Daddy จ๋าหนูมาแล้ว

“ว้าววววว ไส้กรอกของโปรดหนู” เสียงที่มาพร้อมกับดวงตาเบิกกว้าง ของเด็กหญิงตัวกลมผิวขาวอมชมพูวัยสี่ขวบกว่าทำให้มารดาอดส่ายหน้าไม่ได้ ทำไมลูกสาวตัวแสบของเธอถึงชอบไส้กรอกมากมายขนาดนี้ อยู่ๆ ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ลอยเข้ามาในหัว คงเหมือนพ่อเขาแหละ นอกจากใบหน้าแล้วนิสัยการกินก็ยังเหมือนกันยิ่งกว่าฝาแฝด “เพราะลูกหมูเป็นเด็กดี แม่หมูก็เลยซื้อมาฝาก” คุณแม่ยิ้มหวานให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งจ้องไส้กรอกในถุงตาแป๋วพลางเลียริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงแสดงถึงความอยากกิน ‘ไส้กรอกจ๋าอีกนิดเดียวก็จะลงไปอยู่ในท้องของพี่เอ็นดูแล้ว’ เด็กหญิงตัวกลมคิดในใจก่อนจะเงยหน้ามาฉอเลาะมารดาต่อเผื่อวันข้างหน้าจะได้กินเจ้าไส้กรอกของโปรดอีก “ลูกหมูจะเป็นเด็กดีทุกวันเลยค่าแม่หมูขา” เด็กอยู่เป็นฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันน้ำนมซี่เล็กเรียงสวยราวกับเมล็ดข้าวโพด แม่หนูน้อยแทนตัวเองว่า ‘ลูกหมู’ เพราะมารดาชอบเรียกแบบนั้น แล้วแทนแม่ของตัวเองว่า ‘แม่หมู’ สองแม่ลูกกลายเป็นครอบครัวหมู ขาดแต่พ่อหมูเท่านั้น “แน่ใจนะคะ แต่แม่หมูซื้อมาให้หนูกินทุกวันไม่ได้หรอก” เส้นด้ายลูบหัวลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยความเอ็นดู ใจจริงก็ไม่อยากให้ลูกสาวกินไส้กรอกแต่เธอสัญญากับลูกเอาไว้ ถ้าเป็นเด็กดีช่วยแม่ทำงานบ้าน ไม่ดื้อไม่ซนจะซื้อของโปรดมาให้กิน “ทำไมล่ะคะแม่หมูขา เด็กดีก็ต้องได้รางวัลสิ” ยัยหนูหน้าตาบู้บี้เอาเรื่อง แขนป้อมๆ กอดอกพลางจ้องมองมารดาอย่างไม่สบอารมณ์ ก็ลูกหมูเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายสมควรแก่การได้รางวัลแล้วทำไมแม่หมูถึงไม่ยอมซื้อมาให้ล่ะ “ก็เพราะไส้กรอกเป็นอาหารไม่มีประโยชน์” คุณแม่พยายามอธิบายด้วยเหตุผลและใจเย็น “เซ็งเลยอะ ทำไงดี ลูกหมูอยากกินทุกวัน” เด็กน้อยมองของชอบในถุงพลาสติกตาละห้อย “...” เส้นด้ายไม่ตอบลูกสาวเพราะอยากรู้ว่าเด็กฉลาดเกินวัยจะทำอย่างไร แม่หนูน้อยเอ็นดูเอามือขึ้นมาเคาะหัวพลางใช้ความคิด สีหน้าเคร่งเครียดราวกับผู้ใหญ่ก็ไม่ปานทำให้มารดาต้องกลั้นขำไว้สุดฤทธิ์ นี่มันเด็กสี่ขวบกว่าจริงไหมทำไมฉลาดเกินวัยขนาดนี้ “อะฮ่า คิดออกแล้วค่า ป้าหมอขา ป้าหมอคนสวย” เด็กน้อยพุงกลมยืนอยู่สักพักก็คิดออกจึงวิ่งไปหาเพื่อนของมารดาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ วันนี้คุณหมอพิมพ์พายเลิกงานเร็วเลยมาเยี่ยมสองแม่ลูกที่คอนโดของเส้นด้าย