ฟาโรห์ & ชะเอม - 6 (2)
926 Words
ฟาโรห์ & ชะเอม - 6 (2)
“อย่าขัดขืน จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว เข้าใจไหม”
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เอมไปทำอะไรให้”
“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าพี่ต้องการอะไรจากเรา แต่ใสซื่อขนาดนี้ก็ดี พี่ชอบ...” พี่เตโน้มตัวลงมาพูดข้างๆ หู ก่อนจะใช้ลิ้นเลียวนไปรอบ ๆ ฉันได้แต่หลับตาปี๋ด้วยความขยะแขยง ก่อนจะพยายามตั้งสติหาทางเอาตัวรอด ถ้าฉันยังโวยวายอยู่แบบนี้ยิ่งทำให้เขาใช้แรงกับฉันหนักขึ้นมากกว่าเดิม
“ดะ เดี๋ยวค่ะพี่เต ถ้าพี่เตชอบเอมจริง ก็อย่ารุนแรงกับเอมได้ไหมคะ เอมกลัว” ฉันทำเสียงอ้อน ได้ผลเพราะมันทำให้พี่เตหยุดชะงัก
“หมายความว่าเอมจะยอมพี่ดี ๆ”
“ใช่ค่ะ ก็เอมกลัวเจ็บนี่คะ” ฉันฝืนยิ้มให้พี่เต
“พี่เตปล่อยมือเอมก่อนได้ไหม สัญญาว่าเอมไม่หนีแน่นอน” ฉันออกลูกอ้อน ส่วนพี่เตดูเขาลังเลนิดหน่อยแต่พอเห็นฉันทำหน้าอ้อนวอน เขาเลยยอมคลายมือ
พอเห็นเขาอ่อนลงให้ฉัน ฉันเลยแกล้งเป็นฝ่ายเอามือโอบคอพี่เตเอาไว้ แล้วผงกใบหน้าไปหอมแก้มเขาหนึ่งทีแบบฝืนใจที่สุด
“พี่เตช่วยทำเอมเบา ๆ ด้วยนะคะ”
“ได้ครับ พี่จะพาเอมไปถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดเลย” พี่เตเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉันออก ก่อนจะถลกมันออกไปที่ต้นแขน ฉันได้แต่อดทนรอจังหวะที่พี่เตเผลอ ปล่อยให้เขายื่นมือมาบีบเคล้นที่หน้าอก
“นมเอมสวยจัง”
เขาพูดพลางก้มใบหน้ามาซุกไซ้ บอกเลยว่าฉันโคตรขยะแขยงคำพูดเขาเป็นที่สุด แต่คงจะรู้จักคนอย่างชะเอมน้อยไป ฉันหรี่สายตาขึ้นมอง ครั้นได้จังหวะ ก็ใช้โอกาสนั้นออกแรงถีบจนร่างของพี่เตกระเด็นออกไป ใจจริงฉันอยากจะกระทืบซ้ำ แต่เห็นทีคงจะเสียเวลามากกว่านี้ไม่ได้ อย่างน้อยๆ ถ่วงเวลาไว้อีกสักนิดก็ยังดีกว่าปล่อยให้ตัวเองถูกคนโรคจิตอย่างมันข่มขืน
“ย้ยบ้า” พี่เตลุกขึ้น ฉันรีบดึงเสื้อชั้นในที่ร่นออกให้เข้าที่ พร้อม ๆ กับวิ่งหนีไปทางระเบียงที่เปิดอยู่อีกครั้ง ทว่ากลับเป็นจังหวะเดียวกับพี่เตลุกขึ้นแล้ววิ่งตามมา เรายื้อยุดกันที่ประตูตรงระเบียง ส่วนฉันก็ได้แต่หวีดร้องไปด้วย
(Talk - ฟาโรห์)
เกือบสองอาทิตย์ที่ผมไม่ค่อยได้เจอชะเอม เพราะคิดว่าเธอคงมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเลยไม่ได้ให้ความสนใจอีก ถึงแม้ผมจะยังติดใจรสชาติตอนจูบเธอมากก็ตามที
จังหวะที่ผมกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ริมระเบียงพลันสายตามองไปที่ตึกฝั่งตรงข้ามที่เป็นห้องของเธอ แต่ดูเหมือนเธอกำลังยื้อยุดกับใครสักคนตรงประตูบานเลื่อนกระจกตรงทางออกมาระเบียง วินาทีนั้นรู้ได้เลยว่าชะเอมกำลังเจอเรื่องอันตรายอยู่แน่ ๆ ผมไม่รอช้า รีบโยนบุหรี่ทิ้ง รีบจนลืมแม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ที่จะแจ้งเหตุด่วนว่าเบอร์อะไร นาทีนี้คิดเพียงแต่ไปช่วยชะเอมให้เร็วที่สุด
ผมรีบวิ่งลงจากตึก ก่อนไปแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพร้อมกับนิติของคอนโดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผมเห็นกับตามาเมื่อครู่นี้
นิติรีบเข้าไปหากุญแจสำรอง ส่วนผมพอได้มาก็รีบคว้ามาโดยไม่ได้รอเจ้าหน้าที่รปภ. หรือแม้แต่นิติที่กำลังหันโทรไปแจ้งตำรวจ
ผมกดลิฟต์ก่อนจะวิ่งหาห้องของนักศึกษารุ่นน้องอย่างไม่คิดชีวิต ไม่รอใครทั้งนั้น เมื่อมาถึงที่บริเวณหน้าห้องของชะเอมแล้ว ผมก็ไขกุญแจเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด
ชะเอมถูกมันลากกลับมาบนเตียง เสื้อขาวนักศึกษาของเธอถูกมันกระชากออกจนเกือบขาดแต่ยังคงติดคาไว้อยู่บนบ่า และมันกำลังจะถอดกางเกงยีนของมันอยู่พอดี ส่วนกระโปรงนักศึกษาของเอมยังไม่ถูกถอดออก ทำให้ผมรู้ว่ามันยังล่วงเกินเธอไม่สำเร็จ
“ไอ้เหี้ย!” ผมปรี่เข้าไปกระชากขอเสื้อมัน แล้วสวดหมัดไปบนใบหน้ามันเต็มแรงจนไอ้เลวนั่นมันล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น ก่อนที่ผมจะตรงเข้าไปหาชะเอมที่ลนลานลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“ไม่เป็นไรนะเอม ไม่เป็นไรนะ” ผมดึงเธอมาปลอบแนบอก ร่างเล็กของเธอดูสั่นเทาดูเธอเสียขวัญมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะรีบถอดเสื้อช้อปวิศวะของตัวเองมาคลุมใส่ไว้ให้เธอ
“พี่ยามจับตัวมันไว้เลยครับ อย่าให้มันหนีไปได้” ผมบอกกับพี่ยามที่วิ่งตามหลังมาติดๆ ให้จับกุมตัวคนร้ายเอาไว้ อย่างน้อยมันก็ต้องได้รับโทษอย่างสาสม
“เอาตัวมันส่งตำรวจเลยครับพี่ เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ผมจะรีบตามไปจัดการที่สถานีตำรวจ”
“ได้ครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงสองนาย จับตัวคนร้ายที่พยายามข่มขืนชะเอมออกไป ใจจริงผมอยากจะต่อยมันจะมัดสองมัดพร้อมกระทืบมันให้น่วมจนคาตีน
เลวฉิบหาย บอกเลย
- Writer
