ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

สตรีของกวนผู่เล่อ

“ช่างโชคร้ายยิ่งนัก” แสร้งทำหน้าเห็นใจแล้วยกถ้วยน้ำแกงขึ้นซดเพื่อปกปิดรอยยิ้มของตน

“ใช่ โชคร้าย แต่ในความโชคร้ายยังคงมีความโชคดีหลงเหลืออยู่บ้างที่เซาเตี่ยออกตัวไปส่งบุรุษผู้นั้น” หมอชราว่า

“ถ้าเช่นนั้นเหตุใดไม่ลองเดินทางโดยใช้เรือเล่าพี่ใหญ่” ฉู่ลี่ผู้เป็นน้องสาวร่วมออกความเห็น

หมอหญิงดวงตาสว่างวาบเป็นประกาย “จริงสินะ” นางลืมไปเลยว่าห่างจากหมู่บ้านขึ้นไปทางเหนือมีแม่น้ำไหลผ่านจนถึงเมืองหลวง หากใช้เส้นทางนี้ก็ไม่ต้องอ้อมภูเขา คาดว่าจะถึงที่หมายได้เพียงหกวันเท่านั้น ส่วนเรื่องเรือมิใช่เรื่องน่ากังวลเพราะหัวหน้าหมู่บ้านมีเรือขนาดกลางเพื่อใช้สำหรับเดินทางเข้าออกหมู่บ้านอยู่แล้ว “พรุ่งนี้ข้าจะบอกเซาเตี่ยให้ไปขอหยิบยืมมาจากท่านหัวหน้าเอง เท่านี้ก็ถือว่าช่วยบุรุษหนุ่มผู้นั้นได้มากแล้ว” ^^

“บุรุษบาดเจ็บผู้นั้นมีนามว่าอะไรพี่ใหญ่”

“กวนผูเล่อ”

ชิงเซียนไม่ซักถามอะไรเพราะไม่อยากทำตนให้เป็นพิรุธ จะว่านางรู้จักกวนผูเล่อหรือไม่ ก็ไม่ ใบหน้าเคยเห็นหรือเปล่า ก็เปล่า ดังนั้นการเงียบคือทางออกที่ดีที่สุดของนาง ทั้งสามสตรีต่างวัยนั่งรับสำรับกันต่อไปอีกหนึ่งเค่อ ชิงเซียนผู้มาขอความช่วยเหลือจึงทำการเก็บสำรับเย็นเข้าไปในโรงครัว แม้ทุกอย่างจะดูแปลกตาแต่นางก็พยายามสังเกตข้าวของ เครื่องใช้อย่างเงียบๆ การดำรงค์ชีวิตของยุคสมัยนี้เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น ไม่มีน้ำประปา ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกคงจะไม่ต่างอะไรกับยุคเก่าของเมืองไทย สิ้นแสงตะวันก็มีเพียงแสงตะเกียงเท่านั้นที่ช่วยนำทาง ‘เฮ้ออ...แล้วนางต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่กัน’ สองมือบางล้างชามไปถอนหายใจไป “คิดถึงพ่อกับแม่จัง” คำพูดที่ไร้เสียงตอบรับนั้นยิ่งทำให้นางยิ่งเหงา จิ้งหรีดเรไรเปล่งเสียงแข่งกันดังลั่นนานนับครึ่งเค่อการทำความสะอาดชามจึงแล้วเสร็จ ชิงเซียนรีบถอยหลังเพื่อเข้ากระท่อม จังหวะนั้นเองที่หางตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างวิ่งผ่าน ฟึ่บ! นางรีบหันไปมองจึงเห็นคนผู้หนึ่งแต่งกายรัดกุมวิ่งไปทางโรงหมอ ความอยากรู้จึงทำให้นางแอบย่องตามไป

ห้องพักรักษาคนไข้

ชิงเซียนแอบมองลอดช่องเข้าไปในห้องที่จุดตะเกียงนั้น ภาพสตรีหน้าขาวในชุดสีดำกำลังก้มหน้าพรมจูบไปทั่วแก้มของบุรุษที่กำลังหลับใหล ในใจของนางเต้นแรงกับฉากรักลับที่บุรุษมิได้รู้สึกตัวกับสตรีหาญกล้าผู้นั้น หนึ่งความคิดในหัวคือพวกเขาทั้งคู่อาจจะเป็นคู่รักกันก็เป็นได้และอีกหนึ่งความคิดคือ บุรุษหนึ่งเดียวที่อยู่ทำการรักษาในโรงหมอนี้ก็คือกวนผูเล่อคนนั้น จากที่ฟังเรื่องราวของชายตกเขาผู้นี้มา ได้ความว่าเขามิได้พาฮูหยินมาด้วย...แล้วสตรีผู้นี้เล่า มาจากไหน?

