Ep.10

2042 Words

10 “ไอ้เวร!” ภานุชกหน้าสิงหาเต็มแรง ราชันย์ไม่รอช้า รีบเข้าไปห้ามแล้วผลักคนเลือดร้อนออก “พี่!” “ออกไปซะ” ถ้าไม่อยากให้มีปัญหาจนเป็นเรื่องใหญ่นายควรรีบออกไปซะภานุ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนแบบที่นายจะทำให้เรื่องมันจบได้ง่าย ๆ เหมือนตอนนั้น “พี่…ไหนบอกว่า” “เงียบซะภานุ! ออกไปเดี๋ยวนี้!” ภานุฟึดฟัด จ้องหน้าสิงหาสายตาแข็งกร้าว กระทั่งได้ยินเสียงกระซิบและแววตานั้น “ขอร้อง…” “…” เห็นแก่งานของพ่อ ภานุจึงยอมออกไปแต่โดยดี “หึ! เหตุผลที่เข้ามาทำงานกับสิงห์ เพราะคน ๆ นั้นเหรอครับ” น้ำเสียงเจือปนความผิดหวังในตัวราชันย์เผยออกมาอย่างไม่ปิดบัง “คุณสิงห์จะไล่ผมออกก็ได้ แต่อยากให้ฟังเหตุผลของผมหน่อย” “เหตุผลที่เต็มไปด้วยคำโกหกเหรอครับ สิงห์เริ่มแยกไม่ออกแล้วว่า ระหว่างเรามีเรื่องอะไรบ้าง…ที่มันจริง” “คนที่ผมบอกก็คือภานุจริง ๆ ครับ แต่เรามีความสัมพันธ์ที่…” ราชันย์ถอนหายใจ “มันค่อนข้างบิดเบี้ยวและคลุมเครือ” “ทั้งที่รู้ว่ามันมีเมียน่ะเหรอ” โคตรรู้สึกไม่ดีเลย ทำไมพี่คิงส์ถึงไปเอาคนแบบนี้ “…” ราชันย์ถอนหายใจดึงตัวเจ้านายให้ลุกขึ้น ก้มหน้าสารภาพความผิด “คุณดีกับผมมาก จน…” ไม่อยากโกหกอะไรอีกต่อไปแล้ว “ทั้งที่บอกว่าสิงห์ดี แต่พี่ก็ยัง…” พูดไม่ออกเลย บอกว่าเราดี แต่กลับไปรักคนอื่น อดทนรอมา 7 ปีเพื่ออะไรวะสิงห์ “จริง ๆ แล้ว พ่อแม่ผมเคยทำงานกับบ้านภานุ แต่พวกเขาฆ่าตัวตายตั้งแต่ผมอายุได้เจ็ดขวบ พ่อของภานุก็เลยรับเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่นั้น ถึงอายุจะต่างกันแต่เราทั้งคู่ก็โตมาด้วยกัน และมีความสัมพันธ์กันในตอนที่ภานุอายสิบแปด ตอนนั้นมันเป็นแค่ความอยากรู้อยากลองของภานุ แล้วพอมารู้อีกที ผมก็รักเขาไปแล้ว” สิงห์เจ็บนะพี่คิงส์ เลิกย้ำว่าพี่รักเขาสักที “เรื่องนั้นพอเถอะครับ สิงห์ต้องการเหตุผลที่พี่เข้าหาสิงห์” “บ้านภานุมีบุญคุณกับผมมาก” “บุญคุณที่ว่า ทำให้พี่ต้องเข้าหาสิงห์ใช่มั้ย” “พวกเขาต้องการความเป็นหนึ่งในเขตนี้ เพื่ออำนาจในการต่อรองธุรกิจใต้ดินกับฝ่ายทางการ ตราบใดที่แกงค์คุณยังอยู่ เรื่องนั้นก็เป็นไปได้ยาก” “ถ้าสิงห์ยอมให้แกงค์นั้นเป็นที่หนึ่ง พี่จะเป็นอิสระจากบ้านนั้นรึเปล่า” “…” เรื่องนี้ราชันย์ก็ไม่รู้ แต่การจะออกจากใต้การปกครองของเรดส์ดราก้อน มันไม่ง่ายขนาดนั้น “และถ้าสิงห์ไม่ยอมทำลายแกงค์ล่ะ พี่จะเป็นยังไง” “คงโดนตามเก็บเพราะไร้ประโยชน์” “บ้านนั้นเลี้ยงพี่เพื่อใช้งานเหรอ” ถึงจะเจ็บใจ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ “…” ถูกต้องตามนั้น พ่อของภานุ ไม่ได้รักใคร่ใยดีในตัวราชันย์ ควบคุมทั้งจิตใจ ทั้งร่างกาย และฝึกให้เป็นเครื่องมือทำลายตั้งแต่เด็ก เพื่อใช้ประโยชน์ ที่บอกว่าบ้านนั้นคือครอบครัว เป็นแค่คำที่ราชันย์ใช้หลอกลวงตัวเองเท่านั้น “สิงห์จะให้พี่เลือก ระหว่างโดนฝ่ายสิงห์เก็บกับทำให้สิงห์เป็นใหญ่ตามที่สัญญา และเรื่องที่ได้ยินวันนี้ สิงห์จะลืมมันไป” “ผม…คงไม่มีหน้าทำงานให้คุณแล้วล่ะครับ ถ้าอยากเก็บผม คุณทำได้เลย” “แปลว่าพี่เลือกฝ่ายนั้นสินะ” มือหนาคว้าคอราชันย์ออกแรงดันเข้าในห้องน้ำ เตะประตูล็อกกลอนแล้วจ้องคนในเงื้อมือสายตาดุดัน “อั่ก! คุณ…สิงห์” หายใจไม่ออก ทั้งที่ไม่อยากโต้ตอบ แต่ก็ออกแรงดันตัวสิงหาตามสัญชาตญาณ แต่ด้วยความที่ร่างกายอีกฝ่ายกำยำกว่า และราชันย์ไม่ทันตั้งตัว เขาจึงตกเป็นรอง “ทำไมพี่ไม่เลือกสิงห์!” “ขอ…โทษ” จะกล้าเลือกได้ยังไง เขาไม่มีสิทธิ์จะเลือกด้วยซ้ำ “บอกมาว่าพี่จะเลือกสิงห์ ไม่ใช่มัน!” สิงหาเค้นเสียงต่ำ กัดฟันกรอด ออกแรงบีบคอราชันย์แรงขึ้นอีก “พูด!” “ผ…ผม” พูดไม่ออก แม้แต่จะหายใจยังยาก “ได้! ถ้าอยากตายมากล่ะก็…” สิงหาปล่อยมือจากลำคอหนา เปลี่ยนไปกระชากเรือนผมคนสนิทไว้แล้วดึงเข้าหาตัว “สิงห์จะเอาพี่…จนกว่าจะตาย” ร่างสันทัดถูกอีกฝ่ายลากตัวออกจากห้องน้ำ ทั้งที่ยังมีท่าทีอ่อนแรง หอบหายใจกระชั้น กุมลำคอที่ยังปวดเข็ดของตนไปด้วย สิงหาไม่สนใจสายตางุนงงของผู้คนที่เดินขวักไขว่ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ไม่สนแม้กระทั่งเสียงซุบซิบที่ได้ยินผ่านหู ‘โจรรึเปล่า ควรแจ้งตำรวจมั้ย’ ‘ไม่น่าใช่ คงเป็นผัวเมียทะเลาะกัน ไม่งั้นคนโดนลากคงตะโกนให้ช่วยแล้ว’ “คุณ…” หลังจากถูกเหวี่ยงเข้าในรถ ราชันย์ก็เอ่ยเสียงแผ่ว “ถ้าจะฆ่ากัน แค่ยิงทิ้งก็พอแล้วครับ” “หึ! ง่ายไปสิครับ” แววตาสิงหาตอนนี้ดูผิดแปลกไป ทั้งเจ็บแค้น ปวดร้าว ผิดหวังปะปนกันไปหมด “…” ทำไมถึงอยากได้ตัวผมขนาดนั้นล่ะคุณสิงห์ ทั้งที่รู้ว่าความเป็นมาของผมหมดแล้ว ก็ยังอยากให้เคียงข้างอีกเหรอ เมื่อถึงบ้าน ฤ ฤทธิไกร สิงหาก็ดับเครื่องยนต์แล้วหันมาหาราชันย์ ดึงร่างสันทัดแล้วเอ่ยเสียงยะเยือก “พี่เลือกได้เลย ห้องสิงห์หรือห้องพี่ดี” “ไม่…ผมไม่ขอเลือก” “แปลว่าเลือกห้องสิงห์ ก็ดีครับ เตียงใหญ่ดี” ลากคนใต้อาณัติเข้าบ้านท่ามกลางสายตาตั้งคำถามของคนรับใช้คนอื่น ๆ “อย่าทำอย่างนี้เลยครับ” ไม่สนคำทัดทาน เหวี่ยงร่างราชันย์ลงบนเตียง คร่อมตัวไว้เค้นเสียงต่ำ “กลัวเหรอครับ” “ผมไม่กลัวหรอกครับ แต่ในกรณีที่จับตัวคนทรยศได้ ไม่ควรมีการข่มเหงร่างกายอีกฝ่ายให้ต้องเกิดบาดแผลทางจิตใจ ยิงทิ้งเท่านั้นคือสิ่งที่ต้องทำ” สิงหากัดฟันกรอด ทำไมราชันย์ถึงไม่ยอมเข้าใจและตอบรับทางเลือกที่เขายื่นให้สักที “ถ้าคุณสิงห์ไม่กล้ายิง ผมทำเอง” “ถ้าพี่ทำ สิงห์จะไปฆ่าไอ้ภานุด้วยอีกคน” สิงหาแค่นยิ้ม “อย่าเถียงว่ามันไม่เกี่ยวนะครับ เพราะพี่ทำงานให้มัน ดังนั้นก็เกี่ยวกันเต็ม ๆ” ถ้าเป็นแบบนั้น ราชันย์ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องตาย ยังไงภานุก็ไม่สมควรโดนจบชีวิตเพราะคนอย่างเขา “อยากได้ตัวคนทรยศไปเพื่ออะไรครับ” เอียงใบหน้าหลบสายตานั้นด้วยความรู้สึกกระดากอาย “ขอแค่พี่เลือกสิงห์ ทุกอย่างจะเป็นอย่างใจพี่ต้องการ” “ผมเป็นคนที่จ้องจะทำลายคุณนะ” “สิงห์ต้องการพี่” “ห้ะ?” หันกลับมาเบิ่งตาจ้องดวงหน้าคนบนร่างงงงัน สิงหาส่งสายตาเว้าวอน น้ำเสียงอ่อนลง “สิงห์…อยากให้พี่อยู่เคียงข้าง อย่างที่เคยสัญญา” “แต่…” “ไม่มีแต่! พี่ต้องอยู่! แล้วเรื่องบ้านนั้น สิงห์จะทำให้พี่เป็นอิสระเอง” “…” ดวงตาเรียวหลบต่ำ “แค่พี่ตามใจ สิงห์พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพี่” “กล้าเชื่อใจผมจริง ๆ เหรอครับ” “สิงห์กล้า พี่ล่ะ กล้าเลือกสิงห์รึเปล่า” มือที่รวบข้อมือของราชันย์เริ่มคลายลง “อ้อนวอนกันขนาดนี้ ผมก็ต้องยอมสิครับ” ไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร หรือต้องตายด้วยน้ำมือฝ่ายไหน หนทางที่ให้ราชันย์เลือกเดิน มันน้อยนิดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว “เลือกกันแล้ว อย่าไปไหนนะครับ” ราชันย์โอบรอบคอหนา แล้วคลี่ยิ้มบาง “อยากโดนลูบหัวก่อนนอนมั้ยครับ” “นอนอย่างเดียวเหรอพี่ สิงห์อยากทำอย่างอื่นด้วย” ฉีกยิ้มตาหยีเมื่อทุกอย่างเป็นอย่างที่ใจต้องการแล้ว เด็กโลภมาก นิสัยเสีย “ติดใจผมใช่มั้ยล่ะ” “สิงห์ยังไม่เก่งเลย พี่ต้องสอนอีก” ซุกใบหน้ากับต้นคอแล้วถูไถออดอ้อน “นะครับ” “…” ราชันย์ลูบเรือนผมนุ่มไม่เซ็ททรงของร่างบนเบา ๆ แล้วใช้มืออีกข้างดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งคู่ไว้ “ฝันดีนะครับ” “พี่…ใจแข็งจังเลยนะ” ไม่เป็นไร สิงห์จะอ้อนพี่ไปเรื่อย ๆ แบบนี้แหละ “เตรียมเรื่องงานหมั้นไปถึงไหนแล้วครับ” “ไม่รู้สิครับ สิงห์ให้ผู้อาวุโสจัดการ” “ก็ควรต้องถามบ้างสิครับ ว่าที่เจ้าสาวจะได้รู้ว่าเราก็ใส่ใจ ไม่ใช่แค่ทำเพื่อผลประโยชน์” “แต่สิงห์ก็ทำเพื่อผลประโยชน์จริง ๆ นี่ครับ” “ต่อให้ความจริงแล้วมันจะเป็นแบบนั้น แต่เธอคือคนที่คุณต้องใช้ชีวิตด้วยนะครับ หาวันว่าง ๆ ไปกินข้าวกันบ้าง หรือเอาของที่ซื้อมาวันนี้ไปให้เธอ ต้องหัดสร้างความประทับใจเล็กน้อย ๆ บ้างนะครับ” “สิงห์ไม่ได้ซื้ออะไรมานี่ครับ” “อ้าว! ก็คุณเดินเข้าร้านแบรนด์เนมผู้หญิงนี่ ไม่ได้จะซื้อของไปให้เธอเหรอครับ” “สิงห์แค่ลองแวะเข้าไปดู” อันที่จริงแค่อยากรู้ว่าราชันย์จะมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่พอเข้าไปแล้วหันกลับมาอีกที