ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

กำหนดชะตา

คืนนั้นในห้องนอนสีสวย

แกร่กๆๆ มือบางของสาวน้อยวัยใสแกะกล่องกระดาษที่ใส่หนังสือนิยายสุดฮิตมาวางบนเตียงนอน เรื่องราวย้อนยุคของผู้หญิงในเล่มเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่เธออยากอ่านเร็วๆ มากกว่าการนำมาฉายเป็นซีรีส์ในทีวี เรื่องราวของเธอคนนั้นจากอดีตมาอยู่ในโลกปัจจุบันกับการใช้ชีวิตอันสุดโต่งแต่กลับประสบความสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ ทันทีที่เห็นหน้าปกเธอก็รีบเปิดไปจนถึงกึ่งกลางเรื่อง เนื่องจากตอนนี้ทางทีวีได้แพร่ภาพไปถึงช่วงนั้น เนื้อหาที่ผ่านสายตาทำให้เธอจินตนาการถึงรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวในนิยาย แน่นอนว่าความสวยต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก ต่อมาคือความเก่งกาจไม่แคร์สื่อและรับมือได้ทุกสถานการณ์ เมื่อจินตนาการเสร็จสิ้นจึงไล่เรียงเนื้อหาที่ยังไม่เคยดู เหมือนว่าจะถึงตอนที่นางเอกของเราต้องขับรถ! ‘ใช่ขับรถ ซึ่งตามเนื้อเรื่องในอดีตคือนางเอกเคยขี่ม้า’ แสดงว่าต้องขับไม่เป็น “แล้วอะไรคือนางเอกแค่มองหน้าคนขายรถแล้วขับได้เลย” ทำหน้าคิดหนัก “จริงๆ แล้วคนเขียนอยากจะสื่ออะไร จะบอกว่าเธออ่านใจคนได้? อืมมม มันก็น่าคิดอยู่…แต่อะไรก็ตามมันออกจะเว่อร์ไปหน่อยในเมื่อนางมาจากอดีตแต่น่าจะเว้นบ้างก็ได้นะ ขับรถน่ะขับรถ” คืนนั้นเนยอ่านหนังสือไปได้เพียงไม่กี่หน้าแล้วก็ผล็อยหลับไป หลับสนิทโดยไม่รู้เลยว่ามีสตรีงดงามอีกหนึ่งคนที่กำลังเฝ้ามองดูเธออยู่

๑-----------------๑

โรงเตี๊ยมคืนจันทร์

“อะ อ้าา” สตรีงดงามขาวสล้างเด้งสะโพกขึ้นรับแท่งหยกแข็งแกร่ง ตอกตรึงเข้ามาเป็นจังหวะ ขาเรียวสั่นระริกโอบรัดรอบเอวหนา ความวาบหวามเสียวสะท้านจุดความกระสันให้ทั้งคู่ต่างหลงมัวเมากันและกันโดยไม่หยุดพัก ยอดอกชูชันถูกขบกัดจนบวมเป่งไม่น้อยหน้ากับเนินสวาทอวบอูมที่ถูกกระแทกหนักๆ ปากบางครางกระเส่าขมิบกลางกายสาวเพื่อให้อีกฝ่ายลุ่มหลง “แรงๆ เจ้าค่ะ อ่ะๆ”

คำร้องขออย่างไร้ยางอายผิดวิสัยสตรีธรรมดา แต่ไหนเลยบุรุษผู้ทะนงตนว่าเก่งกาจจะสนใจ กวนผูเล่อหมุนควงสะโพกอัดร่องสวาทที่ปรนเปรอชายมากหน้าหลายตาเพื่อเขาอย่างไม่ออมแรง ตับๆๆๆ “ซี้ดด เจ้าช่างน่าใคร่นักชิงเซียนของข้า ข้ารักเจ้า” หลับตาครางเสียวเมื่อใต้ร่างขมิบตอดรัดจนปวดหนึบ “ช่องทางรักของเจ้ายอดเยี่ยมนัก อืมม” แม้อยากจะชื่นชมนางที่คอยปรนเปรอหลากหลายบุรุษเพื่อตน แต่ก็มิยอมเอ่ยออกมาให้นางเสียใจ น้ำเสียงจากปากหนาจึงมีเพียง “ข้ารักเจ้า ซี๊ดด”

เซี่ยชิงเซียนนั่งมองผูเล่อเคี่ยวกรำสตรีนางโลมที่นางใช้มนต์อำพรางใบหน้าให้ฝ่ายบุรุษคิดว่าเป็นนางผู้โง่งมมาหลายสิบชาติอย่างเหม่อลอย นางมองภาพเปลือยเปล่าบนฟูกนอนโดยตัดขาดการรับฟังคำรักของคนลวงเพราะมันจะทำให้นางกลับไปอยู่ในจุดเดิม…จุดที่ต้องกลายเป็นสตรีโง่เง่าให้ผูเล่อหลอกใช้ มันคือเคราะห์กรรมมิใช่นางมิรู้ “ฮ้าววว” ปิดปากหาวเบาๆ บนขื่อ ข้างกายมีแมวอ้วนตัวสีดำนอนตะแคงข้างมองบทรักด้านล่างอย่างไม่รู้เบื่อ “อี้หยุน”

“เมี๊ยวว”

“ไม่เบื่อรึ”

