ตอนที่ 2 พื้นที่ส่วนตัว
1398 Words
เมื่อจัดการงานเรียบร้อยแล้วเลโอก็กลับบ้านเพื่อพักผ่อน เพราะนิสัยของเขาหลังจากทำงานเสร็จจะตรงกลับบ้านทันทีตามประสาคนที่มีนิสัยชอบความสงบ ไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบคนเยอะ และไม่ชอบความวุ่นวาย เวลาดื่มเหล้าก็ดื่มแค่กับเพื่อนทั้งสามคนเท่านั้น ถึงจะได้ออกงานสังคมบ้างแต่เลโอก็ไม่เคยแตะแอลกอฮอล์เลยสักครั้ง เมื่อมาถึงห้องนอนเลโอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอนทันทีซึ่งเขาได้หลับตานอนพักแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ด้วยความเคยชินกับการนอนดึกตื่นเช้าถึงจะนอนดึกเขาก็ตื่นเวลาหกโมงเช้าได้ทุกวันและมักจะมานั่งดื่มกาแฟที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่มีใครเข้ามาได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเลโอ ซึ่งคนที่สามารถเข้ามาได้มีแค่ไรอันน้องชายของเขาและมาโก้ลูกน้องคนสนิทของเขาเท่านั้น ส่วนคนอื่นถ้าต้องการพบเขาในเวลาอยู่ในสวนต้องให้มาโก้มารายงานเขาก่อนเท่านั้น ถ้าเลโอไม่อนุญาตให้เข้าใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามา และคนที่ฝ่าฝืนกฎก็ต้องได้รับโทษให้ออกจากบ้านทันที ถ้าจะทำความสะอาดสวนต้องเป็นเวลาที่เขาไม่อยู่เท่านั้น
“นายท่านครับ”
“มีอะไร”
เลโอถามมาโก้กลับเสียงเรียบขณะที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ในสวน
“หัวหน้าแม่บ้านมาขอพบครับ เห็นว่ามีเรื่องจะขออนุญาตนายท่านครับ”
มาโก้รายงานเจ้านายทันทีเมื่ออรุนหัวหน้าแม่บ้านมาขอพบผู้เป็นนาย
“อืม ให้เข้ามา”
เลโอพูดขึ้นเสียงเรียบโดยที่สายตาก็ยังจดจ้องบรรยากาศรอบสวนอย่างใจเย็นเพราะบริเวณนี้คือพื้นที่ที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากที่สุด
“ครับนายท่าน”
มาโก้ขานตอบผู้เป็นนายแล้วเดินออกไปหาอรุนหัวหน้าแม่บ้านที่ยืนรออยู่ประตูทางเข้าสวน เมื่อเจ้านายอนุญาตอรุนก็เดินเข้ามาหาเลโอทันที
“ขออนุญาตค่ะนายท่าน”
อรุนหัวหน้าแม่บ้านพูดขึ้นอย่างสุภาพ ถึงเธอจะอายุเข้าห้าสิบแล้วแต่ก็ยังเคารพเลโอผู้เป็นนายจากใจจริงเพราะเธอทำงานกับตระกูลนี้มานานแล้ว
“มีอะไร”
เลโอหันหน้าไปถามหัวหน้าแม่บ้านด้วยน้ำเสียงและสายตาเย็นชาซึ่งเป็นเรื่องปกติของเขา เพราะคนใช้ในบ้านรู้ดีว่าเลโอนั้นเป็นเสือยิ้มยาก เย็นชา พูดน้อย ขนาดคนใช้ในบ้านอยู่บ้านตลอดแท้ๆ ก็แทบจะไม่เห็นเขา เพราะเวลากินข้าวก็ให้คนใช้เตรียมไว้ให้เมื่อเขาเข้ามาแล้วทุกคนก็ต้องออกไป ถ้าทำงานเสร็จส่วนมากก็ดึกเขามักจะตรงไปที่ห้องนอน เช้ามาก็อยู่ในสวน สายๆ ก็ออกไปทำงานโดยไม่ยอมกินอาหารเช้า เพราะไม่อยากเสียเวลาในการทำงาน จะกินข้าวอีกทีก็ตอนเที่ยง ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่คนในบ้านจะไม่ค่อยได้เจอเขา
“บัวไลที่เป็นผู้ช่วยของป้ามีหลานสาวแล้วพึ่งขึ้นมาเรียนมหาลัยที่กรุงเทพเลยจะขออนุญาตนายท่านให้หลานสาวมาพักที่บ้านค่ะ นายท่านอนุญาตมั้ยคะ”
อรุนหัวหน้าแม่บ้านรายงานและยืนรอคำตอบจากผู้เป็นนายเพราะถึงเลโอจะไว้วางใจให้เธอดูแลงานในบ้านโดยไม่ซักไซ้อะไรแต่เธอก็อยากรายงานและขออนุญาตเขาก่อน
“อืม แต่ถ้ามาอยู่แล้วสร้างปัญหาให้ออกไปทันที กำชับผู้ช่วยเธอให้อบรมหลานดีๆ ว่าที่นี่มีกฎอะไรบ้าง”
เลโอพูดขึ้นเสียงเรียบไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่
“ค่ะนายท่าน เด็กคนนั้นจะมาวันนี้ ถ้ามาถึงแล้วเดี๋ยวป้าพามารายงานตัวกับนายท่านนะคะ”
อรุนหัวหน้าแม่บ้านพูดขึ้นอย่างสุภาพเมื่อเจ้านายอนุญาตแล้ว
“ไม่จำเป็นต้องให้คนใช้มารายงานตัวกับฉัน พาไปให้มาโก้รู้จักหน้าก็พอ ไปได้แล้ว”
เลโอพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วหยิบแก้วกาแฟมาจิบต่อ
