บทนำ ขาดเธอไม่ได้
776 Words
บทนำ ขาดเธอไม่ได้
หนุ่มร่างสูงใหญ่ตามไซซ์มาตรฐานลูกครึ่งยุโรป ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน นัยน์ตาคมกริบที่ยามนี้สีของมันเข้มขึ้นเมื่อต้องกับแสงไฟนวลภายในห้องนั่งเล่นบนคอนโดฯ หรู หลับตาลงเพื่อเงี่ยหูฟังดนตรีที่เปิดคลอเบา ๆ ก่อนจังหวะลมหายใจจะสม่ำเสมอเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงแจ้งเตือนข้อความมือถือของเขาก็ดังขึ้น
ครืดๆ ครืดๆ
[ลืมนัด ยัยหมวยนมโตเหรอ?]
ข้อความจากแชตกลุ่มทำคิ้วเข้มขมวดมุ่น
“กูไม่ได้ลืม แต่กูไม่อยากเล่นต่อแล้ว แต่ถ้ามึงอยากได้ กูยกให้
‘ลีออน’”
[งั้นมึงก็รีบมาเคลียร์ เพราะน้องหมวยของมึงเล่นป่าวประกาศไปทั่วว่ากำลังคั่วกับมึงอยู่ และคืนนี้จะเหมาผับไอ้เสือเลี้ยงเหล้าทุกคน ฉลองเครดิตการ์ดใบใหม่ที่มึงเพิ่งเปย์ให้]
“เชี่ย ฉิบหายละ!!”
สบถออกมาอย่างหัวเสีย มือหนาขยี้ผมแรง ๆ
“เออ..เดี๋ยวกูไป ฝากบอกไอ้เสือด้วย อะไรที่ยัยนั่นสั่งกูไม่จ่าย!”
[งกฉิบหาย ทีตอนจะเอาเค้า มึงไม่งกแบบนี้มั่งละไอ้ ‘ลีโอ’]
“...”
ลีโอคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรออกเบอร์ฉุกเฉินที่เขาบันทึกไว้เป็นรายชื่อแรก
[ฮัลโหล..]
“ทำอะไรอยู่ ?”
เสียงห้วนถามขึ้น ขณะที่ปลายสายตอบกลับอย่างกระตือรือร้น
[กะ กำลังทำรายงานวิชาอาจารย์พิชัยอยู่ มีอะไรเหรอคะ ?]
มือเล็กขยับกรอบแว่นบนใบหน้าให้กระชับขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะไปรับ”
[ปะ ไปไหนเหรอ แต่นี่มันดึกแล้วนะ]
“อย่าถามมากน่า แล้วแต่งตัวสวย ๆ ด้วยล่ะ สวยให้สมกับคนหล่อๆ อย่างฉัน อีกสามสิบนาทีลงมารอข้างล่างด้วย”
[แต่...]
ติ๊ดดด
ไม่รอให้ปฏิเสธ ชายหนุ่มก็ชิงตัดสายทิ้งทันที ปากบางกระตุกยิ้มแววตาผ่อนคลายกว่าในทีแรกเยอะ
ไม่นานรถคันหรูของลีโอก็มาจอดเทียบหน้าหอพักหนึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัย สายตาคมจับจ้องไปยังหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ไม่บ่อยเลยที่ยัยนั่นจะอวดเรียวขายาวขาว ๆ ให้ได้เห็น ก่อนลีโอชะงักสายตาตรงกรอบหน้าหวานของหล่อน เขาพ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย แล้วรีบลดกระจกรถลง
“จะต้องให้ฉันลงไปเปิดประตูรถให้ไหมครับ คุณผู้หญิง”
“เอ่อ.. พะ พี่เปลี่ยนรถเหรอ โทษทีนะ หนูไม่ทันได้สังเกต”
เอ่ยอย่างรู้สึกผิดก่อนจะรีบก้าวขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ทว่าคนด้านข้างกลับไม่ยอมขยับรถเลยสักนิด
ก็ไหนว่ารีบไง แล้วทำไมไม่ออกรถเสียทีล่ะ..
หน้าเล็กค่อย ๆ ชำเลืองมองคนด้านข้าง เมื่อรู้สึกได้ว่าไอร้อนผ่าวกำลังปะทะผิวแก้มของเธอ
ให้ตายสิ..ใบหน้าของเขาห่างกันแค่คืบ!
ตึกตัก ตึกตัก
มะ ไม่นะลีโอ..นี่นายคงไม่คิดจะจูบฉันหรอกใช่ไหม
คิดได้ดังนั้นดวงตากลมสวยก็ค่อย ๆ พริ้มหลับลง ปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขกำชายกระโปรงตัวเองไว้
ทว่า...
หมับ...
“สายตาไม่ได้มีปัญหาสักหน่อย จะใส่มาทำไมไอ้แว่นเนี่ย เฉิ่มชะมัด”
สิ้นประโยคฝันสลาย ดวงตากลมก็เบิกกว้างมองแว่นสายตาในมือของลีโอ
“เอ่อ..มันก็ช่วย ช่วย ช่วยกรองแสงไง”
“แสง?”
ดวงตาคมกลอกมองบนพร้อมชี้นิ้วขึ้นฟ้า อย่าว่าแต่กรองแสงอะไรเลย แสงดาวสักดวงยังไม่มีให้เห็น ปากเล็กคลี่ยิ้มเจื่อนก่อนจะรีบแย่งแว่นสายตาในมืออีกฝ่ายมาเก็บไว้
รถคันหรูขับออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีจุดหมายปลายทางเป็น ‘เดอะ ไทเกอร์ ผับ’ สถานที่อโคจรถิ่นประจำที่ทั้งเขาและเหล่าสมาชิกแก๊ง 4BB ปักหลักสุมหัวกัน
“พวกเรา.. จะไปไหนกันเหรอ”
“ก็ไปทำเหมือนอย่างเคย ๆ นั่นแหละ”
“อีก..แล้วเหรอ พะ พี่นี่ยังไงกัน อะไร ๆ ก็จะลงกับหนูตลอด”
“ไม่ให้ลงกับเธอแล้วจะให้ฉันลงกับใครล่ะ พอมาคิด ๆ ดูแล้ว ชีวิตฉันคงขาดเธอไม่ได้หรอก ‘ข้าวหอม’”
มือหนายกขึ้นลูบแก้มเนียนใสเบา ๆ เพิ่งสังเกตว่าวันนี้หล่อนแต่งหน้าจัดกว่าทุก ๆ ครั้งที่เจอกัน ดวงตาสุกสกาวราวกระต่ายน้อยที่กำลังตื่นตูมตลอดเวลานั้นมันทำให้เขารู้สึกขำขันและเอ็นดู
ใครบอกว่าแต่งหน้าจัด.. แต่มันเขินจนเก็บอาการไม่อยู่ต่างหากล่ะ!
- Writer
