ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

ตาสว่างเมื่อสาย

### ฝากนิยายเรื่อง รัชทายาทหลบไป ข้านะสนใจฮ่องเต้ด้วยจ้าาา

สตรีในเงาน้ำคือสตรีที่อยู่ในดินแดนห่างไกล หากจะดึงอีกคนมารับโทษแทนตัวนางที่วิญญาณกำลังจะแตกดับในอีกไม่กี่ราตรีเพื่อให้ตื่นขึ้นมาชดใช้โทษทัณฑ์ในอีกสามร้อยชาติมันจะผิดบาปหรือไม่ ‘เรื่องนี้ผู้ใดจะสน’ แต่เดิมนางคือบุตรสาวของมารโหวซาน ที่พำนักอยู่บนเขาไทเหลียงคุน บำเพ็ญตนในหุบเขาห่างไกลผู้คน ตัดขาดกับผู้คนบนแผ่นดินแต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตานำพาให้นางได้พบกับบุรุษธรรมดาผู้หนึ่งที่กำลังเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงในระหว่างที่นางกำลังฝึกวิชาปรับธาตุอยู่บนฟากฟ้า นางได้พบบุรุษผู้นั้นกำลังขับรถม้าพลัดตกลงไปในร่องทางและตอนนั้นเองที่นางตัดสินใจเข้าช่วยเหลือชายผู้นั้นโดยไม่ทันคิด

ทุกเหตุการณ์ตกอยู่ในสายตาของบิดาผู้เปรียบเสมือนหัวหน้าของเหล่ามารแต่ด้วยยังคงอยู่ในการปรับระดับพลังปราณจึงไม่สามารถกระทำสิ่งใดได้มิเช่นนั้นธาตุไฟอาจจะเข้าแทรก ใจบิดานั้นสงสารบุตรสาวแต่เรื่องราวที่เกิดแล้วย่อมแก้ไขไม่ได้ เดิมตัวโหวซานนั้นมิได้ต้องการมีบุตรกับผู้ใด เหตุเพราะพรายน้ำตนนั้นแท้ๆ ที่หลอกหล่อดูดกลืนแท่งหยกของเขาเอาไว้ในยามที่กำลังชำระล้างร่างกายในลำธาร ผลลัพธ์ของการนั้นพรายน้ำได้ก่อกำเนิดบุตรสาวผู้นี้ขึ้นมา ก่อนที่ร่างนางจะสลายเป็นสายน้ำด้วยเพราะกระทำผิดต่อมติสวรรค์ มารและภูติพรายล้วนมิอาจสมสู่กันดังเช่น มารกับคนธรรมดา (ต่างเผ่าพันธุ์)

จากความผิดในครั้งนั้นชิงเซียนจึงต้องพบกับโทษทัณฑ์อันแสนสาหัส แม้ร่างกายคงเดิมแต่นางต้องทนอยู่ในสภาพเกิด แก่ เจ็บ ตายต้องเวียนว่ายตายเกิดและถูกบุรุษผู้นั้นใช้งานเยี่ยงทาสรักผู้ซื่อสัตย์ ทั้งร่างกายและจิตใจทั้งสิ้นเจ็ดร้อยปี จนบัดนี้ชาติที่สี่ร้อยกำลังจะจบ เหตุการณ์หมุนวนแบบเดิมซ้ำๆ ความเบื่อหน่ายจึงก่อเกิดทำให้นางมารน้อยคิดที่จะหาตัวตายตัวแทนเพื่อให้นางได้หลุดพ้น แต่ด้วยสตรีที่จะเสาะหามาทดแทนตัวนางต้องมีจิตบริสุทธิ์และดวงชะตาคล้ายคลึงจึงจะสามารถกระทำได้ และตอนนี้นางได้เจอสตรีที่ว่านั้นแล้ว

“ข้าว่าแทนที่เจ้าจะเสียเวลาเสาะหาสตรีมาทดแทน มิสู้เจ้าก้มหน้าก้มตาอดทนไปอีกแค่สามร้อยชาติ เจ้าก็หลุดพ้นแล้วเหตุใดมิทนไปก่อนเล่า” แมวอ้วนอี้หยุนยกขาหน้าขึ้นเกาหูยิกๆ ราวกับคันหมัด

“หึ ทนอันใดอีก แค่นึกภาพที่ตนเองต้องถูกชายแก่มากหน้าหลายตามารอสมสู่เพื่อเลื่อนขั้นขุนนางให้กวนผูเล่อ ข้าก็สะอิดสะเอียนเต็มทนแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้พวกมันได้กระทำเช่นนั้นและจะไม่นั่งทนดูพวกมันร่วมรักกับเหล่าคณิกาที่ใช้ใบหน้าของข้า” มองภาพเบื้องล่างระหว่างคณิกากับแม่ทัพวัยห้าสิบปีรูปร่างอ้วนที่นางจัดฉากอย่างรังเกียจ “ข้าเบื่ออี้หยุน”

“ข้าก็มิเห็นว่าเจ้าจะถูกกระทำเสียเมื่อใด ในเมื่อเจ้าเองก็ใช้มนต์พรางตากับคนพวกนั้นให้คิดว่ามันสมสู่กับเจ้าหาใช่กำลังสมสู่กับเหล่าคณิกา” เป็นเช่นนี้มาสามร้อยชาติที่เขารับรู้และ เฝ้ามองด้วยกันกับชิงเซียน

“พวกมันยังครางชื่อข้า!!!”

