MyDear วิศวะสลับรักซ่อนร้าย

“คุณแม่ครับทำไมผมต้องหมั้นขอเหตุผลที่ผมต้องยอมทำตามคุณพ่อสั่งหน่อยได้ไหมครับ” “เหตุผลเหรอ คือคุณพ่อของหนูโดนัท เขาจะช่วยคุณพ่อเรื่องตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงการศึกษา ถ้าเขาได้ขึ้นนั่งเก้าอี้รัฐมนตรีอีกหนึ่งสมัย เพราะฉะนั้นลูกต้องช่วย ทางฝั่งเขาก็จะได้ฐานเสียงจากมหาวิทยาลัย คิงเวลล์ของเรา ต่างฝ่ายต่างได้ผลประโยชน์ทั้งเขาและเรา ลูกฟังแบบนี้แล้วเหตุผลเพียงพอรึยังแม็กซ์เวล” “ถ้าผมบอกผมไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่อยากทำ คุณแม่ก็จะยังบังคับผมใช่ไหมครับ” “แม่กับพ่อขอความช่วยเหลือจากลูกอยู่นะแม็กซ์เวล อย่าเรียกว่าบังคับ อีกอย่างหนูโดนัทสวยมาก เห็นแล้วลูกจะชอบ อาจจะมาขอบคุณพ่อกับแม่ตอนแต่งงานก็ได้นะ” “ผมมีคนสวยอยู่รอบตัวผมเยอะแยะครับคุณแม่ ผมหาเองได้” “แม่รู้ คุณพ่อก็ไม่ได้ห้ามลูกนะ แค่ระวังตัวเรื่องผู้หญิงหน่อยก็พอ ส่วนเรื่องหมั้นก็แค่หมั้น ทำตามใจคุณพ่อเถอะแม็กซ์เวล” “แบบนั้นก็ได้ครับ ขอผมได้ใช้ชีวิตของผมเหมือนเดิมก็พอนะครับ แต่พูดตรงๆ ผมไม่ชอบและไม่ได้เต็มใจ” “เอาน่า ให้ทำอะไรก็ทำเถอะ” “อ๋อ ผมขอถามอีกข้อครับคุณแม่ ว่าทำไมยัยโดนัทอะไรนั้นถึงยอมหมั้นกับผมละครับ” “เหตุผลเดียวกันเลยลูก เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าไม่รักไม่ชอบกันจริงๆ ก็ทำแค่หน้าที่ของตัวเองกันไป” “ครับคุณแม่ หมดเรื่องที่ผมต้องทำแล้วใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัว” “อืม อีกเรื่องนะแม็กซ์เวล เดี๋ยวคุณพ่อจะนัดทานข้าวกับทางบ้านของท่านนายก ลูกทำตัวให้ว่างด้วยนะ วันไหนแม่จะบอกล่วงหน้าไปนะ” “ครับคุณแม่ ผมไปนะครับ” คุณเมธาวี พยักหน้าให้ลูกชาย แม็กซ์เวลเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณแม่ ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะคุยรู้เรื่องรึเปล่า ถ้าตกลงกันได้ก็คงดี ต่างคนต่างอยู่ชีวิตใครชีวิตมัน เอาไว้ค่อยถอนหมั้นเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม แม็กซ์เวลเดินไปที่ลิฟต์กดไปชั้นห้องพักส่วนตัวของเขากับเพื่อนๆ อยากไปหาที่นั่งทำใจสักพัก แกร๊ก! เขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง เพื่อนๆ เขาคงเรียนกันอยู่ไม่มีใครอยู่ในห้องพัก แม็กซ์เวลนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเบื่อหน่าย เขาเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง แค่ไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรรึตัดสินใจอะไรได้เลย ต้องเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ แม็กซ์เวลคิดอย่างปลงๆ กับชีวิตตัวเอง คนภายนอกคงมีแต่คนอิจฉาชีวิตที่เหมือนคุณชาย แบบเขา แต่ภายในใครจะรู้ เขาอยากรู้จักผู้หญิงที่ชื่อโดนัทคนนั้นเหมือนกัน