"Eve gidiyoruz."
Eyüp kararlı görünüyordu. Gözlerimi üzerinden çekmeden baktığımda derin bir nefes aldım. O ne kadar kararlıysa ben o kadar kırgındım. Bukre'nin gidişi beni üzmüştü. Yanında olamayacağımı bilmek kalbimi kırıyordu. Üstelik daha çok küçüktü.
Yetmezmiş gibi karşımda dikiliyordu Eyüp Şadoğlu. Bana emir vermek için eve dönmek yerine benim yanıma gelmişti.
"Sen gidebilirsin," dedim umursamaz bir tavır takınarak. "Ben gidiyorum yukarı." Sakin kalıp onunla uğraşmamak için çabalıyordum.
"Birlikte dönüyoruz."
Gözlerimi devirip iç çektim, burnum akıyordu ağladığım için. Kara gözler bana sinirle bakarken bunların beni rahatsız etmediğini hala fazlasıyla rahat olduğumu suratına bağırmak istiyordum. Kaşlarımı çatarken, "Sen dönebilirsin ama ben dönmüyorum," dedim dik başlılıkla.
