Episode : 2 อัญชัญ
1103 Words
อัญชัญ
"อัญชัญ!!!!"ฉันค่อยๆหันไปตามเสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังก่อนจะเจอผู้ชายที่ฉันคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
"มานานแล้วหรอคะ"ฉันถามคนที่ยืนหน้าโหดอยู่
ก่อนอื่นฉันต้องขอแนะนำตัวก่อน สวัสดีอย่างเป็นทางการนะคะทุกคน ฉันชื่ออัญชัญค่ะ เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณพ่อเจฟและคุณแม่หนูพุก ฉันเป็นลูกครึ่งเกาหลีแล้วก็เป็นครึ่งคนครึ่งนางฟ้าด้วยนะ ฉันน่ะเป็นคนที่สวยมากและเด็ดมากเช่นกัน
"โทรหาทำไมไม่รับวะ โทรศัพท์มีไว้ทำไม"และไอ้คนที่ยืนหน้าบึ้งและบ่นฉันอยู่เนี่ยก็คือพี่ชายของฉันเองแหละแค่คนละพ่อคนละแม่เท่านั้นเอง
"ก็มีไว้แจกเบอร์ส่วนที่ถามว่าทำไมไม่รับคือน้องไม่ได้ยินค่ะและน้องขอเวลาสักครู่นะคะน้องขอคุยกับพี่สุดหล่อคนนี้ก่อน"ฉันบอกพี่พีตาร์ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้คนข้างๆที่ฉันนั่งเต๊าะมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว
"อยากเดินกลับ"ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของพี่พีตาร์หรอกนะเพราะยังไงพี่แกก็ไม่มีวันทิ้งน้องสาวที่น่ารักอย่างฉันได้หรอก
"เดี๋ยวน้องนั่งรถกลับเองได้ค่ะ"ฉันพูดประชด
"ไอ้ชัญ!!!"เนี่ยแล้วก็ชอบขึ้นเสียงใส่ฉันเป็นแบบนี้ตลอดเลยอ่ะฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"จ๋าาาาา พี่พีตาร์"ฉันขานรับเสียงหวานก่อนที่จะโดนพี่พีตาร์ลากออกมา
"กลับบ้าน"
"อย่าลากน้องสิคะน้องไม่ใช่หมานะ"ฉันรีบบอกทันทีนี่ถ้ามีเชือกฉันก็หมาดีๆนี่เองแหละ
"ภูมิใจแทนลุงเจฟจริงๆเลย ลูกสาวอ่อยผู้ชาย"บ่นเก่งกว่าพ่อก็พี่พีตาร์นี่แหละ
"แน่นอนสิคะก็น้องสวยและอีกอย่างสมัยนี้เขาเท่าเทียมกันหมดแล้วเพราะฉะนั้นน้องไม่ผิดที่จะอ่อยหรือจีบผู้ชายก่อนและอีกอย่างด้านได้อายก็อดนะคะ"ฉันพูดยาวเหยียดแต่พี่ชายฉันก็ไม่ได้ฟังอะไรเลย
"พูดมากว่ะชัญขึ้นรถ"เนี่ยแล้วก็เป็นสะแบบนี้ นี่ถ้าไม่ติดว่าตัวเล็กกว่านะจะถีบให้หัวทิ่มเลยเถอะ
"แต่น้องยังคุยกับพี่คนหล่อไม่เสร็จเลยนะ อุตส่าห์นั่งเต๊าะมาตั้งนานอ่ะน้องเสียดาย"ฉันรีบบอกทันที
"คุยกับพี่ก็ได้ป่ะ"ฉันล่ะเกลียดการยิ้มมุมปากของพี่แกจริงๆเลย หน้าโคตรร้ายอ่ะ
"ไม่คุยอ่ะ คุยกับพี่พีตาร์มันไม่ตื่นเต้น"ฉันรีบตอบจนโดนมองดุ
"แล้วอยากจะตื่นเต้นมั้ยล่ะชัญ"คือพูดเฉยๆก็ได้มั้ยล่ะทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ด้วย
"อยากค่ะขอแบบเร้าใจเลยนะน้องชอบ"ฉันบอกไป
"ถ้าวันไหนความอดทนของพี่หมดวันนั้นแหละน้องได้ตื่นเต้นแน่"