เธออาจจะเป็นเหมือนเขาก็ได้ จะทำยังไงได้นอกจากต้องยอมรับมันไป คิดได้แบบนั้นแล้วก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหา พี่ชายคนสนิท ที่เขาให้ทำงานส่วนตัวให้เขาอยู่บ่อยครั้ง ครืดด ครืดด “ฮัลโหลครับพี่บอย” “คุณแม็กซ์เวลมีอะไรให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ” “ผมมีงานให้พี่บอยช่วยสืบหน่อยครับ” “ได้ครับ ใครเหรอครับ” “ผมจะส่งข้อมูลให้นะครับพี่บอย ได้เรื่องแล้วทักหาผมทันทีนะครับเรื่องด่วนครับ” แม็กซ์เวลวางสายจากพี่บอย แล้วส่งข้อมูลของโดนัท คร่าวๆ ให้พี่บอยช่วยตามสืบให้ลึกกว่าที่เขารู้ เกี่ยวกับทุกเรื่องของเธอทั้งหมด สามวันต่อมา แม็กซ์เวลแล้วก็คุณพ่อคุณแม่ของเขา ได้รับเชิญให้ไปทานข้าวเป็นการส่วนตัวที่บ้านพักต่างอากาศของท่านอดีตนายกรัฐมนตรี ที่หัวหิน “สวัสดีครับท่าน สวัสดีค่ะท่านนายก” คุณพ่อคุณแม่ของเขาเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม “สวัสดีครับ ดอกเตอร์เมสัน ดอกเตอร์เมธาวี” ท่านนายกเกรียงไกรกับภรรยาคุณหญิงพรพิมล เอ่ยทักทายครอบครัวแม็กซ์เวล “นี่ลูกชายดิฉันแม็กซ์เวลค่ะ ท่านเกรียงไกรคุณหญิงพรพิมล” “สวัสดีครับ” แม็กซ์เวลสวัสดีผู้อาวุโสด้วยท่าทางนอบน้อม “หล่อมากเลยนะคะ ลูกชายคนเดียวของคุณเมธาวี” คุณพรพิมลชมพร้อมกับส่งยิ้มให้แม็กซ์เวล “ขอบคุณค่ะคุณหญิง” “เราเข้าไปนั่งคุยกันในบ้านกันเถอะนะ แบบเป็นกันเองกันเถอะ สบายๆ นะอย่ามีพิธีรีตองอะไรให้ยุ่งยากกันเลย ดีไหมครับคุณเมสัน” “ครับท่าน” “เชิญค่ะ” คุณหญิงพรพิมล เอ่ยเชิญทุกคน “ไปตามคุณโดนัทบอกว่าฉันสั่งให้รีบลงมา อย่าให้ผู้ใหญ่ต้องรอ” คุณหญิงพรพิมล กระซิบสาวใช้ แม็กซ์เวลเขาเดินตามหลังคุณแม่ก็เลยบังเอิญได้ยินเข้าพอดี ยัยนั้นคงไม่ชอบเรื่องนี้เหมือนกันสินะ ผู้ใหญ่นั่งพูดคุยกันผ่านไปสักพัก ย้ายกันมานั่งทานอาหารกันที่สวนหลังบ้านติดชายหาด โดนัทเดินออกมา ยิ้มแย้มทักทายทุกคน “โดนัทลูก สวัสดีคุณดอกเตอร์เมสันกับดอกเตอร์เมธาวีสิ” “สวัสดีค่ะ” “หนูโดนัทสวยมากเลยจ้ะ” คุณเมธาวียิ้มให้พร้อมกับเอ่ยชม “ขอบคุณค่ะ” “นี่พี่แม็กซ์เวลนะจ๊ะ ลูกชายของน้าเองจ้ะ” คุณเมธาวีเอ่ยแนะนำให้โดนัทรู้จักกับแม็กซ์เวล “สวัสดีค่ะพี่แม็กซ์เวล” “สวัสดีครับ” “ทักทายกันแล้ว โดนัทลูกนั่งใกล้ๆ พี่แม็กซ์เวลนะ จะได้ทำความรู้จักกันไว้” คุณพรพิมลบอกลูกสาว “ค่ะคุณแม่” โดนัทนั่งลงใกล้ๆ เขา แม็กซ์เวลมองคนสวยที่หันมายิ้มให้เขา แล้วก็ยิ้มตอบ โดนัทเธอก็สวยดี แต่ทำไมเวลาเธอยิ้มตาเธอไม่ยิ้มด้วยเอาเสียเลย บ่งบอกว่ารอยยิ้มนั้นไม่จริงใจ “น้องโดนัทไม่ชอบทานผักเหรอครับ” เขาไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอเลยเอ่ยถามไปแบบนั้นเพราะเห็นเธอเขี่ยผักไว้ข้างๆ จาน “ค่ะ ไม่ชอบเอามากๆ เลยด้วยค่ะ โดนัทไม่ทานผักอะไรเลยค่ะเพราะรู้สึกว่าเหม็นเขียว” เธอตอบแล้วก็ยิ้มให้เขา “พี่แม็กซ์เวล เรียนคณะอะไรเหรอคะ” เธอชวนเขาคุยบ้างตามมารยาท “วิศวะ เครื่องกลครับ” “คณะพี่มีผู้หญิงบ้างไหมคะ” “มีครับแต่น้อยมาก แล้วโดนัทอยากเรียนต่อที่ไหนครับ” “อยากไปอเมริกาค่ะ แต่ยังไม่แน่ใจว่าคุณแม่จะโอเคไหม” “เด็กๆ ทานอาหารเสร็จแล้วไปเดินเล่นกันได้นะลูก โดนัทพาพี่เขาไปเดินเล่นสิ” คุณหญิงพรพิมลพูดชี้นำ “ค่ะ คุณแม่” โดนัทลุกขึ้นจากเก้าอี้ แม็กซ์เวลลุกขึ้นตาม แล้วพากันเดินลงไปที่ชายหาด สองคนเดินไปเรื่อยๆ ตามชายหาดสักพัก “พี่แม็กซ์เวลค่ะ” เธอเรียกเขาพร้อมกับหยุดเดินมองสบตาเขา เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง “คือพี่ทราบเรื่องหมั้นใช่ไหมคะ” “อืม” แม็กซ์เวลตอบพร้อมกับมองสบตากลมโตของเธอ อยากจะอ่านความรู้สึกของเธอเช่นกันว่ารู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ “แล้วพี่โอเคเหรอคะ” “แล้วเราละ โอเคไหม” “โดนัทไม่รู้ค่ะ” “ถ้าไม่ชอบทำไมถึงไม่ปฏิเสธไปละ พี่ว่าเราควรพูดนะ” “ไม่แน่ใจว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วคุณพ่อคุณแม่จะโกรธมากแค่ไหนคะ” “งั้นพี่ก็เหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกันนั่นแหละ ถ้าทำอะไรไม่ได้ ก็หมั้นกันตามหน้าที่ไป พี่ไม่ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวเราหรอก ใช้ชีวิตในแบบของตัวเองไป” “แล้วถ้าต่อไปเราต้องแต่งงานกันละคะ” “ถ้าเราไม่โอเคพี่จะหาวิธีถอนหมั้นภายหลังเอง” “ค่ะ ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ” “ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ เรายังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เรื่องแบบนี้ มันไม่ควรเกิดขึ้น” โดนัทยิ้มให้เขา เธอรู้สึกพอใจในรูปร่างหน้าตาของเขาอยู่ไม่น้อย ถ้ายังไม่มีใครตอนนี้ เขาก็ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าถูกใจเขามากๆ “เราเดินกลับกันไหม ลมแรงมาก” “ค่ะ” “อืม ที่บอกพี่เมื่อกี้ ว่าอยากไปเรียนอเมริกา หมั้นแล้วเราไปได้นะ พี่จะช่วยพูดกับผู้ใหญ่ให้” “จริงเหรอคะ” “จริงสิ” แม็กซ์เวลอดที่จะยิ้มกว้างให้เธอไม่ได้ เพราะคนที่ส่งยิ้มมาให้เขาดูตื่นเต้นดีใจออกมาจากใจจริง “แล้วถ้าผู้ใหญ่บอกให้พี่ไปด้วยละคะ จะทำยังไง” “ไม่หรอกพี่หาทางพูดได้ ที่บ้านพี่มีงานที่พี่ต้องดูแลเยอะ และแผนของพี่ก็ไม่มีที่จะไปเรียนต่อตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” “เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณพี่แม็กซ์เวลนะคะ” สองคนพากันเดินกลับ มาที่บ้าน “เด็กๆ ดูจะเข้ากันได้ดีนะคะ” คุณเมธาวีกระซิบพูดกับคุณหญิงพรพิมล “สองคนเดินคู่กันเหมาะสมยิ่งกว่าอะไรนะคะ” คุณหญิงพรพิมลกระซิบกลับ “จริงมากค่ะ ฉันเห็นด้วยสุดๆ เลยค่ะคุณหญิง” คุณเมธาวีพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจ