เพราะไม่กล้าปล่อยให้พระชายามาเพียงลำพัง ตงหยางกับหลี่จิ้งจึงรีบเตรียมสัมภาระสำหรับการเดินทางขึ้นเขาด้วยความรวดเร็วโดยไม่ได้ไปแจ้งแก่หลี๋อ๋องก่อนแต่อย่างใด
‘อย่างน้อยนางก็คือพระชายาตามพระราชโองการที่ฮ่องเต้แต่งตั้งแล้ว หากไม่ดูแลนางให้ดีมีหวังหัวของพวกเขาคงไม่ได้อยู่บนบ่าเป็นแน่’
เมื่อมาถึงหุบเขาที่รกทึบต้นไม้น้อยใหญ่ก็แลดูสูงชะลูดยิ่งนัก ลมที่พัดผ่านมาหอบเอาไอเย็นกระทบกับร่างของพวกเขาจนรู้สึกสั่นสะท้าน
“พระชายา ท่านแน่ใจหรือว่าจะเข้าไปข้างในนั้น”
“มีของที่ต้องใช้ไม่อยากไปก็ต้องไปอยู่ดี”
“พวกเจ้าอย่าพูดมากน่า เดินตามข้าเร็วเข้า”
“พระชายา!”
เสียงร้องเรียกของใครบางคนดังอยู่ด้านหลังของนาง เมื่อหันไปมองดูก็พบว่าเป็นบุรุษผู้หนึ่ง ใบหน้าช่างคุ้นเสียจริง
“ท่านคือ”
“นี่ท่านความจำสั้นเพียงนั้นเชียวหรือ จำข้าไม่ได้เสียแล้ว”
“ซือเยว่งั้นหรือ”
“ถูกต้อง”
“เจ้ามาที่นี่ทำไม”
“ข้ามาทำงานให้หลี
