ทิวเขารีบถอดเสื้อสูทคลุมที่ร่างเล็กเอาไว้อย่างห่วงใย เขาขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน
“รุ้ง!” อรอุมาวิ่งตามเข้ามาถลาไปที่ร่างเล็ก มือบางสั่นเทิ้มอย่างโกรธแค้น สายตาคมกริบมองไปที่ราเชน
“รุ้ง! อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮึก!” อรอุมาประคองร่างเล็กลุกขึ้นมานอนซบที่ไหล่ เช็ดน้ำตาที่ยังไหลรินลงมาขาดสาย
“ไอ้สัดเชน! กูไม่เอามึงไว้แน่ มึงมันเลวกว่าหมา! สันดาน! ไอ้เชี่ย! ไอ้เลวบัดซบ! มึงมันเลวไม่มีที่ติ!”
“อย่ามาโทษผม! รุ้งไม่ยอมช่วยผมสักอย่าง วันนี้ผมมาคุยด้วยดี ๆ ให้ช่วยเรื่องเงินทุนหมุนเวียน สัด! กลับมาด่าผม พูดจาไม่ดีกับผม ใครจะทนไหว”
“สมน้ำหน้า…สัดเอ๊ย! มึงยังหน้าด้านหน้าทนมาขอให้เขาช่วยมึง! ไปหาอีลิซ่าเมียน้อยมึงสิ! ไปหาอีนั่น! ให้มันช่วยสิ!ในเมื่อมึงเลวเอาอีนั่นมาเป็นชู้ก็ควรกลับไปอยู่ด้วยกัน!จะมาทำร้ายรุ้งทำไม มึงนี่ทั้งเลว ทั้งบ้าไปแล้วแน่”
อรอุมาด่าราเชนไม่หยุด ส่วนราเชนก็จ้องหน้าทิวเขาก่อนจะถามออก
