Ep.14
2095 Words
14
“คุณสิงหา!” เหล่าชายฉกรรจ์วิ่งมาหาสิงหาและราชันย์ ก่อนหันไปจัดการพวกที่เหลือ รวมถึงภานุ
“ช่วยพี่คิงส์หน่อย” ว่าที่นายใหญ่เอ่ยทั้งใช้สองมือประกบกดบาดแผลคนสนิทไว้
“ไหว…ครับ” มือราชันย์เอื้อมจับท่อนแขนของสิงหาไว้ “คุณ…”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ได้มั้ยพี่” ให้ลูกน้องหิ้วตัวราชันย์ขึ้น
“อย่าฆ่า…ภานุนะครับ เรื่องมันจะใหญ่”
“อืม…ครับ” สิงหากำมือที่เปื้อนเลือดแน่น มองแผ่นหลังของคนสนิทที่กำลังถูกหิ้วออกไปจนลับสายตา
เจ็บขนาดนั้น ยังเป็นห่วงคนรักอยู่ได้นะ สิงห์ไม่ฆ่ามันก็ได้
หันกลับมาทางภานุที่กำลังถูกลูกน้องล็อกตัว ก้าวเข้าไปกระชากเรือนผมให้หน้าเชิดขึ้น “เห็นแก่พี่คิงส์ วันนี้กูจะปล่อยมึงไป”
“หึ! กูไม่ยอมหรอก ยังไงกูก็ต้องเอาเขาคืนมา”
“รีบ ๆ ล่ะ” ยื่นหน้ากระซิบแทบเป็นเสียงลม “ถ้าช้า…พี่คิงส์อาจจะติดใจกูมากกว่านี้ก็ได้”
“กูไม่เชื่อ!” อย่างพี่คิงส์ของเขาน่ะเหรอจะยอมทรยศภานุคนนี้ “เขารับปากแล้วว่าจะไม่ทรยศกู ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
“เหอะ! เขาเพิ่งทรยศมึงไปล่ะ หน้าเขาตอน…”
“หุบปากซะไอ้เวร!” พลันมือหนาก็ฟาดเข้าที่แก้มเต็มแรง ภานุกำลังจะอ้าปากสาดวาจาก็ถูกตบซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้ง “ถุด!” ถ่มน้ำลายปนเลือดแล้วจ้องหน้าสิงหาไม่ยอมลดรา ถ้าเป็นเรื่องของราชันย์แล้วล่ะก็ ภานุก็ไร้ซึ่งความกลัวใด ๆ
“เขาบอกไม่ให้ฆ่า แต่ไม่ได้บอกห้ามทำร้าย” ยื่นมือขอมีดพับจากลูกน้อง เปิดออกแล้วไล้ใบมีดตามกรอบหน้าเอ่ยคำถาม “เอารอยแบบไหนดี”
“…” ดวงตาภานุสั่นระริก เหล่มองตามคมมีดที่กำลังเลื่อนผ่านผิวหน้าไปมาด้วยใจระส่ำ “อย่า…อย่านะเว้ย!” เกิดหน้าเป็นรอยน่าเกลียดขึ้นมา พี่คิงส์อาจจะไม่อยากมองเราเหมือนเดิมอีกก็ได้
“กลัวเป็นด้วยเหรอ ไม่ต้องห่วง ลายสวยแน่นอน”
“อ๊าก!!!!”
