวางยา
“ท่านอ๋อง ท่านเข้ามาในห้องของข้าทำไมหรือ”
“เจ้าหายไปไหนมา”
“ข้าหรือ ข้าออกไปเดินเล่น”
“ทิ้งสาวใช้เอาไว้ลำพังแล้วเจ้าออกไปเดินเล่นเนี่ยนะ”
“ความจริง ข้าพาจ้านจ้านออกไปเดินเล่นนะเพคะ”
“จ้านจ้านงั้นหรือ?”
เยว่หลิงพูดปดด้วยการยกจ้านจ้านมาอ้าง ไม่รู้ว่าป่านนี้สัตว์เลี้ยงของนางจะรู้ตัวแล้วหรือยังที่ถูกนางแอบอ้างเช่นนี้
“ใช่เพคะ มันต้องเปิดหูเปิดตาบ้างไม่เช่นนั้นมันอาจจะอารมณ์ไม่ดี หากมันอารมณ์ไม่ดี