“อืมมม”

เสียงงัวเงียของบุรุษผู้ถูกลวนลามดังขึ้นเบาๆ แต่ชิงเซียนผู้แอบมองก็ยังได้ยิน นางมิได้ก้าวขาออกมาจากตรงนั้นเพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำสิ่งใดกับเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนที่ตากลมสวยจะเบิกกว้างเมื่อนางเห็นสตรีชุดดำก้มลงจุมพิตกวนผูเล่อ!!

“อื้มม เจ้า” กวนผูเล่อดันไหล่สตรีหน้าเนียนใสอย่างมึนงง เหตุใดสตรีที่เขามิเคยรู้จักถึงเข้ามาจู่โจมเขาในขณะที่ยังคงบาดเจ็บเช่นนี้ “เจ้าคือผู้ใด เหตุใดมาอยู่ที่นี่”

สตรีชุดดำมองบุรุษรูปงามตาหวานฉ่ำ นางหลงใหลในตัวเขาตั้งแต่แรกพบ ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บไร้คนดูแล นางก็อยากจะเสนอตัวและขอสิทธิ์นั้น ก่อนหน้านี้ครึ่งเค่อ เมื่อบิดาของนางหลับไปแล้วนางจึงลักลอบออกจากกระท่อมลัดมาทางด้านหลังเพื่อมาอยู่กับชายในดวงใจแต่ไหนเลยจะอดใจไหวเมื่อพบหน้าเขา “ข้ามีนามว่าเซาอ้ายอัน” ทำท่าเขินอาย “ข้าคือบุตรสาวของท่านพ่อเซาเตี่ยที่ช่วยชีวิตท่านเมื่อเช้าอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

“บิดาเจ้าช่วยข้า?” ผูเล่อย้อนถามเพราะเขาจำได้ว่าตื่นมาหนึ่งครั้งและพบเข้ากับท่านหมอชราผู้ทำการรักษาเขา ท่านหมอบอกว่านายพรานผู้หนึ่งแบกเขามาถึงหมู่บ้านนี้ ซึ่งเขาเองก็ยังอยากพบปะพูดคุยเพื่อขอบคุณ ไม่คิดเลยว่ายามนี้ ตนกลับถูกสตรีที่กล่าวอ้างว่าเป็นบุตรสาวของผู้มีพระคุณบุกเข้าหา จะต่อว่าว่านางล่วงเกินเขาก็กล่าวได้ไม่เต็มปาก เขาคือบุรุษหาใช่สตรีที่จะต้องร้องขอให้อีกฝ่ายมารับผิดชอบ

“ใช่เจ้าค่ะ”

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงหาญกล้าลักลอบมาทำกิริยาเช่นนี้กับข้า ออกไปซะ ก่อนที่ผู้ใดจะมาเห็นเข้า มันไม่งามและผิดประเวณี” กวนผูเล่อนั้นรู้สึกทราบซึ้งที่บิดาของนางมาช่วยเหลือ แต่นั่นคือการต้องทดแทนบุญคุณสิ

“ท่านไร้ฮูหยินดูแล ข้าจึงมาช่วย คืนนี้หนาวนักท่านมิต้องการไออุ่นรึเจ้าคะ” สตรีหน้าใสพ้นวัยปักปิ่นเสนอตัวเป็นผ้าห่ม “บิดาข้าช่วยท่านให้รอดพ้นจากความตายและข้าพึงใจท่าน เรื่องระหว่างเราคืนนี้ข้าจะมิบอกท่านพ่อ”

บุรุษผู้ถูกรำเลิกบุญคุณชักสีหน้า นางใช้บิดามาเป็นข้ออ้างเพื่อมิให้เขาปฏิเสธนางได้ หากเขาไม่ยินยอมในคืนนี้ นางอาจจะบอกบิดานางเพื่อมัดตัวเขาไว้เป็นสามี...และเขาจะไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้น “เพียงแค่นอนข้างข้า จะมิมีสิ่งใดล่วงเกินมากไปกว่านี้แม่นางโปรดเข้าใจด้วย”

“เจ้าค่ะ พอรุ่งสางข้าจะลอบออกไปทันทีท่านพี่โปรดวางใจ”

“อย่าเรียกข้าว่าท่านพี่ มันมิถูกต้อง”

“เช่นนั้นข้าควรเรียกท่านว่า?”

“ข้ามีนามว่ากวนผูเล่อ”

ใบหน้าเนียนแย้มยิ้มพอใจ “เจ้าค่ะท่านพี่ผูเล่อ” ก่อนที่นางจะเดินไปดับตะเกียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ บุรุษรูปงาม หน้าอกนุ่มนิ่มเบียดชิดท่อนแขนแข็งแรงอย่างยั่วเย้า นางรู้ว่าอีกฝ่ายขาหักทั้งสองข้างไม่มีทางทำมิดีมิร้ายกับนางได้ แม้จะเสียใจไปบ้างแต่นางก็ยังยั่วเขาเช่นนั้น หนึ่งครั้งยื่นไปหอมแก้มสาก หนึ่งครั้งลูบไล้ทั่วอกล่ำ

ฝ่ายบุรุษผู้ถูกรุกเร้าทำได้เพียงนอนขบกรามแน่น ‘สตรีแม้ไม่รักใคร่หากถูกยั่วยวนเช่นนี้มีหรือผู้ใดจะสามารถทนได้’ ตาคมข่มให้หลับ พร่ำนึกฝันขอให้คืนนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีมิมีพลาดพลั้งและพรุ่งนี้เขาจะถือว่าเรื่องของเซาอ้ายอันมันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด

ชิงเซียนเดินกลับกระท่อมตั้งแต่แสงไฟในห้องนั้นปิดสนิท ความคิดของนางสับสนวุ่นวายตีกันไปหมด เรื่องสตรีนามว่าเซาอ้ายอันกับกวนผูเล่อยังคงติดอยู่ในหัวไม่รู้หาย ประตูหลังกระท่อมอยู่ตรงหน้าขอเพียงมือผลักก็เข้าไปได้แต่นางยังคงนิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่ใช่ไม่พอใจแต่นางแค่ ‘อับอาย’ เพราะนางไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เชื่อเถอะว่าหากแสงสว่างมีเพียงพอ ใครต่อใครที่อยู่แถวนี้คงรับรู้แล้วว่านางหน้าแดงมาก มากจนลามไปทั่วทั้งตัวแล้ว

“เห็นฉากรักนั้นแล้วถึงกับตกตะลึงงั้นรึ” ฟุ่บ! แมวอ้วนกระโดดลงมาจากหลังคาเผชิญหน้ากับนางมารน้อยที่มิเหมือนเดิม “เสียใจหรือไม่ที่สตรีในห้องนั้นมิใช่เจ้า” เสี้ยวหนึ่งคือความหวังของแมวที่ปรารถนาจะให้นางตอบว่า ใช่ข้าเสียใจ แต่สิ่งที่ได้คือ...

“เหตุใดต้องเสียใจด้วยล่ะ?”

“เพราะบุรุษขาหักผู้นั้นคือว่าที่สามีของเจ้าอย่างไรเล่า” ย้ำคำ

ชิงเซียนยกมือขึ้นตบหน้าผากเสียงดัง ปั่บ! “จะใช่มิใช่ข้ามิสนใจหรอกนะแมวน้อย” ย่อตัวลงมาอุ้มแมวอ้วนน่ารัก? แม้อีกฝ่ายจะขัดขืน ดิ้นรน นางก็ไม่สนใจ ก่อนจะยกตัวแมวขึ้นมา...ตาจ้องตา “เพราะข้ามิใช่ชิงเซียนคนเดิม ข้ามิสนใจว่าผูเล่อจะเป็นเนื้อคู่ของข้าหรือไม่และเท่าที่ข้าเห็นทั้งสองในห้องนั้นข้าไม่ได้เสียใจเลยแต่ข้าอายเพราะข้ามิเคยอยากหอมชายใด เหมือน...” ^^ จุ๊บ!! หอมจมูกแมวอ้วนไปหนึ่งครั้ง “เหมือนแมวเช่นเจ้า ที่ข้ามักจะหอมบ่อยๆ ในโลกของข้า”

=_= แมวอ้วนอ้าปากค้างในท่าเดิม กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งแผ่นหลังของตนก็ซุกซบอยู่กับอกอวบของนางมารน้อยคนใหม่ไปแล้ว เตียงนอนแข็งไม่ใช่ปัญหาเทียบเท่ากับหน้าอกใหญ่นุ่มนิ่มที่เขาเห็นมาจนชิน ชิน...แต่มาวันนี้มันรู้สึกไม่เหมือนเดิม!