เด็กดื้อของนายมาเฟียผู้เย็นชา (เพลิงราชสีห์)

“หวัดดีเพื่อนรัก” ไทเกอร์พูดทักทายทันทีเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้ว จนเลโอที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ถึงกับเงยหน้ามองไทเกอร์ด้วยสายตาเรียบนิ่งเอือมระอากับความไม่มีมารยาทของเพื่อน “มารยาทในการเข้าห้องคนอื่นของมึงไม่เคยมีจริงๆ หัดเคาะประตูบ้างไอ้เกอร์” เลโอบ่นให้ไทเกอร์อย่างเอือมระอาเพราะไทเกอร์มาหาเขาทีไรไม่เคยเคาะประตูห้องก่อนเลยสักครั้ง “มึงก็ขยันบ่นให้กูจัง มาทีไรก็บ่นตลอด มึงควรชินกับนิสัยกูได้แล้วนะ บ่นเหมือนคนแก่ไปได้ อีกอย่างมึงก็เคยเข้าห้องกูโดยไม่เคาะประตูเหมือนกันนั่นล่ะ ขัดจังหวะเลิฟซีนกูกับเมียด้วย” ไทเกอร์พูดใส่เลโออย่างกวนๆ จากนั้นก็นั่งลงยังเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานที่เลโอนั่งอยู่ “กูไม่เคยทำ มีแต่ไอ้ริวกับไอ้ชิที่ทำ กูแค่เดินตามพวกมันไปแค่นั้น มึงไม่น่ารอดชีวิตมาจริงๆ มาหากูทำไม หายดีแล้วรึไงถึงได้มากวนประสาทกูถึงที่นี่” เลโอพูดใส่ไทเกอร์กลับเพราะทุกครั้งที่พวกเขาไปหาใครคนใดคนหนึ่งมักจะไม่เคาะประตูก่อนตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนไปหาริวจิก็เป็นไทเกอร์เปิดประตู ตอนไปหาไทเกอร์ก็เป็นวาชิเปิดประตูส่วนเลโอมักจะเป็นผู้เดินตามหลังและไม่เคยเปิดประตูโดยไม่เคาะก่อนทุกครั้ง หลังจากตอบไทเกอร์แล้วเลโอก็เอ่ยถามถามไทเกอร์เสียงเรียบ เพราะไทเกอร์เพื่อนของเขาพึ่งรอดชีวิตเสี่ยงตายจากการสู้กับศัตรูมาและแผลก็ยังไม่หายดีซึ่งเลโอ ริวจิและวาชิลงความเห็นให้ไทเกอร์พักรักษาตัวให้หายดีก่อน ส่วนเรื่องงานพวกเขาทั้งสามคนจะทำแทนเอง “กูไม่ได้ตั้งใจจะมาหามึงหรอก กูมาหาเมียกูแต่เมียกูดันไล่ให้ไปไกลๆ เฮ้อ! คนอุตส่าห์คิดถึงรีบมากอดถึงที่แต่เมียดันไม่เข้าใจซะงั้น” ไทเกอร์ตอบเลโอไปตามตรงด้วยน้ำเสียงชิวๆ เพราะเขาแค่อยากแวะมาอ้อนไอโกะภรรยาสุดที่รักของเขาที่เปิดร้านอาหารอยู่ในห้างของเลโอเพื่อนของเขาแต่เพราะเอาแต่ไปเกาะแกะเธอ ไอโกะจึงไล่ออกจากร้านเพราะเธอทำงานไม่ได้ ไทเกอร์จึงยอมออกจากร้านด้วยสีหน้าหงอยๆ ถึงจะไม่อยากทำก็ต้องทำเพราะไม่อยากขัดใจเมียที่กำลังท้องอ่อนๆ อยู่ “หึ สมน้ำหน้า คนเค้ากำลังทำงานมึงก็ไปกวน” เลโอพูดตอกย้ำไทเกอร์อย่างกวนๆ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ “ยังจะมาซ้ำเติมกูอีกไอ้สัส เฮ้ออ! ทำไมเมียกูไม่เหมือนเมียไอ้ริววะ เมียไอ้ริวก็ท้องยังอ้อนไอ้ริวซะหวานแหวว ทำไมเมียกูยิ่งท้องยิ่งดุ มาทั้งเสียงทั้งมือเลย” ไทเกอร์พูดตัดพ้อขึ้นเพราะขนาดไอโกะบอกว่ารักเขาแล้วแต่เธอก็ยังคงความดุดันไว้เหมือนเดิม