ทันทีที่เสร็จเรื่อง สิงหาก็ให้ลูกน้องกลับไปประจำที่ตึกแกงค์แบล็คไลออน ส่วนตนเองตามไปดูอาการของคนสนิท
“เป็นยังไงบ้างครับ” วางกระเช้าผลไม้ที่เพิ่งซื้อมาไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างเตียง “สิงห์ปล่อยมันไปตามที่พี่บอกแล้วนะ”
ราชันย์พยักหน้ารับ “เจ็บนิดหน่อยครับ” รวบมือหนาของเจ้านายก่อนสังเกตเห็นรอยเลือดที่ยังเช็ดออกไม่หมด “รอยเลือด…”
“ของพี่ไงครับ” บอกพลันลุกไปล้างมืออีกรอบ ถอนหายใจดูรอยช้ำบนใบหน้าตนในกระจกแล้วแสยะยิ้ม
“พอดีว่ากูวาดรูปไม่เก่ง ก็เลยกรีดเป็นตัวอักษรแทน” ยื่นมือขอผ้าเช็ดหน้าของลูกน้องแล้วเช็ดคราบเลือดที่คมมีดและฝ่ามือ
“ไอ้…เหี้ย!” สองมือปิดบาดแผล ขอบตารื้นตัวสั่นเทาด้วยความโมโห
“ชื่อแกงค์มึงด้วยนะ ไม่ภูมิใจรึไง”
“กูจะฆ่ามึง…”
“กูจะรอ พร้อมกับพี่คิงส์”
“คุณสิงห์ครับ เป็นอะไรรึเปล่า” ราชันย์ตะโกนถามเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าไปนานจนผิดสังเกต
“ครับ” ออกจากห้องน้ำวิ่งไปนั่งที่เดิม “ทำไมพี่ถึงเอาตัวเข้ามาขวางล่ะ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันตั้งใจเล็งสิงห์”
“ถามอะไรแปลกจริง ๆ เลย ก็ผมเป็นบอดิการ์ดของคุณนี่ครับ เกิดคุณเจ็บแล้วผมจะทำยังไง”
“ไม่ใช่สิครับ พี่ต้องบอกว่า” กระแอมแล้วดัดเสียงเลียนแบบราชันย์ “ก็ผมเคยบอกคุณแล้วนี่ครับ ว่าจะไม่ทำให้คุณมีรอยแผลใหม่”
“น่าอายจะตาย” พลันหลบแววตาหวานฉ่ำแต่กลับกลั้นขำจนเจ็บแผล “ตามร่างกายเป็นยังไงบ้างครับ ให้หมอตรวจรึยัง”
“ไม่ต้องห่วง ตามตัวเป็นแค่รอยช้ำครับ”
“ค่อยสบายใจหน่อย” ราชันย์ยิ้มบาง มองตามมือสิงหาที่กำลังยื่นเข้ามาใกล้
“พี่ไม่น่ามาเจ็บแบบนี้เลย ไม่อย่างนั้นตอนนี้เราคง…” ไล้ปลายนิ้วจากติ่งหูลากวนยอดตุ่มไตผ่านชุดคนไข้
“ตอนนี้เพิ่งหัวค่ำ ถ้าไม่เกิดเรื่องก่อน คุณคงกำลังแกว่งแก้วไวน์ชนกับคุณข้าวแช่อยู่”
“จริงสิ! สิงห์ลืมเธอไปเลย” ตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง ลืมอะไรไม่ลืมดันลืมคน
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมช่วยเธอแล้ว” ยิ้มบางเมื่อเห็นท่าทางวิตกกังวลของคนข้างเตียง
จริง ๆ ก็แอบเป็นห่วงว่าที่เมียเหมือนกันนี่หว่า
“ป่านนี้คงฟ้องพ่อให้ยกเลิกงานแต่งแล้วล่ะมั้งครับ” ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี ถึงจะทำให้การได้แกงค์มาอยู่ในกำมือมันยากขึ้นไปอีกก็เถอะ
“ผมขอร้องเธอแล้วครับ” รวบมือสิงหากระชับเบา ๆ “บอกแล้วว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณขึ้นไปจุดสูงสุด”
“แล้วเมื่อไหร่จะพาสิงห์ขึ้นไปจุดสุดยอดอีกล่ะครับ” มือที่กำลังรวบฝ่ามือนั้นชะงัก รีบเก็บมือเข้าใต้ผ้าห่มทันควัน
พูดบ้าอะไรวะไอ้เด็กนี่! คนแก่ก็อายเป็นนะ
“รีบหายนะ สิงห์…”
“ถ้าจูบก็ได้อยู่นะครับ” ไม่รอให้พูดซ้ำ สิงหาประกบริมฝีปากอุ่นร้อนกับกลีบปากเย็นชีด ละเลียดลิ้นในท่วงท่าที่ละเอียดอ่อนขึ้น ปลายลิ้นตวัดกวาดไปทุกส่วนในโพรงปาก
มือกร้านเริ่มอยู่ไม่สุข กวาดผ่านเสื้อผ้าแผ่วเบา ล้วงเข้าใต้ผืนผ้าห่มก่อนสอดมือเข้าในกางเกงชุดคนไข้
“อย่าครับ!” ผลักสิงหาออก หายใจหืดหอบ “อนุญาตให้จูบ ไม่ใช่มากกว่านั้น”
“หื่อ!” ยู่หน้าคว้ามือคนบนเตียงขึ้นมาประกบพรมจูบไปทั่ว “ก็ไม่ได้จะทำอะไรซะหน่อย พี่ชอบดุ!”
“คุณก็ชอบทำเนียน” หยิกแก้มไปที หมั่นเขี้ยว “กลับได้แล้วครับ ดึกกว่านี้จะกลับลำบาก”
“ไม่เอา จะนอนด้วย”
“จะนอนได้ยังไงครับ ที่นอนคนเฝ้าไข้มันแข็งจะตาย”
“ไม่รู้แหละ จะนอน” บทจะดื้อ สิงหาก็ดื้อตาใส “พี่อยากกินอะไรรึเปล่า สิงห์จะลงไปซื้อให้”
“ไม่เอาครับ อิ่มน้ำเกลือแล้ว คุณน่ะหิวรึเปล่า ที่ร้านข้าวก็แทบไม่แตะอะไรเลย” นึกถึงภาพใบหน้ากระอักกระอ่วนของเจ้านายแล้วราชันย์ก็ฉีกยิ้มล้อเลียน
“เหอะ! แกล้งสิงห์ไว้เยอะ ๆ ได้เลยครับ สิงห์จะได้เอาคืนแบบทบต้นทบดอก ให้พี่ขาลากไปเลย”
“จะขับรถทับขาผมเหรอครับ” แกล้งโง่ใส่ไปซะ
“จะเอาตัวทับพี่ต่างหาก” ฉีกยิ้มกว้าง ขยิบตาให้แล้วหมุนตัวไปนอนบนเตียงเฝ้าไข้ ตะแคงมองคนบนเตียงไม่ยอมละสายตา “รีบ ๆ หายนะพี่”
“เป็นห่วง?”