อึก....ฉันลอกกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่พีตาร์พูด ไม่ต้องถามว่าฉันกลัวพี่แกมั้ยฉันต้องกลัวอยู่แล้วเพราะพี่พีตาร์เวลาโกรธหรือโมโหน่ากลัวจะตาย
"ง่ะ...ชอบขู่น้องจัง กลับก็กลับค่ะ"ฉันรีบบอกไปเพราะไม่งั้นเงาหัวและลมหายใจของฉันจะไม่มีแล้วที่สำคัญฉันยังไม่มีผัวเลยนะเว้ย
"อยู่กี่วัน"หืม...นี่เป็นคำถามหรือเขาคุยกับตัวเองวะเนี่ย
ที่จริงฉันมาไทยรอบนี้ฉันมาเรียนนะฉันขอคุณพ่อกับคุณแม่มาเรียนที่เมืองไทยเพราะเบื่อเกาหลีและอีกอย่างฉันอยากลองใช้ชีวิตเองด้วย
"น้องมาเรียนจ้าาาา"
ฉันตอบเสียงเบาและที่ต้องเสียงเบานี่ไม่ใช่อะไรนะคะเพราะพี่พีตาร์เคยสั่งไว้ว่าถ้าจะมาเรียนที่เมืองไทยให้บอกพี่แกก่อนแต่ฉันดันข้ามขั้นตอนไปนิดนึง
"เคยบอกว่าไงชัญ"นั่นไงล่ะองค์พ่อลงแล้ว
"ฟอด ไม่ดุน้องสิคะน้องกลัว"
พีตาร์
นี่ผมควรจะดีใจหรือโกรธก่อนดีวะ บอกอะไรไม่เคยฟังชอบทำอะไรที่ชาวบ้านเขาไม่ทำกันแม่ง.....พอผมดุหน่อยก็ชอบมาทำแบบนี้
"โกรธอยู่"ผมพูดเสียงดุ
"โอเคเดี๋ยวน้องง้อแต่ตอนนี้น้องหิวข้าวมากเลยค่ะรบกวนพาน้องไปกินข้าวก่อนนะคะคนดีของน้อง"
แล้วสนใจผมที่ไหนกันล่ะคอยดูเถอะผมจะเอาคืนให้เข็ดเลยไอ้อัญชัญตัวแสบ ผมขับรถพาอัญชัญมากินข้าวที่ห้างใกล้คอนโดนี่แหละไม่อย่างนั้นหูผมชาแน่ๆ
"รู้ตัวค่ะว่าน้องสวยไม่ต้องจ้องน้องขนาดนั้นก็ได้เนาะ"ก็ยอมรับว่าอัญชัญสวยและสวยมากด้วย
"จัสมินสวยกว่าเยอะ ส่องกระจกบ้างนะครับ"ผมบอกก่อนจะยกยิ้มใส่อย่างสะใจ
"หล่อตายแหละตัวเองน่ะปากก็เสียมิน่าถึงไม่มีแฟนกับเขาสักที"
ผมไม่ได้สนใจคำพูดของอัญชัญหรอกเรื่องผู้หญิงมันก็มีบ้างตามประสาผู้ชาย แต่พอความรู้สึกของผมมันชัดเจนว่าผู้หญิงของผมต้องเป็นอัญชัญผมก็เลยไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นก็แค่นั้น
"จะกินมั้ยข้าวหรืออยากกินอย่างอื่น"ผมถามเสียงดุเมื่ออัญชัญไม่ยอมลงจากรถ
"กินข้าวค่ะ"
ยิ่งอัญชัญโตมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งหวงมากขึ้นเป็นเท่าตัวและผมเองก็ไม่รู้ว่าจะห้ามใจตัวเองได้นานแค่ไหน ยิ่งอัญชัญอ้อนผมกอดผมหอมผมใจผมแม่งยิ่งอยากจะลากเข้าห้อง
"จะนอนไหนไม่ทราบ"ผมถามเพราะแม่คุณเดาใจยากมากเดี๋ยวก็อยากนอนบ้านเดี๋ยวก็อยากนอนโรงแรม
"วันนี้น้องจะนอนกับพี่พีตาร์ค่ะ คิดถึงมากอยากนอนกอด"หึ...มันก็เป็นสะแบบนี้อ่ะแล้วผมจะห้ามใจตัวเองอยู่มั้ยล่ะ
"กอด...."ผมถามย้ำ
"ก็เหมือนทุกครั้งนั่นแหละค่ะทำไมคะนอนไม่ได้หรอ"อัญชัญถามผมอย่างเอาเรื่อง
"นอนได้แต่ไม่ให้กอด"ผมบอกไป
"ก็จะกอดอ่ะพี่พีตาร์จะทำไมไม่ทราบ"อัญชัญไม่ใช่คนยอมคนนะครับเวลาโกรธขึ้นมาแม้แต่ลุงเจฟก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน
"แล้วถ้าพี่ทำมากกว่ากอดล่ะ"
- Writer