เธอถือของกินมาฝากหลานสาวมากมายแต่ยัยหนูกลับไม่สนใจเอาแต่จ้องไส้กรอกของโปรด “จ๋าน้องเอ็นดู เรียกป้าหมอเสียงหวานแบบนี้มีอะไรเอ่ย” คุณหมอคนสวยย่อตัวลงนั่งยองๆ เพื่อให้คุยกับหลานสาวได้ถนัด ลูกเพื่อนก็เหมือนลูกเรา มือเรียวลูบหัวหลานรักอย่างอ่อนโยนในขณะรอฟังคำตอบ เธอรู้แหละน้องเอ็นดูมาพะเน้าพะนอแบบนี้ต้องอยากได้อะไรบางอย่างแน่นอน “หนูอยากกินไส้กรอกทุกวัน ป้าหมอคนสวยซื้อมาให้หน่อยได้ไหมคะ” อ้อนเสียงหวานพลางกะพริบตาปริบๆ เพื่อให้ป้าหมอใจอ่อนแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล “ไม่ได้ค่ะลูก ไส้กรอกเป็นอาหารไม่มีประโยชน์ ถ้ากินบ่อย เจ้าแมลงตัวอ้วนจะมาหาหนู แล้วมันจะเข้าไปในท้องของหนู จากนั้นก็กินตับไตไส้พุง น่ากลัวมากกกกก” คุณหมอลากเสียงยาวพลางแสดงสีหน้าสยดสยองยามที่หันไปมองไส้กรอกในถุงทำให้เด็กแสบเริ่มลังเล “จริงเหรอคะ ป้าหมอไม่ได้โกหกหนูใช่ไหม” สมกับเป็นเด็กฉลาดไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่พูดแล้วจะเชื่อเลย แม่หนูน้อยมีการคิดวิเคราะห์หรี่ตาจับผิดเผื่อคุณป้าหมอโกหก “จริงสิคะ ป้าหมอเห็นมากับตาตัวเอง” รางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมต้องเข้าคุณป้าหมอแล้วไหม สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาอย่างกับมืออาชีพทำให้หลานสาวเชื่อได้ “งื้อออออ หนูไม่กินแล้ว แม่หมูขาเอาไปทิ้งเลย” เด็กน้อยชี้ไปที่ไส้กรอกก่อนจะสั่งมารดาให้เอาไปทิ้งถังขยะ ในหัวจินตนาการถึงเจ้าแมลงน่ากลัวที่เดินไต่กันยั้วเยี้ยอยู่ในท้องตามที่ป้าหมอบอก “จัดไปค่ะลูกสาว” นี่แหละสิ่งที่แม่รอคอย มุมปากยกยิ้มด้วยความดีใจที่ลูกบอกให้ทิ้งของโปรด “ทิ้งเลย ป้าหมอเห็นเหมือนมีแมลงออกมาแล้ว” คุณหมอยังโสดแกล้งดีดดิ้นทำหน้าสยดสยองอีกครั้ง เหมือนเห็นแมลงตัวร้ายในถุงพลาสติกจริง เพราะการตีบทแตกของคุณป้าทำให้แม่หนูน้อยร้องกรี๊ด เชื่อสนิทใจว่าป้าหมอเห็นจริง “กรี๊ดดดดด แม่หมูเอาไปทิ้งเลยค่า” เส้นด้ายสบตาเพื่อนรักอย่างขอบคุณก่อนจะจัดการเอาไส้กรอกทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ลังเล เด็กน้อยที่ยืนกอดแขนคุณป้าหมอแน่นชะโงกหน้ามองด้วยความตื่นเต้น กลัวเจ้าแมลงตัวร้ายจะออกมาจากถุง ใบหน้ากลมมีรอยยิ้มประดับหลังจากอาหารถูกทิ้งสำเร็จ “จัดการเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวแม่มีเรื่องจะคุยกับป้าหมอ ลูกหมูไปเล่นคนเดียวก่อนนะคะ” “ลูกหมูฟังด้วยไม่ได้เหรอคะแม่หมู” “ไม่ได้ค่ะ เรื่องของผู้ใหญ่ เอ๊ ใครน้าบอกแม่ว่าจะวาดรูป ระบายสีแล้วเอาไปให้น้องมาตินดู แม่ยังไม่เห็นหนูทำเลยนะคะ” เจ้าลูกหมูตัวแสบลืมเรื่องสำคัญไปเลย