“จริง ๆ ก็เป็นห่วง และก็อยากนอนกอดด้วย”
ราชันย์ได้แต่นอนแข็งทื่อทำตาปริบ ๆ จะพลิกตัวหันหลังให้ก็ทำไม่ได้เพราะเจ็บบาดแผล ครั้นจะให้นอนมองหน้าหล่อเหลาอยู่ทั้งคืนก็คงไม่ดีต่อหัวใจคนแก่
นอนมองเพดานแล้วกันไอ้คิงส์
“พี่คิงส์…ตื่นครับ อาหารเช้ามาแล้ว” ปลุกคนบาดเจ็บทั้งยังขยี้ตางัวเงีย เส้นผมชี้ฟูยุ่งเหยิง
“ครับ” คนโดนปลุกก็มีสภาพไม่ต่างกัน เพียงแต่รอบดวงตาของราชันย์ลึกโหลกว่า มันทั้งแปลกที่ และถูกคนข้างเตียงจ้อง ทำให้รบกวนหัวสมองไปหมด
“ถ้าลุกไม่ไหว สิงห์ป้อนให้ได้นะครับ”
“ไม่ต้องครับ ไปทำงานได้แล้ว” บอกแล้วพยายามลุกขึ้น พลันเบ้หน้ามือกุมท้อง
“ทำเป็นเก่งตลอดเลย” ส่ายหัวถอนหายใจ ก่อนหันไปดึงโต๊ะอาหารลากมาไว้ตรงหน้าราชันย์ “นอนไปนิ่ง ๆ เลยครับ คุณบอดิการ์ด”
“ผมไม่ใช่งูเหลือมนะ จะนอนกินได้ยังไง”
“จริงด้วย สิงห์ลืม!” สิงหาวิ่งไปหมุนปรับเตียงให้
“เอ่อ…ผิดอันแล้วครับ นี่มันยกปลายเตียง”
“ครับ ๆ” แล้วเปลี่ยนไปหมุนอีกอัน
“นี่มันยกกลางเตียง โอ๊ย!!” ตรงกับแผลพอดีซะด้วย
“เฮ้ย! ส…สิงห์ขอโทษ เดี๋ยวปรับให้ครับ”
“ปรับอันนี้ลงด้วยครับ” ในที่สุดก็ปรับถูกสักที ราชันย์เริ่มคิดหนัก ตกลงสิงหาจะมาช่วยดูแลหรือทำร้ายเขาซ้ำกันแน่
“วันนี้สิงห์จะดูแลพี่ทั้งวันเลย”
“ไปทำงานเถอะครับ อย่าให้ลูกน้อง…”
“อ้ามมมม” สิงหากำลังทำหน้าที่ป้อนข้าวเด็กห้าขวบอย่างตั้งใจ
“เขาว่าได้ ว่าเป็นเจ้านายที่…”
“อ้ามมมม”
“ไม่ใส่ใจบริษัท…”
“อ้ามมมม” บ่นไปก็เท่านั้น สิงหายอมฟังที่ไหนกัน ยิ่งบ่นก็ยิ่งอัดข้าวคำใหญ่ใส่ปากไปเรื่อย ๆ จนในที่สุด ราชันย์ต้องยอมแพ้และเคี้ยวอาหารไปเงียบ ๆ “นี่ยาหลังอาหารครับ”
“ขอบคุณครับ” เทยาในถ้วยใสเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม สิงหาจึงรับคืนก่อนลากโต๊ะไปเก็บ
“พี่จะกินผลไม้มั้ยครับ”
“ไม่ครับ” ทั้งที่ปฏิเสธ สิงหาก็ยังหยิบมีปอกผลไม้มานั่งปอกเปลือกแอปเปิ้ลด้วยท่าทางเงอะงะ “ถ้ามันลำบากก็กินมันทั้งเปลือกนั่นแหละครับ”
“สิงห์แค่ไม่ถนัดใช้มีด” แบบที่คนปกติเขาใช้กัน “ไม่อยากให้พี่กินทั้งเปลือกด้วย มันอาจมียาฆ่าแมลง”
“แค่ล้างก็พอแล้วครับ”
“ไม่พอหรอกครับ ของพวกนี้ต้องใช้น้ำยาล้างผักโดยเฉพาะ ไม่อย่างนั้นมันจะมีสารตกค้าง ก่อให้เกิดโรคตามมามากมาย”
“…” เอาคืนที่โดนผมบ่นไปใช่มั้ยคุณสิงห์ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณลำบาก แต่ผมก็รู้นะ ต่อให้บ่นไปจนปากเปียกปากแฉะคุณก็คงไม่ฟัง”