คนสนิทก็หายไปพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เพราะความหึงหวงจึงเดินตามไป และได้เห็นทุกอย่าง “สิงห์ไม่อยากแสดงความใส่ใจกับเธอ เพราะไม่อยากให้ความหวังว่าจะเป็นสามีที่ดีให้ได้ วันหนึ่งหากสิงห์ได้แกงค์มาอยู่ในกำมือ การหย่ากับคุณข้าวแช่คือสิ่งที่คิดจะทำต่อ” “…” ราชันย์ยังคงยืนยันคำเดิม สิงหาเป็นคนที่ย้อนแย้งในตัวเองมากถึงมากที่สุด “พี่คิงส์ครับ” เรียกแล้วผงกหัวจ้องดวงตาเรียว ใบหน้าตึงแสดงถึงความจริงจัง “ครับ?” “ความใส่ใจของสิงห์น่ะ มีให้แค่กับพี่เท่านั้น” คำสารภาพรักถูกพับเก็บไปก่อน กลัวว่าคนสนิทจะขีดเส้นชัดกว่าเดิม แล้วคงเป็นการยากที่สิงหาจะเข้าถึงตัวอีกฝ่าย การกุมหัวใจก็จะยากขึ้นตามไปด้วย “พูดแบบนี้ คนแก่ก็ใจสั่นแย่สิครับ” หลบสายตาหลุกหลิก ถึงผ่านร้อนผ่านหนาวและผู้คนมานับไม่ถ้วน แต่ด้วยคำพูดที่จริงจังขนาดนี้ ราชันย์ก็เกิดเขินอายขึ้นมาได้ง่ายดาย “พี่ไม่แก่ซะหน่อย ยังหล่อและแข็งแรง ล้มผู้ชายตัวโตได้เป็นสิบ ๆ คนเลยด้วย” “พวกนั้นแค่ออมมือให้ต่างหากล่ะครับ คงไม่ได้คิดจะทำร้ายกันตั้งแต่แรกหรอก” ราชันย์คาดเดาจากอาการที่ลังเลจนผิดปกติของพวกเขา “แต่ยังไงก็เก่งอยู่ดี” สายตาเปล่งประกายชื่นชม “ต่อไปนี้สิงห์จะปกป้องพี่บ้าง ดีมั้ยครับ” “ไม่มีเจ้านายที่ไหนปกป้องลูกน้องหรอกครับ” กรีดนิ้วเขี่ยปอยผมสีดำที่ปรกหน้าหล่อเหลาออกให้ “คุณต้องไม่ให้อะไรมาดึงความสนใจจากเป้าหมายของคุณ” “แม้แต่คนสำคัญกับสิงห์น่ะเหรอครับ” “ใช่ครับ” ราชันย์ไม่รู้ว่าคนสำคัญนั้นหมายถึงใคร อาจเป็นใครสักคนที่สิงหาแอบรักอยู่ และคน ๆ นั้นยังไม่เปิดเผยตัวตนด้วยเหตุผลหลายประการ “เป้าหมายจะไปสำคัญอะไรถ้าคนสำคัญไม่อยู่ด้วย จริงมั้ยครับ” “ก็จริง…” “พี่เจ็บมั้ย” จู่ ๆ ประโยคสนทนาก็เปลี่ยน พร้อมสายตาที่เลื่อนมาจ้องรอยแดงรอบคอ “ถ้าบอกว่าไม่เจ็บมันคือการโกหกอีกนั่นแหละครับ” “สิงห์โมโหมากไปหน่อย” “ที่ทำยังน้อยไปด้วยซ้ำครับ ถ้าเป็นคนอื่น คงโดนยิงทิ้งแม่น้ำไปแล้ว” ในวงการนี้ ความซื่อสัตย์คือสิ่งสำคัญ “ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ขอบคุณที่คุณยังให้โอกาส” ที่ยอมทุกอย่าง ก็เพราะสิงห์รักพี่ไงครับ “…” ยิ้มเผล่ “คนเป็นแฟนกันต้องจุ๊บก่อนนอนด้วยมั้ยครับ สิงห์อยากรู้เผื่อเอาไว้ใช้กับว่าที่เจ้าสาว” “อ่า…มาสิครับ” เด็กคนนี้มันร้ายกาจขึ้นทุกวันจริง ๆ แฮะ ราชันย์คลี่ยิ้มบาง กดปลายจมูกฝังแก้มนิ่ม ครั้นจะผละออกกลับถูกมือหนากักกันไว้อย่างนั้น ร้ายเกินไปแล้วโว้ย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more