มาตินคือเพื่อนสนิท เธอชอบเขา และเขาก็ชอบเธอ สองคนเรียนห้องเดียวกัน เล่นด้วยกัน มีอะไรก็จะแบ่งปันกันเสมอ เวลาใครถามว่าน้องเอ็นดูมีแฟนหรือยังลูก เธอจะตอบด้วยน้ำเสียงชัดแจ๋วว่ามีแล้วชื่อมาติน มารดาถึงกับส่ายหัวไม่รู้ได้เชื้อไวไฟมาจากใคร ตัวแค่นี้มีแฟนแล้วสมกับเป็นเด็กยุคใหม่ “อุ๊ย ช่ายยยยย ลูกหมูลืมเลยค่า แม่หมูฉลาดจัง จุ๊บหน่อย” มารดาอมยิ้มด้วยความเอ็นดูในความพูดเก่งของลูกสาว คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเอียงหน้าให้ลูกสาวหอมแก้ม ก่อนที่หนูน้อยตัวป่วนจะวิ่งไปทางมุมของเล่นแล้วจดจ่ออยู่กับการระบายสีเพื่อเอาไปอวดมาตินสุดหล่อ “ลูกสาวแก ฉลาดจริงๆ เส้นด้าย ยัยหนูเอ็นดูพัฒนาการดีกว่าเด็กวัยเดียวกันเยอะมาก” คุณป้าหมอชมจากใจในฐานะเป็นหมอเด็ก หลานสาวคือที่สุดของรุ่นเลย เด็กอะไรจะฉลาดรู้เรื่องไปเสียหมด ถ้ามีลูกเธอก็อยากได้แบบนี้เหมือนกัน ติดตรงที่ตอนนี้ต้องหาสามีก่อนเป็นอันดับแรก “พัฒนาการดีหรือว่าแก่แดดก็ไม่รู้ พูดได้ทั้งวัน ถามได้ทุกเรื่อง บางครั้งแม่อย่างฉันก็ไม่รู้จะหาคำตอบมาจากไหน” คิดแล้วก็ปวดหัวเมื่อนึกถึงเรื่องที่ลูกสาวถาม แม่หมูขา ลูกหมูเข้าไปอยู่ในพุงแม่หมูได้ยังไง แม่หมูกินลูกหมูเหรอ แล้วแม่จะหาคำตอบมาจากไหนสุดท้ายจึงหลอกล่อตัวแสบด้วยเรื่องของกิน “ลูกฉลาดก็ดีแล้ว ว่าแต่ตกลงพรุ่งนี้แกจะให้ฉันดูแลน้องเอ็นดูใช่ไหม” คุณหมอเด็กอมยิ้มก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่บ่อยนักที่เพื่อนจะฝากลูกให้คนอื่นดูแล “ใช่ โรงเรียนปิดยาว เปิดอีกทีอาทิตย์หน้า ฉันไม่อยากพาลูกไปที่บ้านนั้น ไม่อยากให้ลูกได้ยินเสียงหมาเห่าหมาหอน” แววตาของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแสดงออกถึงความรำคาญยามที่คิดถึงบ้านของตนเอง สำหรับคนอื่นบ้านอาจเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุด แต่บ้านเธอไม่ใช่อย่างนั้น “ไม่ต้องห่วงหรอก พรุ่งนี้ฉันมีเคลียร์งานที่โรงพยาบาลนิดหน่อย พาน้องเอ็นดูไปได้” คุณหมอลูบมือเพื่อนรักด้วยความเห็นใจ เส้นด้ายเติบโตมาในบ้านที่พ่อมีเมียหลายคน ปัญหาเรื่องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นย่อมมีให้เห็นบ่อย กลับไปคราวนี้ไม่รู้เพื่อนรักจะต้องเจอกับอะไรบ้าง “ฉันไปไม่นานหรอก เดี๋ยวจัดการเรื่องที่บ้านนั้นเสร็จ ฉันจะไปรับลูกที่โรงพยาบาลเลย” ใช่ว่าอยากไปเสียหน่อยแต่เพราะพ่อป่วยหนักเธอจำเป็นต้องไปเยี่ยม ใครเขาอยากไปเหยียบบ้านที่มีแต่คำด่าทอต่อว่าเธอกับแม่เสียๆ หายๆ บ้าง โชคดีแล้วที่แม่ของเธอจากไปหลายปีจะได้ไม่ต้องมารับรู้หรือได้ยินปัญหาไร้สาระอีก “ได้เอาที่แกสะดวก ตอนนี้ยัยหนูยังถามเรื่องพ่ออยู่อีกไหม” “ถามตลอดแหละ ฉันก็ตอบเหมือนเดิม เอาไว้ถึงเวลาก่อนค่อยว่ากัน” “แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลา ยัยหนูโตขึ้นทุกวัน อีกหน่อยต้องถามมากกว่านี้แน่ คนอื่นมีพ่อไปส่งที่โรงเรียนแล้วทำไมตัวเองไม่มี” “ฉันรอจัดการเรื่องบ้านนั้นให้เสร็จก่อน” “เอาเถอะ จะทำอะไรก็คิดถึงยัยหนูให้มากๆ นะฉันสงสารหลาน เด็กไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย อีกอย่างน้องเอ็นดูมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าพ่อของแกคือใคร” คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปมองลูกสาวแสนน่ารัก ที่มีใบหน้าเหมือนอดีตสามีราวกับฝาแฝดด้วยความลำบากใจ เมื่อถึงเวลาที่ต้องพาลูกกลับไปหาผู้ชายคนนั้น เขาจะยอมรับน้องเอ็นดูเป็นลูกไหม แต่จะไม่ยอมรับก็คงยากในเมื่อดีเอ็นเอแปะอยู่บนใบหน้าเสียขนาดนี้ “ฉันไม่เข้าใจเลยพาย ทำไมลูกที่ฉันอุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือนถึงมีแค่จิ๊มิกับนมที่เหมือนฉัน นอกนั้นเหมือนพ่อเขาหมดอย่างกับก๊อบปี้เพสต์” คุณแม่ขมวดคิ้วมุ่นหลังจากมองดูใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาว เก้าเดือนเชียวนะที่เธออุ้มท้อง ทำไมลูกรักถึงมีใบหน้าคล้ายอดีตสามีราวกับพิมพ์ออกมาจากบล็อกเดียวกัน ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีทายาท ไม่ยุติธรรมเลย หรือว่าเพราะเธอหน้าตาไม่ค่อยสวย สวรรค์เลยลำเอียงให้น้องเอ็นดูหน้าเหมือนพ่อ “เหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่เคยเห็นตัวจริงอดีตสามีแก” คุณหมอถามด้วยความสงสัย “แกลองเซิร์ชหานักธุรกิจชื่อ กวิน มหาทรัพย์ธาดากุล ดูสิ” เส้นด้ายพยักพเยิดให้เพื่อนลองค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต ช่วงหลังมานี้ชายหนุ่มกลายเป็นที่หมายปองของสาวๆ หลังจากธุรกิจประสบความสำเร็จทำกำไรเป็นหมื่นล้าน คุณหมอสาวไม่รอช้าจัดการค้นหาประวัติอดีตสามีของเพื่อนสนิททันที รอไม่นานข้อมูลมากมายก็ปรากฏให้อ่าน รวมถึงรูปภาพในหลากหลายอิริยาบถแต่ไม่มีรูปงานแต่งงานทั้งที่ในข้อมูลเขียนว่าสมรส เส้นด้าย วรกิจทานันท์ หรือมีชื่อสั้นๆ ว่า ด้าย ยิ้มมุมปากเมื่อเพื่อนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ พ่อลูกคู่นี้เหมือนยิ่งกว่าฝาแฝด ตอนเธอแต่งงานคุณหมอพิมพ์พายไปเรียนต่อต่างประเทศจึงไม่ได้อยู่ร่วมยินดี อีกอย่างงานแต่งงานถูกจัดแบบเรียบง่ายมีแค่คนภายในครอบครัวเท่านั้นทำให้น้อยคนที่จะรู้ว่า เส้นด้าย กับ กวิน คือสามีภรรยาที่ถูกต้องตามประเพณีและกฎหมาย