ไม่มีความหวานเลยแม้แต่น้อย “เมียมึงก็ดุแบบนั้นเป็นเรื่องปกติ มึงจะมาตัดพ้อทำไม ถ้าจะมาคุยเรื่องไร้สาระก็ไสหัวกลับบ้านไปนอนพัก กูต้องใช้สมาธิทำงาน” เลโอไล่ไทเกอร์เสียงเรียบเมื่อไทเกอร์กำลังทำให้เขาเสียเวลาในการทำงาน “ไอ้สัส มึงจะบ้างานไปถึงไหน หัดรีแลคบ้างสิวะ หรือไม่ก็หาเมียมาทำให้ผ่อนคลาย จะได้ไม่ตึงเครียดเรื่องงานมากเกินไป” ไทเกอร์แนะนำเลโอด้วยท่าทางชิวๆ เพราะอยากให้เลโอได้ผ่อนคลายบ้าง “มีเมียแล้วเสียหมาเหมือนมึงกับไอ้ริวกูไม่เอาหรอก อีกอย่างการผ่อนคลายของกูคือการทำงานให้สำเร็จ ไสหัวกลับบ้านมึงไปได้แล้ว กูรำคาญ” “เออๆ กลับก็ได้วะ กูจะคอยดูว่ามึงจะอยู่กับงานแบบนี้ไปตลอดโดยไม่มีเมียมั้ย ขอให้มึงเจอเมียดื้อๆ ป่วนๆ จนมึงไม่มีสมาธิทำงานแล้วไปจดจ่อคิดถึงแต่เมียคนนั้นของมึง ฮ่าๆ” “ไอ้สัส” พูดจบไทเกอร์ก็เดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อพูดแกล้งเลโอได้จนเลโอได้แต่ด่าไทเกอร์กลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ ได้แต่ถอนหายใจเพื่อระงับอารมณ์ตัวเองแล้วหันมาสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ขออนุญาตครับนายท่าน” ขณะที่เลโอกำลังทำงานอยู่ก็มีเสียงเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามานั่นก็คือมาโก้ลูกน้องคนสนิทของเขานั่นเอง “สินค้าพร้อมรึยัง” เลโอเอ่ยถามมาโก้เสียงเรียบเพราะเขาสั่งให้ลูกน้องไปช่วยริวจิเช็คสินค้าก่อนจะส่งคืนนี้เนื่องจากไทเกอร์ที่มีหน้าที่ตรวจสินค้าก่อนส่งกำลังพักฟื้นร่างกายในช่วงนี้ เลโอจึงส่งมาโก้คนสนิทของเขาไปช่วยริวจิในช่วงนี้ “พร้อมแล้วครับนายท่าน” มาโก้ตอบเลโอผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงสุภาพ “อืมม ไปเตรียมรถอีกสิบนาทีฉันจะไปโกดัง” เลโอเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบ “ครับนายท่าน” มาโก้ขานตอบเลโอจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนาย ส่วนเลโอก็ทำงานตรงหน้าต่อด้วยสีหน้านิ่งขรึม เลโอ แมคอาเธอร์ ผู้นำแห่งแก๊งเพลิงราชสีห์หนึ่งในสี่แก๊งผู้อำนาจสูงสุดในประเทศนั่นคือชื่อเต็มของเขา เลโอเป็นลูกครึ่งไทย อังกฤษ พ่อของเลโอคือลาสตินหัวหน้าแก๊งเพลิงราชสีห์คนก่อนและแม่คือนิสาสาวชาวไทยที่คว้าหัวใจหัวหน้าแก๊งเพลิงราชสีห์อย่างลาสตินจนให้กำเนิดเลโอและน้องชายของเขาออกมา ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งเอเชียยุโรป เลโอจึงมีรูปร่างใหญ่สูงโปร่งถึงร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรแถมหุ่นยังเต็มไปด้วยมัดกล้ามตามประสาคนชอบออกกำลังกายและมีหน้าตาที่หล่อเหลาไม่แพ้เพื่อนทั้งสามคนของเขาจนสาวๆ หลายคนต่างหมายปองแต่กลับต้องกินแห้วเพราะเลโอไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาได้เลยสักคน ด้วยนิสัยที่นิ่ง เย็นชาและจริงจังกับงาน เขาจึงไม่สนใจเรื่องชู้สาวเลยแม้แต่น้อยบวกกับตำแหน่งที่ตัวเองยืนอยู่มักเสี่ยงอันตรายพร้อมจะตายได้ตลอดเวลาจึงไม่คิดจะดึงใครมาผูกพันด้วย เบื้องหน้าของเขาคือเจ้าของห้างดังที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ส่วนเบื้องหลังคือมาเฟียผลิตอาวุธส่งออกให้กับประเทศเพื่อนบ้านที่ทำร่วมกันกับริวจิ ไทเกอร์และวาชิเพื่อนของเขา เมื่อทำงานเสร็จแล้วซึ่งเป็นเวลาสิบนาทีตามที่สั่งลูกน้องไว้ ร่างสูงก็ลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไปทันที เลโอมักจะเดินมาขึ้นรถยังที่จอดรถเพราะไม่อยากให้เป็นจุดสนใจ เมื่อขึ้นรถมาแล้วมาโก้ก็ขับรถพาเลโอไปโกดังทันทีใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโกดัง เลโอจึงเดินมายังรถที่ขนอาวุธเตรียมไปส่งวันนี้เพื่อมาตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้งก็เห็นวาชิกำลังยืนตรวจอาวุธอยู่ เลโอจึงเดินไปหาวาชิทันที “เรียบร้อยดีมั้ย” เลโอถามวาชิเสียงเรียบ “อืม เรียบร้อยดี วันนี้ให้กูไปส่งของลูกค้ารายนี้เถอะ ส่วนมึงไปส่งอีกที่” “ทำไม?” เลโอหันไปถามวาชิด้วยความสงสัย เพราะปกติวาชิไม่เคยจะแย่งงานเขาแบบนี้ “ลูกค้าที่มึงจะไปส่งของมันเคยเป็นคู่ค้าของไอ้เดเนียลอริของมึงซึ่งกูไม่แน่ใจว่ามันจะเล่นแง่กับเรารึเปล่า กูพึ่งรู้หลังจากดีลงานกับพวกมันแล้ว กูพลาดเองกูต้องรับผิดชอบ” วาชิบอกเลโอไปตามตรงเพราะงานนี้เขาเป็นคนคุยงานกับลูกค้าใหม่คนนี้ซึ่งเขาพลาดที่ค้นประวัติลูกค้าคนนี้ไม่ละเอียด “ไม่เป็นไร กูไปเอง ถ้ามันเล่นตุกติกก็แค่สั่งสอนมันแค่นั้น มึงไปส่งของอีกที่ก็ระวังด้วย อย่าประมาท” เลโอปฏิเสธวาชิเสียงเรียบไม่ได้โกรธวาชิเลยแม้แต่น้อย “อืม มึงก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน” วาชิพูดขึ้นเสียงเรียบ เมื่อเลโอยืนกรานว่าจะไปส่งของเองเขาก็ไม่คิดจะขัดอะไร เพราะมั่นใจในฝีมือของเพื่อนตัวเอง “อืม” เมื่อคุยกันเสร็จวาชิก็เดินไปทันที ส่วนเลโอก็ตรวจเช็คสินค้าอีกครั้งเพื่อไม่ให้ผิดพลาด พอถึงเวลานัดส่งสินค้าเลโอและลูกน้องหลายสิบคนก็ออกจากโกดังไปยังจุดนัดส่งสินค้าซึ่งเป็นเวลาเที่ยงคืนตามเวลาที่นัดกันไว้ซึ่งเลโอไปถึงก่อนลูกค้า “นายท่านครับ เลยเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้วครับ” มาโก้พูดขึ้นทันทีเมื่อพวกเขามารอลูกค้านานถึงสิบห้านาทีทำเอาเลโอผู้ที่มีนิสัยตรงต่อเวลาถึงกับขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็พยายามอดทนจนกว่าจะถึงขีดจำกัดของเขา “อีกห้านาที ถ้ามันยังไม่มาเราจะกลับทันทีแล้วค่อยไปคิดบัญชีมันทีหลัง” เลโอสั่งมาโก้เสียงเรียบ ใบหน้ายังนิ่งเฉยไม่แสดงท่าทีโมโหออกมาเลยแม้แต่น้อย เพราะในบรรดาทั้งสี่คนเลโอคือคนที่ใจเย็นและมีความอดทนสูงมากกว่าเพื่อนทั้งสาม เขาจึงเป็นผู้วางแผนต่างๆ ให้เพื่อนได้เป็นอย่างดี “ครับนายท่าน” มาโก้ขานรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วยืนรออยู่ข้างๆ เลโอซึ่งผ่านไปอีกสามนาทีเสี่ยสมชัยลูกค้าที่นัดไว้ก็มา “โอ้! ไม่คิดว่าจะยังรออยู่ ขอโทษด้วยนะครับที่มาช้า พอดีติดธุระต้องง้อเมียนิดหน่อย” เสี่ยสมชัยพูดใส่เลโออย่างกวนๆ เพราะเป้าหมายของเขาวันนี้แค่มาก่อนกวนเลโอตามคำยุยงของเดเนียลคู่ค้าคนสำคัญของเขาเท่านั้น “หึ ก็ถือว่าอยู่ในเวลาที่ผมตั้งไว้ รีบจบงานเถอะ พอดีเวลาผมมีค่า ไม่ได้มีเวลามาทำเรื่องไร้สาระสักเท่าไหร่” เลโอตอบกลับเสี่ยสมชัยด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนเสี่ยสมชัยได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความโมโหเมื่อโดนเลโอใช้คำพูดเหน็บแนมสวนกลับ แต่ก็ปั้นหน้ายิ้มกวนๆ ใส่เลโอ “ฮ่าๆ สมคำล่ำลือจริงๆ ว่าผู้นำแก๊งเพลิงราชสีห์ช่างเป็นคนจริงจังเรื่องงานตลอดเวลา ก็ได้ครับ เพื่อไม่ให้คุณเลโอผู้ยิ่งใหญ่เสียเวลา เรามาจบงานกัน เฮ้ย! จัดการ” ปัง ปัง ปัง เมื่อเสี่ยสมชัยพูดจบก็มีเสียงปืนดังขึ้นเพราะเขาให้สัญญาณลูกน้องเพื่อจะยิงเลโอแต่เสี่ยสมชัยก็ต้องตกใจ เพราะเสียงปืนที่กระหน่ำยิงไม่ใช่ฝั่งของเขาแต่เป็นฝั่งลูกน้องของเลโอที่ชิ่งยิงฝั่งเสี่ยสมชัยจนลูกน้องตายหมดเหลือแค่เสี่ยสมชัยคนเดียวเท่านั้นโดยที่เลโอเองยังไม่ได้ชักปืนออกจากเอวเลยด้วยซ้ำแถมยังยืนนิ่งมองอีกฝ่ายตายด้วยสายตาเย็นชาไม่ได้ตกใจว่าจะโดนลอบฆ่าเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเสี่ยสมชัย เลโอก็เดินไปหาจนเสี่ยสมชัยถึงกับขาอ่อนนั่งลงที่พื้นด้วยสีหน้าตกใจ “หึ สีหน้าดูไม่ได้เลยนะ คิดว่าฉันรอแกเพราะต้องการง้อลูกค้าอย่างแกรึไง ฉันรอเพราะจะฆ่าแกต่างหากล่ะ เวลาฉันมีค่าเพราะฉะนั้นใช้ชีวิตแกแลกกับเวลาที่ฉันเสียไปแล้วกัน” ปัง พูดจบเลโอก็เหนี่ยวไกปืนใส่หัวเสี่ยสมชัยนัดเดียวจนตายคาที่ “มันพกเงินมาจริงครับนายท่าน แต่ไม่ได้ครบตามที่คุยกันไว้ครับ” มาโก้รายงานเจ้านายทันทีเพราะเลโอสั่งไว้ก่อนหน้าแล้วว่าให้ตรวจเช็คเงินที่อีกฝ่ายเอามา “อืม ก็ถือว่าไม่ได้ขาดทุน กลับโกดัง” พูดจบเลโอก็เดินไปขึ้นรถทันที ปากหนายกยิ้มอย่างชอบใจเพราะวันนี้เป้าหมายเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ เพราะเลโอตั้งใจจะจัดการเสี่ยสมชัยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว