OFLAZ
Çıkıp giden ikilinin arkasından bakarken dişlerimi birbirine geçirdim. Nefret ettiğim bir şey varsa, o da ne yapacağımın bir başkası tarafından söylenmesiydi.
“Bu kızın başına bela olacağını kaçıncı kez söylemem gerekiyor bilmiyorum,” diyen Doğan biraz önce Yavuz denen adamın kalktığı koltuğa oturdu.
“Kapa çeneni!”
Tek kaşını ihtiyatlı bir şekilde yukarı doğru kaldırırken bir ıslık çaldı.
“Bu iş düşündüğümden de bombok bir yere gidiyor.”
Koltuğa yerleşirken asabım bozulmuş bir şekilde yüzüne baktım. “İki kelimenin nesini anlamadın!”
“Ben senin sağ kolunum. Hatta sağ duyun! Çünkü sağ duyunu kaybetmeye başlamış gibi görünüyorsun.”
“Canımı sıkmaya devam edeceksen o kolu kırarım.”
Sonunda biraz ahlaki davranarak benimle uğraşmayı bıraktı ve ağzına fermuar çekiyormuş gibi bir h