“เบื่อเรื่องใด” แมวดำถามออกมาเป็นภาษาเดียวกัน

ชิงเซียนถอนหายใจ “ก็เรื่องพวกนี้อย่างไรเล่า เดี๋ยวผูเล่อจะใช้คำรักหลอกข้าให้ไปสังหารเถ้าแก่ชงเพื่อยึดที่นามาให้อันฉีแล้วนะ” อันฉีคือสตรีงดงามบุตรสาวของนายกองหลานที่อีกฝ่ายตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ด้วยจิตใจแสนดีของอันฉี ผูเล่อจึงแอบคบหากับอีกฝ่ายโดยที่นางไม่รู้เพราะมัวแต่หลงงมงายกับรสสวาทมิรู้จบ จนกลายเป็นเสพติด ‘โง่งม’

“แล้วอย่างไร ไหนๆ ก็ต้องสังหารมิสู้ไปยามนี้มิดีรึ” ออกความเห็น

“หาได้ไม่ มิเช่นนั้นจะกลายเป็นข้ากระทำการสองอย่างพร้อมกัน ทั้งร่วมรักและสังหาร” ใบหน้างามบิดเบี้ยวมองท่วงท่าร่วมรักเช่นสัตว์สี่ขาด้านล่างอย่างรังเกียจ ดีเท่าไหร่ที่นางเปลี่ยนไปแล้ว “ไปเถอะ ข้าจะออกไปสังหารใครสักคนที่มิใช่เถ้าแก่ชงก่อน” กล่าวออกมาด้วยหน้าตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก วันนี้มิใช่คืนเดือนมืด นางจึงมิได้เฝ้ามองสตรีต่างภพที่นางหมายตา...แต่เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ไม่นานที่คืนเดือนมืดจะมาถึงพร้อมกับร่างกายของนางจะแตกสลาย พิษรักพิษร้ายกับโทษทัณฑ์ของนางจะวนกลับมาเริ่มใหม่และตรั้งต่อไปจะมิใช่นางที่อยู่ในร่างที่ต้องใช้กรรม เวียน ว่าย ตาย เกิดนี้อีก มันต้องสำเร็จ นางเชื่อเช่นนั้น

“เหอะ! ไปดูเจ้าสังหารคน มิสู้นอนมองร้อยแปดพันท่าร่วมรักนี่มิดีกว่ารึ”

“ดูอย่างไร เจ้าเป็นแค่แมวเอาเวลาว่างไปจับหนูมิดีกว่ารึ” ยิ้มเยาะ

“_” แมวอ้วนมองสตรีสมบูรณ์แบบข้างกายอย่างเย้ยหยัน ‘แค่แมว?’

ชิงเซียนจับหลังคอแมวอ้วนมาถือไว้ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาขั้นสูงพริ้วกายจากไป นางรู้ว่าผูเล่อและนางโลมผู้เก่งกาจคนนั้นจะยังไม่ออกมาจากห้องจนกว่าจะครบหนึ่งชั่วยามแน่ๆ เวลานี้จึงควรค่าแก่การหาสิ่งอื่นทำเพื่อฆ่าเวลา…อย่างเช่น ไปดูสมุนไพรปรับพลังธาตุและบำรุงกำลังก่อนที่นางจะกระทำการใหญ่! “สตรีผู้ห่างไกลนางนั้นจะต้องทานสมุนไพรปรับสมดุลมากหน่อยล่ะอี้หยุน”

‘จะบอกข้าทำไม มันเกี่ยวสิ่งใดกับข้า?’ แมวดำตัวลอยไปตามแรงลม

๑-----------------๑

บ้านชนบทในยุคปัจจุบันของเนย

เมื่อแม่นิ่มออกไปทำงานบ้านกำนันแล้ว เนยจึงบอกพ่อซึ่งอยู่ในช่วงหยุดงานเพราะโควิดว่า “ขากลับเนยจะแวะไปซื้อขนมหม้อแกง พ่ออยากกินมั้ยคะ” เธอจูงจักรยานออกมาหน้าบ้านเพื่อเตรียมปั่นไปโรงเรียน อีกไม่นานการสอบไฟนอลก็จะมาถึงและเวลานั้นคงจะเป็นช่วงเวลาเตรียมตัวเพื่อเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยซึ่งตัวเธอเองได้ขอโควตาเรียนฟรีจากกรุงเทพฯ ไว้แล้ว แม้แม่นิ่มทัดทานไว้แต่เธออ้อนวอนจนท่านยอมใจอ่อน

พ่อพยักหน้าแล้วเอ่ยเร่งลูกสาว “รับไปได้แล้วเนย ประตูโรงเรียนจะปิดแล้ว” เตือนลูกสาวที่วันนี้ตื่นสายเหลือเกิน

“ค่ะ หนูไปนะ” ขึ้นนั่งจักรยานแล้วปั่นออกจากบ้านไป เนยมองเส้นทางไปโรงเรียนด้วยดวงตาพร่ามัว วันนี้เธอมึนหัวแบบแปลกๆ จะเป็นเพราะนอนน้อยก็น่าจะใช่ ‘หนังสือนิยายเป็นเหตุ’ คงไม่ผิดนัก เห็นทีคืนนี้เธอต้องนอนเร็วๆ ซะแล้ว นอนเร็วเพื่อนตื่นมาอ่านตอนต่อไปในวันหยุด..