“เมี๊ยววว” แมวอ้วนเอือมระอา บ่อยครั้งที่นางเกรี้ยวกราดเช่นนี้ยามมองภาพร่วมรักเบื้องล่างแล้วกระโจนหายออกไปเข่นฆ่าผู้คนเพื่อขจัดความโกรธ ใดใดคือสองร้อยภพชาติให้หลังมานี้นางยังรู้จักเลือกว่าผู้ใดดีชั่ว มิเช่นนั้นการสังหารหมู่คงมีให้เห็นไม่รู้จักจบสิ้นแน่

“ลงไปจากไหล่ข้าซะ อี้หยุนจะไปไหนก็ไปก่อนที่ยามอิ่วจะมาถึง” ยามที่ชายผู้นั้นจะมา ชายผู้เป็นสาเหตุให้นางต้องมาประสบวิบากกรรมเช่นนี้ บุรุษที่เคยรักแต่ยามนี้กลับชังยิ่งกว่าของบูดเน่า กวนผูเล่อ นางช่วยเขามาจากหุบเขา ก่อนอีกฝ่ายจะสิ้นชีพ นางใช้พลังสองส่วนรักษาบาดแผลให้เขาจนหายถ่ายทอดพลังให้เพื่อรักษาอาการบอบช้ำจากภายใน ความสามารถของนางปรากฏแก่สายตาผูเล่อเมื่อเขามีสติฟื้นคืน หลังจากวันนั้นนางก็ตกหลุมพรางของบุรุษ เขาปรนเปรอนางด้วยรสสวาทจนยากจะถอนตัว นางติดตามตามเขาเข้าเมืองหลวงเพื่อไปสอบบัณฑิต คำรักหวานหูถูกพร่ำบอกทุกเวลารวมทั้ง คำหลอกลวง ดังเช่นวันนี้ที่เขาจะมาร้องขอให้นางช่วยเหลือ หลอกลวงท่านอำมาตย์ผู้หนึ่ง นางเบื่อกับเหตุการณ์ซ้ำๆ นี้เหลือเกิน เบื่อกับการปั้นหน้าฉอเลาะใส่คนที่นางเคยรักจนพลั้งพลาดกระทำเรื่องโง่เง่า ช่วยเหลือเขาทุกอย่างจนร่างกายนางต้องแปดเปื้อน ความโง่งมของนางวนอยู่เช่นนั้นนานนับร้อยปีจนตาสว่างบวกกับเรื่องราวเดิมๆ วนเวียนซ้ำๆ จนนางอยากจะสำรอกออกมาเมื่อรู้ซึ้งว่าเขามิได้รักชอบในตัวนางแม้เพียงนิดไม่ว่าเวลาจะผันผ่านมากี่ชาติและตอนนั้นเองที่นางเริ่มใช้มนต์พรางตา อำพรางพวกเขาให้กระทำการทุกอย่างโดยที่นางเป็นเพียงผู้เฝ้ามองและกำหนดบทบาท เรื่องราว ฉากเดิมๆ ที่นางเห็นมันคือโทษทัณฑ์ของนาง นางรู้และทุกครั้งที่นางได้ฟังคำรักนางจึงต้องทำการปิดผนึกความรู้สึกของตนเองเพื่อที่นางจะได้มิถูกหลอกใช้…ใช่แล้วต้นเหตุความผิดบาปนั้นมาจากคำรักคำลวงของเขา!!

“ข้าไปล่ะ หิว” แมวอ้วนกระโดดลงจากบ่าแล้วเปลี่ยนร่างเป็นเสี่ยวเอ้อ เพื่อเดินไปหาสำรับทานในครัวของโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมนี้ที่ชิงเซียนอาศัยอยู่

“ฮึ เจ้าสัตว์เหลือขอ” อันที่จริงอี้หยุนคือเส้นขนอันมีชีวิตของบิดา? ที่ถูกส่งมาเพื่อจับตาดูนาง ด้วยความที่อยู่ด้วยกันมานาน นางจึงรู้ว่าเส้นขนของบิดาผู้นี้หากดำรงค์ชีวิตอยู่ได้จนครบสามร้อยปี มันจะมีชีวิตอิสระเป็นของตนเอง มีพลังคล้ายคลึงกับบิดาแต่น้อยกว่าแปดส่วนในสิบส่วนแต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการใช้ชีวิตอยู่ในยุทธภพ ช่างน่าแปลกที่ว่าแม้ตัวอี้หยุนเองจะได้รับอิสระแต่แมวอ้วนก็ยังคงอยู่กับนางมาจนถึงทุกวันนี้มิรู้ว่าเพราะอะไร ‘เอาเถอะ’ ก้มมองสตรีที่มีจิตวิญญาณคล้ายกันในอ่างน้ำ นางต้องรอก่อน รอให้จบจากชาตินี้แล้วนางจะจัดการทันที…เหลืออีกไม่นานแล้ว ถึงตอนนั้นนางจะมีอิสระแม้จะอยู่ต่างภพกันก็เถอะ นางยอม