“ก็สิงห์ยังเด็ก แถมเป็นเด็กดื้อด้วย” ฉีกยิ้มกว้าง แล้วยัดแอปเปิ้ลเข้าปากคนสนิท
“คุณสิงห์ครับ” รวบจับมือที่กำลังป้อนผลไม้ตามมาอีกชิ้นแล้วดันกลับ “สลับกัน ผมหนึ่งชิ้น คุณหนึ่งชิ้น”
“แต่สิงห์ไม่หิว”
“รู้มั้ยครับ เด็กดื้อน่ะ ถ้าดื้อถูกเวลาจะน่ารักมาก” ยิ้มบางดันมือสิงหาก่อนเจ้าตัวจะยอมงับชิ้นแอปเปิ้ลแต่โดยดี
สิงห์ยอมฟังเพราะกลัวพี่คิงส์ไม่รักหรอก ถ้าเป็นคนอื่นมาสั่ง สิงห์จะทุบมันกับมะม่วงในตะกร้าซะ
“ต่อไปเป็นส้มนะพี่คิงส์”
“พอแล้วครับ ผมกินผลไม้มาก ๆ แล้วจะท้องเสีย”
“ถ้าอย่างนั้นสิงห์ก็ไม่กิน”
“เอาอย่างนี้” ราชันย์เอื้อมมือหยิบผลส้มในตะกร้ามาแกะเปลือกยื่นให้ผู้เป็นเจ้านาย “ผมป้อนนะ”
“ปกติสิงห์ก็ไม่ชอบ…”
“แปลว่าไม่กิน”
“กิน!” คนที่ชอบป้อนทั้งที ไม่อยากกินก็ต้องกิน
ไป ๆ มา ๆ เปลือกส้มก็ถูกทิ้งไว้กองพะเนิน พร้อมสีหน้าพะอืดพะอม และมือที่กำลังลูบท้องไปมาของสิงหา
“อิ่มแล้วเหรอครับ”
“เปล่าครับ แต่มัน…” เริ่มเสียดท้อง
“ท้องเสียดแล้วใช่มั้ยครับ” กินผลไม้เยอะขนาดนั้นเป็นมื้อเช้าก็สมควรเสียดท้องอยู่หรอก “บอกให้พอตั้งนานก็ไม่ยอม”
“…” โอกาสที่ราชันย์จะป้อนของกินให้สิงหาไม่ได้มีบ่อย ๆ ซะหน่อย มีเหตุผลที่ไม่รีบคว้าไว้ด้วยเหรอ
“คราวหน้า ถ้าอยากให้ผมดูแลอีก บอกมาตรง ๆ เลยนะครับ”
“บอกได้จริง ๆ เหรอครับ”
“ผมบอกว่าได้ก็ได้สิครับ”
“สิงห์อยากจูบอีก”
ราชันย์ถอนหายใจตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง
ไม่ได้รวมถึงการบอกตอนเอ็งหงี่ด้วยนะเฟ้ย!
“แล้วก็บอกให้พูดตรง ๆ”
“มาสิครับ แต่…แค่จูบนะ มือห้ามซน”
“ได้ครับ” กำลังโน้มตัวเข้าหา ริมฝีปากใกล้ประกบกันอยู่รอมร่อ แต่ก็มีก้างขวางคอเคาะประตูขัดขึ้นซะก่อน
“มีดอกไม้มาส่งให้ค่ะคุณราชันย์” ทันทีที่เห็นสายตาดุดัน ไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่มเรือนผมสีดำเข้ม พยาบาลสาวก็ยิ้มแหย “ข…ขอเก็บถาดอาหารไปเลยแล้วกันนะคะ” วางช่อดอกไม้ไว้ข้างเตียงแล้วรีบคว้าถาดเดินลิ่ว ๆ ออกไป
“ใครส่งมาครับ?” สิงหาเหล่มองช่อดอกลิลลี่สีขาวแล้วตวัดสายตามาทางคนสนิท
“ผ…ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะครับ” กำลังเอื้อมหยิบมาดูการ์ดที่เหน็บมา ก็ถูกสิงหาแย่งไปซะก่อน
“หึ!”
Great novels start here
- Writer
