ฟาโรห์ & ชะเอม - 5 (2)
661 Words
ฟาโรห์ & ชะเอม - 5 (2)
เมื่อเข้ามานั่งภายในรถแล้วบรรยากาศโคตรน่าอึดอัด จนที่สุดพี่เตก็พูดขึ้นมาก่อน
“พี่ขอโทษนะเรื่องเมื่อกลางวันนะ เหมือนเราจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่” ขณะที่เอ่ยใบหน้าของเขาก็พลันถอดสี ดูเหมือนจะรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง พอมาถึงตรงนี้แล้ว ฉันเองก็แทบไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก ยิ่งตามคนไม่ค่อยทันอยู่ด้วย
“จริงๆ เอมก็อยากพูดเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะว่าเอมไม่ชอบที่เอมทำแบบนี้ เราคุยกันแล้วว่าอย่าล้ำเส้นแต่เหมือนพี่เตจะล้ำเส้นตลอด เอมเลยคิดว่ามันค่อนข้างเกินไปหน่อย” ฉันพูดแบบตรงไปตรงมาเพราะอึดอัดมากเต็มที
“พี่ขอโทษนะเอม รู้สึกผิดมากจริง ๆ”
“ถ้าพี่รู้สึกผิดจริง ๆ ก็ช่างมันเถอะค่ะ แค่อย่างทำอีกก็พอ”
“อืม พี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแน่นอน”
“ขอบคุณค่ะ”
“ขอบคุณเหมือนกันครับ ที่ให้อภัยพี่”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
บทสนทนาระหว่างฉันและพี่เขาจบลงแต่เพียงเท่านั้น อาจเป็นเพราะว่าสีหน้าและท่าทางของเขาดูรู้สึกผิดอย่างที่ปากพูดจริงๆ ก็เลยยอมให้อภัย แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากนี้ฉันก็คงจะอยู่ห่างๆ เขาเอาไว้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเกิดเหตุการณ์อึดอัดใจแบบนี้ขึ้นอีก...
พี่เตพาฉันมาส่งที่ถึงที่หน้าคอนโด ในขณะที่ฉันกำลังจะหันไปขอบคุณพี่เขาตามมารยาท แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อจู่ๆ เขาก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
“พี่เตเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉันถาม
“พี่...ปวดท้องน่ะ”
“อยู่ๆ ก็ปวดขึ้นมาอย่างนั้นเหรอคะ ไปกินอะไรไม่ดีมาหรือเปล่าคะ”
“น่าจะใช่ แถวนี้มีห้องน้ำให้พี่เข้าแก้ขัดไปก่อนไหม กว่าจะถึงห้องคงอีกนาน” ร่างหนาพูด มือทั้งสองข้างกุมเข้าที่บริเวณหน้าท้อง คล้ายกับว่าอดทนกับข้าศึกที่บุกมาไม่ไหวอีกแล้ว
“งั้นขึ้นไปเข้าห้องน้ำที่ห้องเอมก่อนก็ได้ค่ะ เสร็จแล้วค่อยกลับ เวลานี้รถติด ถ้าไม่เข้าไปก่อน พี่ซวยแน่” ฉันบอกออกไปอย่างหวังดี เพราะเคยท้องเสียในเวลาฉุกเฉินเข้าใจว่ามันทรมานแบบสุด ๆ
“ถ้างั้น...พี่รบกวนชะเอมหน่อยนะ”
“ไม่รบกวนหรอกค่ะ รีบไปกันดีกว่า”
ฉันเห็นสีหน้าเขาดูแย่มาก แล้วคิดว่าเราสองคนคุยกันรู้เรื่องแล้ว พี่เขาก็ดูขอโทษฉันอย่างจริงใจ ทำให้ฉันไว้ใจก่อนจะยอมพาพี่เตมาในห้อง
ห้านาทีต่อมา...
พี่เตเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่หายเข้าไปอยู่สักพักใหญ่ เขาเอามือกุมท้องทำหน้าตาเหมือนหมดแรง ทำให้ฉันคิดว่าเขาคงปวดท้องมากจริง ๆ
“เป็นยังไงบ้างคะ น่าจะดีขึ้นแล้วใช่ไหม?”
“โล่งแล้วล่ะ ขอบคุณนะ ที่ให้พี่ขึ้นมาถึงที่ห้อง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ช่วยๆ กัน ยังไงพี่เตก็คอยมารับมาส่งเอมอยู่บ่อยๆ แค่นี้ไม่ลำบากเลยค่ะ” ฉันตอบ แต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทั้งที่เสร็จธุระแล้ว แต่ทำไมพี่เขาถึงยังไม่ขอตัวกลับสักที เขาเดินสำรวจห้องนอนของฉันอย่างถือวิสาสะ ทำให้ฉันเริ่มระแวงเล็กน้อย ขืนอยู่นานกว่านี้ฉันคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ
“แต่พี่ว่า...เวลาแบบนี้ ก็น่าหาอะไรทำอยู่นะ ชะเอมสนใจอยากลองทำอะไรสนุก ๆ ไหม? สนุกนะ” ยังไม่ทันไร สายตาคู่คมปลาบก็กลับมาทำให้จิตใจของฉันเกิดหวาดกลัวอีกครั้ง ท่าทางเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้สองเท้าของฉันก้าวถอยหลังไปอย่างอัตโนมัติ
- Writer