“ค่ะนายท่าน”
อรุนหัวหน้าแม่บ้านรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วเดินออกไปทันที เมื่อหัวหน้าแม่บ้านออกไปเลโอก็เอาแต่นั่งจิบกาแฟนิ่งๆ ดื่มด่ำบรรยากาศอันสงบตอนเช้าให้ร่างกายสดชื่นก่อนจะออกไปทำงาน ทุกครั้งที่เลโอเข้ามาในสวนเขาจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากนั่งนิ่งๆ จิบกาแฟอย่างเดียวเพื่อผ่อนคลายร่างกายและสมอง หลังจากหัวหน้าแม่บ้านเดินออกไปจากสวนได้สักพักมาโก้ลูกน้องคนสนิทของเลโอก็เดินเข้ามาหาเขา ทำเอาเลโอถึงกับคิ้วขมวดเพราะวันนี้ในช่วงเช้าช่างดูวุ่นวายลูกน้องเดินเข้ามาหาเขาบ่อยเกินไป
“มีอะไรอีก”
เลโอถามมาโก้ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่อโดนก่อกวนความสงบในช่วงเช้าของเขา
“ขอโทษครับนายท่าน พอดีคุณวาชิโทรมาครับ”
มาโก้พูดขึ้นอย่างสุภาพแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เลโอ เพราะวาชิรู้ว่าในเวลานี้เลโอจะเอาโทรศัพท์ไว้ที่ห้องเพราะไม่ต้องการให้มีอะไรมาก่อกวนเวลาพักผ่อนของเขา เมื่อได้ยินคำพูดของมาโก้ เลโอก็รับโทรศัพท์ที่ถือสายของวาชิเพื่อนของเขาอยู่ยกขึ้นหูด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“มึงรู้จักคำว่าเวลาราชการมั้ย คิดอยากโทรมาตอนไหนก็โทรรึไง”
เลโอพูดใส่วาชิด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ โดยไม่คิดจะทักทายเพื่อนเลยแม้แต่น้อย
(ไอ้สัส มึงคิดว่ากูอยากโทรหามึงนักรึไง กูก็อยากพักผ่อนเหมือนกันนั่นล่ะ นี่กูยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ)
“มีอะไร”
เลโอเอ่ยถามวาชิด้วยความสงสัยเพราะเมื่อคืนวาชิไปส่งสินค้าให้คู่ค้ารายใหม่ในเวลาที่เขาไปส่งสินค้าอีกที่
(เมื่อคืนโดนไอ้พวกลูกค้าหลอกไปฆ่า จริงๆ มันก็ไม่ได้เก่งอะไรมากแต่กูอยากกวาดล้างพวกมันไม่ให้เหลือซากก็เลยลากยาวมาจนถึงเช้า แต่พอสาวไส้พวกมันมาเรื่อยๆ กลายเป็นว่าเป้าหมายพวกมันไม่ใช่กูตั้งแต่แรกแต่เป็นมึง กูเจอหลักฐานที่พวกมันติดต่อกับไอ้เดเนียลและ พวกมันก็มีเอกสารประวัติของมึงแค่คนเดียว นั่นแปลว่าพวกมันตั้งใจจะเล่นงานมึง)
วาชิตอบเลโอด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งเลโอเองก็ยังทำหน้านิ่งไม่ได้รู้สึกตกใจแต่แค่แปลกใจที่ช่วงนี้เดเนียลเริ่มโจมตีเขาบ่อยผิดปกติราวกับมีเหตุผลบางอย่างแอบแฝงอยู่
(มึงจะเอาไง จะไปจัดการไอ้เดเนียลเลยมั้ย กูจะได้เตรียมคน)
วาชิถามเลโอต่อเมื่อเห็นปลายสายเงียบไม่พูดอะไร
“ยังไม่ถึงเวลา ช่วงนี้มันก่อกวนกูหนักผิดปกติ กูต้องรู้ก่อนว่ามันมีเหตุผลอะไรถึงได้เร่งจะฆ่ากู มึงไปพักเถอะ เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”
(อืม ตามใจมึง กูวางล่ะ)
พูดจบวาชิก็วางสายไปทันที ส่วนเลโอก็ได้แต่นั่งใช้ความคิดประเมินความเป็นไปได้ว่าเหตุผลที่เดเนียลเคลื่อนไหวผิดจากปกติมีแรงจูงใจจากอะไรบ้าง เลโอจะมีนิสัยแตกต่างจากไทเกอร์สิ้นเชิงเพราะไทเกอร์นั้นจะเน้นการสู้ซึ่งๆ หน้าแต่เลโอจะทำอะไรมักจะวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อให้ฝั่งตัวเองเสียหายน้อยที่สุด ซึ่งในบางครั้งเขาแทบไม่ต้องใช้แรงก็ล้มศัตรูได้แล้ว ขณะที่เลโอกำลังนั่งใช้ความคิดอยู่เงียบๆ ก็ต้องชะงักหันไปทางกำแพงเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ อยู่ด้านนอก เลโอจึงลุกขึ้นเดินไปใกล้กำแพงจุดที่ได้ยินเสียงแปลกๆ
“เฮ้ย! คุณระวัง อ๊ะ! อุ๊บ!”
ขณะที่เลโอกำลังพยายามฟังเสียงว่ามีคนบุกรุกเข้ามารึเปล่าก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงกระโดดลงมาจากกำแพงตรงจุดที่เขาอยู่พอดีจนเลโอเซหงายหลังนอนลงพื้นโดยที่มีร่างบางนอนทับเขาอยู่และที่ทำให้เลโอตกใจมากกว่าเดิมก็คือปากของเธอดันมาประกบกับปากของเขาพอดิบพอดี
- Writer
